روح بزرگِ انسان‏های خود ساخته و پاک، به دیگران هم پاکی و ایمان می‏آموزد. صداقت و فداکاری ایثارگرانِ در راه خدا، الهام‏بخش تعهد و فداکاری است. حماسه‏های جهاد و شهادتِ مردان بزرگ اسلام، مجاهد ساز و شهیدپرور است. عظمت انسانی چهره‏های پر فروغِ تاریخ خون‏بار ما، اسوه همه کسانی است که در زندگی، به هدف‏هایی والاتر از لذت‏های مادی اعتقاد دارند و ارزش‏های متعالی را می‏جویند. «مسلم بن عقیل» یکی از این چهره‏هاست. شنیدن نام این انسان والا و سرباز فداکارِ راه حق، یادآور همه خوبی‏ها، رشادت‏ها و جوان‏مردی‏هاست و خواندن زندگی‏نامه این سردار رشید اسلام، درس‏آموز و الهام‏بخش و سازنده است. حماسه مسلم بن عقیل درکوفه، پیش درآمدی بر نهضت عظیم عاشورا بود و مسلم، پیشاهنگِ نهضت سیدالشهدا علیه‏السلام و سفیر انقلاب کربلا و پیش‏مرگِ حماسه تاریخ‏ساز و جاویدان عاشورا بود.
درباره مسلم...
درباره مسلم چه می‏توان شنید، جز فداکاری و حماسه و آزادگی‏اش؛ چه می‏توان نوشت، جز عمل به وظیفه و اطاعت از امام و جهاد در راه حق تا مرز شهادت؛ و چه می‏توان گفت جز بیان صداقت و رشادت و ایمانش. او شخصیتی است که فراز و نشیب روزگاران را فراوان دیده و هم‏چون کوهی استوار، در مقابل آنان ایستاده؛ مسلم، دلاورِ آزاده‏ای است که در نبردها، معنای شجاعت و مردانگی را تفسیر کرده، او پرورده خاندان وحی و رسالت و برادرزاده علی علیه‏السلام ، عموزاده حسن و حسین علیهماالسلام و همسر رقیه دختر بزرگوار امیرمؤمنان علیه‏السلام است.
فرزندی ارج‏ مند
خداوند به عقیل، فرزندی ارج‏مند، نیکو و مبارک بخشید و او نامش را «مسلم» گذارد. نوزاد در خاندان بنی‏هاشم پرورشِ نیکویی یافت؛ خاندانی که بر آن وحی نازل می‏شد و محور رستاخیز امت و قطب زندگی دینی و سیاسی آن بود.
در جوانی، همانند دیگر جوانان، به ارتش اسلام پیوست تا با دیگر رزمندگان، به دفاع از مرزهای اسلامی بپردازند. در جنگ‏های امام علی علیه‏السلام با بنی‏امیه، زیر پرچم فرماندهی عمویش حضرت علی علیه‏السلام جهاد کرد و در راه دفاع از اسلام ناب و اصیل، بر ضد جاهلیتِ مزوّرانه که با ریا کاری‏های ظاهری خود را آراسته بود، شجاعت و دلاوری‏های زیادی از خود نشان داد.
پیامبر صلی‏الله‏علیه‏و‏آله و خاندان عقیل
پیامبر اسلام حضرت محمد صلی‏الله‏علیه‏و‏آله ، در حدیثی در مدح «عقیل» پدر حضرت مسلم می‏فرماید: «من او (عقیل) را به دو جهت دوست دارم: یکی به خاطر خودش، و دیگری هم به دلیل این که پدرش ابوطالب او را دوست می‏داشت». باز ایشان در جای دیگری به حضرت علی علیه‏السلام فرمود: «فرزند عقیل، یعنی مسلم، کشته راه محبت فرزند تو خواهد شد. چشم مؤمنان بر او اشک می‏ریزد و فرشتگان مقرّب پروردگار بر او درود می‏فرستند».
در محضر علی علیه‏السلام
تاریخْ از سخن گفتن درباره زندگی پرفراز و نشیب مسلم بن عقیل تقریبا خاموش مانده است. مسلم پس از این که به هیجده سالگی رسید، در پی رحلت پدرش، عمویش حضرت علی علیه‏السلام او را تحت سرپرستیِ خود قرار داد. در این‏جا بود که مسلم، انواع علوم و معارف و نیز هنر رزم و دلیرمردی را از علی علیه‏السلام آموخت و در زمره یاران وفادار آن بزرگوار قرار گرفت.
پس از شهادت امیرمؤمنان علیه‏السلام ، مسلمْ راه راستین دعوت و تبلیغ به اسلام را به همراه عموزادگانش، حسن و حسین علیهماالسلام فرزندان علی علیه‏السلام با اخلاص و از خودگذشتگی ادامه داد، تا این که زندگی‏اش را در این راه تقدیم اسلام کرد.
در خدمت امامان
حضرت مسلم، در دوران خلافت علی علیه‏السلام در خدمت آن حضرت بود. پس از شهادت آن امام، هرگز از حق که در خاندان او و امامتِ دو فرزندش، امام حسن و امام حسین علیهماالسلام تجسم پیدا کرده بود، جدا نشد و عاقبت هم، جان پاکش را بر این آستان فدا کرد. در دوران امامتِ ده ساله امام حسن علیه‏السلام که از سخت‏ترین دوره‏های تاریخ، در خصوص پیروان اهل بیت و طرفداران ایشان بود، مسلم با خلوص هر چه تمام، در مسیر حق بود و از باوفاترین و نزدیک‏ترین یاران امام حسن علیه‏السلام به شمار می‏آمد. پس از شهادت امام حسن علیه‏السلام که امامت به حسین بن علی علیه‏السلام رسید، تا مرگ معاویه که یک دوره ده ساله بود، باز هم مسلم در کنار امام عصر خود و همواره گوش به فرمان آن حضرت بود.
قهرمانی شجاع
مسلم بن عقیل، رهبری فقیه و قهرمانی شجاع بود. درس‏آموزی ازآیات قرآن، صحنه‏های جهاد و راز و نیازهای سحرگاهانْ او را ساخته و خداوند وی را در جایگاهی رفیع و والا قرار داده بود. او از کسانی بود که اگر کوچک‏ترین خطری فرا روی دین قرار می‏گرفت، تمام زندگیِ خود را فدا می‏کرد.
تدبّر در آیات قرآن، شناخت او را عمیق و وسیع کرده بود و به زندگی به عنوان کالا و متاعی برای آخرت می‏نگریست و بر این باور بود که خردمند، کسی است که خود را برای رضایت‏مندی خدا فدا می‏کند.
اولین سفیر
حضرت مسلم بن عقیل، اولین سفیر امام حسین علیه‏السلام است که براساس دعوت مردم کوفه به منظور تشریح دیدگاه امام حسین علیه‏السلام درباره حکومت آینده اسلامی، به این سرزمین سفر کرد. ولی از آن‏جایی که زر و تزویر همیشه باعث تحکیم سلطه زور می‏گردد، این بار نیز دیری نپایید که زر و زور عبیداللّه‏ بن زیاد، سفیر امام حسین علیه‏السلام ، مسلم بن عقیل را به دام تزویر انداخت و توطئه‏ای پیش از وقوع حادثه کربلا، با شهید شدن اولین سفیر امام حسین علیه‏السلام بر ضد نهضت حسینی، تحقق یافت.
