آیه مباهله

(فمن حاجک فیه من بعد ما جائک من العلم فقل تعالوا ندع ابنائنا و ابنائکم و نسائنا و نسائکم و انفسنا و انفسکم ثم‏نبتهل فنجعل لعنه الله على الکاذبین)(آل عمران: 61).
«هرکس با تو پس از آن که آگاه شدى، به مجادله برخیزد ، بگو بیایید تا بخوانیم فرزندان خود و فرزندان شما را، زنان خود وزنان شما را، و جانهاى خود و جانهاى شما را و لعنت‏خدا بر گروه‏دروغگو بفرستیم‏» .
مفسران مى‏نویسند: پیامبر اسلام(ص) به موازات مکاتبه با سران‏دول جهان، و مراکز مذهبى نامه‏اى به اسقف نجران «ابوحارثه‏»نوشت و طى آن نامه ساکنان «نجران‏» را به آئین اسلام دعوت نمود اینک مضمون نامه آن حضرت:
«به نام خداى ابراهیم و اسحاق و یعقوب (این نامه‏اى است) ازمحمد پیامبر و رسول خدا به اسقف نجران خداى ابراهیم و اسحاق و یعقوب و احمد را ستایش مى‏کنم و شماها را از پرستش بندگان به ‏پرستش خدا دعوت مى‏نمایم، شما را دعوت مى‏کنم که از ولایت‏ بندگان‏خدا خارج شوید و در ولایت ‏خداوند وارد آئید ، و اگر دعوت مرا نپذیرفتید (لااقل) باید به حکومت اسلامى مالیات(جزیه) بپردازید (که‏ در برابر این مبلغ جزئى از جان و مال شما دفاع مى‏کند) و در غیراین صورت به شما اعلام خطر مى‏شود» (1) .
و برخى از مصادر تاریخى شیعه اضافه مى‏کند: پیامبر آیه مربوط (2) به اهل کتاب را که در آن همگى به پرستش خداى یگانه دعوت‏شده‏اند ، نیز نوشت.
نمایندگان پیامبر وارد نجران شده، نامه پیامبر را به‏«اسقف‏» دادند، وى نامه را با دقت هرچه تمامتر خوانده و براى‏ تصمیم شورائى مرکب از شخصیتهاى بارز مذهبى و غیر مذهبى تشکیل‏داد، یکى از افراد طرف مشورت «شرحبیل‏» بود که به عقل و درایت ‏و کاردانى معروفیت کامل داشت، وى در پاسخ اسقف چنین اظهار نمود، اطلاعات من در مسائل مذهبى بسیار ناچیز است ، بنابراین من‏حق اظهار نظر ندارم و اگر در غیر این موضوع با من وارد شور مى‏شدید ، من مى‏توانستم راه ‏حلهائى در اختیار شما بگذارم.
ولى ناچارم مطلبى را تذکر دهم و آن این که: ما کرارا از پیشوایان مذهبى خود شنیده‏ایم: روزى منصب نبوت از نسل «اسحاق‏» به فرزندان «اسماعیل‏» انتقال خواهد یافت. و هیچ بعید نیست که‏«محمد» که از اولاد اسماعیل است، همان پیامبر موعود باشد.
شورا نظر داد که گروهى به عنوان «هیئتى از نجران‏» به مدینه ‏برود ، تا از نزدیک با محمد (ص) تماس گرفته و دلائل نبوت او را بررسى کنند.
شصت تن از زبده‏ترین و داناترین مردم نجران انتخاب شدند و در راس آنان سه پیشواى مذهبى بود این سه تن عبارت بودند از:
1 - «ابوحارثه بن علقمه‏» که اسقف اعظم نجران که نماینده‏رسمى کلیساهاى روم در حجاز بود.
2 - «عبدالمسیح‏» رئیس هیئت و به عقل و تدبیر و کاردانى‏معروف بود.
3 - «ایهم‏» که فرد کهنسال و شخصیت محترم ملت نجران به‏شمار مى‏رفت (3) .
هیئت نجران، طرف عصر درحالى که لباسهاى تجملى ابریشمى بر تن‏و انگشترهاى طلا بر دست و صلیبها بر گردن داشتند، وارد مسجد شده‏به پیامبر سلام کردند، ولى وضع زننده و نامناسب آنان آنهم درمسجد، پیامبر را سخت ناراحت نمود. احساس کردند که از آنان‏ناراحت‏شده است، اما علت ناراحتى را ندانستند، فورا با عثمان‏بن عفان و عبدالرحمان بن عوف که سابقه آشنائى با آنان داشتند، تماس گرفتند و جریان را به آنها گفتند آنان اظهار داشتند که حل‏این گره به دست على بن ابى طالب(ع)است، آنان به امیرمومنان ‏مراجعه کردند على(ع)در پاسخ آنها چنین گفت: شما باید لباسهاى ‏خود را تغییر دهید، و با وضع ساده، بدون زر و زیور به حضور حضرت بیائید. در این صورت مورد احترام و تکریم قرار خواهیدگرفت‏» .
نمایندگان نجران با لباس ساده بدون انگشتر طلا، شرفیاب محضر پیامبر شده و سلام کردند، پیامبر با احترام خاص پاسخ سلام آنان‏را داد، و برخى از هدایائى را که براى وى آورده بودند، پذیرفت.
