ماهاتما گاندی رهبر فقید هند در کتاب «هند جدید» در مورد شخصیت محمد(ص) می‌گوید:
جالب است بدانید که بهترین کسی که امروزه بدون هیچ چون و چرایی، در قلب میلیون‌ها انسان جا گرفته، «محمد» است. از اینجا من متقاعد شده‌ام که این شمشیر نبود که در آن روزها مردم زیادی را تسلیم اسلام کرد. «محمد» سخت ساده زیست بود. مثل دیگر پیامبران متقی بود. به شدت امانتدار بود. از خودگذشتگی شدید نسبت به دوستان و پیروان، جسارت، بی‌باکی و توکل مطلق به خدا در رسالت شخصی، از ویژگی‌های محمد(ص) بود. قبل از این ویژگی‌ها او به هیچ وجه از شمشیر برای برداشتن سدهای جلوی راه خود استفاده نمی‌کرد.

نوشته شده در  یکشنبه 92/10/29ساعت  1:23 صبح  توسط محمدرضا صرافی نژاد 

روزى یک نفر نصرانى به محضر مبارک امام جعفرصادق علیه السلام شرفیاب شد و پیرامون تشکیلات و خصوصیّات بدن انسان سؤ ال هائى را مطرح کرد؟
امام جعفر صادق علیه السلام در جواب او اظهار داشت :
خداوند متعال بدن انسان را از دوازده قطعه ترکیب کرده و آفریده است ، تمام بدن انسان داراى 246 قطعه استخوان ، و 360 رگ مى باشد.
رگ ها جسم انسان را سیراب و تازه نگه مى دارند، استخوان ها جسم را پایدار و ثابت مى دارند، گوشت ها نگه دارنده استخوان ها هستند، و عصب ها پى نگه دارنده گوشت ها مى باشند.
سپس امام علیه السلام افزود:
خداوند دست هاى انسان را با 82 قطعه استخوان آفریده است ، که در هر دست 41 قطعه استخوان وجود دارد و در کف دست 35 قطعه ، در مچ دو قطعه ، در بازو یک قطعه ؛ و شانه نیز داراى سه قطعه استخوان مى باشد.
و همچنین هر یک از دو پا داراى 43 قطعه استخوان است ، که 35 قطعه آن در قدم و دو قطعه در مچ و ساق پا؛ و یک قطعه در ران .
و نشیمن گاه نیز داراى دو قطعه استخوان مى باشد.
و در کمر انسان 18 قطعه استخوان مهره وجود دارد.
و در هر یک از دو طرف پهلو، 9 دنده استخوان است ، که دو طرف 18 عدد مى باشد.
و در گردن هشت قطعه استخوان مختلف هست .
و در سر تعداد 36 قطعه استخوان وجود دارد.
و در دهان 28 عدد تا 32 قطعه استخوان غیر از فکّ پائین و بالا، موجود است .
و معمولا انسان ها تا سنین بیست سالگى ، 28 عدد دندان دارند؛ ولى از سنین 20 سالگى به بعد تعداد چهار دندان دیگر که به نام دندان هاى عقل معروف است ، روئیده مى شود.