فرستاده
نامه‏های فراوان مردم کوفه، امام حسین علیه‏السلام را بر آن داشت که برای اطمینان بیش‏تر، کسی را به کوفه بفرستد تا درباره دعوت کوفیان تحقیق کند. از این رو، مسلم را فراخواندْ و در نامه‏ای برای مردم کوفه چنین نوشت: «من، برادر، پسر عمو و مطمئن‏ترین فرد خانواده‏ام را به سوی شما فرستادم و به وی دستور دادم تا نظر برگزیدگان و خردمندان شما را برای من بنویسد؛ پس با پسر عموی من بیعت کنید و او را تنها نگذارید». سپس نامه را به مسلم داد و فرمود: «من تو را به کوفه می‏فرستم، خداوند هر آن چه را مورد رضا و علاقه اوست، برای تو مقدر خواهد کرد و من امیدوارم که با تو در مرتبه شهدا قرار گیرم. پس با تقدیر پروردگار خشنود باش». هم‏چنین او را به تقوا، مدارا با مردم و کتمان مأموریت خود سفارش فرمود. پس او را در آغوش گرفت و هر دو گریستند و یکدیگر را وداع گفتند.
آغاز راه
پس از این که امام حسین علیه‏السلام مسلم بن عقیل را به عنوان سفیر خود انتخاب کرد، فرزند عقیل در نیمه ماه رمضان سال 60 ق به سوی مدینه شتافت و وارد مزار رسول اکرم صلی‏الله‏علیه‏و‏آله گردید. در جوار مرقد پیام‏آور وحی و رسالت نماز خواند و سپس با رهبر امت وداع گفت، با خویشاوندان خداحافظی کرد و آنان را از شرّ فرعون‏های زمان به خدا سپرد، آن گاه از بی‏راهه، رهسپار عراق و شهر کوفه گردید. پسر عقیل به خوبی می‏دانست که مأموریت پر مخاطره‏ای پیش رو دارد.
تشنگی در راه
هنگامی که امام حسین علیه‏السلام ، مسلم بن عقیل را به عنوان سفیر خود برای سفر به کوفه انتخاب کرد، دو نفر ازمردمان قبیله «قیس» را برای راهنمایی مسلم و سه همراه برای او برگزید تا آن‏ها را از بی‏راهه حرکت دهند و تا کوفه همراهی کنند. آن‏ها شبانه به سمت کوفه حرکت کردند. در راه دو راهنما بر اثر تشنگی درگذشتند. مسلم و همراهان، به سختی خود را به نزدیکی کوفه رساندند. مسلم به وسیله قیس بن مُسَهَّر، نامه‏ای برای امام حسین علیه‏السلام فرستاد و آن حضرت را از رویداد مذکور آگاه و از ایشان برای ادامه مسیر کسب تکلیف کرد. سپس به سمت کوفه حرکت و سرانجام در پنجم شوّال سال 60ق، وارد این شهر شد و در خانه مختار ثَقَفی استقرار یافت.
معلمان انسانیت
دلاوری شگفت‏انگیز مسلم که یکی از برجسته‏ترین ویژگی‏های شناخته شده اوست، صرفا برخاسته از آموزش‏های نظامی و بدنی وی نبوده است. این ویژگی، مانند دیگر صفات وی، نتیجه آموزش در مدرسه‏ای است که در آن، از تمام آزمون‏های نظری و عملی سرفراز بیرون آمد؛ مدرسه‏ای که ممتاز به داشتن معلم‏هایی فوق العاده، نیرومند و مسلط در زمینه‏های علم و عمل بود. آنان، معلمان انسانیت و امت اسلامی هستند. همانان که سید رسولان، حکمت و علم خود را تنها در اختیار آنان گذاشت وآنان را بر دیگران برتری بخشید؛ یعنی برادر و پسر عموی پیامبر، حضرت علی علیه‏السلام و دو ریحانه وی، امام حسن و امام حسین علیهماالسلام .
شب آخر
فرزند عقیل، آخرین شب زندگانی خویش را به دعا و نیایش به درگاه خداوند گذراندْ. چهره‏اش از شادمانیِ لقای دوست، شکفته بود. در آغاز شب، وضویی ساخته و یک‏پارچه چشم از مظاهر جهان فریبنده پوشیده بود. همه آن شب بلندِ تنهایی را، چهره بر درگاه عبودیت حق نهاده بود. دل‏تنگ از پلَشتی جهان، اندوهگین از دنیاپرستی کوفیان و دل‏آزرده از جهالت امت، یک باره وسعت آفرینش برایش تنگ گردیده بود. دلْ آرزوی رفتن داشت و جانْ شوق پروازی رفیع را در خویش می‏پروراند. دیگر او را یارای ماندن در خراب آباد کوفیان وامید پیروزی نبود. دل روشنش، شهادت را برای آینده امت اسلام، کارسازتر می‏دید. مسلم، آماده شهادت بود.
هانی
هانی بن عروه، از صحابه پیامبر بود و آن حضرت را دیده و با وی مصاحبت داشت. بزرگِ قبیله «مُراد» بود و در کوفه می‏زیست. در رکاب امیرمؤمنان، علی علیه‏السلام نیز در سه جنگ جمل، صفین و نهروان شرکت داشت. در حرکت انقلابی حُجر بن عَدی بر ضد «زیادِ بن اُبیه»، از ارکان مهم به شمار می‏رفت. پس از آن که ابن زیاد به عنوان والی جدید کوفه به این شهر آمد، مسلم بن عقیل پس ازآن که هزاران نفر با وی بیعت کرده بودند، خانه هانی را مقر پنهانی خویش قرار داد. چون برای والی روشن شد که در نهضت مسلم، هانی از زمینه‏سازان و چهره‏های مؤثر است، او را دستگیر، زندانی و شهید کرد.
هانی؛ پیرمردی شجاع
هنگامی که ابن زیاد به کوفه رسید، تعدادی از افرادش را به خانه هانی فرستاد و او را به دارالاماره فرا خواند. وقتی که هانی به آن‏جا رفت، ابن زیاد خطاب به وی گفت: مسلم را در خانه خود پنهان کرده‏ای و برای او سلاح و مردان جنگی جمع می‏کنی. گمان داری که کارهای تو بر ما مخفی می‏ماند؟
هانی بن عروه به او گفت: ای پسر زیاد! خانواده‏ات را بردار و به شام برو و در آن‏جا زندگی کن؛ زیرا فردی شایسته‏تر از تو و یزید به این‏جا آمده است. در آن وقت، ابن زیاد از پاسخ هانی، آن مرد فداکار سخت برآشفت و او را مورد ضرب و جرح قرار داد و به زندانش افکند.
وصیت‏نامه
هنگامی که مسلم را به قصر ابن زیاد آوردند، وی بدون این که سلامی دهد، وارد شد. یکی ازنگهبانان کاخ به او گفت: بر امیر سلام کن. مسلم پاسخ داد: ساکتْ! به خدا او امیر نیست. ابن زیاد رو به سوی مسلم کرد و گفت: بر تو پاسخ سلام مباد. سلام کنی یا نکنی، به قتل خواهی رسید. مسلم گفت: هرچه می‏خواهی درباره من انجام ده، ای دشمن خدا. ابن زیاد در آن لحظه، از مسلم خواست تا وصیت نامه خود را نوشته و جهت اجرا به عمر بن سعد بدهد. آن بزرگ‏مرد هم‏چنین نوشت:
1ـ شمشیر و زره و لباس نبرد او را بفروشد و با آن، هفتصد درهم بدهی‏اش را پرداخت کند؛
2ـ پس از شهادت، جسدش را تحویل گرفته و به خاک سپارد؛
3ـ امام حسین را از شهادت وی مطلع ساخته و از او درخواست کند که به کوفه سفر نکند.