نمایندگان پیش از آن که وارد مذاکره شوند، اظهار کردند که‏ وقت نماز آنان رسیده است، پیامبر اجازه داد که نمازهاى خود رادر مسجد مدینه در حالى که رو به مشرق ایستاده بودند، بخوانند (4) .
سیره‏نویس معروف «برهان الدین حلبى‏» مى‏نویسد: پیامبر به آنان گفت من شما را به آئین توحید و پرستش خداى یگانه، و تسلیم در برابر اوامر او دعوت مى‏کنم، سپس آیاتى چنداز قرآن براى آنان خواند.
آنان در پاسخ گفتند: اگر مقصود از اسلام ایمان به خداى یگانه‏است، ما قبلا به او ایمان آورده و به احکام وى عمل مى‏نمائیم.
پیامبر در پاسخ آنان گفت: اسلام علائمى دارد چگونه مى‏گویید خداى یگانه را پرستش مى‏کنید در صورتى که شماها صلیب را مى‏پرستید و از خوردن گوشت‏خوک پرهیز نمى‏کنید و مسیح را فرزند خدا مى‏دانید.
نمایندگان نجران گفتند: آرى او فرزند خداست زیرا مادر او مریم، بدون نزدیکى با کسى ، او را به دنیا آورد، ناچار باید او فرزند خدا باشد در این موقع فرشته وحى بر پیامبر نازل شد و این‏آیه را آورد:
(ان مثل عیسى عند الله کمثل آدم خلقه من تراب ثم قال له کن ‏فیکون) (آل عمران: 59).
تولد عیسى از مادر بدون آن که کسى با او نزدیکى کند، نزد خدا همچون آدم است که او را از خاک آفرید و سپس به او فرمود: موجود باش او هم فورا موجود شد(بنابراین ولادت مسیح بدون پدر دلیل برالوهیت او نیست).
مسیحیان نجران در مقابل منطق وحى ناگزیر شدند راه مجادله در پیش گیرند و پیشنهاد مباهله داده‏اند، در آن موقع پیک الهى نازل‏شد پیامبر را نیز به مباهله مامور ساخت، طرفین به فیصله دادن‏مساله از طریق مباهله آماده شدند و قرار شد فردا همگى براى ‏مباهله حاضر و آماده شوند.
وقت مباهله فرا رسید و قرار بود که مباهله در نقطه خارج از شهر مدینه در دامنه صحرا انجام گیرد پیامبر از میان مسلمانان و بستگان زیاد فقط چهار نفر را براى مباهله برگزید و این چهار تن‏جز على و فاطمه و حسن و حسین علیهم السلام کسى دیگر نبود.
سران هیئت نمایندگى نجران با یکدیگر گفتگو مى‏کردند و مى‏گفتند اگر محمد با شکوه مادى به میدان مباهله وارد شود، اعتمادى به ‏ادعاى او نیست، و اگر به وضع ساده همراه عزیزانش گام در صحراى ‏مباهله بگذارد، عمل او گواه بر اعتماد او به نبوت خویش است تا آنجا که عزیزان خود را به میدان مباهله آورده است، هنوز در این‏گفتگو بودند که چهره‏هاى معصومى براى آنان آشکار گشت همگى باهم‏گفتند این مرد به دعوت خود اعتقاد راسخ دارد و گرنه یک فرد دروغگو یا شاک عزیزان خود را در معرض بلاى آسمانى قرار نمى‏دهد و لذا با دیدن این وضع وارد شور شدند و از مباهله منصرف گشتند قرار شد هر سال مبلغى به عنوان جزیه (مالیات سرانه)بپردازند و در برابر آن حکومت اسلامى از مال و جان آنان دفاع کنند.
عائشه مى‏گوید: روز مباهله پیامبر اسلام چهارتن همراهان خود را زیر چادر مشکى رنگى، وارد کرد و این آیه را تلاوت نمود: (انمایرید الله لیذهب عنکم الرجس اهل البیت و یطهرکم تطهیرا) زمخشرى‏ پس از بیان نکات آیه مباهله در پایان بحث مى‏نویسد: سرگذشت‏ مباهله و مفاد این آیه بزرگترین گواه بر فضیلت اصحاب کساء است‏و سندى زنده بر حقانیت آئین اسلام مى‏باشد.
داستان مباهله بزرگترین سند فضیلت‏براى اهل پیامبر است زیرا الفاظ و مفردات آیه حاکى است که همراهان پیامبر در چه پایه‏اى ‏از فضیلت قرار داشتند، زیرا پیامبر در این آیه، علاوه بر این که‏حسن و حسین علیهما السلام را فرزندان خود، و فاطمه(س)را یگانه‏زن منتسب به خاندان خویش مى‏خواند، از شخص على(ع)به عنوان‏«انفسنا» تعبیر مى‏کند و آن شخصیت عظیم جهان انسانى را به ‏منزله جان پیامبر مى‏داند، فضیلتى بالاتر از این که یک شخص از نظر معنویت و فضیلت‏به پایه‏اى برسد که خداوند بزرگ او را به‏منزله جان و روح پیامبر بخواند.

