صدایت را کسی نمی‏شنود این‏جا گوش‏ها پنبه زاری از رذالت است، این‏جا صدای بال زدن کبوتران را به سنگ می‏بندند، این‏جا خواب ملائک را به رقص شیاطین تعبیر می‏کنند.
این‏جا تمام پنجره‏ها را به دار می‏زنند، سنگسار می‏کنند، دست‏های یاری ات را دستی نمی‏فشرد. چشم‏های مشتاقت را کسی نمی‏بیند، کوره راه‏های مقابل، پاهای استقامت را آبله خواهند زد، این‏جا خنجرهای زنگ زده با برق چشمان از حدقه مبهوت، تیز می‏شوند و در هر آستین، هزار خنجر برای رو در رویی با تو پنهان می‏شود. این‏جا کبوتران نامه بر هم کذب بر پای خود می‏بندند، سنگ می‏پرانند و به پنجره‏های بسته سر می‏کوبند.
این‏جا قبله‏ای برای ایستادن نخواهی داشت.
کوفه، دهان حریص مرگ است که روبرویت خمیازه می‏کشد.
کوفه، ناهماهنگ‏ترین نبضِ شومِ تاریخ است.
هیچ دری باز نخواهد شد، این کوچه‏های بی‏رحم، ردّ گام‏هایت را خواهند بلعید صدایت را کسی نمی‏شنوند، حتّی اگر آن قدر بلند فریاد بزنی که تمام سلول‏هایت در هم بشکنند حتی اگر تمام کوه‏های جهان، پژواک صدایت شوند و تمام رودهای جهان، خروشِ بی‏سابقه‏ات را موج بزنند.
حتّی روزنی به سویت باز نخواهد شد. این‏جا کوفه است؛ شهر نامردی، شهر نامردمی، شهر سکوت و سیاهی؛ مرده‏های بی‏کفن از خواب هزار سالگی‏شان بر نخواهند خاست. این‏جا در هر مسیر، تو را به جرم عشق سنگسار می‏کنند.
تصویر گنگ گام‏هایت آن قدر در سنگلاخ این کوچه‏ها پر رنگ‏تر خواهد شد که شهر را سراسر نفرین می‏کند. همچنان یاری می‏طلبی و همچنان کوفه صدایت را نمی‏شنود.
دل به کوفیان قوی مدار!
مهدی میچانی فراهانی
دشنام‏ها آزارت نمی‏دهند و نیز سنگ‏هایی که پیشانی بلندت را شکسته‏اند.
خونِ بسیار رفته از پیکر تنومندت باعث ضعف زانوانت نیست چیزی که نفس‏هایت را به شماره انداخته، بی‏شک کثرتِ شمشیر زدن‏هایت نبوده است. آن چه تو را به جنون می‏کشد، حیرتِ توست؛ حیرت از این همه ریا کاری و سُست عنصری که از در و دیوارِ کوه فرو می‏بارد، حیرت از این همه نامردمی و دو رنگی. آن چه تو را به جنون می‏کشد، دغدغه توست به خاطر فرزند پیامبر صلی‏الله‏علیه‏و‏آله‏وسلم که با کاروان کوچک اهل بیت خویش، بی‏هیچ سپاه و همراهی، اینک به سوی این شهرِ غبارآلود در حرکت است و کاری از تو ساخته نیست که باز داری‏اش.
فریادهای دردآلودت از دیوارهای ضخیم کوفه عبور نمی‏کند تا به کاروان امامت برسد و نمی‏توانی بال بگشایی و از فراز باروها بگذری تا پسر عمویت را بگویی که بازگردد؛ گرچه خود یقین داری که حسین علیه‏السلام ، نیک می‏داند که در این شهر چه می‏گذرد. امّا می‏آید؛ نه به خاطر این‏که فریب خورده باشد، بلکه رسالتش این گونه برایش رقم زده است. و تو بیم داری؛ نه از جانِ خویش ـ که هر آینه به اشتیاق، با پای خویش به سمت شهادت، گام بلندتر برمی‏داری ـ ، بلکه بیمِ تو از نامهربانی و جفا کاری این خاک است با کاروان کوچکی که هر لحظه به قتلگاه خویش نزدیک‏تر می‏شود، بی‏آن که هیچ کاری از تو برآید.
فریاد برمی‏آوری: ای ریا کاران! آیا شما نبودید نویسندگان صدها نامه حزن‏آلود که او را به این شهر می‏خواندند؟!
آیا شما نبودید که اصرار به آمدنش کردید؟!
نیک این منم؛ فرستاده حسین علیه‏السلام ، کدام یک از شما به یاریِ من شمشیری خواهد برداشت؟!
هیچ پاسخی به گوشت نمی‏رسد و غمی بزرگ در دست جان می‏گیرد؛ اینان که با رسول حسین علیه‏السلام چنین‏اند، با حسین علیه‏السلام چگونه خواهند بود؟ و ای که اگر کاروان به دروازه این شهر برسد!
