«لیلای» عزیزم! اکنون که این وصیت نامه را می نویسم با سرعت زیادی کوله بار به دوش برای ماموریت عازم خط مقدم هستم. همین قدر که می دانم وظیفه است، شکسته و بسته می نویسم. تو خود حدیث مفصل بخوان از این مجمل.

آنچه می خوانید وصیت نامه ایست عاشقانه و عرفانی از رزمنده شهید «علی اکبر انگورج تقوی» که هنگام اعزام به جبهه ها خطاب به مردم، پدر و مادر، همسر، خواهر و فرزند شیرخواره اش به رشته تحریر درآورده است:
ای رزمندگان بسیجی! پاسداران! مومنین! ای صف شکنان! باید جواب «هل من ناصر ینصرنی» حسین (ع) لب تشنه را در کربلای جنوب و غرب لبیک گفت و از دیار خود کوچ کرد.
آنی تو که حال دل نالان دانی
احوال دل شکسته بالان دانی
گرخوانمت از سینه سوزان شنوی
ور دم نزنم زبان لالان دانی
***
ما را سر و سودای کسی دیگر نیست
در عشق تو پروای کسی دیگر نیست
جز تو دگری جای نگیرد در دل
دل جای تو شد جای کسی دیگر نیست
می دانم که در بسته نیست، لیکن ما دست و پا بسته ایم. الهی! لذت ترک لذت را در کامم لذیذ تر گردان. از چه سخن بگویم؟ حال که آماده شده و به خود جرات داده ام، تا از درون آن چه دارم، بر خط های ریز کاغذ بریزم، شرمم می آید، چه بنویسم؟ از چه سخن بگویم؟ از مرگ، وفا، عشق، مرید، مراد، شوق و دوستی، از کدام یک؟
حال که تصمیم گرفتم دوباره خود را به میعادگاه عشق؛ یعنی جبهه نزدیک کنم، بهتر آن که بنویسم و هیچ نگویم که قلم یارای نوشتن ندارد. شاید نوشته هایم برایم مسکن باشد.
ای عزیزان! دنیا بازی گاه کودکان است و عادت و شیوه ی دنیا آن است که پیوسته خود را بیاراید و زینت کند، تا مردمان را بیازماید. نشان بزرگی آن است که از آن دل برداری و پیش از ترک آن توشه ی آخرت را فراهم کنی، که دنیا را ثبات و بقایی نیست. دنیا را با هیچ کس وفایی نیست.باید گفت: دنیا «عروس هزار داماد است» بنگرید قبرستان را ، همه نوع انسان را در آغوش کشانده و منتظر من و توست چه زیباست به گلزار شهدا نگاه کردن ، که خود بهشتی دیگر است ...
اگر عاشق شدی، عشق مایه آسودگی است، هر چند مایه فرسودگی نیز هست. دل عاشق همیشه بیدار و دیده او گهربار است. محنت او پیوسته با محبت قرین است. دل عاشق، خانه شیر است. عشق و عاشقی، چون مرید و مراد است. کار مرید با جستجو، کار مراد با گفتگوست، کار مرید ریاضت و کار مراد با عنایت است.
اگر عاشقی، خلاصی مخواه، اگر کشته عشقی، قصاص مجوی که عشق آتش سوزان است و بحر بیکران. عشق، قصه بی پایان است و درد بی دردما، عقل در ادراک آن سرگردان است و دل از دریافت آن ناتوان . در عشق چیزها نهفته است که با قلم شکسته نمی توان آن را نوشت. دل پاک می خواهد و قلم راست.
روز محشر عاشقان را با قیامت کار نیست
کار عاشق جز تماشای وصال یار نیست
از سر کویش اگر سوی بهشتم می برند
پای ننهم گر در آن جا وعده دیدار نیست
خدایا ! بارالها ! معبودا !ما را عاشق بمیران.
من از آیه و حدیث و روایت چیزی نمی گویم و از جایی نقل نمی کنم، آن چه می نویسم آهی از سینه سوزان من است.به قول شاعر :
آتش از خانه همسایه درویش مخواه
آن چه از درون آن می گذرد خون دل است
شاید یکی از رموز وصیت نامه نوشتن ها همین باشد که انسان درآخرین لحظه های رفتن، خودش را سبک و دلش را خالی کند، هر چند نمی توان همه چیز را نوشت.
آیا می توان قطره های خونی که به زمین می ریزد ترسیم نمود؟ هر چیز را از دست دادن راحت است و آسان، ولی در این معامله جان باید داد، جان دادن بسیار مشکل است، از هر چیز مشکل تر، ولی برای عاشق آسان است، یک کلمه :
عسل از هر شیرینی شیرین تر است، شهادت از عسل شیرین تر است.
پدر و مادر عزیزم! چون لیاقت و شایستگی در شماست که بعد از سال ها رنج و درد و زحمت قربانی تقدیم اسلام و انقلاب و حسین زمان کنید... ابراز پشیمانی نکنید، زیرا که راضی نیستم و آن چه خدا برایم مقدر کرد دوست دارم؛ شما نیز آن چه را من برای خودم دوست داشتم دوست بدارید.کلام آخر این که « لیلا » (1 ) مال شماست و یادگار من، تا زنده اید از او نگهداری کنید.
همسر خوب و مهربانم! نمی دانم از کجا شروع کنم ... از تو انتظار دارم که صبر و شجاعت دختر پهلو شکسته و بازوان کبود شده پیامبر (ص) فاطمه زهرا (س) را پیشه خود کنی و قدم هایت را محکم و استوار بر زمین بکوبی و الگویی خوب برای دیگران باشی ...
خواهر مهربانم! من به شما افتخارمی کنم و می بالم. ای آبرومند درگاه حق، پاداش شما همین بس که برادری را تقدیم انقلاب و اسلام عزیز نموده اید. انتظار دارم و می دانم که شما کوه صبر هستید و تحمل هر درد و مصیبتی برای شما راه یافته گان بسیار آسان است، «لیلا» را به شما سپردم.
«لیلای» عزیزم! اکنون که این وصیت نامه را می نویسم با سرعت زیادی کوله بار به دوش برای ماموریت عازم خط مقدم هستم. همین قدر که می دانم وظیفه است، شکسته و بسته می نویسم. تو خود حدیث مفصل بخوان از این مجمل .
«لیلا» جانم! اگر بزرگ بودی می گفتم، عزیزم! نوبتی باشد، نوبت من است . البته این خلاف علاقه و عشق است که با تو آخر از همه عزیزان سخن بگویم؛ ولی با توبه از آن چه در اول گفته ام آخر می گویم.
عزیزم! با کدامین تازیانه بر پیکر عریانت کوبیده اند؟ به کدامین گناه؟ تو که معصوم بودی و طعم تلخ زندگی دنیا را نچشیده بودی. کدام نادان زره از کمان کشید و با تیری زهر آلود، جرقه بر خرمن زندگی ات زد و کلبه ات را سوزاند؟ تو با کدام امام زاده پیمان بسته بودی که هم درد او شوی؟ آری می دانم تو پیمان با علی اصغر بسته بودی، با او عهد کرده بودی که تو نیز با اویی، هم درد و هم دم. به کدامین دیار تو را صدا کنم که در هر دیاری؟ با کدام نگاه که برق صورتت چشمانم را کور کرده است؟ اشک هایم را بر کدامین ستاره بریزم که نخشکد؟ شمع وجودم که زبانه می کشد بر کدامین بذر نثارت کنم که تو خود سراپا ایثاری، عشقی و شوری؟ فریاد گریه ات شب ها در کنار بسترت بیدارم می داشت؛ در خواب که بودی نفس گرم سینه ات تسکینم می داد. لازم بود من چند سال بالای سرتو بودم، ولی حال که خدا خواست و مرا پذیرفته است، شما نیز از من بگذرید. تنها هدیه ات، پدرت را ، به خدا تقدیم کن.
مرحبا به تو ای نوگل پژمرده بابا! آهنگ صدای بابا گفتنت در گوشم هست، نمی دانم شاید هم علی اصغر کربلا بابایش را این گونه وداع کرد .
پیروز باد خط خونین حسین زمان! جاودانه باد نام امام عزیزمان! برقرار باد پرچم توحید و خط خونین شهادت! روشن باد راه شهیدان! مستدام باد پیمان امت و امام! پر رهرو باد راه شهیدان! برقرار باد کشور جمهوری اسلامی ایران به رهبری یگانه مرجع عالم تشیع .
والسلام
علی اکبر انگورج تقوی