بقیه در ادامه مطلب

ادامه مطلب...

نوشته شده در  دوشنبه 90/8/30ساعت  5:35 عصر  توسط محمدرضا صرافی نژاد 

به گزارش رسا، حضرت آیت الله ناصر مکارم شیرازی از مراجع تقلید، صبح امروز در درس خارج فقه خود که در مسجد اعظم قم برگزار شد، با اشاره به در پیش بودن ماه محرم الحرام، توصیه هایی به مبلغان و روحانیان ارائه کرد.
حضرت آیت الله مکارم شیرازی با اشاره به اهمیت تبلیغ در مقطع زمانی حساس کنونی، گفت: با گسترش و توسعه فناوری ها و رسانه ها، امروز سرعت انتقال اخبار گسترش چشمگیری پیدا کرده است.
این مرجع تقلید با تاکید بر اینکه مکتب اسلام و اهل بیت(ع)، قوی و محکم است، خاطرنشان کرد: اگر ما بخواهیم می توانیم بر همه مکاتب غالب شویم هر چند آنها تبلیغات فراوانی انجام دهند.
حضرت آیت الله مکارم شیرازی با اشاره به روایتی، مقام عالم را برتر از عابد دانست و تاکید کرد: مقام عالم هزاران مرتبه برتر از عابد است، چراکه عابد تنها یک نفر را نجات می دهد، اما عالم با علم خود هزاران نفر را نجات می دهد.
وی در توصیه به مبلغان با بیان اینکه سعی کنید مطلب مفید به مردم ارائه دهید، خاطرنشان کرد: تکیه روحانیان باید روی آیات و روایات باشد، البته مسائل سیاسی در جای خود لازم است، اما نباید به گونه ای باشد که تمام منبر به تبیین مسائل سیاسی بگذرد.
این مرجع تقلید تکیه بر عقاید و اخلاق را از دیگر مسائل مورد نیاز جامعه دانست و با توصیه به مبلغان مبنی بر رعایت این اصل مهم، گفت: در مقابل مفاسد و ناهنجاری های اخلاقی که جامعه امروز به آن دچار و گرفتار شده است، مبلغان باید پایه های اخلاقی جامعه را محکم و تقویت کنند.
وی مناعت طبع، خوش اخلاقی، برخورد خوب، تواضع، بی اعتنایی به زخارف دنیوی، دلسوزی و مهربانی را از دیگر امور ضروری برای روحانیان و مبلغان دانست و تاکید کرد: مبلغان باید سعی کنند با عمل خود مردم را به سمت خوبی ها هدایت کنند چرا که با زبان عمل بهتر می توان تبلیغ کرد و آثار آن نیز قوی تر است.
استاد درس خارج حوزه حوزه علمیه قم در ادامه یادآور شد: در برخی از مجالس به ویژه در شهر تهران افراد غیر روحانی و لباس شخصی دارند جای خطبا را می گیرند، این یک خطر است، ممکن است این افراد عالم هم باشند، اما نقشه دشمنان این است که مجالس و محافل را از دست روحانیت خارج کنند و خود آنها نیز نسبت به این مساله اذعان می کنند.
حضرت آیت الله مکارم شیرازی بیان داشت: روحانیت با دشمنان و مستکبران سازش ناپذیر است و آنها خودشان به این مساله اذعان می کنند و می گویند نمی توانیم با روحانیت معامله کنیم و به قول آن نویسنده، روحانیت پای هیچ سند استعماری را امضا نکرده است.
وی گفت: ما به همه افرادی که غیر روحانی هستند و سواد دارند احترام می گذاریم، اما نباید مجالس و محافل به گونه ای باشد که چهره مجالس و محافل، چهره غیر روحانی شود و این یک خطر است.
این مرجع تقلید با تاکید بر اینکه همه افرادی که قابلیت دارند باید به میدان بیایند، اظهار داشت: این مسائل را باید در تبلیغ مراعات کرد و ان شاءالله روحانیان در تبلیغ خود موفق باشند و باید این مساله را از طریق استقبال از مجالس و محافل روحانیان نشان داد و جبران کرد.

نوشته شده در  دوشنبه 90/8/30ساعت  5:24 عصر  توسط محمدرضا صرافی نژاد 

اقتصاد و ثروت، قوام جامعه است؛ اما گاه شیوه بهره برداری از آن نه تنها استحکام جامعه و استواری آن را به هم می زند، بلکه مهمترین عامل تباهی انسان و جامعه می شود. از اینرو برخی امور مادی و دنیوی کارکردهای دوگانه و سلبی و ایجابی دارد. به این معنا که عامل حیات خود عامل ممات آدمی است.
نویسنده در این مطلب بر آن است تا تبیین قرآن را از شیوه تعامل انسان با ثروت ارائه دهد و آثار سرمستی از ثروت را بیان کند.

کارکردهای متضاد ثروت

امور مادی و دنیوی، کارکردهای متضادی دارند. از این رو، می تواند عامل عروج یا سقوط آدمی شود. همان چیزی که بستری برای تحقق متاله شدن بشر است، همان چیز می تواند موجب تباهی و نابودی وی شود.
اینکه آیات قرآنی، به دنیا با دو رویکرد متضاد نگاه می کند و در همان حال که آن را فرصت استثنایی برای بشر جهت رسیدن به مقام خلافت الهی برمی شمارد، مهم ترین مانع در سر راه این هدف می داند، به این معناست که در هر امر دنیوی برای انسان مسیر تقوا و فجور وجود دارد. (شمس، آیات 7 و 8)
از نظر قرآن، ثروت و اقتصاد نیز کارکردهای متضادی باتوجه به نوع تعامل و بهره برداری انسان از آن دارد همین اقتصاد و ثروت مهم ترین عامل برای انجام تکالیف و مأموریت های بشری در زمین و در همان حال مهمترین موانع در سر راه کمال یابی بشر می باشد. دنیا و ثروت زمانی که در مسیر شکرگزاری یعنی رسیدن به کمال مطلق، متاله (خدایی) شدن مورد استفاده قرار گیرد، بهترین ابزار در دست انسان است؛ اما اگر موجبات سرمستی و سرگرم شدن به آن و گمراهی از هدف و یا دور شدن از آن را فراهم آورد، بدترین دشمن انسان و انسانیت خواهد بود.