خانه «هانی»، پیرمرد کوفی، تنها پناهی است که فرستاده حسین در این شهرِ سراسر نیرنگ یافته است.
اینان، لحظه‏ای مشتاق حسین و ساعتی بعد، مسحورِ سَکّه‏های یزید و مرعوب برق شمشیر پسرِ مرجانه‏اند. مگر جز این است که حسین علیه‏السلام ، به خاطر رهایی اینان از یوغی که سال‏ها بر گرده‏هایشان سنگینی می‏کرد، تن به سفر می‏داد؟ ورنه، مدینه، شهر دلپذیرتر و وفادارتری برای خاندان پیامبر صلی‏الله‏علیه‏و‏آله‏وسلم بوده است.
از کوفیان، بیش از این انتظار نیست. مگر از جفای همین قوم نبود که علی7 سر به چاه فرو می‏برد؟
مگر این قوم، نهروانیان نبودند؟
مگر بانیانِ حکمیّت در صفین، جز این‏ها بوده‏اند؟
مگر همان‏ها نیستند که حکمِ جهادِ مولا را ردّ می‏کردند، چون تابستان بود و هوا گرم؟
آیا می‏توان انتظار کشید از قومی که با پدر، این چنین بوده‏اند با پسر، دیگرگونه باشند؟! بوی لجن‏زارِ نفاق را از بازدمِ کوفیان می‏توان استشمام کرد.
هوای کوفه، بوی مرداب به خود گرفته است؛ مرداب، آری! شاید «مرداب» بهترین صفتی باشد که بتوان برای مردگانِ ایستاده کوفه پیدا کرد.
این جُغدِستانی که مردمانش همچنان که با زبان، مدحِ یزید را می‏گویند، قلم‏هایشان برای حسین علیه‏السلام نامه می‏نویسد. و در انتها، آن کس که سکّه‏های طلای سنگین‏تری به کمر بسته باشد، وفاداریِ کوفیان را خواهد خرید.
امّا حسین علیه‏السلام ، وفای یارانش را خرید و فروش نمی‏کند. وفا را در ایمانِ مردم می‏خواهد، نه در کیسه‏های زر و برق شمشیر خوش.
و بدین گونه بود که جماعت کوفی، یزید را برگزید.
پس اینک ای مسلم! دل به یاری کوفیان قوی مدار؛ این شهر، شهرِ امامِ تو نیست. ای کاش می‏شد که بازگردی! امّا گویی که تقدیر، تو را چنین خون‏آلود خواسته است.
شهر دروازه‏های مرگ
خدیجه پنجی
نفرین بر دروازه‏های شهر کوفه، نفرین بر دروازه‏های مرگ! نفرین بر شهر هزار چهره. شهر نامردمی‏ها، شهر کینه‏توزی‏ها، شهر نیرنگ‏ها و تزویرها! ای کوچه‏های دربه‏دری! ای کوچه‏های تنهایی! ای کوچه‏های غربت و بی‏کسی! ای پنجره‏های بسته! ای چشم‏های در کمین نشسته! ای خنجرهای درنده! ای دارالاماره! ای نقطه پرواز! ای رقص‏گاه حماسه! ای قلّه شهامت!
منم! مسلم، پسر عقیل!
این‏که بر آستان تو ایستاده! این‏که به استقبال مرگ آمده! این‏که عاشقانه به سویت می‏شتابد! منم مسلم! کوفه، مرا خوب می‏شناسی! من از قبیله شهادتم! من برادرزاده ناشناس کوچه‏های توام!
نامه‏های تو مرا به این‏جا کشانده! نوشته بودی، باغ‏هایت سرسبزند! شاخه‏هایت لبریزند! میوه‏هایت رسیده‏اند! جویبارهایت پر آبند... ، نوشته بودی، همه در انتظار قدم‏های تواند. همه گوش به فرمان تواند، همه دست‏ها، برای بیعت با تو لحظه شماری می‏کنند! من آمده‏ام، تا از نزدیک بشنوم!
من آمده‏ام، به فرمان همان که شما دعوتش کردید! از دست‏های اشتیاقتان اثری نیست! در نگاه‏هایتان برق حیله می‏بینم!
شما از میهمانتان به جای میوه تازه، با سنگ پذیرایی می‏کنید! با نیزه و خنجر به استقبال می‏آیید! شاید این رسم مردم کوفه است! بخوانند و از پشت، خنجر بزنند!
دعوت کنند و با شمشیر به پیشواز بیایند، این میزبانی، فقط شایسته کوفه است!
منم! سفیر تنهای امامی غریب!
آمده‏ام بیعت بستانم! پنجره‏هایتان را به رویم مبندید! غریبه نیستم! به اصرار شما قدم به این دیار غریب کش گذاشته‏ام! رو از من برگردانید! سنگ نثارم مکنید!