نوشته شده در  یکشنبه 92/10/29ساعت  1:22 صبح  توسط محمدرضا صرافی نژاد 

روزى ابو حنیفه - یکى از پیشوایان و رهبران اهل سنّت - به همراه عدّه اى از دوستانش به مجلس امام جعفر صادق علیه السلام وارد شد و اظهار داشت :
یابن رسول اللّه ! فرزندت ، موسى کاظم علیه السلام را دیدم که مشغول نماز بود و مردم از جلوى او رفت و آمد مى کردند؛ و او آن ها را نهى نمى کرد، با این که رفت و آمدها مانع معنویّت مى باشد؟!
امام صادق علیه السلام فرزند خود موسى کاظم علیه السلام را احضار نمود و فرمود: ابو حنیفه چنین مى گوید که در حال نماز بودى و مردم از جلوى تو رفت و آمد مى کرده اند و مانع آن ها نمى شدى ؟
پاسخ داد: بلى ، صحیح است ، چون آن کسى که در مقابلش ایستاده بودم و نماز مى خواندم ، او را از هر کسى نزدیک تر به خود مى دانستم ، بنابر این افراد را مانع و مزاحم عبادت و ستایش خود در مقابل پروردگار متعال نمى دانستم .
سپس امام جعفر صادق علیه السلام فرزند خود را در آغوش گرفت و فرمود: پدر و مادرم فداى تو باد، که نگه دارنده علوم و اسرار الهى و امامت هستى .
بعد از آن خطاب به ابو حنیفه کرد و فرمود: حکم قتل ، شدیدتر و مهمّتر است ، یا حکم زنا؟
ابو حنیفه گفت : قتل شدیدتر است .
امام علیه السلام فرمود: اگر چنین است ، پس چرا خداوند شهادت بر اثبات قتل را دو نفر لازم دانسته ؛ ولى شهادت بر اثبات زنا را چهار نفر قرار داده است ؟!
سپس حضرت به دنباله این پرسش فرمود: بنابر این باید توجّه داشت که نمى توان احکام دین را با قیاس استنباط کرد.
و سپس افزود: اى ابوحنیفه ! ترک نماز مهمّتر است ، یا ترک روزه ؟
ابو حنیفه گفت : ترک نماز مهمّتر است .
حضرت فرمود: اگر چنین است ، پس چرا زنان نمازهاى دوران حیض و نفاس را نباید قضا کنند؛ ولى روزه ها را باید قضا نمایند، پس احکام دین قابل قیاس نیست .
بعد از آن ، فرمود: آیا نسبت به حقوق و معاملات ، زن ضعیف تر است ، یا مرد؟
ابوحنیفه در پاسخ گفت : زنان ضعیف و ناتوان هستند.
حضرت فرمود: اگر چنین است ، پس چرا خداوند متعال سهم مردان را دو برابر سهم زنان قرار داده است ، با این که قیاس برخلاف آن مى باشد؟!
سپس حضرت افزود: اگر به احکام دین آشنا هستى ، آیا غائط و مدفوع انسان کثیف تر است ، یا منى ؟
ابو حنیفه گفت : غائط کثیف تر از منى مى باشد.
حضرت فرمود: اگر چنین است ، پس چرا غائط با قدرى آب یا سنگ و کلوخ پاک مى گردد؛ ولى منى بدون آب و غسل ، تطهیر نمى شود، آیا این حکم با قیاس سازش دارد؟!
پس از آن ابوحنیفه تقاضا کرد: یاابن رسول اللّه ! فدایت گردم ، حدیثى براى ما بیان فرما، که مورد استفاده قرار دهیم ؟
امام صادق علیه السلام فرمود: پدرم از پدرانش ، و ایشان از حضرت امیرالمؤ منین علىّ علیه السلام روایت کرده اند، که رسول خدا صلى الله علیه و آله فرمود: خداوند متعال میثاق و طینت اهل بیت رسول اللّه صلوات اللّه علیهم را از اءعلى علّیین آفریده است .
و طینت و سرشت شیعیان و دوستان ما را از خمیر مایه و طینت ما خلق نمود و چنانچه تمام خلایق جمع شوند، که تغییرى در آن به وجود آورند هرگز نخواهند توانست .
بعد از آن که امام صادق علیه السلام چنین سخنى را بیان فرمود ابو حنیفه گریان شد؛ و با دوستانش که همراه وى بودند برخاستند و از مجلس خارج گشتند.

نوشته شده در  یکشنبه 92/10/29ساعت  1:21 صبح  توسط محمدرضا صرافی نژاد 

از امام صادق(ع) روایت شده است که فرمودند:
بهشت را جست و جو نمودم. پس آن را در بخشندگی و جوانمردی یافتم».
و تندرستی و رستگاری را جست و جو نمودم. پس آن را در گوشه گیری(‌مثبت و سازنده) یافتم.».
و سنگینی ترازوی اعمال را جست و جو نمودم. پس آن را در گواهی به یگانگی خدای تعالی و رسالت حضرت محمد(ص) یافتم.»
سرعت در ورود به بهشت را جست و جو نمودم. پس آن را در کار خالصانه برای خدای تعالی یافتم.»
و دوست داشتن مرگ را جست و جو نمودم. پس آن را در پیش فرستادن ثروت(انفاق) برای خشنودی خدا یافتم.»
و شیرینی عبادت را جست و جو نمودم. پس آن را در ترک گناه یافتم.»
و رقت(نرمی) قلب را جست و جو نمودم. پس آن را در گرسنگی و تشنگی(روزه) یافتم.»
و روشنی قلب را جست و جو نمودم. پس آن را در اندیشیدن و گریستن یافتم.»
و(آسانی) عبور بر صراط را جست و جو نمودم. پس آن را در صدقه یافتم.»
و روشنی رخسار را جست و جو نمودم. پس آن را در نماز شب یافتم.»
و فضیلت جهاد را جست و جو نمودم. پس آن را در به دست آوردن هزینه زندگی زن و فرزند یافتم.»
و دوستی خدای تعالی را جست و جو کردم. پس آن را در دشمنی با گنهکاران یافتم.»
و سروری و بزرگی را جست و جو نمودم. پس آن را در خیرخواهی برای بندگان خدا یافتم.»
و آسایش قلب را جست و جو نمودم. پس آن را در کمی ثروت یافتم.»
و کارهای پرارزش را جست و جو نمودم. پس آن را در شکیبایی یافتم.»
و بلندی قدر و حسب را جست و جو نمودم. پس آن را در دانش یافتم.»
و عبادت را جست و جو نمودم. پس آن را در پرهیزکاری یافتم.»
و آسایش را جست و جو نمودم. پس آن را در پارسایی یافتم.»
برتری و بزرگواری را جست و جو نمودم. پس آن را در فروتنی یافتم.»
و عزت(ارجمندی) را جست و جو نمودم. پس آن را در راستی و درستی یافتم.»
و نرمی و فروتنی را جست و جو نمودم. پس آن را در روزه یافتم.»
و توانگری را جست و جو نمودم. پس آن را در قناعت یافتم.»
و آرامش و همدمی را جست و جو نمودم. پس آن را در خواندن قرآن یافتم.»
و همراهی و گفت و گوی با مردم را جست و جو نمودم. پس آن را در خوش خویی یافتم.»
و خشنودی خدای تعالی را جست و جو نمودم. پس آن را در نیکی به پدر و مادر یافتم.»

