...باز هم عرفه

باز هم عرفه، با همه راز و رمزهایش از راه رسید؛ روزى پر از شور و شیدایى و شناخت؛ روز خوشه‏چینى بندگان از پهن دشت معرفت الهى؛ روزى که نگاه قلب‏ها، بیش از همیشه به آسمان است؛ روز چشم‏هاى بارانى و نیازهاى آسمانى.
آرى، عرفه، روز بازگشت عارفانه است از کج‏راهه گمراهى و تاریکى، به شاه‏راه هدایت و نور...

همراه با امام حسین علیه‏السلام

باورت نمى‏شود که اینجا، میان این جمعیت نشسته‏اى. ناخواسته به اینجا کشانده شده‏اى. مى‏خواهى برخیزى و بروى؛ اما فضاى محفل اجازه نمى‏دهد. نگاهى به اطراف مى‏اندازى؛ همانند خود بسیار مى‏بینى، قوّت قلبى براى ماندنت مى‏شود. پیرمردى روحانى قارى دعاست؛ صداى گرمى دارد و با هر کلامش، اشک از دیده‏ها جارى مى‏شود. انگار هنوز نمى‏دانى که چرا باید اشک ریخت.
قارى مى‏خواند:
در همین روزها،امام حسین علیه‏السلام ، در مکه از خیمه بیرون رفت؛ در حالى که خاندان و فرزندانش در پى ایشان بودند و در کنار کوه. با چشمان اشکبار و دست‏هاى رو به آسمان، همین دعاى عرفه را زمزمه کردند؛ شما هم خود را همراه فرزندان امام حسین علیه‏السلام بدانید که از خانه بیرون آمده‏اید و پشت سر آن حضرت، بر دعاى امام آمین مى‏گویید.
ناگهان، قلبت متلاطم مى‏شود. احساس همراهى با فرزندان امام حسین علیه‏السلام دلت را تکان مى‏دهد؛ گویى گرماى وجودشان را احساس مى‏کنى! اشک‏هایت چون سیل جارى مى‏شود؛ احساس مى‏کنى گمشده‏ات را یافته‏اى. هم‏نواى جمعیت مى‏شوى: «الهى العفو»

اگرچه دیر...؛ ولى آمدیم

چه‏قدر شیرین است ساعت‏ها در بر دوست نشستن و زمزمه «الهى الهى» بر لب داشتن؛ ساعت‏ها بر کرانه اقیانوس معرفت دعاى عرفه نشستن و پاى در خنکاى آب زلالش شستن!
چه‏قدر زیباست بازگشت همگانى بندگان فرارى به آغوش مهربان خدایى که همه را خواهد پذیرفت؛ مگر نه آنکه خود فرموده: «اگر روى گردانان از من شدت شوق مرا به بازگشت‏شان مى‏دانستند، از نهایت شعف جان مى‏دادند»؟!
الهى! این کهکشان بى‏نهایت رحمت تو و این بندگان کوچک شرمسار؛ شاید دیر آمده‏ایم، ولى آمده‏ایم. به زلال اشک‏هاى جارى بندگان صالحت در صحراى عرفات قسم، ما دور افتادگان از حریم عشق و عرفان را بپذیر!

نیایش چند صفحه‏اى عشق

محمدکاظم بدرالدین
عرفه، دلکده‏اى است وسیع که روشنى‏اش را هزاران قلم هم نمى‏توانند بنگارند. هر کسى در این روز مى‏آید و کلمات پر از اشک خود را از لابه‏لاى نیایش چند صفحه‏اى عشق بیرون مى‏کشد.
زیباترین جشن رهایى زیر این چرخ کبود، ساعات خوش اشک‏ریزى است. شاید بتوان گفت لحظه تولد فلسفه اشک، عصر عرفه است.
نام بهارى عرفه نسیمى است که غبار رنج‏ها را از دل مى‏زداید.