1 ـ دختر شیر خواره شهید علی اکبر انگورج تقوی

نوشته شده در  جمعه 90/9/25ساعت  12:5 صبح  توسط محمدرضا صرافی نژاد 

مادرش به علت شرایط نابسامان محیط محله به «برات» اجازه نمی‌داد تا با دیگران دوستی کند. روزها گذشت و برات در مدرسه ابتدایی «رشدیه» ثبت‌نام و شروع به تحصیل کرد.مادرش که به رفت وآمدهای فرزندانش بسیار حساس بود و سعی می‌کرد تا آنها دوستان‌شان را از میان اقوام و فامیل انتخاب کنند به همین خاطر، برات نیز بیشتر اوقاتش را با پسر عمویش به تفریح و ورزش فوتبال می‌پرداخت. در یکی از روزهایی که برات به مدرسه می‌رفت،در راه برگشت کنار جمعی از افراد که به قماربازی می پرداختند، می‌ایستاد و آنها را نگاه می‌کرد که این صحنه را پدرش مشاهده کرد و منتظر ماند تا برات به خانه بازگردد. وقتی پسرش به خانه رسید پدر رو به فرزندش گفت: فرزندم هر چقدر پول می‌خواهی به تو می‌دهم و در عوض دیگر تو را پیش آن افراد نبینم چرا که آنها کار درستی نمی‌کنند و اگر دوباره این عملت تکرار شود مجبور می‌شوم تا دست روی تو بلند کنم و اگر این چنین کنم مسلماً شخصیت تو را خرد کرده‌ام. پس نگذار کار به آن مرحله برسد.برات روز به روز با هوش‌تر و فهمیده‌تر می‌شد و با اتمام مقطع ابتدایی وارد مدرسه راهنمایی «اعیادی» شد. نتیجه تلاش‌هایش کسب نمرات عالی بود.ایام مبارزات انقلاب از راه می‌رسید و برات مثل سایرین وارد حال و هوای انقلاب می‌شد. او در سال سوم راهنمایی ترک تحصیل ‌کرد تا با عزمی راسخ‌تر در میادین مبارزه با رژیم طاغوت حاضر شود.برات با شنیدن سخنان و پیام‌های امام خمینی (ره)، به کلی دگرگون شده و از لحاظ روحی فردی متفاوت از قبل شده بود. بیشتر اوقات در مساجد حضور می‌یافت و از دوستانش نیز می‌خواست تا در انجام کارها، وی را یاری کنند. در بیشتر راهپیمائی‌ها حضور مستمر داشت واعلامیه‌ها و عکس‌های امام را منتشر می‌کرد.برات در تمام لحظات انقلاب اسلامی حضور داشت و گاهی اوقات نیز در کنار دوستش «جعفر دوستی» که هم محله و همکلاسی‌اش بود به تبلیغات اسلامی می‌پرداخت.با پیروزی انقلاب اسلامی، او همچنان به فعالیت‌های خود ادامه می‌داد تا جائی که در سن 16 سالگی جزو اولین نفراتی بود که به عضویت سپاه اردبیل درآمد و چون آن ایام مصادف با شروع جنگ تحمیلی بود سعی می‌کرد تا به هر نحو ممکن در جبهه حضور یابد.برات در پادگان به فعالیت می‌پرداخت و بعضی اوقات نیز به جای افراد متأهل نگهبانی می‌داد. او که از اوایل جنگ یعنی سال 59 از طریق سپاه در جبهه حضور یافته بود شجاعانه وارد میدان نبرد شد تا عرصه را بر دشمن تنگ کند. او در همان ایام وارد خط مقدم شد اما سردار یسری ( فرمانده وقت سپاه اردبیل) مجبور شده بود تا وی را در حالی که دیده‌بانی می‌کرد پیدا کرده و به اردبیل بازگرداند. در همان ایام بود که در منطقه جنگی آبادان به شدت مجروح شد و دو انگشت پایش را از دست داد.برات شبانه‌روز در پایگاه‌های بسیج فعالیت می‌کرد و خیلی کم به خانه سر می‌زد به طوری که اعضای خانواده‌اش نام وی را "سلام ، خداحافظ" گذاشته بودند. پدرش نیز که در سپاه فعالیت می‌کرد همیشه این افکار و عقاید فرزندش را تحسین می‌کرد.
در یکی از گردهمایی‌ها، سردار یسری اعلام کرد که همه پاسدارها باید ازدواج کنند. برات پس از سخنرانی به خانه بازگشت. او که قبل از این سخنرانی، زیر بار ازدواج نمی‌رفت، مشتاق ازدواج شد و از پدر و مادرش خواست تا دختری مؤمن و معتقد را برای همسری وی انتخاب کنند و مادرش از شنیدن این سخن او خوشحال شد. برات بیشتر اوقاتش را در جبهه سپری می‌کرد برای همین در خانه پدرش مسکن گزید تا در هنگام نبودش، نوعروسش تنها نباشد.
او که از همان ابتدای جنگ در جبهه حضور داشت به عنوان فرمانده گردان منصوب شده بود و رزمندگان را فرماندهی می‌کرد. برات که آرزوی شهادت را در سر می‌پروراند از همه می‌خواست تا برای شهادتش دعا کنند.
روزها سپری می‌شد و برات بدون اینکه از لطف الهی مأیوس شود به نبرد علیه باطل ادامه می‌داد تا اینکه در روز بیستم مرداد ماه سال 1361 به آسمان پر کشید.
منطقه شلمچه میزبان عملیات رمضان بود. رزمندگان وارد میدان نبرد شده بودند. برات همچنان با گام‌هایی استوار می‌جنگید که ناگاه پیکر پاکش هدف گلوله دشمن قرار گرفت و به شهادت رسید. خبر شهادت برات به خانواده‌اش رسید ولی انگار خبری از پیکرش نبود و در همان محل مفقودالاثر شده بود.
سال‌های غم و فراق از پی هم می‌گذشتند تا اینکه در سال 1374 پیکر پاک شهید برات سقایی با پلاکی که نشان وی بود به وطن بازگشت و در اوج افتخار روانه گلشن زهرای علی‌آباد شد و گوشه‌ای از خاک گلزار را به وجود خود مزین کرد.