شهادت مسلم
ابن زیاد مسلم را به «بَکر بن حِمران» سپرده و از او خواست تا او را بر بالای کاخ دارالاماره ببرد و سر از بدنش جدا سازد. در این هنگام، مسلم شروع به تکبیر و درود فرستادن بر محمد صلی‏الله‏علیه‏و‏آله و خاندان او کرد. چون بر بالای بام قصر رسید، رو به آسمان کرده و در حالی که با خدایش راز و نیاز می‏نمود، از او خواست تا میان خاندان اهل بیت و مردم دروغ‏گو، فریب‏کار و ترسو قضاوت فرماید. آن گاه اجازه خواست تا نماز بخواند، ولی این مأمور پلید نپذیرفت. بدین گونه نماینده و فرستاده حسین علیه‏السلام در روز هجدهم ذی الحجه سال 59 ق، هم‏چون سربازی مسلمان و دلیر، در راه آیین سرخ امام زمانش، جان به جان آفرین تسلیم کرد و شاداب به کاروان شهدای عزیز پیوست.
شهادت هانی
بعد از شهادت مسلم، به سراغ هانی رفتند. هانی در زندان بود و دست‏هایش را از پشت بسته بودند که برای کشتن آوردند. هانی هنگام آمدن، هواداران خود را از قبیله مَذْحَج به یاری می‏طلبید، ولی کسی او را یاری نکرد. پیرمرد، با قدرت دست خود را کشید و از بند بیرون آورد و در پی سلاح و ابزاری می‏گشت که به دست گرفته و به آنان حمله کند، که مأموران دوباره او را گرفتند و دستانش را محکم از عقب بستند و با دو ضربت، سر این انسان والا و حامیِ بزرگ مسلم را از بدن جدا کردند. هانی درزیر ضربات جلاد می‏گفت: «بازگشت به سوی خداست. خدایا! مرا به سوی رحمت و رضوان خویش ببر».
پس از شهادت
قاتل مسلم بعد از این که او را به شهادت رساند، پایین آمد و پیش ابن زیاد رفت. ابن زیاد پرسید: وقتی که مسلم را از پله‏های قصر به بالا می‏بردید، چه عکس‏العملی داشت و چه می‏گفت؟ گفت: مرتب خدا را تسبیح می‏گفت و از او مغفرت و بخشش می‏طلبید... .
هنگامی که پیکر پاک آن شهید را از فراز دارالاماره به پایین و به میان مردم انداختند، دستور داده شد تا بر آن بدن پاک و مطهر، طناب بسته و سر طناب را بکشند و در کوچه‏های کوفه بگردانند و چنان کردند و سپس بدن بی‏سر را برده و به دار کشیدند.
امام در سوگ مسلم
خبر شهادت مسلم، به وسیله یکی از اهالی کوفه به نام «بَکر بن مَعنقه» در شَراف یا ثَعلبیّه به امام حسین علیه‏السلام رسید. امام از شنیدن آن بسیار اندوهگین شد و گریست و سپس فرمود: «اِنّا للّه و انّا اِلَیه رَاجِعُون؛ رحمت خدا بر او باد» و این سخن را چند بار تکرار کرد. هم‏چنین فرمود: «از این پس زندگی بی‏معنا است و خیری ندارد». بستگان مسلم نیز به شدت برآشفتند و گفتند: انتقام مسلم را خواهیم گرفت. در شعبان سال 65 ق، به دستور مختار ثقفی، آستانه حضرت مسلم بن عقیل علیه‏السلام بنا گردید. بر روی قبر آن حضرت سنگی از مرمر نهاده و گنبدی ساخته شد. این ساختمان، در شرق مسجد جامع کوفه واقع شده است.
زیارت‏نامه
در قسمتی از زیارت‏نامه مسلم بن عقیل می‏خوانیم: «سلام بر تو ای جان نثار! ای شهید فقیه و مظلوم، ای کسی که حقش غصب گردید و حرمتش شکسته شد. سلام بر تو که جانت را فدای پسر عمویت کردی و برای حفظ او خون دادی.
سلام بر تو ای اولین شهید و ای پیشوای سعادت‏مندان، سلام بر تو که میان دشمنان، تنها و بی‏کس بودی و یار و یاوری نداشتی».
طفلان مسلم
چند تن از فرزندان مسلم در واقعه عاشورا در رکاب سالار شهیدان جنگیدند وشهید شدند. دو فرزند کوچک دیگر او، در کاروان اسیران اهل بیت بودند و به دستور عبیداللّه‏ بن زیاد، زندانی شدند. یک سال در زندان بودند و به آن‏ها سخت می‏گرفتند. عاقبت خود را به پیرمردی که متصدی زندان بود، معرفی کردند. او که دوست‏دار اهل بیت بود، آن دو را رها کرد و فرار کردند. آن دو کودک، شب خود را به منزلی رسانده و مهمان پیرزنی شدند و خود را به او که علاقه‏مند به خاندان رسول بود، معرفی کردند. داماد نابکار آن زن ـ که از هوادارن ابن زیاد بود ـ برای دریافت جایزه، به دنبال آن دو کودک بود. خسته به خانه آمد و شب را در آن جا ماند. نیمه شب متوجه حضور آن دو شد و آن دو را دست بسته به همراه غلام و پسرش به کنار فرات برد. نه غلام و نه پسر آن مرد، هیچ کدام حاضر نشدند دو کودک را بُکشند و خودشان را به داخل فرات انداختند و فرار کردند. کودکان برخاستند و به درگاه خدا نماز خواندند. بعد آن جلاد، سرهای پاک آنان را جدا کرد و بدنشان را داخل فرات انداخت و سرهایشان را برای دریافت جایزه، نزد عبیداللّه‏ بن زیاد برد.
میِ عشق

جوان‏مردِ فرزانه و نیک پی***بنوشیده از باده عشق، می
می‏ای سر کشیده به روز اَلَست***به عشق حسین، گشتْ مخمور و مست
فهیم و خردمند و فرخنده پی***بُدی مسلم بن عقیل نام وی
وفادار و همتای عباس بود***برای امام، نایب خاص بود
بیابان و صحرا نوردید و دید***بسی رنج‏ها تا به کوفه رسید
میِ عشق را کوفه بر سر کشید***غریبانه نوشید، شهدِ شهید

نوشته شده در  یکشنبه 90/8/15ساعت  7:50 عصر  توسط محمدرضا صرافی نژاد 

آیا گوش‏هایتان نمی‏شنود؟
بیدار شوید، ای خانه‏های گمراه! ای کوچه‏های پیمان شکن! ای پنجره‏های سنگدل! ای دهان‏های مسموم! ای چشم‏های کپک‏زده! ای نگاه‏های غبار گرفته و خواب آلود!
من آمده‏ام!
مسلم، پسر عقیل!
بیدار شوید، ای دیوارهای کاه‏گلی جسارت! ای بن‏بست‏های فراموشی! بیدار شوید، ای کوچه‏های پابرهنه‏ی تو در تو! ای گام‏های خسته‏ی نامردی!
منم، پرچم دار کربلا!
به استقبال مرگ آمده‏ام؛ به استقبال خنجرهای برّان! به استقبال وعده‏ها، وعیدها و به استقبال نامه‏های دروغین.
پنجره‏هاتان را باز کنید!