رو به روى دریا دلى حسین علیه‏السلام

روز عرفه، تفسیر آشکارى را رو به دل‏ها مى‏گشاید و مى‏گوید که حسین علیه‏السلام از کدام سرچشمه عرفان مى‏نوشید، که آنچنان با لب تشنه در کربلاى پر بلا شهید مى‏شود. آب‏هاى همه دریاها، اشک‏هاى همه چشم‏ها، چه‏قدر پر حسرت‏اند در برابر دریا دلى حسین علیه‏السلام !
عرفه، ما را به یاد رأفت حسین و رحمت خدا مى‏اندازد. هر کس با کوله‏اى از دغدغه‏هاى نگفته و زمزمه‏هاى پنهانى، رو به سمت ساعت‏هاى بخشودگى مى‏آید.
امروز، روز اقتدا به واژه‏هاى پر سوز حسین علیه‏السلام است و دل، اشتغال دیگرى جز تطهیر نخواهد داشت.

نقش عرفه در تکامل انسان

عرفه، اکسیر شفابخش بر پوست تاول‏زده شب انسان است.
با هر کدام از هق‏هق‏هاى عبارات مفاتیح، دست‏هاى استغاثه اشک بالا مى‏رود و روح را مى‏برد تا آن سوى نقش‏هاى جذاب بندگى و رهایى.
در حقیقت، هر دلى که از عرفه بویى برده باشد، صداى چینش خشت‏هاى تکامل را در روح خویش مى‏شنود.
گزافه نیست، اگر بگوییم هر دل به امروز که نقطه شروع سازندگى است، هزاران تحسین بدهکار است. از هر مصراع عاشقى‏اش، کتاب‏ها مى‏توان نوشت و انسان‏هایى را از نو مى‏توان ساخت.

عرفه و داغ انتظار

عرفه، یادواره‏اى از اشک‏هاى چشم به راهى نیز هست. صفحات پر تأمل امروز، دل‏ها را به تمناى وصال آن یگانه مى‏کشاند.
امروز در عرفات، حضور موعود(عج) رونق صفا است. و ما این سو با اشتیاقى پر رنگ، آرزوى آن یار و دیار را داریم. این سو به شیوه محفل جمعه‏هاى پر ندبه نشسته‏ایم و با کلمات ذى الحجه در خیمه‏هاى تنهایى خویش، بهار بهار از فراق آخرین ذخیره خدا مى‏گرییم.

شهادت حضرت مسلم بن عقیل

دروغ‏هاى خیس کوفه را باور نکن!
محمد على کعبى
«حرف‏هایم مثل یک تکه چمن روشن بود.
من به آنان گفتم:
آفتابى لب درگاه شماست
که اگر در بگشایید، به رفتار شما مى‏تابد...
و من آنان را، به صداى قدم پیک بشارت دادم».
دروغ‏هاى خیس:
پیک، با بارى از لبیک، به سوى هجده هزار بیعت ترک خورده مى‏تازد.
سفیر! آرام‏تر برو؛ در آن شهر هزار چهره، اجابت دلیرى براى دعوت تو نیست. خدا مى‏داند اگر دیو نعره برآرد، پیکر تُردت چگونه مى‏خواهد زیر آوار هجده هزار بیعت شکسته شده خرد نشود!
شهادت از روى بلنداى تمام خانه‏ها و دارالاماره کوفه، براى در آغوش کشیدنت پر مى‏زند. در آن کوچه‏هاى تنگ و باریک، غیرت، تنها در هیئت پیرزنى که پناه تنهایى‏ات خواهد بود، خرامیده است.
پس اشک‏ها را باور نکن! این دروغ‏هاى خیس را آن‏گاه که نامه مهربانى حسین علیه‏السلام را مى‏خوانى
ـ «بسم الله الرحمن الرحیم من الحسین بن على الى الملأ من المؤمنین و المسلمین:... وانى اقدم الیکم وشیکا اِن شاءَالله».
ـ اگرچه حرف‏هایش مثل یک تکه چمن روشن باشد.
«واژه‏اى در قفس است»
نه؛ محمد ابن اشعث به پیمان خود با تو وفا نمى‏کند و براى مسافرى که در راه است، نامه‏اى نخواهد فرستاد که نیاید؛ پس کربلا اتفاق خواهد افتاد.
مسلم! این دعوت تو نیست که او را به کربلا مى‏کشاند؛ این جنایت پیمان‏هاى شکسته است؛ این فاجعه سکوت است.
و حالا کیست که پیغام تو را به حسین علیه‏السلام برساند؟
به کوفه نیا اى مهربان؛ در این خانه تاریک، چراغى نیست. این برق شمشیرهاى پنهان است که تو را مى‏خواند.
«به تماشا سوگند
و به آغاز کلام
و به پرواز کبوتر از ذهن
واژه‏اى در قفس است».
تنهایى‏ات را با ما قسمت کن
از کویر لب‏هاى زخمى‏اش، شرمى به رنگ سرخ مى‏جوشد و در کاسه آب مى‏ریزد.
مسلم بن عقیل علیه‏السلام ، هر بار که کاسه آب را به دهان نزدیک مى‏کند تا بنوشد، آب، رنگ خون مى‏گیرد. اسبى تیر خورده از عمق کاسه خونین مى‏آید؛ اسبى بى سوار؛ اسبى که زینش بر بالین سفید خالى‏اش یله شده است؛ اسبى که زخم‏هایش هر بار که مسلم مى‏خواهد آب بنوشد، کاسه را از خون سیراب مى‏کنند. تشنگى مقدس، از زخم لب‏هاى او متولد مى‏شود و در ادامه جوانه خواهد زد.
تنهایى‏ات را با ما قسمت کن؛ آن‏قدر که چیزى از آن باقى نماند؛ آن‏گونه که در امتداد زمان، سفیران هدایت در اقصى نقاط جهان، آفتاب را بر رفتار انسان بتابانند.
تو الگوى جان‏فشانى در راه تبلیغ باش و ما، مشق‏هاى همانند، آن گونه که مناره‏ها، انفجار دمادم خود را و اشهدهاى بى‏ریا را بر سردارالاِماره بریزند.