نوشته شده در  یکشنبه 92/10/29ساعت  1:21 صبح  توسط محمدرضا صرافی نژاد 

وقتی معنی وحدت را بد می فهمیم ....
عزیز من وحدت دست برداشتن از اصول ثابت شده و آرمانهای ارزشی خودت نیست ...
انشالله که سهوی است

روزنامه ایران5شنبه 26دی و یک برنامه تلوزیونی واژه (و آله) را ازدرود برپیامبر حذف کرده است.

 

نوشته شده در  یکشنبه 92/10/29ساعت  1:20 صبح  توسط محمدرضا صرافی نژاد 

هرشب تا میلاد مسعود پیامبر اکرم(ص)،یک سوال و پاسخ در مورد پیامبر اکرم(ص) و مطالب مربوط به آن حضرت

سوال ششم:
آیا پیامبر اکرم (ص) با دختر 6 ساله (عائشه) ازدواج کرده بودند؟ آیا این ازدواج بر فرض صحت نشانه شهوترانی نیست؟

پاسخ :
1 - سن عایشه در هنگام ازدواج حداقل 19 ساله بوده است البته طبق برخی نقل های دیگر می توان سن عایشه را تا 22 و 24 سالگی بالا برد. پس اینکه گفته شود عایشه در 6 سالگی ازدواج کرده و دختر 6 ساله مناسب برای ازدواج نیست؛ از دروغ‌هایی است که در زمان بنی امیه ساخته شده است و با واقعیت‌های تاریخی سازگاری ندارد. اما اثبات این مطلب بدین شرح است :
در باره تاریخ ازدواج رسول خدا صلی الله علیه وآله با عائشه دیدگاه‌های متفاوتی وجود دارد. بخاری ، از خود عائشه نقل می کند که رسول خدا سه سال بعد از حضرت خدیجه سلام الله علیها با او ازدواج کرده است:
«حدثنا قُتَیْبَةُ بن سَعِیدٍ حدثنا حُمَیْدُ بن عبد الرحمن عن هِشَامِ بن عُرْوَةَ عن أبیه عن عَائِشَةَ رضی الله عنها قالت ما غِرْتُ على امْرَأَةٍ ما غِرْتُ على خَدِیجَةَ من کَثْرَةِ ذِکْرِ رسول اللَّهِ (ص) إِیَّاهَا قالت وَتَزَوَّجَنِی بَعْدَهَا بِثَلَاثِ سِنِینَ وَأَمَرَهُ رَبُّهُ عز وجل أو جِبْرِیلُ علیه السَّلَام أَنْ یُبَشِّرَهَا بِبَیْتٍ فی الْجَنَّةِ من قَصَبٍ.ــــ از عائشه نقل شده است که به هیچ زنی به اندازه خدیجه ، حسادت نکردم؛ زیرا: (الف) رسول خدا زیاد از او یاد می‌کرد؛ (ب) رسول خدا سه سال بعد از خدیجه با من ازدواج کرد؛ (ج) خداوند به رسول خدا و یا جبرئیل دستور داد که به خدیجه سلام رسانده و او را به خانه‌ای در بهشت بشارت دهد که از نی ساخته شده است.»(صحیح بخاری، ج 4 ، ص 231)
با توجه به این که حضرت خدیجه سلام الله علیها در سال دهم بعثت از دنیا رفته‌اند؛ پس زمان ازدواج رسول خدا با عائشه در سال سیزدهم بعثت بوده است.
و ابن ملقن بعد از نقل روایت بخاری و استدلال به آن می‌گوید :
«وبنى بها بالمدینة فی شوال فی السنة الثانیة .ــــــرسول خدا در سال دوم هجری ، عائشه را به خانه خود آورد.»(غایة السول فی خصائص الرسول صلى الله علیه وسلم ، ج 1 ، ص 236 )
طبق این نقل ، رسول خدا در سال سیزدهم بعثت، عائشه را به عقد خود درآورده و در سال دوم یا به نقل قوی چهارم هجری هجری رسماً با او عروسی کرده است.
در نتیجه ، عائشه در سال چهارم هجرت با آن حضرت ازدواج کرده است.
حال با مراجعه به مدارک و اسناد تاریخی سن عائشه را در هنگام ازدواج بررسی خواهیم کرد:
مقایسه سن عائشه با سن خواهرش(اسماء بنت أبی بکر):
یکی از مسائلی که سن دقیق عائشه را در هنگام ازدواج با رسول خدا به اثبات می‌رساند، مقایسه سن او با سن خواهرش اسماء بنت أبی بکر است. طبق نقل بزرگان اهل سنت، اسماء ده سال از عائشه بزرگتر بوده و در سال اول هجری بیست و هفت سال داشته است. همچنین در سال هفتاد و سه از دنیا رفته است؛ در حالی که صد ساله بوده است.:
و طبرانی می‌نویسد:
«مَاتَتْ أَسْمَاءُ بنتُ أبی بَکْرٍ الصِّدِّیقِ سَنَةَ ثَلاثٍ وَسَبْعِینَ بَعْدَ ابْنِهَا عبد اللَّهِ بن الزُّبَیْرِ بِلَیَالٍ ... وکان لاسماء یوم مَاتَتْ مِائَةُ سَنَةٍ وُلِدَتْ قبل التَّارِیخِ بِسَبْعٍ وَعِشْرِینَ سَنَةً .ـــــ اسماء دختر ابوبکر در سال هفتاد و سه و بعد از پسرش عبد الله بن زبیر از دنیا رفت. اسماء در هنگام وفات صد سال داشت ، بیست و هفت سال قبل از تاریخ (هجرت) به دینا آمده بود.»( المعجم الکبیر، ج 24 ، ص 77 )
اسماء در سال اول بعثت 14 ساله و 10 سال از عائشه بزرگتر بوده است . پس عائشه در سال اول بعثت 4 ساله و در سال 13 بعثت (سال عقد با رسول خدا) 17 ساله و در شوال سال دوم هجرت (سال ازدواج رسمی با پیامبر) 19 ساله بوده است.(اسماء سال اول هجرت، 27 سال داشته است و از عائشه 10 سال بزرگتر بوده. 27 منهای 10 مساوی است با 17 )
خلاصه آنکه گفته شود عایشه در 6 سالگی ازدواج کرده و دختر 6 ساله مناسب برای ازدواج نیست؛ از دروغ‌هایی است واضح که با اندکی مطالعه ای رفع خواهد شد .

ادامه مطلب...

نوشته شده در  یکشنبه 92/10/29ساعت  1:10 صبح  توسط محمدرضا صرافی نژاد 

هرشب تا میلاد مسعود پیامبر اکرم(ص)،یک سوال و پاسخ در مورد پیامبر اکرم(ص) و مطالب مربوط به آن حضرت

سوال پنجم:
در کجای قرآن آمده است که پیامبر اسلام (ص) آخرین پیامبر است و همگان باید به دین او بگروند؟ عاقبت ادیان دیگر در صورت باقی‌ ماندن به دین خود چگونه است؟