بقیه در ادامه مطلب

ادامه مطلب...

نوشته شده در  شنبه 90/8/28ساعت  10:34 عصر  توسط محمدرضا صرافی نژاد 

امام جواد آن شه ملک جود   که بُد عالم علم غیب و شهود
دلش منبع فیض پروردگار     جلال و کمال از رخش آشکار
ز تقوا تقى بود آن نور پاک     ز بخشش جواد آن مه تابناک
چه اضطرابى دامن زمین را فرا مى‏گیرد، آن‏گاه که دلش مزار امامى مى‏شود. گویى در آن هنگام، دست و پایش مى‏لرزد! زمین از اینکه باید گوهرى را در میان بگیرد، بسیار ناخشنود است. اکنون زمین چه شرمسار است که تنها بیست و پنج بهار، او را مهمان خوانش دیده بود؛ او که جواد بود و جود، قطره‏اى از پیشانى بلندش؛ تقى بود و پرهیزکارى، سطرى از صحیفه وجودش.
او که در همان خردسالى امام شد و در نوجوانى، رهگشاى گره‏هاى فکرى. که بى‏درنگ، دشوارترین پرسش را پاسخ مى‏گفت و خبر از اتصال خویش به دریاى علم الهى مى‏داد.
براى هروله از «مروه» دلت تا «صفاى» کاظمین، راهى نیست. در این حج ولایت و عشق همیشه در «سعى» باش؛ که بى «سعى» نمى‏توان به «صفاى» جمال معصوم علیهم‏السلام رسید.
سلام بر جوادالائمه علیه‏السلام
تنها «بیست و پنج» سال بود که نسیم «هل اتى» مى‏وزید و نهرهایى که از سرچشمه «طه» سیراب مى‏شود، جارى بود. و چه زود، این نسیم از وزیدن افتاد و این عطر دل‏نواز، دامن برچید! اما، نه... چشم دلت را باز کن و ببین! هنوز آن نسیم در حال وزیدن است و این شمیم روح‏بخش به مشام مى‏رسد.
سلام بر تو اى جوادالائمه علیه‏السلام و بر آن بارگاه خدایى‏ات که تا دامنه قیامت، چشم‏نواز همه از ره‏ رسیدگانِ خسته خواهد بود!

اللهم ارزقنا زیاره الامام الجواد(ع)