من مسلم ام! سفیر حسین! ناخوانده نیامده‏ام، درها را بگشایید! درهای بسته سزاوار من نیست! کوچه‏های سرگردانی، شایسته سفیر حسین نیست!
«حسین» به کوفه نیا! کوفه هنوز رسم مهمانداری را یاد نگرفته! در کوفه هنوز، بی‏غیرتی و سست عهدی رواج دارد: کوفه هنوز بوی خون می‏دهد!
«حسین» به کوفیا نیا! ترس آن دارم که سرگردانی نصیبت شود!
ترس آن دارم، که تقدیری چون تقدیر پدر داشته باشی!
برگرد، پسر فاطمه! که کوفی جماعت بویی از وفا نبرده‏اند! سطر سطر این نامه‏ها، دروغ و ریاست! قدم‏هایشان، تیغ‏های بران است و مرکب‏هایشان، خون غریبان از پشت خنجر خورده!
به کوفه نیا! سیّد جوانان اهل بهشت!
به مردم این دیار اعتمادی نیست!
به خدا که کوفه هنوز هم ابن ملجم پرور است!
هنوز هم، در سایه دیوارهایش، سنگ‏های به خون تشنه، کمین کرده‏اند!
کوفه همان کوفه است!
برگرد حسین!
این منم! مسلم، پسر عقیل!
کاش، بادها صدای مرا به تو می‏رساندند!
و حکایت تنهایی‏ام را برایت می‏خواندند!
که چطور به سفیرت پشت کردند و چگونه، دارالاماره را برای ورودش، مزیّن نمودند!
«غربت فراگیر»
طیبه نداف
بغضی سنگین گلویت را گرفته بود. غربت، فراگیرتر از آن بود که بتوانی غم سنگین بی‏وفایی را فراموش کنی، بار دیگر به کوچه‏های این شهر نگاه کردی، تا شاید اندکی از آشنایی روزهای واپسین را بیابی. هنوز یادت هست روزی را که جمعیت هزار رنگ کوفیان، فوج فوج می‏آمدند و شور دیدار را بر جای جای شهر می‏پراکندند. آن روز، همه جا روشن بود، خورشید محبت، گرمای خود را بر قلب‏های تک تک مردم می‏تابید و زمزمه عشق بر لبان هر چکاوکی جاری بود. آن روز تو آمدی قلبت سرشار از عشق مولایت زبانت مشتاقِ از او سخن گفتن و اندیشه‏ات، تنها رساندن پیامی بود که به خاطرش عاشقانه سفر کرده بودی. و حالا راه می‏روی، چهره ات را پوشانده‏ای، کوچه به کوچه گذر می‏کنی، گام به گام جلو می‏روی، اما انگار نفس‏های آتشینت هرگز سرمای این سرزمین را نابود نمی‏کند. یکی یکی خانه‏ها را دقّ الباب می‏کنی، امّا! انگار گورستان، بیش‏تر از مردم این شهر تو را می‏شنود.
گویی غربت، تقدیر هر آزاده‏ای است و تو در تقدیر این آزادگی غریب پرواز کردی. ای کاش آن زمان که قلم‏ها را در دست گرفته بودند، می‏دانستند جوهر نامه‏هایشان تا ابد سند نامردیشان را بر صفحه تاریخ می‏نگارد. ای کاش کاغذهایشان پاره می‏شد، ای کاش قلم‏هایشان می‏شکست ای کاش خون در رگ‏هایشان خشک می‏شد، ای کاش بیش از این، مرده بودند، آن قدر که دیگر جانی برای نامردمی نداشتند.
ای پرنده آزاد، روزگار رسم عجیبی دارد، در پی گذشت‏هایش از مدار زمان می‏رسد به نقطه‏ای که انتقام تو را خواهد گرفت. انتقام تمام لحظه‏های بی‏کسی‏ات، انتقام تمام فریادهای حق طلبت، انتقام خیانتی که به تو کردند.
آن شب که ماه بالای آسمان نشسته بود، خوب می‏دانست سیاهی این شهر را نمی‏توان هرگز از چهره‏اش پاک کرد و برای همیشه فهمید تابیدن بر این سرزمین کاری بیهوده است. مهتاب آسمان این شهر زمانی معنا داشت که هنوز نور حق خاموش نگشته بود.
تو باید کوله‏بارت را از میان این مردمان بوقلمون صفت برداری و بروی. شایستگی‏ات بالاتر از آن است که اسیر این زمین بمانی.
ای مرد مسلم! بدان که هر قطره از خونت، شهادتی است بر لحظه لحظه مسلمانی‏ات.

نوشته شده در  یکشنبه 90/8/15ساعت  7:44 عصر  توسط محمدرضا صرافی نژاد