نوشته شده در  دوشنبه 90/9/21ساعت  3:29 عصر  توسط محمدرضا صرافی نژاد 

شهید علی تهرانی‌مقدم برادر سردار حسن تهرانی‌مقدم بود که در سپیده‌دم 21 ماه مبارک رمضان و در سالروز شهادت امیر مومنان علی (ع) در خانواده‌ای در جنوب شهر تهران به دنیا آمد. کودکی علی و دو برادر دیگرش در مسجدی در محله خودشان به نام «زینب کبری (س)» و زیر نظر آیت‌ا... لواسانی سپری شد و در آن سال‌های خفقان رژیم طاغوت و در روزگاری که فساد در جامعه بیداد می‌کرد، این سه برادر زیر سایه زینب کبری (س) مسئولیت فرهنگی مسجد را برعهده گرفتند.
حاج محمد، برادر شهیدان تهرانی‌مقدم که راوی زندگی برادرش علی برای ما بود، می‌گوید: «ما سه نفر کودکی و نوجوانی‌مان را در همین مسجد گذراندیم و روزهایی که پیام حضرت امام (ره) از نجف می‌رسید، ما به همراه مجموعه دیگری از دوستان، این پیام‌ها را در بخشی از تهران توزیع می‌کردیم.» برادر بزرگ‌تر با پیروزی انقلاب و شکل‌گیری سپاه پاسداران، دو برادر دیگر خود را برای مقابله با ضدانقلاب ترغیب می‌کند و تا شروع جنگ تحمیلی نیز در جبهه‌های نبرد با گروهک‌ها و عناصر ضدانقلاب می‌مانند.
 حاج محمد تهرانی‌مقدم می‌گوید: «در ایام دفاع مقدس، حاج حسن نقش تأثیرگذاری داشت و علی هم با گروه چریکی شهید چمران همراه شد و اولین بار به گیلانغرب و سپس به سرپل ذهاب رفت و این‌ها در حالی است که تنها 17 سال داشت.» علی از همان دوران کودکی پای‌بند به مذهب و دین بود و روابط اجتماعی محکمی داشت به‌طوری که با سن و سال کم، مسئولیت تبلیغات مسجد و مدرسه خودشان (مدرسه راشدین) در سرچشمه تهران را برعهده می‌گیرد. «در مقطعی ما تصمیم به بازسازی مسجد زینب کبری (س) گرفتیم. یادم هست که خودمان شروع به کار کردیم و علی هم هرگاه از مدرسه می‌آمد، لباسش را عوض می‌کرد و بیل را برمی‌داشت و کمک می‌کرد. بعد از کار هم لباس‌هایش را تکانی می‌داد و مشغول درس خواندن می‌شد. هیچ‌گاه ندیدم که وقتش را بیهوده تلف کند. گاهی هم که وقتی اضافه می‌آورد، ورزش می‌کرد چون ما آن زمان یک تیم فوتبال هم داشتیم.» توجه به نماز اول وقت، موضوع دیگری بود که حاج محمد به عنوان یکی از مهم‌ترین ویژگی‌های علی به ما گفت؛ «وقتی 12، 13 ساله بود، صبح زود حوالی ساعت 4 بیدار می‌شد و کلید مسجد را از من می‌گرفت و برای خواندن نماز اول وقت به مسجد می‌رفت. ما آن زمان گروه سرودی داشتیم که سرودهای انقلابی را در مسجد زینب کبری (س) می‌خواندیم و علی هم جزو این گروه بود.
در تمام تظاهرات علیه رژیم شرکت می‌کرد و چند مرتبه هم توسط ساواک و شهربانی مورد تعقیب قرار گفت که یک بارش به‌خاطر همین سرودهای انقلابی بود که می‌خواندیم اما به‌خاطر زرنگی که داشت می‌توانست از دست آن‌ها فرار کند.» زمانی که امام خمینی (ره) دستور جهاد سازندگی را می‌دهد، برادر بزرگ‌تر علی، مسئول جهاد سازندگی در یکی از شهرستان‌های استان گیلان بود که علی و حسن را هم با خودش به آنجا می‌برد.
حاج محمد می‌گوید: «ما در جهادسازندگی جلساتی با عنوان بحث و انتقاد داشتیم تا با همفکری دوستان، مشکلات را شناسایی و برای رفع آن‌ها چاره‌اندیشی کنیم. یکی از کسانی که در این جلسات بیشترین انتقادها را به من می‌کرد و حتی در ابراز این انتقادها، ملاحظه هم نداشت، علی بود. فکر بلندی داشت و رک و صریح مسائلی را که به نظرش می‌رسید می‌گفت و البته این طور هم نبود که فقط انتقاد کند، بلکه در کنار این انتقادها، راه‌حل‌هایی نیز ارائه می‌کرد.»
علی مدتی را هم در بخش تبلیغات حزب جمهوری اسلامی می‌گذراند و با تشکیل سپاه به این نهاد انقلابی می‌پیوندد.