نوشته شده در  پنج شنبه 90/8/5ساعت  1:53 عصر  توسط محمدرضا صرافی نژاد 

ایمان چیزی جز محبت نیست؛ البته کمال ایمان در نفی و اثبات است. این را به سادگی می توان از لااله الاالله به دست آورد که راه رستگاری را تبیین می کند. از این رو در برخی از روایات به دو بعدی بودن ایمان در نفی و اثبات اشاره شده و آمده است: هل الایمان الا الحب و البغض؛ ایمان جز حب و بغض نیست. بر این اساس یکی از مسائل کلیدی در فرهنگ اسلامی تولی و تبری است.
به سخن دیگر، انسان همان اندازه که به چیزی محبت و مهر می ورزد به همان اندازه از ضد آن نفرت و بیزاری دارد و نمی توان مهر و محبت به چیزی را با محبت به ضد آن جمع کرد. اگر انسان به کمال گرایش داشته و کمالات محبوب اوست، به همان اندازه نسبت به نواقص، بیزاری و نفرت دارد و هیچ گونه گرایشی نسبت به آن در خود نمی بیند.
محبت پیامبر(ص) محور ایمان
پیامبر(ص) تجسم اسمای الهی و صورت کاملی از آن است. اگر خداوند بخواهد به شکل و صورتی درآید، پیامبر گرامی(ص) همان صورت کامل است. اگر خداوند در آینه خلقت و آفریده ها تجلی کند، پیامبر(ص) همان آینه تمام نمای خداوندی و صورت و وجه الله می باشد. این گونه است که تمام حقیقت ذات (هو) در الله بروز و ظهور می کند و پیامبر(ص) صورت و وجه الله همان می شود.
در این حالت، سجده بر انسان کامل، به معنای سجده بر وجه الله و صورت مجسم خداوند است. اما سؤال این است که چگونه جایزه شده تا انسان ها بر کعبه سجده برند و آن را به عنوان نمادی وجه الله بپذیرند اما انسان کامل مسجود نشود؟ درحالی که در وجه الله بودن انسان هیچ شک و شبهه ای نیست، زیرا صورت کاملی از حقیقت الله است. می گویند: علت سجده به سوی خانه آن است که باطن آن توجه به ولی الله است که صورت کامل و وجه الله تمام است. پس همان گونه که همه هستی بر انسان کامل سجده برده و به فرمان الهی تحت تسخیر او قرار گرفته تا به کمال شایسته و بایسته خودشان دست یابند، همه انسان ها می بایست حقیقت و باطن کعبه یعنی انسان کامل را مسجود خویش قرار دهند.
اما از آن جایی که انسان سخت به گمراهی تمایل می یابد، لازم است تا بر این حقیقت، پوششی چون کعبه نهاده شود تا حقیقت نه گم شود و نه مورد سوء استفاده قرار گیرد. با این همه حکم الهی بر این قرار گرفت تا هر که اطاعت خداوندی می خواهد باید از انسان کامل اطاعت برد؛ چنان که هر آفریده ای دیگر می بایست در مسیر کمال خویش و رسیدن به خداوند از مسیر انسان کامل به این حقیقت دست یابد.
خداوند در اشکال گوناگون و عبارات مختلف و متنوع، این حقیقت را بیان داشته است. از جمله در آیه 31 سوره آل عمران از زبان وجه الله و صورت کامل الهی، حضرت ختمی مرتبت(ص) می فرماید: ان کنتم تحبون الله فاتبعونی یحببکم الله، اگر خداوند را دوست می دارید و او محبوب شماست، از من پیروی کنید تا شما نیز محبوب خداوند گردید.
محبت پیامبر، راهکار رسیدن به کمال
پس راه دست یابی به حقیقت کمالی و متاله شدن تنها از راه محبت پیامبر(ص) می گذرد. از این رو خداوند او را مسیر رسیدن به هر کمالی و راه بازگشت به خود معرفی می کند که مقام فناء فی الله و لقاءالله است: الی ربک الرجعی؛ چنان که آن حضرت پایان مسیر کمالی هر موجودی از جمله بشریت است؛ زیرا کسی نمی تواند برتر از پیامبر(ص) باشد و وجه الله را تحقق بخشد: الی ربک المنتهی.
این محبت می بایست دایمی و همیشگی باشد و رحلت پیامبر(ص) هیچ تأثیری در آن نداشته باشد؛ زیرا حقیقت محمدی و نور ایشان در نفس آن حضرت، یعنی در امیرمؤمنان علی(ع) ادامه دارد (آل عمران، آیه 61) و آن نیز اکنون در شکل مهدوی (عج) بروز و ظهور یافته است.
کسانی که رفیق و هم سفر محبت می شوند، حضرت پیامبر(ص) در اشکال گوناگون با ایشان رفیق و همراه است تا آنها را به مقام منتهای رجعت و سفر برساند. (نساء، آیه 69) پس هر که محبت خدا را دارد، محبت پیامبر(ص) را دارد و از طریق اتباع و اطاعت، این محبت را بروز و ظهور می دهد و کسی که محبت و اطاعت پیامبر(ص) را پذیرفته، پس از هجران و رفتن ظاهری آن حضرت(ص) به اهل بیت نور(ع) توسل می جوید (بحار الانوار، ج 8، ص 188) و همان مسیر کمالی شدن را می پیماید. در این راه کمالی می بایست نخست از خود و اهل بیت خویش بگذرد تا اهل بیت پیامبر(ص) و پیامبر(ص) از خودش و اهل بیت خودش محبوب تر باشد و جان خویش و خاندان خویش را فدای آنان سازد. اگر کسی فنای خود و اهل بیت خویش را در پیامبر(ص) و اهل بیت پیامبر(ص) تجربه نکند، چگونه می تواند مدعی فنای در ذات الهی شود؟ زیر گام نخست رجعت، فنای در پیامبر(ص) و اهل بیت اوست که منتهای سیر آدمی است.
از این رو پیامبر(ص) می فرماید: لایومن عبد حتی اکون احب الیه من نفسه و یکون عترتی احب الیه من عترته و یکون اهلی احب الیه من اهله و یکون ذاتی احب الیه من ذاته؛ ایمان بنده ای کامل نمی شود؛ مگر این که من نزد او از خودش محبوب تر باشم و عترت من نزد او محبوب تر از عترت خودش باشد و اهل بیت من پیش او از اهل بیت خودش و ذات من پیش او محبوب تر از ذات خودش باشد. (بحارالانوار، مجلسی، ج 17، ص13)
این حدیث در حقیقت ترجمه این آیه است که می فرماید: النبی اولی بالمومنین من انفسهم؛ پیامبر اولی از مؤمنین به جان های خودشان است. (احزاب، آیه 6) پس اگر کسی محبت ایشان را بر محبت به خود و خاندانش ترجیح ندهد بویی از حقیقت ایمان نبرده است. بنابراین هیچ کس حق ندارد جان را برتر و بالاتر از جان جانان بداند؛ چرا که ایمان واقعی در این است که جان خویش را فدای جان جانان نماید که پیامبر(ص) و اهل بیت(ع) ایشان است.
نویسنده : علی پوریا
منبع : روزنامه کیهان 03/08/1390

نوشته شده در  پنج شنبه 90/8/5ساعت  1:16 عصر  توسط محمدرضا صرافی نژاد 

این حالت روحی و روانی ، یعنی نگرانی نسبت به درک فضیلت اوقات و ایام و انجام اعمال و عبادات از نشانه های لطف خداوند متعال به انسان است و این دغدغه یکی از نعمت های بزرگ الهی است که اگر به خوبی از آن استفاده کنید می توانید موفق به انجام کارهای خوب و رسیدن به درجات عالی شوید!
در اسلام نسبت به انجام مستحبات یک سفارش کلی شده است که ائمه علیهم السلام فرموده اند: «مستحبات را تا جایی به جا آورید که به واجبات شما ضرر نزند»[1]هم چنین فرموده اند: «مستحبات را تا جایی که نشاط دارید و از آن ها لذت می برید بجا آورید و هر گاه احساس کردید که میلی به آنها ندارید مستحبات را رها کرده به سراغ واجبات بروید و به واجبات اکتفا کنید»[2]
با توجه به این اصل کلی اگر شما علاقه و نشاط به انجام امور مستحب و درک فضیلت های اعمال غیر واجب دارید، بهتر است از راهی که علمای اخلاق ارائه کرده اند، یعنی «مرابطه» استفاده نمائید. البته برای انجام مثل خواندن نمازهای نافله، دائم الوضو بودن، نماز شب، قرائت و تدبر در قرآن، راز و نیاز با خدا، انجام اعمال مخصوص هر ماه و... ، باید یک برنامه زمان بندی داشت و هر کدام را در زمان خاص خود انجام داد و لذت و نشاط از آن را در وجود خود ایجاد کرد.
مثلا در مرحله اول، از دائم الوضو بودن شروع کنید و در مرحله بعد انجام نافله های روزانه و... اما منظور از «مرابطه»[3]این است که برای انجام واجبات و مستحباتی که نفس انسان از آنها فرار می کند، و هم چنین برای ترک محرمات و مکروهاتی که نفس انسان به آنها علاقه نشان می دهد، باید دستورات چهارگانه (مشارطه، مراقبه، محاسبه و معاتبه) را در وجود خود پیاده کنیم.

