درست مثل ستاره در یک شب مهتابی! چه درخشش زلالی!

زلال می‏آید و شفاف می‏رود. رد می‏شود؛ مثل گذر باد بهار در گیسوان شاخه‏ها!

ولی این نسیم آسمانی قصد توقف دارد؛ توقفی در لایه‏های باور زمین. این عزیزترین و گرانبهاترین هدیه خدا به جواد الائمه علیه‏السلام است.فرشتگان از عالم بالا، به خاک‏بوسی قدوم نوزادی می آیند که بی‏کرانگی‏اش در اتصال به خانواده عصمت آشکار است. فوج فوج ملائکه؛ دسته دسته گل؛ باران باران، طراوت؛... اما مردم چه می‏دانند چه اتفاقی در خانه جواد الائمه علیه‏السلام در حال وقوع است؟!مردم همین قدر می‏بینند و می‏دانند که امشب کودکی از آل علی علیه‏السلام به جهان پا می‏گذارد. همین قدر می‏فهمند که پدر در گوشش اذان و اقامه خوانده است. همین اندازه درک می‏کنند که نامش علی علیه‏السلام است و لقبش هادی.اما چه کسی شعف آسمانیان را لمس می‏کند؟ چه کسی اشتیاقی را که در سینه امام نهم علیه‏السلام موج می‏زند، درک می‏کند؟!چه کسی می‏فهمد که خدا بر زمین منّت نهاده و ارزشمندترین هدیه‏های عالم امکان را به خاک ارزانی داشته است.شب صبح می‏شود؛ در حالی که موازنه هستی دگرگون شده است، در حالی که تعدیل جهان تغییر کرده است. چگونه تغییر نکند، وقتی امامی به عرصه زمین پا گذاشته است؟ چه‏طور ثابت بماند، وقتی میزان حلول کبریا در زمین دو چندان شده است.پدر لبخند می‏زند؛ امّا در پس این تبسّم روشن، عالمی از دلواپسی و اندوه نهفته است. صدای خاموش پدر در تار و پود زمان رسوخ کرده است. می‏پرسد از آفرینش که آیا مردم دنیا، قدردان این موهبت قدسی خواهند بود؟ آیا خلیفه‏های وقت، مجال انتشار فضیلت‏هایش را در اهل زمین خواهند داد؟ آیا مردم، مجال بهره‏گیری از وجود لایزالش را دارا خواهند بود؟!شب بزرگی است؛ اگر زمین آن را دریابد. مهم این است که نگاه عرش، بر خاک گسترده‏تر شده است. مهم این است که رحمت پروردگار، در شب رویش امام دهم، فراگیری فیض آسمان را مژده می‏دهد.و او آن‏قدر برکت و نور است که در انتظار درک مردم نخواهد نشست. او می‏آید تا «هدایت» را بر نفوس اهل زمین به ارمغان آورده باشد. می‏آید تا آمدن خود را به عالم تبریک گفته باشد.

نوشته شده در  پنج شنبه 90/8/19ساعت  3:17 عصر  توسط محمدرضا صرافی نژاد