«در ایام دفاع مقدس، من و علی در یک منطقه نبودیم و علی با گروه شهید چمران برای آزادسازی سوسنگرد رفته بود. تا این که یک روز یکی از دوستان خبر آورد که علی شهید شده. گویا آن روز چیزی به مادر هم الهام شده باشد، (دقیقا همان حالتی که روز شهادت حاج حسن هم به او دست داد)، مدام پی‌گیر کار علی بود و از او خبر می‌گرفت. یکی از دوستانش می‌گفت: شب قبل از عملیات که مصادف با تاسوعا و شب عاشورا بود، علی بقیه همرزمانش را جمع کرد و گفت امشب شب عاشوراست و خوب است که برای امام حسین (ع) و یارانش عزاداری کنیم. بعد از عزاداری، علی گوشه‌ای نشست و روی برگه‌ای چیزی نوشت که پس از شهادتش فهمیدیم وصیت‌نامه‌اش بوده که آن را آغشته به خون در جیب پیراهنش یافتیم.» فردای آن روز یعنی روز دهم محرم، وقتی دشمن بعثی، شهر سوسنگرد را محاصره کرده بود، علی به همراه گروه شهید چمران برای شکستن محاصره، وارد شهر می‌شود که در یکی از این حملات، بر اثر اصابت 13 ترکش خمپاره عراقی‌ها به کاروان کربلا می‌پیوندد. «کم‌کم خبر شهادت علی را به خانواده‌مان دادند که البته پدرمان نتوانست داغ جوانش را تحمل کند و تنها یک سال بعد از شهادت علی، درگذشت. اما مادر روحیه انقلابی و محکمی داشت که می‌توان گفت خود او بود که برای اجرای فرمان امام (ره)، علی را راهی جبهه‌ها کرد. پس از پی‌گیری‌هایی که کردیم پیکر علی دو، سه روز بعد به تهران آمد و پس از تشییع، در قطعه 24 بهشت زهرا (س) درست زیر پای فرمانده خودش شهید چمران دفن شد.» حاج محمد تهرانی‌مقدم که در مقطعی در بیت رهبر معظم انقلاب خدمت می‌کرد در پایان به عنوان خاطره، می‌گوید: «پس از رحلت امام (ره) که حضرت آقا رهبر شدند، من مدتی این افتخار را داشتم تا در خدمت ایشان باشم. یک روز آقا فرمودند برای زیارت حرم حضرت امام (ره) به بهشت زهرا (س) برویم.
 پس از زیارت مزار امام (ره) و 72 تن و شهیدان بهشتی، رجایی و باهنر، آقا برای زیارت شهید چمران به قطعه 24 آمدند. وقتی بالای سر مزار علی رسیدند، بنده را صدا زدند و فرمودند: محمدآقا! سال 58 در سوسنگرد اتفاقی افتاده که علی آقا آنجا شهید شدند؟ بنده عرض کردم نخیر آقا! علی سال 59 شهید شده. بعد که نگاه کردم دیدم اشتباها روی سنگ قبر علی به‌جای سال 59، سال 58 درج شده که آقا فرمودند این را درست کنید. این ماجرا گذشت و حدود یک ماه بعد که مجددا با حضرت آقا برای زیارت حرم امام (ره) آمدیم، مجددا آقا به قطعه 24 آمده و وقتی بالای سر مزار علی رسیدند، مرا صدا زدند و فرمودند: محمدآقا چرا هنوز این تاریخ را درست نکرده‌اید؟ در واقع به دلیل حجم زیاد کارهای اجرایی، این موضوع از یاد بنده رفته بود اما حضرت‌ آقا با عنایتی که به اخوی شهید ما داشتند، هنوز این موضوع در ذهنشان بود و هر بار هم که برای زیارت حرم امام (ره) به بهشت زهرا (س) تشریف می‌بردند، پس از حضور در قطعه 24، سر مزار علی هم حاضر می‌شوند.»
بخشی از وصیت‌نامه سردار شهید علی تهرانی‌مقدم
«ان الله یحب الذین یقاتلون فی سبیله صفا کانهم بنیان مرصوص»
مادر عزیزم که بعد از خدا خوب‌ترین و عزیزترین من هستی، من گام نهادن در این مسیر خدایی را یک فریضه می‌دانم و در این راه اگر دشمن را شکست دهیم پیروزیم و اگر به ظاهر شکست بخوریم و کشته شویم باز هم پیروزی با ماست. به هر حال این مایه شکر پروردگار و افتخار برای من و شماست که در این راه به درجه شهادت می‌رسیم. مادرم هرگونه افسردگی و ناراحتی مطمئنا باعث عذاب روح من می‌شود. خوشحال و امیدوار باش زیرا عزیز شهید شدم و این مایه شکر و حمد پروردگار است. مادرم پسر خوبی برای تو نبودم، امیدوارم مرا عفو کنی.