دعوت‏نامه

محبوبه زارع
امام نامه را گشوده است. مسلم...هانى... عبدالله بن یقطین...، بغض بر حنجره اهل حرم چنگ مى‏اندازد. خبر تلخى است. این کاروان خسته، سهمش از این همه آزادى جویى و آزادگى خواهى این نیست که دریابد، اهل کوفه دعوت‏نامه‏هاى خود را از یاد برده‏اند و دیگر پسر فاطمه علیهاالسلام را نمى‏خواهند. حقشان نیست که بشنوند، قاصد امام علیه‏السلام را بى‏وفایى این شهر، به شهادت رساند.

سفیر

همین چند وقت پیش بود که دوازده هزارنامه مقابل امام علیه‏السلام ، دعوت عطش‏ناک اهل کوفه را مویه مى‏کرد. امام علیه‏السلام را بر آن داشت که قلم بردارد و پاسخ بنویسد: «... از سوى حسین بن على علیه‏السلام ؛ به بزرگان کوفه! اما بعد، آخرین نامه شما به وسیله هانى و سعید به دستم رسید. درخواست شما در این نامه‏ها، امام و پیشوا بود. اینک من مسلم بن عقیل را به سوى شما مى‏فرستم. اگر خواسته اکثریت شما همان چیزى بود که در نامه‏ها نوشتید، من نیز سریعا خود را به شما مى‏رسانم.» آن‏گاه رو به مسلم مى‏فرماید: «حرکت کن! خدا پشت و پناهت! امیدوارم به مقام شهدا نائل گردیم!»
همین جمله کافى بود تا مسلم، رها از همه تعلقات عالم و جدا از همه دل‏بستگى‏هاى خاک، دهانه اسب را به سمت شهر کالِ کوفه بکشد؛ در حالى که شیهه اسب، کوفیان را پیشاپیش نفرین مى‏کرد؛ در حالى که جرعه‏هایى از جنس آتش گلوى ولایت را به سوزشى عمیق فرا مى‏خواند؛ در حالى که روزگار، نگران‏تر از همیشه بود.

قاصد شهید

اینک امام، دست‏هاى مهربانش را بر سر یتیمان مسلم مى‏کشد و در حالى که مى‏کوشد اشک خویش را پنهان بدارد، بر مسلم و تمام قاصدان خود در طول زمان‏ها و مکان‏ها درود مى‏فرستد.
مسلم بن عقیل، قاصد شهید امام در راه وفادارى و ابلاغ بود. باشد که همه ما «مسلم»هاى حسین علیه‏السلام در عصر خویش باشیم.