منم، مهمانی که به دعوت شما لبیک گفتم، همانی که به درخواست شما آمدم. نامه‏های بلند بالاتان را خوانده‏ام، حرف‏هاتان را مو به مو از بر شدم. با کلمه‏های مهربانتان خو گرفته‏ام و با وعده‏هاتان صمیمی شدم.
مرا با که اشتباه گرفته‏اید؟ چرا پنجره‏هاتان را باز نمی‏کنید؟ بر شما چه رفته است؟
آیا این شما نبودید که مرا خواندید؟
آیا این شما نبودید که پیک فرستادید؟
آیا رسم کوفیان این است ...؟ شما را چه شده است؟
کجاست مهربانی آن پیک‏ها؟ کجاست؟
من صدای چکاچک شمشیرهاتان را می‏شنوم.
منم! مسلم بن عقیل.
مردی که به استقبال دارالاماره آمده است؛ به استقبال شیرین‏ترین دقایق مرگ!
هم‏رکاب آفتاب نی‏نوا! همنوا با کاروان کربلا!
مرا باک از نامهربانی شما نیست!
بیدار شوید ای کوچه‏های خاین! ای دست‏های لرزان بیعت!
من سفیر دریای شعله‏ورم.
آیا گوش‏هاتان نمی‏شنود؟!
نینوا برای تو می‏گرید
مهدی میچانی فراهانی
کوفه، شهرِ وفاداری نیست مرد! دل به بیعتِ چه کسی بسته‏ای؟
اینک تویی، با شمشیری آخته؛ چنان شیری خشمگین. پُشتِ سر، آتش است و پیشِ رو، تیغ‏های برکشیده و تشنه که خونِ تو را قطره قطره خواهند مکید؛ هر دو سو دیوار است و پنجره‏هایی که بعضی، پنهان اشک می‏ریزند و بعضی، آشکار نفرین می‏کنند. «ای دشمنِ خلیفه! ای خارجیِ کافر!» این را پنجره‏ها نمی‏گویند بلکه خُدعه‏ی دوباره‏ی عمر و عاصی تازه است، ابلیسِ مجسمی دیگر.
تمامِ ترکش‏ها خالی شده‏اند و کمان‏ها خسته‏اند که همه‏ی تیرها به سمتِ تو پرتاب شده‏اند. آخر تمامیِ شمشیرها در برابرِ غیرتِ تو، ملعبه‏ی کودکانه‏ای بیش نیستند. آن‏که تیغ بر تو می‏کشد، بی‏شک واپسین لحظه‏ی زندگیش را به دستِ خود رقم زده است.
دوشادوشِ سرکش‏ترین توفان‏ها، به فراز آمده‏ای؛ آن قدر که دست به دستِ پاکِ خورشید سپرده‏ای.
دست‏هایی اینک در پنهان‏ترین مخفی‏گاه‏های کوفه به خود می‏لرزند، همان دست‏های بی‏ریشه‏ای که قرار بود به مددِ عشق، جنگلِ سروِ آزاده‏ای باشند و همان دست‏ها که قرار بود شمشیرِ جهاد به کف گیرند، ناگهان چنان به ضربِ شمشیرِ نفاق، بُریده شدند که دیگر هیچ دستی را به بیعت نمی‏توانند فشرد.
کدام بیعت؟! بی‏شک، ایمان، ستونِ هر بیعتی است و در ایمان، ترس، بی‏معناست. وقتی ایمان نباشد، واژه‏ی بیعت، کلمه‏ی کودکانه‏ای‏ست. و آن‏همه نامه‏ی کوفی که تو را و امامِ تو را فرامی‏خواندند، اینک در دورترین و بدبوترین گندابِ نفاق‏ها پوسیده‏اند.
کجا هستند؟ اینک که پیکر تو پاره پاره می‏شود؛ پیکری که بند بندش، چون بند بندِ یک عهدنامه‏ی ناگسستنی بود، کجا هستند همه‏ی آنان که دستِ تو را به دوستی فشردند و تو را به محبّتی ظاهر فریب در آغوش گرفتند و از درد گفتند و از عشق گفتند و از جهاد گفتند و از تختِ خلافتی دم زدند که باید به دستِ خلیفه‏ی خدا باشد؟ قرار بود پیکر ظلم دریده شود و تندیسِ جُور فروبریزد و ستم، تکه تکه شود.
آری! قرار بود پیکری پاره پاره شود، امّا بی‏شک، پیکرِ تو نبود.
کجا هستند آنان که زندگی در سایه‏ها را نمی‏خواستند و آنان که از خورشید می‏گفتند و می‏گفتند که ابرهای تیره را بی‏هراس از هیچ صاعقه‏ای کنار خواهند زد؟ پس آن‏گاه توفان شد و همه‏ی آنان در خشمِ ابرهای تیره، کمر به قتلِ خورشید بستند. کدام بیعت؟!
اینک تویی، ابن عقیل! تنها، آتشین، زخمی. شمشیر، این آخرین پناه را به فراز آور! این آخرین جهادت است. بگذار شمشیرت سرافراز بماند. این آخرین نَفَس را در جهاد بِکِش! ای طلایه‏دارِ عاشورا! اینک نینوا برای تو می‏گرید.
نامه‏هایی در دست باد
حسین هدایتی
چگونه شهر، بی‏هدف، در سر انگشت تزویر می‏چرخد و خوابِ پیمان شکنی خویش را چون کابوسی تلخ، مزه مزه می‏کند؟!
چشم‏هایی لبریز از هراس از روزن‏هایِ گل گرفته نیز جرأت نظاره نخواهند داشت.
زبان‏هایی که در دهلیزهای تاریک دهان‏های بسته چرخیدند، امّا هیچ گوشی صدایشان را نشنید، چگونه می‏توانند قاطعیّت خویش را فریاد بزنند؟!
پاییز در ذهن متروک شهر ریشه دوانده است و همچنان درِ خانه‏ها، با صدایی ناساز، یک به یک بسته می‏شود و پنجره‏ها پلک می‏بندند و مردانِ نامرد، در خانه‏هایشان کز می‏کنند و با خنجرهای رنگ زده‏ی خویش سرگرم می‏شوند.
صدای سم اسبی که در شهر مسیر گم کرده است، بیدارشان نخواهد کرد.
خوابی که روح غافلشان را در خویش فرو کشیده است، بیداری در پی نخواهد داشت. تصویر بی‏رحم تازیانه بر دیوارها جان می‏گیرد و شهر، در سکوتی عمیق، زیر بار تزویر دست و پا می‏زند و جان می‏دهد.
دهانِ وعده‏های پوچشان، آهنگ مرموز خیانت را زمزمه می‏کند و جوهر جاری از قلم‏هایشان که بر کاغذ نامه‏ها هنوز خشک نشده، مُهری است بر اثبات نامردی شهر.
مرد تنها در شهر، به امید یافتن دری که هنوز بسته نشده گام برمی‏دارد و صدای محکم گام‏هایش، در کوچه‏های خاک آلود، ذهن تاریخ را مغشوش می‏کند.
چشم می‏چرخاند و در پسِ درهای بسته، نگاه‏های مسمومی را می‏بیند که برای کشتنش، تیغه‏های خنجرشان را زهرآلود می‏کنند و لبخند می‏زنند و هنوز شهر، روبروی نگاهِ منتظرش، با صدای سگ‏های ولگرد هم آواز می‏شود.
تنها دری که باز است، امیدی رنگ باخته را در تنش پررنگ می‏کند؛ امید به وفاداری حتّی یک نفر!