نوشته شده در  پنج شنبه 90/9/17ساعت  1:17 عصر  توسط محمدرضا صرافی نژاد 

دوستش داشتم، به تعداد رگ‌های بدنم
و هدیه‌اش دادم، به تعداد رگ‌های بدنم
به یاد سردار شهید مهدی زین الدین
ـ مشتری که به مغازه کتابفروشی پدرش می‌آمد، سرش توی کتاب بود. همان طور که سرش دولا بود، با مشتری حساب می‌کرد. تمام کتاب‌های مغازه را خوانده بود.
ـ از همان بچگی اهل پول نبود. به زور توی جیبش پول می‌گذاشتیم. دخل من در اختیارش بود، ولی هیچ وقت برنمی‌داشت.
ـ نان خانه تمام شده بود. مهدی داشت توی کوچه فوتبال بازی می‌کرد. در را باز کردم و گفتم: مهدی جان نان نداریم. وسط آن شور و هیجان فوتبال که داشت گل می‌زد و سر و صدا می‌کرد، یک‌دفعه بازی را رها کرد و رفت. دوست‌هایش صدایشان درآمد؛ غر زدند سرش؛ ولی مهدی چیزی نگفت. سرش را پایین انداخت و بدون اعتراض رفت. هنوز یادم نرفته است....
ـ از هشت ـ نه سالگی مشاور خانواده بود. هر اتفاقی که می‌افتاد نظرش را می‌خواستیم. همیشه هم درست می‌گفت. کتاب‌های ضد رژیم چاپ می‌کردیم. ساواک مرا گرفت. صبح من را تحویل ژاندارمری دادند. تبعید شدم به سقز کردستان. همان روز رفتم تلفن زدم ببینم نتیجه کنکور مهدی آمده یا نه. می‌خواستم بگویم فکر مغازه نباشد، برود دنبال درسش. خودش خانه نبود. پیغام دادم به مادرش، اما گفته بود : رژیم می‌خواهد کتابفروشی را تعطیل کند، وظیفه من حفظ این سنگر است.
رتبه چهارم پزشکی شیراز قبول شده بود؛ ولی انصراف داد و ماند.
ـ افتخاری بود برای هرکسی که در حضور امام عقد کند. مهدی گفت : امام رهبر این جامعه است، نه عاقد. من نمی‌خواهم برای یک لحظه وقت رهبر مسلمین را به خاطر شخص خودم بگیرم.
ـ لیلا دخترش نوزاد بود. به خانمش می‌گفت: هر وقت لیلا آب می‌خواهد، زود به او نده. کمی طولش بده. می‌خواهم صبر را یاد بگیرد.
ـ از جبهه آمده بود مرخصی. لیلا چند ماهه بود. شب خانه ما مهمان بودند. هوا خیلی سرد بود. موقع برگشتن به خانه دیدم نگران است. با آن‌همه مشغله فکری و کاری نگران بود که خانه شان خیلی سرد باشد و بچه سرما بخورد. (چون مدتی بود مرخصی نیامده بود، خانمش منزل مادرش رفته بود تا تنها نباشد.)
یک بخاری کوچک داشتم. روشن کردم و گفتم: بگذارید پشت ماشین. با همان بخاری روشن رفتند خانه. وقتی رسیده بودند، بچه را توی ماشین گذاشته بود و بخاری ماشین را روشن کرده بود. بخاری نفتی را برده بود توی خانه و آن قدر صبر کرده بود تا اتاق گرم شود. رختخواب لیلا را هم گرم کرده بود. بعد برده بودش توی خانه.
ـ همان وقتی که جبهه بود، سفر مکه رفتم. از حج که برگشتم برای خانواده موز آورده بودم. مهدی نیامد دیدنم. عملیات بود. یک موز را به دقت توی پارچه پیچیدم و برایش نگه داشتم. هجده روز طول کشید. روز هجدهم خانمش آمد خانه ما. پیش خودم گفتم او هم بخورد فرقی نمی‌کند. انگار مهدی خورده. حیف است، خراب می‌شود. شاید حالا حالاها مهدی نیاید مرخصی.
خانمش آخرین تکه موز را که دهانش گذاشت، زنگ خانه را زدند. مهدی بود، خاکی و خسته. دلم سوخت. روزی‌اش به دنیا نبود.
ـ به من الهام شده بود که شهید می‌شود. دوری‌اش را تحمل می‌کردم، ولی برای شهادتش دعا نمی‌کردم. آمادگی داشتم، از رفتار و صحبت‌هایش معلوم بود، ولی دوری او و برادرش واقعاً برایم سخت بود. می گفتم هرچه که خدا بخواهد.
ـ همان ایامی که مهدی و مجید جبهه بودند و نزدیک شهادتشان بود، من حملی داشتم. چون همیشه احساس می کردم که مهدی شهید می‌شود، پیش خودم گفتم فرزندی که به دنیا می آید حتماً پسر خواهد بود تا جای مهدی را بگیرد. خدا پسری از من می‌گیرد و جایش یک پسر دیگر به من می‌دهد. وقتی لیلا دختر خودش به دنیا آمده بود، مهدی گفته بود : خداوند در رحمت و شهادت را با هم به روی من باز کرده.
اما مهدی و مجید با هم شهید شدند. فرزند من هم دختر شد. دیدم من هم باید مثل خود مهدی فکر می‌کردم. خداوند در رحمت و شهادت را با گرفتن دو پسر و دادن یک دختر، به روی من هم باز کرده بود....
ـ روز تشییع پیکرشان پنج دقیقه صحبت کردم، توی حرم حضرت معصومه (س). قبلش خیلی فکر کردم که چه بگویم. خواستم بگویم کاش به تعداد درختان دنیا و دریاها پسر داشتم تا در راه اسلام بدهم، ولی فکر کردم این طور نمی‌شود. باید از خودم مایه بگذارم. موقع سخنرانی گفتم کاش به تعداد رگ‌های بدنم پسر ‌داشتم و می‌دادم. شاید اگر از درخت و دریا می‌گفتم، این حکمت را نداشت که بعد از سال‌ها امروز بشنوم یک مادر فلسطینی هم به نام «ام نظار» وقتی برای آخرین بار پسرش را در آغوش می‌گیرد و با او خداحافظی می‌کند، بگوید کاش صد پسر داشتم و در راه اسلام می‌دادم.