بقیه در ادامه مطلب

ادامه مطلب...

نوشته شده در  پنج شنبه 90/8/5ساعت  1:14 عصر  توسط محمدرضا صرافی نژاد 

آنچه از تاریخ، سیره و سنّت پیامبر اعظم صلی‏الله‏ علیه ‏و‏آله برای ما یادگار مانده، نشان‏ دهنده آن است که آن حضرت به‏ عنوان همسر و پدر به تمام جنبه‏ های زندگی خانواده توجه داشت. اکنون برآنیم تا شمه‏ ای از رفتار و گفتار پیامبر رحمت را به ‏عنوان الگو و ملاکی برای ارزش‏های انسانی تبیین کنیم. خداوند در قرآن، رسول خدا صلی ‏الله‏ علیه‏ و‏آله را اسوه‏ای کامل برای بشر معرفی می‏کند: "لَقَدْ کانَ لَکُمْ فی رَسُولِ اللّهِ أُسْوَةٌ حَسَنَةٌ؛ همانا برای شما در [اقتدا به] رسول خدا سرمشقی نیکوست ". (احزاب: 21)
بنا براین، هر مسلمان یا انسان آزاده ‏ای می‏تواند با تکیه بر کردار حضرت محمد صلی‏ الله‏ علیه ‏و‏آله، خود را محک زند و بفهمد تا چه اندازه با سیره ایشان فاصله دارد. کردار و گفتار آن حضرت راه‏گشای هر انسانی است که می‏خواهد قدم در راه ایشان نهد و خود را به آن بزرگوار نزدیک کند. خداوند در قرآن کریم خطاب به پیامبر اکرم صلی‏ الله‏ علیه‏و‏آله می‏فرماید: "إِنَّکَ لَعَلی خُلُقٍ عَظیمٍ. " (قلم:4)
آنچه از تاریخ، سیره و سنّت پیامبر اعظم صلی ‏الله ‏علیه‏ و‏آله برای ما یادگار مانده، نشان ‏دهنده آن است که آن حضرت به‏ عنوان همسر و پدر به تمام جنبه‏ های زندگی خانواده توجه داشت. اکنون برآنیم تا شمه‏ ای از رفتار و گفتار پیامبر رحمت را به‏ عنوان الگو و ملاکی برای ارزش‏های انسانی تبیین کنیم.

1. توجه به نماز خود و خانواده

----------------------------------
پیامبر اکرم صلی‏ الله‏ علیه ‏و‏آله، حالت خود را هنگام نماز چنین وصف می‏کند:
یا أَباذَرٍّ إِنَّ اللّه‏َ جَعَلَ جَلَّ ثَناؤُهُ قُرَّةَ عَیْنِی فِی الصَّلاةِ وَ حَبَّبَها إِلَیَّ کَما حَبَّبَ إِلَی الْجائعِ الطَّعامَ، وَ إِلَی الظَّمْآنِ الْماءَ وَ إِنَّ الْجائعَ إِذا أَکَلَ الطَّعامَ شَبِعَ وَ الظَّمْآنَ إِذا شَرِبَ اَلْماءَ رَوِیَ، وَ أَنَا لاأَشْبَعُ مِنَ الصَّلاةِ.1
خداوندی که بلند مرتبه است، نور چشم و دیده مرا در نماز قرار داد و آن را محبوب من گردانید؛ همچنان که غذا را محبوب گرسنه و آب را محبوب تشنه [با این تفاوت که] گرسنه هرگاه غذا بخورد، سیر شود و تشنه هرگاه آب بنوشد، سیراب گردد، ولی من از نماز سیر نمی‏شوم.
پیامبر اسلام به دستور الهی، خانواده خود را به نماز سفارش می‏کرد: "وَ أمُرْ أَهلَکَ بِالصَّلوةِ وَاصطَبِر عَلَیها؛ و کسان خود را به نماز فرمان ده و خود بر آن شکیبا باش. " (طه: 132) هنگام مشکلات و سختی‏ها نیز خانواده خود را به خواندن نماز فرامی‏خواند. ایشان با این کار می‏خواست توجه آنها را به سوی خداوند قادر جلب کند:
کانَ النَّبِیُّ إِذا أَصابَتْ أَهْلَهُ خَصاصَ نادی أَهْلَهُ یا أَهْلاهْ صَلُّوا صَلُّوا.2
هرگاه سختی و مشکلی برای خانواده پیامبر رخ داد، آن حضرت خانواده خود را ندا می‏داد: "نماز بخوانید، نماز بخوانید ". بقیه در ادامه مطلب

ادامه مطلب...