اینجا کوفه است

فاطمه‏سادات احمدى میانکوهى
ذکر خدا بر لبان تشنه‏اش جارى بود؛ خون نیز از زخم‏هاى تنش.
بزرگ‏ترین جرمش این بود که مسلم بود؛ صحابى و پسر عمّ رسول اعظم صلى‏الله‏علیه‏و‏آله ؛ شیعه و پسر عمّ و داماد على مرتضى علیه‏السلام ؛ پسر عم؛ شیعه، یار و یاور و فرستاده حسین بن على علیه‏السلام سرور جوانان اهل بهشت!
سفیر عشق بود و پیام عزت و آزادگى با خود داشت. دعوت به آخرت و حیات جاوید، نزد مردمى که زندگى زودگذر دنیا را برگزیده‏اند، جرم است! ولى افسوس صحبت از عزت و سربلندى براى قومى که ذلت و بدبختى را انتخاب کرده‏اند گناه است.
فریاد زدن بر «شنوندگان کر» و انتظار فریاد از «سخن‏گویان لال» بى‏معناست!
امر به فرمان خدا براى مردمى که از فرمان خدا مى‏گریزند کیفر دارد! جایى که باطل، امیرالامراست، پیروى از حق جسارتى است بزرگ!
اینجا کوفه است؛ بر میهمان خوانده شده، شوکران بى‏وفایى مى‏نوشانند و از ناخوانده، یوغ بندگى پیش‏کش مى‏گیرند.

مسلم؛ سند مظلومیت

سر مسلم را از تن جدا کردند؛ آن هم پیش چشم انبوه مسلمانان! اسلامشان را چه سود؟! بردگان در شکل مالک، نه رنج بردگى مى‏فهمند و نه شیرینى مالکیت. نه از این گریزانند و نه به آن راغب. از دست پیکرهاى بى روح و ارواح بى پیکر چه کارى ساخته بود؟! براى بیداران خفته و حاضران غایب از صحنه، چه عذرها که متصور نیست؟! پیکر پاک مسلم را از بالاى قصر ستم، به زیر انداختند؛ اما قرن‏هاست که چون پرچمى سرخ، بر بام آزادگى در اهتزاز است. مسلم سند مظلومیتى است که همیشه معتبر است.

غربت سفیر

فاطره ذبیح‏زاده
هنوز تنم از بوى سیب سرشار است. هنوز زمزمه روشن تو در جانم طنین دارد.
لحظه وداع، چنان اشک بر افق دیدگانم شتافت که سیماى مهربانت، در پرده خیس چشمانم شناور ماند. وعده دادى که سرانجام کارم، رستگارى همراه با شهادت است و آرزو کردى که من و تو به درجه شهیدان نائل شویم. آن لحظه دانستم که دیگر روى گشاده و صورت دوست‏داشتنى تو را نخواهم دید و وعده دیدارمان به بهشت خدا موکول شده است. اما مولاى من!
اکنون بر بالاى دارالاماره کوفه، تمام دل نگرانى مسلم، براى توست؛ براى تو که نکند همراه خانواده و اهلت، به دعوت این نامردمان، به سمت بى‏وفایى کوفه حرکت کرده باشى!

نظام منسجم اشک

محمدکاظم بدرالدین
دست رحمت بر سر ساعات عرفه کشیده شده است. عرفه، یک نظام منسجم اشک است؛ گریه‏های پرسوز و سازنده‏ای که اقتدا می‏کنند به عرفه حسین بن علی علیه‏السلام .
همه در جایگاه تمنا، به زاری نشسته‏اند و به پیشینه پر اشتباه خویش تصریح می‏کنند. دورافکنی لباس گناه، فرهنگی از عید واقعی را می‏رویاند. فاصله‏ها بی‏معنا می‏شوند و کِشش‏ها، پررنگ. تقویت تبادلات مهربانی در نگاه امروز، تماشایی است.
عرفه، روزِ پرداخت به محتوا است و دعا، مغز عبادت.
نگاه کن! گلی از بهشت، به وسط دشت ایّام کاشته‏اند و امروز، یعنی شتاب برای بوییدن این گل معطرِ دمِ دست.