نوشته شده در  پنج شنبه 90/8/26ساعت  3:12 عصر  توسط محمدرضا صرافی نژاد 

تقیّد عجیب به نماز اول وقت
وقتى از فرزند شهید عالى مقام زین الدین ـ فرمانده لشکر 17 على بن ابى طالب(ع) ـ سؤال شد «کدام یک از ابعاد زندگى پدرت برایت جالب‏تر است؟» گفت: مطالعه زیاد ایشان. تعجب مى‏کنم که با وجود آنهمه کار و فرصت کم چطور این قدر براى مطالعه وقت مى‏گذاشتند. نماز اول وقتشان هم خیلى برایم جالب است. دوستانشان چیزهایى از نماز اول وقت پدرم تعریف کرده‏اند که تعجّب برانگیزاند. شنیده‏ام پدرم در سخت‏ترین عملیات‏ها، نماز اول وقت را رها نمى‏کرد.(1)
درباره نماز اول وقت ایشان برادر على حاجى‏زاده گوید: همراه چند تن از دوستان عازم شوش بودیم. آقا مهدى همراه ما بود. کنار سپاه شوش یک غذاخورى وجود داشت. وارد غذاخورى که شدیم، صداى اذان بلند شد. هر کدام غذایى را سفارش دادیم، بعد هم رفتیم و پشت سر آقا مهدى به نماز ایستادیم. آرزوى بچه‏ها بود که حتى در خواب هم که شده ببینند پشت سر آقا مهدى به نماز ایستاده‏اند. آقا مهدى بعد از نماز به سجده رفت. چنان با صداى بلند الهى العفو مى‏گفت که همه برگشتند ببینند صداى چه کسى است که داخل رستوران چنین استغفار مى‏کند. همین که سر از سجده برداشت، از شدت اشک صورتش کاملاً خیس شده بود. خیلى زیبا شده بود. به نظر مى‏رسید همه کسانى که داخل رستوران بودند با دیدن چهره آقا مهدى روح از بدنشان جدا شده است. آقا مهدى با دیدن این صحنه خندید و همه سر به زیر شدند.(2)

مهرورزى و ایثار شهید زین الدین

شهید زین الدین خیلى کم در مقر مى‏ماند. شناسایى‏ها را خودش شخصاً انجام مى‏داد و معبرها را چک مى‏کرد. بعضى وقتها به من مى‏گفت: شما نیا. مى‏گفتم چرا؟ مى‏گفت: «من که مى‏روم، اجازه دارم که مى‏روم. اگر مى‏خواهى بیایى، باید از آقا محسن اجازه بگیرى. چون مسؤولیت دارى و ممکن است آسیب ببینى.»
همیشه مى‏گفت: «گردانى که مى‏خواهم به معبر بفرستم، اول خودم باید از آن مطمئن شوم.» اگر مى‏دید معبر خطرناکى است، اجازه عبور گردان را نمى‏دادند.(3)

بقیه در ادامه مطلب

ادامه مطلب...

