حجـــــره در بستـــــه

دل افســــرده ام با غــم قــــرین  اســــت                       که در فکر جواد العارفیـــــن اســــــت

چــرا غمگیــــن در این عالــم   نبـاشــم                    پریشان قلب ختم المرسلیـــــن اســــت

شــد از زهر جفــــا و کینــه  مسمـــــوم                   جهان از ماتمش با غم قــــرین اســـت

بــه هنگــام شبــاب ، از کـیـــد  دشمــن                  خزان ،  گلزار سلطان مبیـــــن اســـــت

میـــان حــــجـــــره در بســـتــه  بــــراو                      زاهش ، لرزه بر عرش بریــن اســــت

غبار غـــم نشســتــــه بــــر رخ  مـــــاه                     گه قتل شـــه دنیــــــا و دیـــن اســــــت

لبــش عطشان و جانـش بر لبــــش  بود                  چنان جدش که دریا افریــــــن اســـــت

هنــــوزم در تمــــام کــــون ،  قطــــــره                     بپا شور عـزا در شهر دیــــن  اســـــت

 جــــــــود جــــــــواد

هزار جان گرامی ، فــدای جــود جــواد                     دل شکسته خود بسته ام به بود جـــواد

هماره می رسد از کائنات و مخلوقـــات                   ندای ذکر و ثنا ، مدحت و درود جــــواد

همه خلایق عالم ، غریق نعمت اوســت                  چرا که نیست حدودی برای جود جـــواد

وصی حجت هشتم ، ســــــلاله زهـــــرا                  خدای حی توانا بــــــود شهــــود جــــواد

شب تولد دریای جـود و احسان اســــت                  رسد به گوش سماواتیان ، سرود جــواد

در این ولادت چشـم و چراغ بزم وصال                     شده است شاد ، دل والی و دود جـــــواد

از انکه سجده شکـرش ، فضل خداســت                قبول حضرت جانان شده سجود جـــــواد

قدم به عرشه زین بــراق نــــور نهــــاد                   به سوی حضرت سبحان بود صعود جواد

ز ذیل فضل و عنایات او ندارم دســـــت                    که زنده ام به عنایات و هم وجود جـــواد

به اشک دیده بشویم دفاتـــــــر گنهــــــم                که متصل شده قطره به بحر جود جــــواد

بقیه در ادامه مطلب

 دست حق در استین

من ان زینــــــت ده عــــرش برینـــــم                     که جا داده خــــــدا انــــــدر زمینـــــــــم

امـــــــام مقــــتــــــــدای کائنــــــاتــــم                    بــــــه امـــــر ذات رب العالـمـــینـــــــــم

کتاب الله ناطــــق ، معـــــدن علـــــــم                   وصی مصطفــی ، حبــــــل المتــیـنـــــــم

جهان باشد چو انگشتـــر به دستـــــم                   که بر انگشتــــری نقــــــش نگـــینــــــم

زمین و اسمان باشـــــــد مطیعــــــــم                    که حاکم ؛ هم بر ان و هــــم بر اینــــــــم

من ان ظــــــل خداونــــــد جهانـــــــم                     گهی در عــــرش گه عــــرش افرینــــــم

برای حفظ دین و حفـــــــظ قـــــــران                      بود جبـــــــار و دشمــــــــن در کمینــــــم

از این ملعونه شــــوم ستمــــــگـــــر                     ز مکر و حیلـــه اش با غــــــم قرینـــــــم

گواهم عاقبــــــت از زهـــــر کینــــــه                      کنــد مســــــمــــــوم ، اخر این لعینــــــــم

به راه دین بایـــــد دهــــــــم جــــــان                      شــــــود محفــــــوظ ، قــــــران مبینـــــــم

رضایم بر رضـــــای حــــق تعالـــــی                       که من، در امر حق، صبـــــــر افرینـــــــم

گواهــــــم از دل دریـــــــا و قطــــــره                       که دست حــــــــــق بـــــود در استینــــــم

 

 

 مظهر اسماء الهی

مظهــــــــر اسمــــاء رب العالمیـــــــن              هســـــت در عالــــــــم جواد العارفیـــــن

هست در حسن و ملاحت بی نظیــــــر               اسمــان وحــــــــی را باشــــــد بشیـــــر

نور چشمان علی موســــی الرضـــــا                ای پناه خلــــــق و جملــــــه ماســـــوی

کشتی دریای جــــــود و رحمتــــــــی                 نوح و فیض و ناخـــــــــــــدای قدرتــی

تاج بخـــــش تاجـــــداران ، تاجـــــدار               حجت بر حق ، شه گــــــــردون مــــــدار

چون زمام هر دلی در دست تســــــت                هستی عالم ، همـــه از هســــــت تســـت

خوان احسان تو بــــــی پایان بــــــود                مهر رویـــت ، دارو و درمــــــان بـــــود

پرچم دین از تو جاویـــــــدان شـــــده                از طفیلت ، خلقــــت انســـــــــان شـــــده

هر کسی شهد لقایــــت نوش کــــــرد                حلقه امـــــر تو را در گــــــــوش کــــــرد

غنچـــــــــه طوبای نخــــــل فاطمـــــه                زینت عـــــــــرش بـــــــرین را قائمـــــه