فردا که بر چوبه‏های دار، میهمان خویش را می‏بینند، چگونه غیرت آتش گرفته‏شان، خاکسترشان نخواهد کرد؟ چگونه در آتشی که خود افروخته‏اند، سوختن خویش را به تماشا می‏نشینند؟
این خانه فردا عزادار بال‏هایی است که در هجوم خنجرهای خشم و خصومت پرپر می‏شوند. این خانه فردا در بی‏داد تاریکی، فانوسی روشن نخواهد داشت و فردا آبستن حادثه‏ای است که تاریخ را در خونِ ندامت، شست و شو خواهد داد.
سلام، هانی!
خدیجه پنجی
سلام، هانی، ای تک ستاره‏ی روشن مهربانی در دلِ آسمانِ تنگ و تاریک کوفه! در شگفتم! چگونه تو، آن وسعت بزرگِ جوانمردی را ـ یک عمر ـ ، با کوچه‏ها، دیوارها و مردم نامهربانِ این شهر همیشه بدنام، قسمت کرده بودی؟! چگونه یک عمر، در این شوره‏زار زیستی؟! چگونه؟!
هانی! با من بگو، اصلاً در باورت می‏گنجید این سرنوشتِ سرخ و این پرواز عاشقانه؟
ای از قبیله‏ی نگارندگان کتاب بزرگ عاشورا، و ای از نخستین گشایندگان درِ بهشت شهادت!! باورت می‏شد که روزی، شهادت در رکابِ سیّد جوانان بهشت، نصیبت شود، تقدیر تو، به آسمان‏ها پیوند بخورد و نامت را تاریخ، ـ با عشق ـ به ستایش برخیزد و خونت تا همیشه، سرخِ سرخ در رگ‏های زمانه بجوشد؟ باروت می‏شد، هانی؟!
آن‏گاه که، سراز تنت جدا شد، فرشتگان، عروج سرخت را با حسرت، به تماشا نشستند؛ تا به پای بوسی روح بزرگت، از هم سبقت بگیرند. از آن لحظه که غربتِ پیکر پاک و مجروح تو را، بر خاک‏ها و کوچه‏های کوفه پاشیدند، از کوچه کوچه‏های دل‏های عاشق، بوی «غریبی» و اندوه به مشام می‏رسد. هانی! هیچ می‏دانی، رستاخیز شهادت تو و مسلم( ره)، چه داغی بر جان «سالار شهیدان علیه‏السلام » افکند که فرمود: «بعد از آن‏ها، دیگر هیچ خیری در حیات نیست» و تو چه زیبا «حیات» خود را به خیری جاودانه پیوند زدی و تا همیشه، نام و یادت، در کتیبه‏ی جوانمردی و آزادگی ماندگار است.
برگرد مسلم!
خدیجه پنجی
منم، شهر نیرنگ، کوفه
هرگز مباد زیر آسمان گرفته‏ی من نفس بکشی و آن گاه، قلبت، به اندازه‏ی تمام جهان ـ بگیرد! چرا که هوای این دیار، برای دل‏های پاک بسیار کشنده است؛ برگرد و به وعده‏ها، دل خوش مدار!
من از این وعده و وعیدها فراوان دیده و شنیده‏ام. در سطر سطرِ نامه‏های‏شان، ردپای «نامهربانی و بی‏وفایی» را خواهی دید. تمام این نامه‏های پر از مهر، رونوشتی از یک قصّه‏ی تلخ است؛ دوازده هزار رونوشتِ غم‏انگیز!
برگرد، سفیر تنهایی و عشق! و به مولای خود، اسرارِ این شهرِ غریب‏کُش را بازگو! نمی‏خواهم دوباره قصه‏ی بی‏آبرویی و بی‏اعتباری‏ام، نقل محافل روزگاران شود و بادها، آوازه‏ی رسوایی‏ام را،بر گوش هستی، جار بزنند! بازگرد!
برگرد، مسلم!
این قومِ نانجیب، به محض ورودت، دسته دسته، برای بیعت با تو، هجوم می‏آورند و در نهان، شمشیرهایشان را به قصد کشتن تیز می‏کنند. از بیم، نماز خود را تا نیمه می‏خوانند! و در مسجد، تنهایت می‏گذارند.
نگاه در نگاهت می‏دوزند و سنگت می‏زنند و سرانجام، عروج سرخت را از فراز دارالاماره، به هلهله می‏نشینند.
برگرد، سفیر بزرگ عشق! که من ـ کوفه ـ، کربلای کوچک توأم و تو، سرآغاز داستان بی‏نظیر عاشورایی!؟
برگرد که «حسین» ـ سخت ـ تنهاست!
من ـ کوفه ـ کربلای توام!
خدیجه پنجی
آهسته‏تر، قدم بردار ای مرد!
در «من» جز اشباح نامهربان، چیز دیگری نخواهی یافت، به خدا که من، ساکنانم را بهتر از هر کسی می‏شناسم؛ چرا که یک عمر، سست عهدی‏شان را به تماشا نشسته‏ام. از چه رو می‏شتابی و به جستجوی چه می‏آیی؟ بایست! که از همان فاصله هم می‏توانی بوی فریب و ریا را حس کنی. آن متاعِ گران بهایی را که تو خواهانش هستی، در من نخواهی یافت؛ که در دکّان‏های من، غیر از دروغ و نیرنگ، متاع دیگری معامله نمی‏شود. برگرد! من میزبان خوبی نیستم؛ از هر که بپرسی، کوفه را می‏شناسد. اهالی نامهربانم، مرا شهره‏ی آفاق کرده‏اند. برگرد! که این پیران، همان جوانان دیروزند و هنوز، همان خون، در رگ‏هایشان جاری است. هنوز، از کوچه کوچه‏ی من، حضور آسمانیِ «امیر لا فتی» می‏وزد و در سکوت نخلستان‏هایم، طنین غربت و اندوه «علی علیه‏السلام » جاری است. برگرد! که من هرگز جای امنی نبوده و نیستم؛ «کوفه»، همیشه خطرناک بوده!
میهمانِ غریب من! باور کن در سایه‏ی هیچ یک از دیوارهایم نمی‏توانی بیاسایی؛ که خشتْ خشتِ این دیوارها و خانه‏ها، چون ساکنانشان، سست نهادند. باور کن، هرگز نمی‏توانی با اطمینان، بر خاکم، قدم برداری؛ که این سرزمین، لبریز از سایه‏های شومی است که تنها در ازای چند دینار، وجدان خود را می‏فروشند.
برگرد، مسلم! که این راه را بازگشتی نیست. «کوفه» هیچ وقت، میزبان خوب و مهربانی نبوده!
مطلع عاشورا
علی خیری
شب‏های کوفه، نامردترین شب‏های عالم است.
شب‏هایی که دل علی را به آتش می‏کشید، اینک مسلم را دوره کرده است؛ مردی که مطلع غزلگریه عاشورا با نام او سروده شد، مردی که طلایه‏دار فداییان امام عشق، لقب گرفت.
مسلم می‏داند که پس از شهادتش چه بر سر یتیمان غریب‏تر از خودش خواهد آمد.
می‏داند که پا گذاشتن در مسیر حسین، یعنی سر و جان باختن.
می‏داند حسینی شدن، یعنی سرخ پر کشیدن.
کیست که کوفه را به نامردی نشناسد؛ وقتی که تنها مردان ایستاده‏ی کوفه، نخل‏های آن است؛ نخل‏هایی که بر غربت علی و فرزندش گریسته‏اند.