کربلای دل در عرفات

حسین امیری
منم؛ شیدای جمال آفتابت.
منم؛ بنده دلداده به صدای جویبارانت، سراپا حیرت از تماشای ستارگان آسمانت و دلداده دست‏های مهربانت.
ای تجرد محض و ای احساس نزدیک‏تر از حبل الورید!
کربلای دل زخمی‏ام را به مناجات آورده‏ام. من و این قوم عاشورایی، روبه قبله قبیله فاطمیه، به صحرای عرفات تنهایی خود شتافته‏ایم.
این همه عاشق آمده‏اند که بگویند تنهاییم، این همه جماعت دل‏شکسته آمده‏ایم که اگر با همیم، ولی تنهاییم. آمده‏ایم تا خانه جان را از غبار بتکانیم.

فصل تازگی اشک

فصل نیایش، فصل تازگی اشک‏ها و صحبت غصّه‏هاست.
مولای من نجاتم ده از صحبت اغیار که تنهایی‏ام زاییده دل دادن به اغیار است و من غافل بودم.
بادبان‏های دلم شکسته‏اند و غرقه دریای خویشتنم؛ آمده‏ام تا به ساحل آرامش قبیله حسین علیه‏السلام برسم.
آمده‏ام بگویم که هستم؛ چون تو هستی. مرا امید سعادت هست، تا جهان عرصه کرامت توست؛ پس به نام حسینت علیه‏السلام ، به نام عاشورا و به نام حج تمام تمام تمام حسین علیه‏السلام ، از سر گناهم بگذر.

پا به پای امام حسین علیه‏السلام در عرفه

فاطره ذبیح‏زاده
الهی! عرفه‏ام، باحسین علیه‏السلام از عرفات کوچ کرد و رحل اقامت در کربلاگزید؛ پس تو رامی خوانم به زبانی که امامم حسین علیه‏السلام در روز عرفه و در ودایش با سرزمین عرفات خواند.
الهی تو را می‏خوانم، با اشک‏هایی که به ترنم آخرین نوای آسمانی مولایم حسین علیه‏السلام در روز عرفه، بر صورت شرمسارم روان شده است.
الهی! تو را می‏خوانم به پاکی و خلوص بندگی در صحرای عرفات، به تکاپوی حاجیان؛ آن‏گاه که جان مشتاق را برای لقای تو روانه آسمان زلال عرفه می‏کنند.
خدای من! دلم برای آشنایی و آشتی با تو، بی‏تاب‏تر از همیشه است و تنها دارایی‏ام در پیشگاه تو، دعایی است که به آن وعده اجابت داده‏ای.
چگونه تو را دریابم و کدام باد موافق، این خس دورافتاده از آستانت را به کوی شناخت و دلدادگی به تو رهنمون می‏سازد؟
الهی! تو نوری؛ آشکارتر از آنی که به مدد آثار خلقتت، شناخته شوی.
تو نوری و روشن‏تر از آنی که در پناه سایه درآیی.
خدای من! چه وقت از دیده‏ام نهان شدی تا برای اثبات بودن تو، دست به دامن برهان و استدلال ببرم؟
تو آنقدر ظاهری که رسیدن به تو از راه مشاهده آثارت، راه دراز پیمودن و به بیراهه رفتن است. پس خدای من! چنان به عشق خود مرا بنواز و یاری‏ام کن تا دیده‏ام؛ به فراتر از نشانه‏هایت دل مشغول دارد و از درک نور تو که آفاق را روشن کرده، بازنماند.
بارالها! چنان خود را به من بنما که بی‏واسطه و با شهود قلب، شیفته جمال نورانی تو شوم.