جواب:
برای روشن‌تر شدن موضوع به چند نکته‌ی مهم باید توجه نمود:
الف – ابتدا باید بدانیم که خداوند حکیم جهان را به بازی نیافریده است و اساساً از خالق حکیم و علیم، فعل عبث و بیهوده صادر نمی‌گردد. لذا می‌فرماید آنان که اهل تفکر هستند، با نگاه به هدفمندی جهان و استقرار نظامی عالمانه و حکیمانه در آن می‌فهمند که جهان بیهوده خلق نشده است:
«الَّذینَ یَذْکُرُونَ اللَّهَ قِیاماً وَ قُعُوداً وَ عَلى جُنُوبِهِمْ وَ یَتَفَکَّرُونَ فی خَلْقِ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ رَبَّنا ما خَلَقْتَ هذا باطِلاً سُبْحانَکَ فَقِنا عَذابَ النَّارِ» آنهایى که در هر حالت (ایستاده و نشسته و خفتن) خدا را یاد کنند و دائم فکر در خلقت آسمان و زمین کرده و گویند پروردگارا این دستگاه با عظمت را بیهوده نیافریدهاى، پاک و منزهى، ما را به لطف خود از عذاب دوزخ نگاهدار.
پس، ارسال انبیا و انزال وحی به آنان نیز بیهوده و بازی نیست و چنین نیست که خداوند متعال پیامبری بفرستد و بعد به مردم بگوید که هر کس دلش خواست به او بگرود، هر کس دلش نخواست نگرود، هر کس دوست داشت به دین قبلی خودش باقی بماند و ... .
ب – بلکه همه‌ی انبیا و رسولان الهی برای اطاعت ارسال شده‌اند، چرا که خداوند منّان «هادی» است و بشر برای سیر تکاملی خود نیازمند به راهنمایی و هدایت الهی دارد. لذا فرمود پیامبران را فقط برای نصحیت و تذکر شفاهی نفرستادم، بلکه برای «اطاعت» و «تبعیت» فرستادم و امر به اطاعت و پیروی از آنان نمود و روی‌گردانان را مستحق هلاکت در دنیا و آخرت قلمداد نمود:
«وَ ما أَرْسَلْنا مِنْ رَسُولٍ إِلاَّ لِیُطاعَ بِإِذْنِ اللَّه ...» (النساء، 64) و ما هیچ رسولى نفرستادیم، مگر براى این که مردم او را به اذن ما (حکمت ما و به خاطر اینکه از طرف ما است) اطاعت کنند... .
ج – نکته‌ی بعد این است که باید فرق «نبی» و «رسول» را توجه کنیم. نبی به کسی می‌گویند که از جانب خدا به او «وحی» می‌رسد و «رسول» آن نبی (پیامبری) است که مأموریت می‌یابد به سوی مردم برود و آنان را هدایت و رهبری نماید. پس ممکن است یک «نبی»، رسول نباشد، اما ممکن نیست که یک «رسول» نبی‌ نباشد و وحی دریافت ننموده باشد. پس اگر «وحی و نبوت» قطع شد، قطعاً دیگر هیچ رسولی نیز وجود نخواهد داشت. لذا خداوند متعال ضمن آن که رسالت پیامبر اکرم، حضرت محمد (ص) را اعلام می‌دارد، متذکر می‌گردد که او «آخرین انبیای الهی» است، یعنی دیگر به هیچ کسی وحی نازل نمی‌شود:
«ما کانَ مُحَمَّدٌ أَبا أَحَدٍ مِنْ رِجالِکُمْ وَ لکِنْ رَسُولَ اللَّهِ وَ خاتَمَ النَّبِیِّینَ وَ کانَ اللَّهُ بِکُلِّ شَیْءٍ عَلیماً» (الأحزاب، 40)محمد [ص] پدر هیچ یک از مردان شما نیست، و لیکن فرستاده خداست و خاتم پیامبران (آخرین و ختم کننده‌ی انبیای الهی) است و خدا به همه چیز داناست.
د- چون او ختم کننده است و پس از او دیگر وحی نازل نمی‌گردد، پس به حکم وحی و عقل، پیامبر جهانیان خواهد بود. لذا گرویدن و اطاعت همگان به او واجب می‌باشد:
«وَ ما أَرْسَلْناکَ إِلاَّ کَافَّةً لِلنَّاسِ بَشیراً وَ نَذیراً وَ لکِنَّ أَکْثَرَ النَّاسِ لا یَعْلَمُونَ» (سبأ، 28)و ما تو را [یا محمد (ص)] نفرستادیم مگر براى همه مردم جهان، تا آنان را (به پاداش کار نیک) بشارت دهى (و از عذاب کار بد) بترسانى. ولى مردم اکثرا نمى دانند.
و هم چنین در چندین آیه تصریح نمود که کتاب «قرآن» برای همه‌ی عالم نازل شده است. از جمله:
«تَبارَکَ الَّذی نَزَّلَ الْفُرْقانَ عَلى عَبْدِهِ لِیَکُونَ لِلْعالَمینَ نَذیراً» (الفرقان، 1) با برکت است آن [خدایى] که فرو فرستاد «فرقان» را بر بنده خود، تا جهانیان را بیم کننده باشد.
ھ – و اما راجع به پیروان ادیان دیگر الهی (اهل کتاب)،‌ مکرر به آنها امر نمود تا به پیامبر اسلام (ص)، اسلام و قرآنی که مؤید کتاب آنهاست، یعنی از جانب همان خداست و به سوی خدای دیگری نمی‌خواند و در کتب خودشان نیز به آن وعده داده شده بود، بگروند. و در نهایت فرمود: اگر به اسلام نمی‌گروید، دست‌کم به دعوت مشترک همه‌ی انبیا که همان «توحید» است بگروید و برای خدا شریک، پدر، پسر، شکل، شمایل و ... قائل نگردید و ابنای بشر را إله، رب و معبود نخوانیم.
«قُلْ یا أَهْلَ الْکِتابِ تَعالَوْا إِلى کَلِمَةٍ سَواءٍ بَیْنَنا وَ بَیْنَکُمْ أَلاَّ نَعْبُدَ إِلاَّ اللَّهَ وَ لا نُشْرِکَ بِهِ شَیْئاً وَ لا یَتَّخِذَ بَعْضُنا بَعْضاً أَرْباباً مِنْ دُونِ اللَّهِ فَإِنْ تَوَلَّوْا فَقُولُوا اشْهَدُوا بِأَنَّا مُسْلِمُونَ» (آل عمران، 64) بگو: اى اهل کتاب بیایید به سوى کلمهاى که یکسان است میان ما و شما، تا نپرستیم مگر خدا را و چیزى را شریک او قرار ندهیم. و بعضى از ما، بعضى دیگر را به غیر از خداوند، پروردگار [خود] نگیرد. و اگر روى گردانیدند پس بگویید: گواه باشید به اینکه ما گردن نهادگانیم.
و – بدیهی است که این فرمان و دعوت بدین معنا نیست که هر کاری دلتان خواست بکنید و به هر دینی که دلتان خواست بگروید و از هر رسولی که دلتان خواست تبعیت و اطاعت کنید، چرا که چنان چه بیان شد، آن وقت دین که نزول علم و حکمت الهی برای هدایت بشر است به بازی گرفته می‌شود. بلکه می‌فرماید: اگر به اسلام نمی‌گروید، دست کم به شرکت نگروید و موحد باشید و عمل صالح انجام دهید.
و البته اگر کسی موحد بود و حجت نیز بر او تمام نشده بود و واقعاً یا بی‌خبر مانده و یا خالصانه تحقیق کرده و به نتیجه نرسیده بود، اما موحد باقی ماند و به خدای یکتا ایمان آورد و برای او پدر، پسر، دختر، شکل، جسم و ... قائل نگردید، به معاد ایمان آورد و به عمل صالح اقدام نمود، نزد خداوند مأجور است.
دین خدا یک امر حقیقی است و لهو و سرگرمی دنیوی نیست و نباید دین را به بازی گرفت. و به طور قطع هر کس به دین خدا نگرود، به دین غیر خدا می‌گرود.
«الَّذینَ اتَّخَذُوا دینَهُمْ لَهْواً وَ لَعِباً وَ غَرَّتْهُمُ الْحَیاةُ الدُّنْیا فَالْیَوْمَ نَنْساهُمْ کَما نَسُوا لِقاءَ یَوْمِهِمْ هذا وَ ما کانُوا بِآیاتِنا یَجْحَدُونَ» (الأعراف، 57)آن کسان که دین خود را [مایه] بازى و سرگرمى گرفتند و زندگانى دنیا آنان را فریب داد، پس امروز ما آنان را فراموش مىکنیم چنان که آنها دیدار این روزشان را فراموش کردند، و به سبب آنکه آیات ما را انکار مىکردند.