تو را می‏شناسم، تو را می‏شناسم***تو همرنگ خون خدایی، غریبه!

این دست‏های دراز مانده به سویت، دست بیعت نیست؛ دست‏های خیانت است؛ دست‏هایی که در آستین، خنجر کینه پنهان داشته‏اند، دست‏هایی که هرگز مطمئن نبوده‏اند.
این نامه‏ها که خورجین خورجین به سویت گسیل شده‏اند، با مرکب نامردمی نگاشته شده‏اند.
از نگاه کوفه، تنها آتش تردید می‏بارد و عصیان فاجعه می‏تراود.
کوفه جای مطمئنی نیست؛ مگر علی را جان به لب نکرد؟
مردان شهر، بامدادان با تواند و شامگاهان، بر تو.
اما هر چه بود، اتفاق افتاد.
آن هنگام که مسلم را غریبانه از دارالاماره بالا می‏بردند، نگاهش بارانی بود؛ دست بر آسمان داشت و چشم بر راه حجاز. از زمزمه‏اش، گلواژه‏ی نام حسین می‏بارید. آرزو می‏کرد که مولایش به کوفه نیاید؛ به شهری که مردانش آبروی هر چه مرد را برده‏اند؛ شهری که نامش را با سیاهی و دروغ، گره زده‏اند.
کوفیان رسم وفا نشناختند  یوسف خود را به چاه انداختند
ارتفاع شهادت
سیدعلی‏اصغر موسوی
کوچه بود و ازدحام سکوت؛
کوچه بود و مسافری غمگین؛ با نگاهی از ستاره‏ها لبریز، تکیه داده به دیوار تنهایی.
مرد، خسته از نبردی سخت، با تمام غربتش اندیشید: وایِ من! اگر با او نیز چنین کنند، چه خواهد شد؟!
دیروز، همه با او بودند و امروز، حتی کوچه‏های خالی او را همراهی نمی‏کردند.

جدایی گمان کرده بودم و لیکن***نه چندان، که یک سو نهی آشنایی

رسالت عشق بر دوش او سنگینی می‏کرد و بار امانت، تمام نگاهش را به آسمان دوخته بود.
کاروان در مسیر بهار گام برمی‏داشت و عطر گل‏های سرخ، تا ابدیت جاری می‏شد. گویی آفتاب، تواضع کنان، در سایه‏سار کاروان حرکت می‏کند و ستارگان به دنبال رصدِ تبسّمی از نگاه کودکان هستند.
عشق، منزل به منزل می‏گشت و سالکان گم کرده را راهنمایی می‏کرد.
حادثه‏ای در راه بود؛ این را تمامِ پرندگان، درختان، کوه، دشت و دریا، می‏دانستند و اضطرابی شگرف آنها را فراگرفته بود.

این صبح تیره باز دمید از کجا کزو***کار جهان و خلق جهان جمله درهم است
گویا طلوع می‏کند از مغرب آفتاب***کآشوب در تمامیِ ذرات عالم است

... و این مسلم بن عقیل علیه‏السلام بود که درس شهادتِ عاشورایی را زودتر از دیگران فرا گرفته بود؛ شهادت در اوج غربت و عشق، شهادت در نهایت ایمان، در کارزاری که گویی تنها یک مسلمان در مقابل کفر می‏جنگد.
انبوهِ شمشیرها به غربت و تنهایی‏اش هجوم آوردند و او مثل آفتاب، صفوف تیره‏ی آنها را در هم ریخت.
آه، ای کوفه! آه از مرامت که همیشه همسنگ با خیانت است، هیچ به یاد داری با حیدر کرّار علیه‏السلام چه کردی؟!
فرومایگی‏هایت را عجب نیست؛ وقتی دست به سفره‏ی رنگین یزید فرو برده باشی. «ابن مرجانه‏هایت فراوان مباد»! که همیشه عرصه بر مردان تنگ کرده‏ای.
آن روز، آفتاب بود و ارتفاع شهادت؛ شهادتی که قامت حضرت مسلم علیه‏السلام را به «سدره المنتهی» پیوند می‏زد.
کاش می‏شد، باز، دستی از گلوها می‏گشایید***حجم حجم بغض‏ها را، در فضای این تراکم
غربت اندوهتان، در چشم هستی، دیدنی نیست***کوفه را، تا پیش رویم می‏کنم امشب تجسّم

نوشته شده در  یکشنبه 90/8/15ساعت  7:48 عصر  توسط محمدرضا صرافی نژاد 

شیخ مفید از قول عبدالله بن سلیمان و منذر بن مشمعل چنین نقل مى کند:
چون از حج فارغ شدیم ، اندیشه اى جز رسیدن به حسین علیه السلام در راه نداشتیم تا ببینم کار او به کجا مى کشد. با شترهاى خود شتابان آمدیم و در (زرود به وى رسیدیم . چون نزدیک او شدیم ، مردى از کوفیان را دیدیم که چون حسین علیه السلام را دید، راه خود را کج کرد. حسین علیه السلام ایستاد، گویى او را مى خواست ، ولى رها کرد و به راه ادامه داد. ما هم به سمت او رفتیم . یکى از ما به دیگرى گفت : نزد او برویم و از او سوال کنیم . حتما از اوضاع کوفه خبر دارد. رفتیم به او رسیدیم . پس از سلام ، پرسیدیم از کدام قبیله اى ؟ گفت : از بنى اسد. گفتیم : ما هم اسدى هستیم ، تو کیستى ؟ خود را بکر معرفى کرد. ما هم خود را معرفى کردیم و گفتیم از پشت سرت در کوفه خبر بده . گفت : در حالى از کوفه بیرون آمدم که مسلم و هانى کشته شده بودند و آنان را در بازار کوفه مى کشیدند. راه را ادامه دادیم . عصر هنگام که حضرت در منزلگاه ثعلبیه فرود آمد، خدمت او رفتیم و گفتیم : خبرى داریم ، آشکار بگوییم یا نهانى ؟ به ما و یارانش نگریست و گفت : چیزى از اینان پنهانى نیست .
گفتیم : آیا شامگاه دیروز آن سواره را دیدى ؟ فرمود: آرى ، خواستم از او سوال کنم . گفتیم : ما خبر او را گرفتیم : آیا شامگاه دیروز آن سواره را دیدى ؟ فرمود: آرى ، خواستم از او سوال کنم . گفتیم : ما خبر او را گرفتیم ، او مردى از قبیله ماست ، صاحب اندیشه و راستگو. مى گوید وقتى از کوفه خارج شد، مسلم و هانى را کشته بودند و جسدشان را در بازار بر زمین مى کشیدند. حضرت چند بار گفت : انالله و اناالیه راجعون ؛ خداى رحمتشان کند.
گفتیم : تو را به خدا جان خود و خانواده ات را حفظ کن و از همینجا برگرد. در کوفه یاور و پیروى ندارى . مى ترسیم بر ضد تو باشند. به فرزندان ابن عقیل نگاه کرد و پرسید: چه مى گویید؟ مسلم کشته شده است . گفتند: به خدا که بر نمى گردیم تا انتقام خونش را بگیریم یا همچون او شهید شویم . حسین علیه السلام به ما رو کرد و فرمود: پس از آنان در زندگى خیرى نیست . فهمیدیم که تصمیم دارد مسیر خود را ادامه دهد. گفتیم : خدا برایت خیر برگزینده . فرمود: خدا رحمتتان کند.