عرفات، بغض‏های پراکنده

محمد کاظم بدرالدین
چشم‏ها، روزنه‏ها را از لابه‏لای کلمات «عرفه» می‏یابند. کافی‏ست نَفَس به روح نیایشگرِ خود بدهی.
همه چیز رو به ترقی و صعود است و دست‏ها آماده بالا بردن نیایشند.
مناجاتی همچون عرفه که همه ساله در قالب اشک ریخته می‏شود و اشک‏ها فرستاده‏هایی هستند به معراجِ روشنی تا کدام قطره شَرَف حضور یابد به آستان دوست؟
هر انسان در صحرای عرفات، بغض پراکنده‏ای‏ست که خورشیدِ لحظه‏هایِ حسینی را در خویش بتاباند.
دعایِ عرفه، محکی است بر اینکه بدانیم چند عرفه از حسین علیه‏السلام دور هستیم.
باید جرعه‏ای عطش خواست تا ما را در کلمات این دعا، آبشاری کنند. باید توبه‏نامه خویش را به شعله‏های این نیایش سنجاق کرد، تا اردیبهشت زندگی، باقیمانده عمرمان را میزبانی کند.
باید طلوعی از حقیقت خدا را در غروب این روحِ عقب‏مانده دواند.
شاید دعای عرفه، ما را با آنچه که از حسین علیه‏السلام دیده، بر روی این کلمات، بسنجد. برای حسینی شدن باید یک نسخه از دعای عرفه و گریه‏های خویش را نگه داریم و در طول سال، با فاصله‏ها، اندازه‏گیری شویم.
اگر برای اندامِ سال، لحظه تحویلی هست، برای روح ما نیز دعایِ پرمضمونِ عرفه، برانگیخته شده است.
مستانگیِ روح را باید در عرفاتِ بندگی رها کرد.
نغمه‏های اُنس و لذت را باید از کتاب اشک حسین علیه‏السلام چید.
خدایا! با کدام فرازِ دعا صدای فطرت ما، دلسوخته‏تر می‏شود.
یا حسین علیه‏السلام ! روی کدامین جمله جانسوزت، درب‏های باغستان الهی گشوده می‏شود تا حقایق را بنگریم و امام زمانی(عج) را که در عرفات است.

بوی حضور

حمیده رضایی
خداوندا! در ظلمات عمیق درون خویش، به دنبال مصادر خورشید می‏گردم. با کدام لحن تو را بخوانم؟ انتهای جاده کجاست؟ کجای غربت خویش ایستاده‏ام؟ کجای این انبوهِ جنون‏زده؟
خدایا! صدای نیایشم را بر جای جای خاک گسترده‏ام چون سجاده‏ای گشوده، تا در جذبه نورانیتت حل شوم؛ تا جاده‏های رحمتت را با گام‏های بندگی‏ام بپیمایم. من که حتی بر جان خویش ستم کرده‏ام، من که در تاریکی درون خویش فرسوده‏ام، ویرانم کن از درون و بپرورانم در نور، یا نور!
زمان، زمانِ از خویش بریدن است؛ زمان نیایش، زمان قدم گذاشتن در ملکوت حضور. سبک‏بال، اوج گرفته‏ام از هر چه تاریکی، سرشار از یادِ بزرگ‏مرد کربلا.
می‏بارم و می‏نالم تا بر هر نشانه‏ای از دوست، بوی حضور را نزدیک‏تر حس کنم.
پروردگارا! هر چه می‏خواهم به دست توست، مرا این چنین رنجور مخواه، مرا به عافیتی برسان که سرشار شوم از بندگی ـ عافیت از شر نفوس ـ .
امروز آمده‏ام تا منزه شوم از این همه سرکشی و طغیان؛ «آمده‏ام تا تو ببخشایی‏ام»؛ آمده‏ام تا از جذبه‏های پیاپی‏ات، بمیرانی‏ام که حیاتم در مرگ تن است؛ رهایی از بند خاک.
این لحظه‏های پریشان، تنهایم مگذار!
باید با تو بگویم، از تنگی سینه‏ام تا فراخنای روشن عرفه، از تاریکی درون تا روشنی ممتدِ امروز.
باید با تو بگویم، باید بندگی‏ام را اشک بریزم.
تو آن سایه مهربانی بر سر جهان که هیچ شریکی برایش نیست، جزء و کل از توست.
خداوندا! رخسار روز، رنگ باخته است؛ اما در سینه من هنوز یاد تو می‏درخشد. مرا محکم بدار در راهی که شایسته بندگی توست. ای زندگی‏بخش! این‏گونه که خورشید در سمتِ دیگر جهان فرو می‏ریزد، مرا در این سوی دنیا بال گرفتن و پریدن بیاموز در هوای زلال معرفت.
امروز مرا از نو بخوان به بزرگی این لحظات که به لحنی تازه‏تر صدایت کرده‏ام «اللهم انی ارغب الیک».