نوشته شده در  شنبه 92/10/28ساعت  12:9 صبح  توسط محمدرضا صرافی نژاد 

شق القمر (شکافته شدن ماه)، یکى از معجزه هایى مسلّم و قطعى پیامبراکرم(ص) است و مطابق روایات مشهور، مشرکان نزد پیامبر خدا آمدند و گفتند: «اگر راست مى گویى و تو پیامبر هستى، ماه را براى ما دو پاره کن.» حضرت فرمود: «اگر این کار را بکنم، ایمان مى آورید؟ گفتند: آرى. آن شب چهاردهم ماه بود. پیامبر از خداوند تقاضا کرد که آن چه را خواسته بودند به او بدهد. ناگهان ماه دو نیم شد و پیامبر(ص) آنها را یک یک صدا مى زد و مى فرمود: ببینید، و چیزى نگذشت که دو قطعه ماه به فرمان خدا به هم پیوست و دوباره به صورت اوّل برگشت.»
قرآن کریم هم به این معجزه اشاره کرده، مى فرماید: «قیامت نزدیک شد(چون بعد از پیامبر اسلام، تا قیامت پیامبرى نخواهد آمد) و ماه از هم شکافت * و هرگاه نشانه و معجزه اى را ببینند اعراض کرده، مى گویند: این سحرى مستمر است!* آنها آیات خدا را تکذیب و از هواى نفسشان پیروى کردند... .»
علامه طباطبائى(رحمه الله) در تفسیر المیزان، مى گوید: این آیه (اقتَرَبتِ السّاعة و انشقّ القمر) به معجزه «شق القمر» پیامبر(ص)اشاره دارد که بنا به درخواست مشرکان در مکه و قبل از هجرت واقع شد.