نوشته شده در  پنج شنبه 90/8/26ساعت  3:9 عصر  توسط محمدرضا صرافی نژاد 

اشاره

27 آبان سال 1363، یادآور شهادتِ دلیر مردی از تبار یاران خمینی کبیر، پاسدار رشید اسلام، انقلاب و دفاع مقدس، فرمانده شجاع و جوان لشکر 17 علی‏ابن ابیطالب قم، سردار شهید مهدی زین‏الدین است؛ مردی که در عمر کوتاه خود، ثمرات گران‏بهایی را به یادگار گذاشت و با شهادت خود، یاران انقلاب و جنگ را سوگوار کرد. نوشته حاضر، چکیده‏ای از زندگی و فعالیت‏های پربار آن سردار خستگی‏ناپذیر است.

ولادت

شهید زین‏الدین در 18 مهر سال 1338 ش، در خانواده‏ای مذهبی در شهر تهران، در خیابان ری دیده به جهان گشود. پدر و مادرش که از معارف اهل‏بیت برخوردار بودند، اسمش را «مهدی» نهادند. پدر شهید زین‏الدین از فعّالان مذهبی و سیاسی زمان خود بود که بارها به خاطر فعالیت سیاسی، تبعید و در شهرهای مختلف کشور، طعم تلخ زندان رژیم طاغوت را چشیده بود. مادر آن شهید نیز از مربیان قرآن و اشاعه دهندگان معارف اهل‏بیت علیهم‏السلام به شمار می‏رود.

آشنایی با قرآن

قرآن، راهنمای بشر در تمام عرصه‏های زندگی است و انسان را در حریم امن پروردگار جای داده و با دنیای بی‏کران عبودیت حق آشنا می‏سازد. در پرتو تأثیر قرآن است که حاملان آن و عاملان واقعی‏اش، به عزت دنیا و آخرت می‏رسند.
پدر شهید زین‏الدین درباره آشنایی و انس فرزندشان با قرآن کریم از همان دوران کودکی می‏گوید: «مادر آقا مهدی معلم قرآن بود و همیشه در جلسات قرآن شرکت می‏کرد و به طورکلّی، قرآن جای‏گاه ویژه‏ای در زندگی ما داشت. بعد از مدتی، متوجه قرآن خواندن آقامهدی شدیم، در حالی که نزد معلمی برای یادگیری قرآن نرفته بود».

بقیه در ادامه مطلب

ادامه مطلب...

نوشته شده در  پنج شنبه 90/8/26ساعت  3:6 عصر  توسط محمدرضا صرافی نژاد 

شهید محمد اصغری‌خواه، فرمانده گردان کمیل لشکر قدس گیلان بود که در نهم فروردین ماه 1367 در عملیات والفجر ده به شهادت رسید.

همسرش در خاطراتی که از این شهید بیان می‌کند، آورده است: توی صحبت‌های مقدماتی قبل از ازدواج، قول پنج سال زندگی رو بیشتر به من نداده بود. اواخر که به شش سال رسیده بود، به رُخ می‌کشید و می‌گفت: «خلف وعده کردم (کول دار بون آغوز پیداودی) یعنی زیر درختی بی‌ثمر، گردو پیدا کردی!»

ثمره این ازدواج دو فرزند به نام‌های «سجاد و سوده» است که یقیناً در حال حاضر به یک زن و مرد کامل تبدیل شده‌اند.

حضور پدر در صحنه‌های نبرد باعث شده بود که کودکان دلشان برای بابا بیشتر تنگ بشود و برایش نامه بنویسند. این خطوط سطرهایی از نامه “آقا سجاد” به پدرش است که با دست‌خط خود آن را نوشته است.

یکی از هم‌رزمان شهید اصغری‌خواه می‌گوید:

«برای اولین بار بود که پسرش برایش نامه نوشته بود. با افتخار نامه را می‌خواند و به ماها که مجرد بودیم، می‌گفت: «شماها چه می دونید متأهل بودن یعنی چی؟ ببینید پسرم برام چی نوشته؟!» او چندین بار نامه را خواند و گریه کرد.»

متن نامه سجاد به پدرش:

به نام خدا

خدمت پدر بزرگوارم سلام

امیدوارم که حالتان خوب باشد. بابا جان من و سوده دلمان برایت تنگ شده است. زودتر دشمنان را بکش و پیش ما بیا و ما را بیرون ببر؛ زیرا از وقتی که شما به جبهه رفتید مامان ما را هیچ جا نبرده. من همیشه به مدرسه و سوده به کودکستان می‌رود. ما همیشه سفارش شما را به یاد می‌آوریم. بابا جان من به شما قول می‌دهم که پسر خوبی و مانند شما دلیر باشم و نمرات خوب بگیرم.