اصحابش گفتند: به خدا که تو مثل مسلم نیستى ، اگر به کوفه برسى مردم شتابان به سویت مى آیند. امام ساکت شد و تا صبح منتظر ماند. سحرگاه به جوانان و خدمتکارانش فرمود: آب زیاد برادرید. آب فراوان برداشتند و کوچیدند. (1)
59 - دینورى شبیه مطلب قبلى را نقل کرده است . (2) به دلیل تکرارى بودن ترجمه نشد.
--------------------------------------------
1- ارشاد، ص 222.
2- الاخبار الطوال ، ص 247.
--------------------------------------------

نوشته شده در  یکشنبه 90/8/15ساعت  7:47 عصر  توسط محمدرضا صرافی نژاد 

صدایت را کسی نمی‏شنود این‏جا گوش‏ها پنبه زاری از رذالت است، این‏جا صدای بال زدن کبوتران را به سنگ می‏بندند، این‏جا خواب ملائک را به رقص شیاطین تعبیر می‏کنند.
این‏جا تمام پنجره‏ها را به دار می‏زنند، سنگسار می‏کنند، دست‏های یاری ات را دستی نمی‏فشرد. چشم‏های مشتاقت را کسی نمی‏بیند، کوره راه‏های مقابل، پاهای استقامت را آبله خواهند زد، این‏جا خنجرهای زنگ زده با برق چشمان از حدقه مبهوت، تیز می‏شوند و در هر آستین، هزار خنجر برای رو در رویی با تو پنهان می‏شود. این‏جا کبوتران نامه بر هم کذب بر پای خود می‏بندند، سنگ می‏پرانند و به پنجره‏های بسته سر می‏کوبند.
این‏جا قبله‏ای برای ایستادن نخواهی داشت.
کوفه، دهان حریص مرگ است که روبرویت خمیازه می‏کشد.
کوفه، ناهماهنگ‏ترین نبضِ شومِ تاریخ است.
هیچ دری باز نخواهد شد، این کوچه‏های بی‏رحم، ردّ گام‏هایت را خواهند بلعید صدایت را کسی نمی‏شنوند، حتّی اگر آن قدر بلند فریاد بزنی که تمام سلول‏هایت در هم بشکنند حتی اگر تمام کوه‏های جهان، پژواک صدایت شوند و تمام رودهای جهان، خروشِ بی‏سابقه‏ات را موج بزنند.
حتّی روزنی به سویت باز نخواهد شد. این‏جا کوفه است؛ شهر نامردی، شهر نامردمی، شهر سکوت و سیاهی؛ مرده‏های بی‏کفن از خواب هزار سالگی‏شان بر نخواهند خاست. این‏جا در هر مسیر، تو را به جرم عشق سنگسار می‏کنند.
تصویر گنگ گام‏هایت آن قدر در سنگلاخ این کوچه‏ها پر رنگ‏تر خواهد شد که شهر را سراسر نفرین می‏کند. همچنان یاری می‏طلبی و همچنان کوفه صدایت را نمی‏شنود.
دل به کوفیان قوی مدار!
مهدی میچانی فراهانی
دشنام‏ها آزارت نمی‏دهند و نیز سنگ‏هایی که پیشانی بلندت را شکسته‏اند.
خونِ بسیار رفته از پیکر تنومندت باعث ضعف زانوانت نیست چیزی که نفس‏هایت را به شماره انداخته، بی‏شک کثرتِ شمشیر زدن‏هایت نبوده است. آن چه تو را به جنون می‏کشد، حیرتِ توست؛ حیرت از این همه ریا کاری و سُست عنصری که از در و دیوارِ کوه فرو می‏بارد، حیرت از این همه نامردمی و دو رنگی. آن چه تو را به جنون می‏کشد، دغدغه توست به خاطر فرزند پیامبر صلی‏الله‏علیه‏و‏آله‏وسلم که با کاروان کوچک اهل بیت خویش، بی‏هیچ سپاه و همراهی، اینک به سوی این شهرِ غبارآلود در حرکت است و کاری از تو ساخته نیست که باز داری‏اش.
فریادهای دردآلودت از دیوارهای ضخیم کوفه عبور نمی‏کند تا به کاروان امامت برسد و نمی‏توانی بال بگشایی و از فراز باروها بگذری تا پسر عمویت را بگویی که بازگردد؛ گرچه خود یقین داری که حسین علیه‏السلام ، نیک می‏داند که در این شهر چه می‏گذرد. امّا می‏آید؛ نه به خاطر این‏که فریب خورده باشد، بلکه رسالتش این گونه برایش رقم زده است. و تو بیم داری؛ نه از جانِ خویش ـ که هر آینه به اشتیاق، با پای خویش به سمت شهادت، گام بلندتر برمی‏داری ـ ، بلکه بیمِ تو از نامهربانی و جفا کاری این خاک است با کاروان کوچکی که هر لحظه به قتلگاه خویش نزدیک‏تر می‏شود، بی‏آن که هیچ کاری از تو برآید.
فریاد برمی‏آوری: ای ریا کاران! آیا شما نبودید نویسندگان صدها نامه حزن‏آلود که او را به این شهر می‏خواندند؟!
آیا شما نبودید که اصرار به آمدنش کردید؟!
نیک این منم؛ فرستاده حسین علیه‏السلام ، کدام یک از شما به یاریِ من شمشیری خواهد برداشت؟!
هیچ پاسخی به گوشت نمی‏رسد و غمی بزرگ در دست جان می‏گیرد؛ اینان که با رسول حسین علیه‏السلام چنین‏اند، با حسین علیه‏السلام چگونه خواهند بود؟ و ای که اگر کاروان به دروازه این شهر برسد!
خانه «هانی»، پیرمرد کوفی، تنها پناهی است که فرستاده حسین در این شهرِ سراسر نیرنگ یافته است.
اینان، لحظه‏ای مشتاق حسین و ساعتی بعد، مسحورِ سَکّه‏های یزید و مرعوب برق شمشیر پسرِ مرجانه‏اند. مگر جز این است که حسین علیه‏السلام ، به خاطر رهایی اینان از یوغی که سال‏ها بر گرده‏هایشان سنگینی می‏کرد، تن به سفر می‏داد؟ ورنه، مدینه، شهر دلپذیرتر و وفادارتری برای خاندان پیامبر صلی‏الله‏علیه‏و‏آله‏وسلم بوده است.
از کوفیان، بیش از این انتظار نیست. مگر از جفای همین قوم نبود که علی7 سر به چاه فرو می‏برد؟
مگر این قوم، نهروانیان نبودند؟
مگر بانیانِ حکمیّت در صفین، جز این‏ها بوده‏اند؟
مگر همان‏ها نیستند که حکمِ جهادِ مولا را ردّ می‏کردند، چون تابستان بود و هوا گرم؟
آیا می‏توان انتظار کشید از قومی که با پدر، این چنین بوده‏اند با پسر، دیگرگونه باشند؟! بوی لجن‏زارِ نفاق را از بازدمِ کوفیان می‏توان استشمام کرد.
هوای کوفه، بوی مرداب به خود گرفته است؛ مرداب، آری! شاید «مرداب» بهترین صفتی باشد که بتوان برای مردگانِ ایستاده کوفه پیدا کرد.
این جُغدِستانی که مردمانش همچنان که با زبان، مدحِ یزید را می‏گویند، قلم‏هایشان برای حسین علیه‏السلام نامه می‏نویسد. و در انتها، آن کس که سکّه‏های طلای سنگین‏تری به کمر بسته باشد، وفاداریِ کوفیان را خواهد خرید.