نوشته شده در  پنج شنبه 92/10/26ساعت  12:48 صبح  توسط محمدرضا صرافی نژاد 

هرشب تا میلاد مسعود پیامبر اکرم(ص)،یک سوال و پاسخ در مورد پیامبر اکرم(ص) و مطالب مربوط به آن حضرت

سوال سوم :
معراج پیامبر اسلام در لیلة الاسراء، معراج روحانى بود نه جسمانى، و جسمانى بودن معراج پیامبر اسلام علاوه بر اینکه دلیلى بر آن نداریم، محال عقلى نیز مى باشد؟

جواب اجمالى:
اگر مراد از محال بودن، محال ذاتى باشد، مسئله بالا بردن حضرت عیسى(ع) به سوى آسمان، معاد جسمانى است. و همچنین معراج هایى که در امت هاى پیشین بوده، نشانه امکان ذاتى آن است، و اگر مراد، محال وقوعى است، گذشته از آیات قرآنى، روایات متواتره، تأیید گروههاى زیادى از مسلمین، و راویانى چون ابن عباس، و...، دلیل وقوع معراج جسمانى است، و فوائد عظیمى هم بر آن مترتب بوده است. پس هم دلیل داریم; و هم محال نیست.
جواب تفصیلى :
براى روشن شدن پاسخ این شبهه، نکاتى را تحت عنوان مقدمه بیان مى داریم.
1ـ معناى معراج: عروج به معناى بالا رفتن است. به شبى که دعا بالا رود لیلة المعراج گویند. و نیز حرکت (با جسم) در زمین و بر روى زمین را گویند و معناى روح و جسم هم روشن است.
2ـ تاریخ معراج: در بین مورّخین اختلاف است بعضى آن را در سال دهم بعثت شب 27 رجب دانسته اند.
3ـ معراج در امت هاى پیشین: عقیده به معراج کم و بیش در ادیان دیگر هم وجود دارد، از جمله در مورد حضرت عیسى در اناجیل «موجود و مورد قبول مسیحیان» مثل انجیل مرقس باب 6 و انجیل لوقا باب 24 و انجیل یوحنّا باب 21 مى خوانیم که عیسى پس از آنکه به دار آویخته وکشته و دفن شد، از میان مردگان برخاست و بعد از چهل روز زندگى در میان مردم به آسمان صعود نمود و با روح و جسم به معراج همیشگى رفت، و از بعضى از روایات استفاده مى شود که بعضى از پیامبران پیشین نیز داراى معراج بوده اند.
4ـ اقسام محال: همچنان که ممکن اقسامى دارد در مقابل آن محال هم اقسامى دارد:
محال یا ذاتى است یا وقوعى، محال ذاتى آن است که ذاتاً چیزى ممکن نباشد مثل جمع نقیضین و ضدین، و محال وقوعى آن است که در وقوع آن فائده اى نباشد، و از حکیم آن کار واقع نشدنى باشد.
بعد از این مقدمات براى صحت و سقم ادّعاى فوق ابتدا مسئله معراج را از دیدگاه و منظر قرآن و روایات به صورت گذرا بررسى و مورد دقت قرار مى دهیم، آنگاه باید دید که معراج محال عقلى است یا نه.
الف) معراج در قرآن: در دو سوره قرآن مسئله معراج مطرح شده است.
اول) سوره اسراء چنان که مى فرماید: «سبحان الذى اسراى بعبده لیلاً من المسجد الحرام» پاک و منزه است خدایى که بنده اش را در یک شب از مسجد الحرام به مسجد الاقصى که گرداگردش را پربرکت ساختیم برد، تا آیات خود را به او نشان دهیم، او شنوا وبینا است.
کلمه "عبد" نشان مى دهد، که این سفر در بیدارى و این سیر، جسمانى بوده است، چون وقتى گفته مى شود فلان شخص را به فلان نقطه بردم یعنى خودش را با همان جسم و روح، نه اینکه در عالم خواب و خیال برده مگر قرینه اى برخلاف باشد، و چنین سیرى، از مسجدالحرام تا بیت المقدس (حدود یکصد فرسخ) در صورتى یک ارزش و معجزه حساب مى شود که با جسم بوده باشد.
دوم) سوره ى نجم، چنان که خداوند مى فرماید: «و بار دیگر او را مشاهده کرد نزد سدرة المنتهى که جنّة المأوى در آنجا است، در آن هنگام که چیزى، (نور خیره کننده اى) سدرة المنتهى را پوشانده بود و چشم او هرگز منحرف نشد و طغیان ننمود، او پاره اى از آیات و نشانه هاى بزرگ پروردگارش را مشاهده کرد» این آیات که به گفته اکثر مفسران از معراج سخن مى گویندبخوبى نشان مى دهد که این حادثه در بیدارى و به صورت جسمانى بوده است. مخصوصاً جمله «ما زاغ البصر و ما طغى» چشم پیامبر (صلى الله علیه وآله) دچار خطا و انحراف و طغیان نشد، ظاهرش چشم ظاهرى و جسمانى است چنان که زمخشرى مى گوید: پیامبر (صلى الله علیه وآله)دو بار جبرئیل را به صورت واقعى دید، یک بار در زمین و بار دیگر در آسمان.