روز رسیدن به آرزو

سید علی اصغر موسوی
زبان به ثنای الهی گشوده است؛ ایستاده با دست‏هایی شکوهمندتر از دعا: اَلْحَمْدُللّه‏ِ الّذی لَیْسَ لِقَضائِهِ دافِعٌ وَ لِالَعطائِهِ مانِعٌ وَ لا کَصُنْعِهِ صُنْعُ صانِعٍ وَ هُوَ الْجَوادُ الْواسِعَ... .
صحرای عرفات است و فوج فرشتگان که نوای امام حسین علیه‏السلام را همراهی می‏کنند.
چه باشکوه است این نیایش عارفانه! شکوه اشک است و صدایی که تا عمق آسمان پیش می‏رود. پروردگارا! من با تمام رغبت، تو را می‏خوانم و شهادت می‏دهم به آفریدگاری‏ات، که تو آفریدگار منی... .
عرفات است و دعا؛ عرفات است و حسین؛ عاشقی که جان مشتاقش، چنین به گفت‏وگوی خدا نشسته است: «اَلَّهُمَّ اجْعَلْنی اَخْشاکَ کَاَنّی اَراکَ...»
روز عرفات است. این سو، دست‏های پراجابت حسین علیه‏السلام است که آسمان را مجذوب خود ساخته است. این سو، حسین علیه‏السلام است که اشک‏های بلورین‏اش، غوغا در دل عرش افکنده است. این سو، میهمانان زیارت بیت‏الله‏اند و عرفاتیان نیاز و نیایش دیگر سوی، شهر کوفه است و نامردمانی عهدشکن و میهمان کُش! روز عرفات است. آن سوی این لحظات عارفانه، کوفه است و فرزند عقیل.
تنهای تنها!
مسلم است و لحظات شیرین فنای فی اللّه‏. مسلم است و دلواپسی آمدن حسین علیه‏السلام . مسلم است و عروج از بام دارالاماره.
امروز، روز عرفه است.
عاکفان کوی یار، با تمام نیاز، در عرفات جمع شده‏اند تا با نوای آسمانی اَنْتَ الَّذی مَنَنْتَ؛ اَنْتَ الَّذی اَنْعَمْتَ، اَنْتَ الَّذی اَحْسَنْتَ، هم‏نوا شوند؛ هم‏نوا با ابا عبداللّه‏، هم‏نوا با سالار شهیدان!
امروز، روز عرفه است؛ روز سوگند به عظمت لایزالی خداوند. روز توسل به مقام ربوبیت حضرت حق (جل جلاله). روزی است که باید برای تکامل باورها، باید برای قبول شدن در امتحان حج، خویشتن را با نیایش آزمود، با نیایش محک زد و برای رسیدن به مراتب بالای معرفت، چون حضرت مسلم بن عقیل علیه‏السلام شهادت را برگزید، یا همچون حضرت امام حسین علیه‏السلام آماده سفر شهادت شد.
امروز، روز عرفه است؛ روز رسیدن به آمال و آرزوهای متعالی، رسیدن به غایت آمال عارفین، رسیدن به هم‏جواری با عرش الهی، رسیدن به خدا! رسیدن به «اَنَا یا اِلهی الْمُعْتَرِفُ بِذُنُوبی، فَاغْفِرْ هالِی...»
این من هستم که خطاکارم! این من هستم که غفلت ورزیدم! این من هستم که عهد شکستم! این من هستم که اقرار می‏کنم به گناهانم؛ اقرار می‏کنم به تمام نعمت‏هایی که از آنها برخوردارم ساخته‏ای؛ پس درگذر از گناهانم، ای خدایی که از گناه بندگانت هیچ زیان به تو نمی‏رسد و از طاعتشان هم بی‏نیازی!
روز عرفه، روز استغفار است؛ روز توسل، روز یادآوری عجز خویش و توانایی خداوند، روز تسبیح، روز ذکر، روز خواندن «لا اِللّه‏ اِلاّ اَنْتَ سُبْحانَکَ اِنّی کُنْتُ مِنَ المُوَحِّدینَ» است.
روز عرفه، روز رسیدن است؛ رسیدن به تمام آرزوهای زیبا!