امّا حسین علیه‏السلام ، وفای یارانش را خرید و فروش نمی‏کند. وفا را در ایمانِ مردم می‏خواهد، نه در کیسه‏های زر و برق شمشیر خوش.
و بدین گونه بود که جماعت کوفی، یزید را برگزید.
پس اینک ای مسلم! دل به یاری کوفیان قوی مدار؛ این شهر، شهرِ امامِ تو نیست. ای کاش می‏شد که بازگردی! امّا گویی که تقدیر، تو را چنین خون‏آلود خواسته است.
شهر دروازه‏های مرگ
خدیجه پنجی
نفرین بر دروازه‏های شهر کوفه، نفرین بر دروازه‏های مرگ! نفرین بر شهر هزار چهره. شهر نامردمی‏ها، شهر کینه‏توزی‏ها، شهر نیرنگ‏ها و تزویرها! ای کوچه‏های دربه‏دری! ای کوچه‏های تنهایی! ای کوچه‏های غربت و بی‏کسی! ای پنجره‏های بسته! ای چشم‏های در کمین نشسته! ای خنجرهای درنده! ای دارالاماره! ای نقطه پرواز! ای رقص‏گاه حماسه! ای قلّه شهامت!
منم! مسلم، پسر عقیل!
این‏که بر آستان تو ایستاده! این‏که به استقبال مرگ آمده! این‏که عاشقانه به سویت می‏شتابد! منم مسلم! کوفه، مرا خوب می‏شناسی! من از قبیله شهادتم! من برادرزاده ناشناس کوچه‏های توام!
نامه‏های تو مرا به این‏جا کشانده! نوشته بودی، باغ‏هایت سرسبزند! شاخه‏هایت لبریزند! میوه‏هایت رسیده‏اند! جویبارهایت پر آبند... ، نوشته بودی، همه در انتظار قدم‏های تواند. همه گوش به فرمان تواند، همه دست‏ها، برای بیعت با تو لحظه شماری می‏کنند! من آمده‏ام، تا از نزدیک بشنوم!
من آمده‏ام، به فرمان همان که شما دعوتش کردید! از دست‏های اشتیاقتان اثری نیست! در نگاه‏هایتان برق حیله می‏بینم!
شما از میهمانتان به جای میوه تازه، با سنگ پذیرایی می‏کنید! با نیزه و خنجر به استقبال می‏آیید! شاید این رسم مردم کوفه است! بخوانند و از پشت، خنجر بزنند!
دعوت کنند و با شمشیر به پیشواز بیایند، این میزبانی، فقط شایسته کوفه است!
منم! سفیر تنهای امامی غریب!
آمده‏ام بیعت بستانم! پنجره‏هایتان را به رویم مبندید! غریبه نیستم! به اصرار شما قدم به این دیار غریب کش گذاشته‏ام! رو از من برگردانید! سنگ نثارم مکنید!
من مسلم ام! سفیر حسین! ناخوانده نیامده‏ام، درها را بگشایید! درهای بسته سزاوار من نیست! کوچه‏های سرگردانی، شایسته سفیر حسین نیست!
«حسین» به کوفه نیا! کوفه هنوز رسم مهمانداری را یاد نگرفته! در کوفه هنوز، بی‏غیرتی و سست عهدی رواج دارد: کوفه هنوز بوی خون می‏دهد!
«حسین» به کوفیا نیا! ترس آن دارم که سرگردانی نصیبت شود!
ترس آن دارم، که تقدیری چون تقدیر پدر داشته باشی!
برگرد، پسر فاطمه! که کوفی جماعت بویی از وفا نبرده‏اند! سطر سطر این نامه‏ها، دروغ و ریاست! قدم‏هایشان، تیغ‏های بران است و مرکب‏هایشان، خون غریبان از پشت خنجر خورده!
به کوفه نیا! سیّد جوانان اهل بهشت!
به مردم این دیار اعتمادی نیست!
به خدا که کوفه هنوز هم ابن ملجم پرور است!
هنوز هم، در سایه دیوارهایش، سنگ‏های به خون تشنه، کمین کرده‏اند!
کوفه همان کوفه است!
برگرد حسین!
این منم! مسلم، پسر عقیل!
کاش، بادها صدای مرا به تو می‏رساندند!
و حکایت تنهایی‏ام را برایت می‏خواندند!
که چطور به سفیرت پشت کردند و چگونه، دارالاماره را برای ورودش، مزیّن نمودند!
«غربت فراگیر»
طیبه نداف
بغضی سنگین گلویت را گرفته بود. غربت، فراگیرتر از آن بود که بتوانی غم سنگین بی‏وفایی را فراموش کنی، بار دیگر به کوچه‏های این شهر نگاه کردی، تا شاید اندکی از آشنایی روزهای واپسین را بیابی. هنوز یادت هست روزی را که جمعیت هزار رنگ کوفیان، فوج فوج می‏آمدند و شور دیدار را بر جای جای شهر می‏پراکندند. آن روز، همه جا روشن بود، خورشید محبت، گرمای خود را بر قلب‏های تک تک مردم می‏تابید و زمزمه عشق بر لبان هر چکاوکی جاری بود. آن روز تو آمدی قلبت سرشار از عشق مولایت زبانت مشتاقِ از او سخن گفتن و اندیشه‏ات، تنها رساندن پیامی بود که به خاطرش عاشقانه سفر کرده بودی. و حالا راه می‏روی، چهره ات را پوشانده‏ای، کوچه به کوچه گذر می‏کنی، گام به گام جلو می‏روی، اما انگار نفس‏های آتشینت هرگز سرمای این سرزمین را نابود نمی‏کند. یکی یکی خانه‏ها را دقّ الباب می‏کنی، امّا! انگار گورستان، بیش‏تر از مردم این شهر تو را می‏شنود.
گویی غربت، تقدیر هر آزاده‏ای است و تو در تقدیر این آزادگی غریب پرواز کردی. ای کاش آن زمان که قلم‏ها را در دست گرفته بودند، می‏دانستند جوهر نامه‏هایشان تا ابد سند نامردیشان را بر صفحه تاریخ می‏نگارد. ای کاش کاغذهایشان پاره می‏شد، ای کاش قلم‏هایشان می‏شکست ای کاش خون در رگ‏هایشان خشک می‏شد، ای کاش بیش از این، مرده بودند، آن قدر که دیگر جانی برای نامردمی نداشتند.
ای پرنده آزاد، روزگار رسم عجیبی دارد، در پی گذشت‏هایش از مدار زمان می‏رسد به نقطه‏ای که انتقام تو را خواهد گرفت. انتقام تمام لحظه‏های بی‏کسی‏ات، انتقام تمام فریادهای حق طلبت، انتقام خیانتی که به تو کردند.
آن شب که ماه بالای آسمان نشسته بود، خوب می‏دانست سیاهی این شهر را نمی‏توان هرگز از چهره‏اش پاک کرد و برای همیشه فهمید تابیدن بر این سرزمین کاری بیهوده است. مهتاب آسمان این شهر زمانی معنا داشت که هنوز نور حق خاموش نگشته بود.
تو باید کوله‏بارت را از میان این مردمان بوقلمون صفت برداری و بروی. شایستگی‏ات بالاتر از آن است که اسیر این زمین بمانی.
ای مرد مسلم! بدان که هر قطره از خونت، شهادتی است بر لحظه لحظه مسلمانی‏ات.

نوشته شده در  یکشنبه 90/8/15ساعت  7:44 عصر  توسط محمدرضا صرافی نژاد