نوشته شده در  یکشنبه 90/8/1ساعت  10:40 عصر  توسط محمدرضا صرافی نژاد 

تو جامعه ای که زندگی می کنیم بعضی ها رو میبینیم که در آمد خوبی دارن و در ظاهر زندگی رو به راهی دارن اما وقتی پای صحبتاشون می شینی اگر شناخت قبلی ازشون نداشه باشی فکر می کنی جزء طبقه فقیر جامعه هستن اینقدر از وضع اقتصادی زندگیشون ناله و شکایت می کنن  که ناخود آگاه به فکرت میرسه که اگر بتونی یه کمکی هم بهشون بکنی.
 و در مقابل افرادی هستن که در آمد متوسطی دارن ,وضع ظاهری زندگیشون هم زیاد خوب نیست ,اما در حرف ها و حدیث هاشون هیچ گاه شکایت و ناله نمی کنن و همیشه به وضعیت خودشون راضی هستن .
این دو وضعیت رو که به تصویر کشیدم از زاویه های مختلفی میشه نگاه کرد از زاویه قناعت و اسراف و .....اما آنچه مد نظر منه چیز دیگری است .
لابد کلمه برکت رو تا به حال زیاد شنیدید و حتی به کار بردید؟اصلا این کلمه یه انس خاصی تو صحبت  ها داره ,می گن فلانی تو زندگیش برکت هست ,فلانی عمرش و جوونیش برکت داشت که تونست این قدر موفق بشه و یا نان رو به عنوان برکت سفره نام میبرن و احترام خاصی هم بهش قائل هستن.
اول ببینیم معنای برکت چیه؟وقتی به لغت نگاه می کنیم برکت رو ((نعمت های ثابت و پایدار که همراه با کثرت و خیر و افزایش باشه) معنا کردن .
حالا این برکت ممکنه تو امور اقتصادی زندگی باشه و یا در امور معنوی( مثل برکت در عمر، دارایى، علم، کتاب ...)باشه .
سوال مهمی که اینجا مطرح میشه اینه که چکار کنیم برکت تو زندگیمون زیاد بشه پولی که بدست می آوریم برکت داشته باشه عمرمون برکت داشته باشه زندگیمون سراسر برکت بشه؟
قران مجید دو عامل بزرگ رو برای برکت در جامعه ذکر می کنه;
(وَلَوْ أَنَّ أَهْلَ الْقُرَى آمَنُواْ وَاتَّقَواْ لَفَتَحْنَا عَلَیْهِم بَرَکَاتٍ مِّنَ السَّمَاء وَالأَرْضِ وَلَـکِن کَذَّبُواْ فَأَخَذْنَاهُم بِمَا کَانُواْ یَکْسِبُونَ:و اگر اهل شهرها ایمان آورده و تقوا پیشه مى‏کردند، برکاتى از آسمان و زمین به رویشان مى‏گشودیم، ولى آنها تکذیب کردند پس ما نیز ایشان را به سزاى آنچه مى‏کردند گرفتار ساختیم)(1)
در منطق قرآن دو عامل ایمان و تقوا هستند که در سایه سار انها فرد و جامعه میتونه برکت رو در زندگی خودش تجربه کنه و با بدست اوردن این برکت به موفقیت های اقتصادی و معنوی برسه .
و وقتی به روایات نگاه می کنیم عواملی رو برای ایجاد برکت از جمله بخشش و انفاق مال که فرمودند( «برکة المال فی الصدقه:برکت مال در انفاق و صدقه است) (2)و یا فرزند صالح رو نیز بعضی از روایات به عنوان برکت زندگی معرفی کردن .همچنینی عوامل مهمی رو برای از بین رفتن برکت از زندگی بیان کرده اند از جمله:بی نمازی که وجود مبارک حضرت زهرآ سلام الله علیها (یَرْفَعُ اللّه ُ الْبَرَکَةَ مِنْ عُمْرِهِ وَ یَرْفَعُ اللّه ُ الْبَرَکَةَ مِنْ رِزْقِه:خداوند برکت را از عمر و رزق و روزی شخص بی نماز بر میدارد )(3)
شاید این سوال در ذهن شما نقش ببنده که اگر ایمان و تقوا سبب نزول برکات و نعمت ها در زندگی فردی و اجتتماعی میشه, پس چرا کشورهاى غیر مسلمان ، وضع بهترى دارند و کشورهاى اسلامى با مشکلات فراوانى روبرو هستند؟
در جواب این سوال باید سه نکته اساسی رو در نظر بگیریم
1) اوّلاً آن کشورها از نظر علم و صنعت جلو هستند، ولى از نظر روحى و روانى آرامش ندارند. از این نظر آنان نیز مشکلات فراوانى دارند.
2): اغلب کشورهاى اسلامى، تنها نام اسلام را با خود دارند و قوانین و رهنمودهاى دین اسلام در آنجا حاکم نمى‏باشد.
3) در قرآن، دو نوع رفا و آسایش داریم:
الف: رفاه و گشایش براى خوبان که همراه برکات و نعمت هاست ، «فَتَحنا علیهم برکات».
ب: رفاه و گشایش براى کفّار و نااهلان که دیگر همراه برکت نیست بلکه عذابی برای آنهاست :
(( فَلَمَّا نَسُواْ مَا ذُکِّرُواْ بِهِ فَتَحْنَا عَلَیْهِمْ أَبْوَابَ کُلِّ شَیْءٍ حَتَّى إِذَا فَرِحُواْ بِمَا أُوتُواْ أَخَذْنَاهُم بَغْتَةً فَإِذَا هُم مُّبْلِسُونَ :پس چون هشدارهایى را که به آنها داده شده بود فراموش کردند، درهاى همه چیز را [براى امتحان‏] بر آنان گشودیم، و چون بدانچه داده شده بودند سرمست شدند، ناگاه گرفتارشان کردیم و در آن هنگام یکباره نومید شدند))(4)
که در این زمینه پیامبر اکرم‏ (صلى الله علیه وآله) فرمودند: ((اذا رأیت اللّه یعطى على المعاصى فان ذلک استدراج منه:اگر مشاهده کردى که دنیا به کام گنهکاران است خوشحال مباش، زیرا این استدراج الهى و به تدریج هلاکت کردن اوست))(5)
منابع:
1)اعراف 96
2)غررالحکم، ص 395
3)(مسند فاطمه الزهراء، ص 235)
4)انعام 44
5)مجمع البیان، ج‏4، ص‏302، ذیل همین آیه