خاطرش بهر پـــدر افســــــرده بــــود                قلبش از جور و جفا پژمـــــــرده بـــــود

چون حمایت کرده از دیـــــن خــــــدا                 دین حق ، جاویــــــد مــــــــــاند تا جــزا

لیک ام الفضـــــــل مکـــــــــار دغــــــا                 کــرد زهــــــری را مهیــــــــا در خفــــا

زهر را در کام ان مـــــولا بریخــــــت                رشته صبـــر و شکیـــب از هم گسیخـت

در جوانی بوستانش شـــد خــــــــزان               اوفتــــــــاد از پـــــــای ، ان سـرو روان

بس که ان ملعونه ظالم بود و پســـت                باب حجـــــــره از جفا بر شــاه بســــــت

عاقبت با لعل عطشــــان جان  بـــــداد               جان ، براه دین جـــد خــــــــود نهـــــــاد

کلک ماتم ،سر شکستــه از غمــــــــش               یادم امـــــد از حسیـــــــــن و ماتمــــــش

در کنار اب ، تشنــــــــه لــب شهیـــــد               جای اشک ، از چشم زینب خون چکیــــد

شد جواد ، ار دفن با غســـل و کفــــن               بود بی غســــل و کفن ، فخــــــر زمــــن

قلب عالم شد از این ماتـــــم کبــــــــاب              ز تــــن عــــــــریان و ظـــــل افتـــــــــاب

چون بهای قطره خونـــش خداســــــت              خون بگرید ما سوی بهرش ، سزاســــت

 

ابن الرضا

دارم دلی دریای خون از ظلــــــم و عــــــدوان            بهر بصر ، از درد و قسمــت کــــرده طغــــــیان

مرغ دلم را کــــــــرده صیـــــــادی نشــــــــانه            می سوزم و می ســــــازم از دســــت زمانــــــــه

بر دام محنت ، مبتلا شـــد مــــــــرغ جانــــــم             دیگــــر نمــــــانده طاقــــــــت و تاب و توانـــــــم

در ماتم  فرزنـــــــد سلطــــــــان خراســــــــان             یعنی جواد ، ابن الرضـــا ، محبــــــوب جانــــان

شا هی که رویش قبله اهــــل وفـــــا بــــــــود             هم کان علم و حلــــــم وهم بحــــــــر عطـــــا بود

ان تالی قران ، ولــــــی حـــــــــی سرمــــــــد              کشــــــاف اهل نهـــــــــان ، مــــــــرات  احمـــــد

از بهر قتـــل مقتــــــــــدای ربــــع مسکـــــون             پنجه به خونش کرده رنگین دخـــت مامــــــــــون

یارب ، شد از زهر جفا قلبـــــــش پریشـــــان             افسرده خاطر شـــــد عزیـــــز حــــــی سبحــــــان

زهر ستم بر قلب محزونــش اثــــــر کــــــــرد             خون جگر جاری ز مژگـــان بصــــــــر کـــــــــرد

هر لحظه او می گفت در ســــــوز و گــــدازم                من سوختم از تشنگی ، یارب ، چــــه ســــــــازم

جاری ز جوی دیده ام ، سیـلاب خون اســـت                 درد و غم و اندوه من ، از حد فـــــزون اســـــــت

در را برویش بستـــه ان شـــــوم ستمگــــــر                  با لعل عطــشان داده جـــــان سبــــــط پیمبـــــــــر

چون کهــــــربا گشتــــــــه جمــــال دلربایــش                 گشته کمــــان از بار غــــــم ، قــــــــد رسایــــــش

در نوجوانی ، گلشن عمــــرش خــزان شــــد                 حیران و مفتون از غمــش ، پیر و جوان شـــــــد

چون جد مظلومش حسین،لب تشنـه جان داد             جان را به راه حی سبحــــــــان ، ارمغــــــــان داد

از دود اهـش ، نیلگــــــون روی فلـــک شــــد                 حال دگرگون ، خاطر جـــــــن و ملــــــــک شــــــــد

گراز تنش ، از زهر کین ، تاب و توان رفـــت                   جسم حسین ، عـریان و راســــش بر سنان رفـــت

از خون شــــــریان حسیــــــن و نوجوانــــان                  رنگین شــده صحــــــرا و روی مهـــــــر تابـــــان

ام المصائب ، دختــــــر زهــــــرای اطهـــــــر                  بگرفــت در بر ، همچــــو جان  ، جســــم بـــــرادر

گفتا برادر جان ، تویـی نـــــــور دو عینــــــم                 ای سر بریـــــده از قـــــفا ، بیکــــــس حسینــــــــم

برخیز و فکر زینــــب دور از وطــــــن کــــن                   یـاد از غـــــزالان حرم ، فخــــــر زمــــــــن کـــــن

جسم لطیفت همچو مصحــف گشتــــه اوراق             در دامــــن صحــــــرا و بر مــــــــرات خـــــــــلاق

من ذاکر و مــــــــداح سلطــــــــان عبـــــــادم               یک قطــــــــره از دریـــــای احســــــان جــــــــوادم

نوشته شده در  سه شنبه 90/8/3ساعت  3:48 عصر  توسط محمدرضا صرافی نژاد