خدا نگهدار شما، پسرت سجاد

نوشته شده در  دوشنبه 90/8/16ساعت  12:30 صبح  توسط محمدرضا صرافی نژاد 

همه انسانها از عاقبت شان در این دنیا که همان مرگ است مطلعند اما قلیل هستند افراد و اشخاصی که در پی این حقیقت ، تقوا پیشه خود می سازند و گرفتار دنیا و فریبندگی و ظواهر و زرق و برقش نمی شوند.این موضوع که انسان بالاخره روزی در مواجهه با مرگ ناکام خواهد شد برای همگان مسجل است و در سرشت و فطرت آدمی ایمان به آن قطعی و واقعیت است  اما غفلت این امر را به فراموشی می سپارد و انسان با خیره سری به دنیای مادیات دلبسته می شود و هوش و حواسش از مرگ می رهد.اما در همین دنیا هم هستند آدمهایی که این غفلت را مکرر و دائما از خود دور می کنند و در پی آبادانی آخرت تلاش می کنند و دنیا را فقط ابزاری می دانند برای ساخته شدن نفس خود برای زندگی جاودانه و طولانی آن سرای پر رمز و راز سرایی که  این دنیا در برابر آن بسیار ناچیز و کم مدت است ، آخرت قطعا برای اکثر انسانها سرای حسرت است. ما معدود انسانهایی که از بیماری غفلت رهایی می یابند در سرای آخرت شادمان و مسرور و سعادتمند هستند وبی شک یک دسته بزرگ از این انسانها شهدا هستند و آنانی که عرصه جهاد در راه خدا را به همه دنیا خواهی ها مقدم شمردند و دست از همه چیز دنیا کشیدند و بالاترین متاع خود را که همانا جانشان است از روی اخلاص تقدیم جانان کردند.اینانند که سزاوار تکریم و بهره مندی از فیوضات بهشتی هستند ، چرا که بالاترین درجه گذشت را آزموده و نمره قبولی گرفته اند.غرض آنکه برای غرق نشدن در دنیا و مظاهرش استقامت در سایه ایمان واقعی به خدا لازم است ، ایمانی که من و تو را به مجاهدت خستگی ناپذیر و بی عذر و بهانه و خالصانه در راه خدا وا دارد .اینکه فکر نکنی باید صحنه پیکاری باشد چون جبهه های دفاع مقدس تا تو به عزم دفاع از دین خدا به پاخیزی ! در حالی که قطعا امروز کار دشوار فرهنگی و تربیت اخلاقی و دینی مردمان جامعه در برابر سیل تهاجمات گسترده و بی امان دشمنان و وسوسه ها و  تزویر شیطانها را باید جهادی بس عظیم تر  و گسترده تر بدانی.جهادی بس عظیم تر از دفاع مقدس که این جهاد اکبر است و آن جهاد؛ اصغر ، پس ارجح همیشه آن کار عظیم و اکبر است و نیز دشوار و سخت تر .پس بشتاب و کاری عظیم را شروع کن و به یاری حق و دین خدا بیا که هنگامه جهاد است و این بار جهاد اکبر  و صد البته آنان که جهاد اصغر کرده اند نیز از دروازه جهاد اکبر گذشته اند و سربلند هم گذشته اند و به فیض جهاد اصغر هم رسیده اند پس به قول شهید باکری؛ چه زیباست انسان آماده باشد برای دیدار ربش!پس سعی کن راه آمادگی را پیدا کنی اما شتاب کن که فردا شاید برای تو نباشد!

نوشته شده در  دوشنبه 90/8/2ساعت  4:49 عصر  توسط محمدرضا صرافی نژاد 

سردار علی اکبر پورجمشیدیان، فرمانده سپاه عاشورا، برادر 2شهید به نام های مهدی و جلال پورجمشیدیان است که در دوران دفاع مقدس به درجه شهادت نائل آمدند. وی بعداز انقلاب در سال1358 به عضویت سپاه پاسداران درآمد. پورجمشیدیان در لشکر 27 حضرت رسول(ص) آغاز به خدمت کرد تا اینکه در سال 1361 به لشکر 31 عاشورا آمد و در کنار شهید مهدی باکری به دفاع از اسلام و انقلاب پرداخت.
وی بعداز پایان جنگ به عنوان مسئول نظارت نمایندگی نیروی زمینی سپاه، مسئول حقوقی بازرسی نیروی زمینی سپاه و مدتی در بنیاد تعاون سپاه خدمت کرد. از سال1380 تا 1386 معاون هماهنگ کننده لشکر 31عاشورا، از سال 1386 تا 1378 جانشین لشکر 31 عاشورا و از سال 1387 فرمانده سپاه عاشورا شد. خاطرات وی از مهدی باکری خواندنی است.
سابقه آشنایی ما با شهید بزرگوار آقامهدی باکری برمی گردد تقریبا به اواخر عملیات بیت المقدس. عملیات بیت المقدس که تمام شد ما از لشکر مقدس 27 حضرت رسول(ص) که آنجا بودیم با جمعی از رزمنده های آذربایجان از آنجا تسویه حساب کردیم. به ما گفتند که باید بروید تیپ عاشورا و از آنجا به تبریز. ظاهرا آقامهدی تازه فرمانده لشکر عاشورا شده بود. من اولین بار آقامهدی را آنجا دیدم که برای رزمندگان تیپ عاشورا صحبت می کردند. بعد از آن خدمت ایشان نرسیده بودم تا بعداز عملیات والفجر که بنا شد ما بیاییم در لشکر خدمت ایشان باشیم.
ظاهرا دنبال یک کسی برای کارهای فرهنگی بودند و ایشان با پیشنهاد یکی از برادران به رغم اینکه از من شناختی نداشتند به بنده اطمینان کرده، من را پذیرفتند. به عنوان مسئول فرهنگی و تبلیغات لشکر عاشورا از سال 62 تا بعداز شهادت آقامهدی در خدمت ایشان بودیم و به عنوان یک سرباز کوچک پادویی می کردیم. شهید باکری شخصیتی بود دارای ویژگی های مختلف و بعضا متضاد؛ یعنی کمتر کسی پیدا می شد که این خصوصیات در او باشد؛ ویژگی های متفاوت و مختلفی که در ظاهر کمتر آدمی می تواند اینها را جمع داشته باشد، به قول علما جمع اضداد. ایشان ضمن اینکه یک فرد شجاع، یک انسان عالم به معنای واقعی به مسائل نظامی و دارای تدبیر و اقتدار بود در کنار آن یک انسان بسیار رئوف، مهربان و دلسوزی برای مجموعه نیروهای تحت امر خودش بود. بقیه در ادامه مطلب

ادامه مطلب...

نوشته شده در  یکشنبه 90/8/1ساعت  10:35 عصر  توسط محمدرضا صرافی نژاد