ستاره‏هایی از آسمانِ عرفه

تو آغازگر احسانی، پیش از توجه عبادت‏کنندگان؛ اَنْتَ البادی بالإحسانِ قَبْلَ تَوَجُّه العابدینَ.
خدایا! چگونه عزتمند باشم، در حالی که از خاک خوار و بی‏مقدار مرا سرشتی یا چگونه عزتمند نباشم، در حالی که مرا به خودت نسبت دادی؟ الهی کیفَ اَسْتَعِزُّ وَ فِی الذِّلَةِ اَرْکَزْتَنی اَمْ کَیْفَ لا اَسْتَعِزُّ و الیکَ نَسَبْتَنی؟
خدای من! چگونه واگذاری مرا، حال آنکه سرپرستی‏ام را پذیرا شده‏ای؟ اِلهی کَیْفَ تَکِلُنی وَ قَدْ تَکَفَّلْتَ لی؟
نادانی و گستاخی من بر تو، تو را از هدایتم باز نداشت؛ لَمْ یَمْنَعْکَ جَهْلی و جُرْأتی علیکَ أنْ دَلَلْتنی.
خدایا! کاری کن که چنان از تو بترسم، گویا تو را می‏بینم؛ اللهمَّ اجْعَلْنی اَخْشاکَ کَأَنّی اَراکَ.
معامله آن بنده بسی زیانبار است که به او بهره‏ای از عشقت نداده‏ای؛ خَسِرَتْ صَفْقَةُ عبدٍ لَمْ تَجْعَلْ لَهُ مِنْ حُبِّکَ نصیبا.
چه دارد آنکه تو را ندارد، و چه ندارد آنکه تو را دارد؟ ماذا وَجَدَ مَنْ فَقَدَک و مَا الَّذی فَقَدَ مَنْ وَجَدَکَ؟
هرچند بندگیِ من به طور جدّی تداوم نیافت، اما دوستی و اراده قطعی‏ام پایدار است؛ اِنْ لم تَدُمِ الطّاعَةُ مِنّی فِعْلاً جَزْما فَقَدْ دامَتْ مَحَبَّةً وَ عَزْما.
خدای من! مرا به که وا می‏گذاری؟ به آشنایی که از من می‏گسلد یا به بیگانه‏ای که بر من روی تُرش می‏کند؟ الهی إلی مَنْ تَکِلُنی إلی قریبٍ فَیَقْطَعُنی اَمْ اِلی بعیدٍ فَیَتَجَهَّمُنی؟
دست نیاز به درگاهت دراز کرده‏ایم. همان دست‏ها که به خواری اعتراف نام گرفته است؛ فَقَدْ مَدَدْنا الیکَ اَیْدِیَنا فَهِیَ بِذِلَّةِ الإعترافِ موْسومَةٌ.
خدایا! من در توانگری‏ام مستمندم، پس چگونه در نیازمندی‏ام مستمند نباشم؟ الهی اَنَا الفقیرُ فی غِنایَ فکیف لا اکونَ فقیرا فی فقری.

روز پرواز

امروز عرفه است؛ روز پرکشیدن از زنجیر گناه تا آسمان آبی اجابت و مغفرت. امروز دست‏ها را باید گشود و گره بغض روزهای غفلت را رها کرد. گونه‏های خشک دل را با آب تمنا زنده نمود و لحظه‏ای درنگ کرد و به صدای زمزمه‏ای که تو را تا اوج انسانیت می‏خواند، گوش داد. کاروان انسانیت در راه است؛ دست همّت را از آستین طلب بیرون بیاور و بشتاب که قافله سالار این سرزمین، زمزمه‏های خویش را برای حرکت کاروان آغاز کرده است. ندای درونت را اجابت کن و همراه با آن، با خدای خویش در پای جَبَل الرّحمه، لحظه‏ای خلوت کن و او را بخوان.

نوشته شده در  یکشنبه 90/8/15ساعت  6:58 عصر  توسط محمدرضا صرافی نژاد