امروز، روز میلاد زیبایی صبر است؛ روز تولد ستارگان پایداری در آسمان دلِ دختر علی علیه‏السلام .
زینب علیهاالسلام ، زیبایی را صبورانه تفسیر می‏کند. کافی است چندی در دیدگان دختر امیر علیه‏السلام بنشینم؛ آن‏وقت، طوماری از دردهای جان‏کاه و جوانی‏کُش، از برابرمان رد می‏شود و کارنامه‏ای از رنج اما با تزیین به رنگ و صبغه خدایی، بر ما گشوده می‏شود.
زینب؛ از جنس پروانه‏های شمع ولایت بود
پروانه‏ها را دیده‏اید که چه ظریف و سبک، بال می‏زنند و چه بی‏پروا و کودکانه به هر سو می‏دوند؟ زینب، دختر زهرا، از جنس پروانه‏های شمع ولایت بود. وقتی پنج ساله بود، با عروج روحِ رسول خدا صلی‏الله‏علیه‏و‏آله ، تا عرش رفت و برگشت.
شاید روز رفتن پدربزرگ، اولین روزهای زینب بود که به سرزمین شگفتِ مصایب، گام می‏گشود.
ایام می‏رفت و روزها به سَحَر می‏رسید و دختر پایداری و نشانه خستگی‏ناپذیری، به مقام مقاومت‏های بزرگ و بزرگ‏تر، نزدیک می‏شد.
خدا خواسته بود که نردبان تعالی زینب از پله‏های دشواری و محنت ساخته شود تا او را به آن آخرین رتبه و آن واپسین مرتبه واصل کند.
در گوش زینبِ کم‏سال، خروش خطابه‏های فاطمه علیهاالسلام چه‏ها می‏کرد؟ فقط خدا می‏داند و زینب. دخترِ شکوهِ امواجِ توفانی، همه عزت را آموخته بود؛ از درس‏های مکتب علی تا بستر شکوه‏های پرشکوهِ مادر در زمانه سایه - مردها، جز مردانگی ندید.
زینب، تلألؤ صبر و سکوت است، اما حرف تکلیف و روشن‏گری و غیرتِ تبارِ نبوی و ولایی که به میان آید، خطبه‏های فصیح و بلیغ می‏خواند و صاعقه می‏افکند.
امروز، روز میلاد ناموارهِ برتری‏هاست؛ روز میلاد مادرِ همه پروانه‏هایی است که عشق به شمع ولایت و پاسداری از حصارهای دیانت، بی‏تابشان کرده است.
در کنار نام زینب، نام شکوهمند زن مسلمان و بیدار است که سوسو می‏زند.
زادروزش مبارک باد!

نوشته شده در  چهارشنبه 91/1/9ساعت  1:44 صبح  توسط محمدرضا صرافی نژاد