ادامه مطلب...

نوشته شده در  پنج شنبه 92/10/26ساعت  12:47 صبح  توسط محمدرضا صرافی نژاد 

هرشب تا میلاد مسعود پیامبر اکرم(ص)،یک سوال و پاسخ در مورد پیامبر اکرم(ص) و مطالب مربوط به آن حضرت

سوال دوم :
در سوره مبارک غافر (مؤمن) خداوند متعال به حضرت رسول اکرم(صلى الله علیه وآله) مى فرماید: براى گناهت استغفار کن مگر نعوذ بالله پیامبر اکرم گناه مى کردند؟!

پاسخ:
خداوند متعال مى فرماید: (فَاصبِر اِنَّ وعدَ اللّهِ حَقٌّ واستَغفِر لِذَنبِکَ وسَبِّح بِحَمدِ رَبِّکَ بِالعَشىِّ والاِبکـر ); پس صبر کن که وعده خدا حق است و براى گناهت آمرزش بخواه و به سپاس پروردگارت، شامگاهان و بامدادان ستایشگر باش.
به عقیده شیعه، پیامبران و پیامبر اسلام(ص) و امامان(علیهم السلام) معصومند و از آغاز تولد تا هنگام مرگ، هیچ گاه گناه نکردند و خطا و سهو نیز در زندگانى آنان وجود نداشت. با این حال، یکى از سیره آنان، استغفار است. در روایت است که رسول خدا(ص) شبانه روزى هفتاد بار استغفار مى کرد.
افزون بر این، خداوند متعال به رسول اکرم(ص) مى فرماید: (استغفر لذنبک); براى گناهت استغفار کن.
در تبیین و تفسیر استغفار پیامبران چند دیدگاه ارائه شده است:
الف) به طور مسلم، پیامبر به خاطر مقام عصمت مرتکب گناهى نمى شود و این گونه تعبیرها در قرآن مجید در مورد ایشان و سایر پیامبران اشاره به گناهان نسبى است، زیرا گناه در یک تقسیم دو گونه است:
1. گناه مطلق: گاهى گناه مطلق و عمل گناه کار نافرمانى خداوند متعال است و واقعاً معصیتى صورت مى گیرد; یعنى حرامى انجام و یا واجبى ترک مى شود.
2. گناه نسبى: گاهى گناه، جنبه نسبى دارد; یعنى فرد، نه حرامى انجام داده و نه واجبى را ترک کرده است، ولى به خاطر مقام والایى که دارد، براى خود وظایفى فراتر از تکلیف انسان هاى معمولى معتقد است، از این رو غفلت هاى جزئى خود را گناهى بزرگ مى شمارد و عذرخواهى مى کند و یا خداوند از او مى خواهد عذرخواهى و درخواست استغفار کند; از همین جا گفته اند: (حسنات الأبرار سیئات المقربین); نیکى هاى ابرار براى اولیا و مقربان، گناه شمرده مى شود. افزون بر این، نفس استغفار محبوبیت ذاتى دارد و نشانه طهارت روح و تقرب شخص به خداوند است.
ب) استغفار پیامبر براى این است که بدین وسیله درجه و مقامش بالا رود و از این رو خداوند متعال به پیامبرش به دستور استغفار مى دهد.
ج) استغفار پیامبران براى آموزش به پیروان آنان است.
د) اسغفار پیامبر اکرم(ص) براى گناه امت است; گناهى که امت در باره پیامبر مرتکب شدند.
هـ) حقیقت استغفار معصومان آن چیزى است که امام سجاد(ع) در مناجات ذاکرین فرموده است: (استغفرک من کل لذة بغیر ذکرک و من کل راحة بغیر انسک و من کل سرور بغیر قربک و من کل شغل بغیر طاعتک); از هر لذت و خوشى که غیر از یاد تو باشد آمرزش مى طلبم و از هر آسایشى به جز انس با تو و هر نشاطى جز مقام قرب تو و هر کارى غیر از طاعت تو عفو و آمرزش درخواست مى کنم.

نوشته شده در  چهارشنبه 92/10/25ساعت  12:50 صبح  توسط محمدرضا صرافی نژاد