نوشته شده در  شنبه 90/7/30ساعت  10:45 عصر  توسط محمدرضا صرافی نژاد 

1- معنای لغوی :

در مجمع البحرین آمده است که : قوله تعالى: وَ الْأَرْضَ بَعْدَ ذلِکَ دَحاها [79/ 30]
أی بسطها، من" دحوت الشی‏ء دحوا" بسطته. و درحدیث است " یوم دحو الأرض"
أی بسطها من تحت الکعبة، و هو الیوم الخامس و العشرون من ذی القعدة. و فیه:
" خرج علینا أبو الحسن یعنی الرضا (علیه السّلام) بمرو فی یوم خمسة و عشرین من ذی القعدة، فقال: صوموا، فإنی أصبحت صائما، قلنا: جعلنا الله فداک أی یوم هو؟ قال: یوم نشرت فیه الرحمة و دحیت فیه الأرض" « التهذیب ج 1 ص 306»
قال بعض شراح الحدیث: فیه إشکال، و هو أن المراد من الیوم دوران الشمس فی فلکها دورة واحدة، و قد دلت الآیات على أن خلق السماوات و الأرض و ما بینهما فی ستة أیام، فکیف تتحقق الأشهر فی تلک المدة؟ ثم قال: و أجیب بأن فی بعض الآیات دلالة على أن الدحو متأخر.(مجمع البحرین، ج‏1، ص: 135)
«دحوالارض» به معنى گستردن زمین است. دَحو از جهت لغوى به معنى گستردن است و بعضى آن را به معنى پرتاب کردن و تکان دادن چیزى را از محل اصلیش نیز معنا کرده‏اند و چون این دو معنا لازم و ملزوم یکدیگرند به یک مطلب برمى‏گردد، بنابراین مراد از دحوالارض این است که در آغاز تمام سطح زمین را آب‏هاى حاصل از باران‏هاى سیلابى نخستین فرا گرفته بود. این آبها تدریجاً در گودال‏هاى زمین جاى گرفتند و خشکى‏ها از زیر آب سربرآوردند و روز به روز گسترده‏تر شدند تا به وضع فعلى درآمد، (تفسیر نمونه، ج 26، ص 100) که به نظر برخى از مفسرین آیه 30 سوره نازعات وَ اَلْأَرْضَ بَعْدَ ذلِکَ دَحاها زمین را بعد از آن گسترش داد اشاره‏اى به همین گسترده شدن زمین دارد. به هر حال تعیین یک روز خاص مى‏تواند به عنوان زاد روز یا آغاز دوره‏اى باشد که زمین از وضع پیشین خود متحول گشته (پس از گذشت دوران‏هایى که مى‏گویند زمین کره مشتعلى بوده، رفته رفته سرد شده و بین از یکسرى تغییرات) سطح آن را مواد خاکى و عناصر اولیه پوشانده و آماده براى ظهور گیاهان و حیوانات گشته است. در برخى از احادیث نیز آمده است که زمین در آغاز از زیر کعبه فعلى گسترش یافته است. در کتاب سعد النفوس للنفوس المنضود ص28 در ذیل « هو الذی مد الارض و جعل فیها رواسی و .....» آورده است که مدّ بمعنای همان دحوالارض می باشد که خداوند زمین را چون فرشی مبسوط کرد برای بندگان ....
در الفرقان فی تفسیر القرآن بالقرآن، ج‏30، ص: 90 روایتی از امام علی علیه السلام آمده است، عن إمام المتقین علی علیه السّلام: «إن شامیا سأله عن مکة المکرمة لم سمیت مکة؟ قال: لأن الله مک الأرض من تحتها، أی دحاها». و المک هو الدحرجة کما فی القاموس. فرد شامی از امام سوال نمود ، چرا مکه را مکه نامیدند امام علیه السلام فرمود به این دلیل که زمین از زیر حرکت پیدا کرده است و مکّ به معنای حرکت منظم و اظطراب است و آنچه که در تفاسیر از دحوالارض به بسط و گسترش یاد میکنند منافی این معنا نیست ، چرا که هر بسط و انبساطی ملزم به حرکت و اظطراب است .
و عنه علیه السّلام أیضا: «فلما خلق الله الأرض دحاها من تحت الکعبة ثم بسطها على الماء».
در کتب ادعیه و آداب و سنن شب و روزى به عنوان «دحوالارض» ضبط شده است که همان شب و روز بیست و پنجم ماه ذیقعده است و براى عبادت در این روز و روزه روز آن ثواب فراوانى نقل کرده‏اند و همچنین براى این روز نماز و دعاى مخصوصى نیز وارد شده است که دعاى این روز مشتمل بر مضامین عالى اخلاقى و اجتماعى و طلب رحمت و توفیق توبه و پیروزى اهل حق است، (تفسیر پرتوى از قرآن، تفسیر جزء سى‏ام، سوره نازعات، ذیل آیه 30).
در مفاتیح‏الجنان در باب اعمال ماه ذیقعده روایتى نقل شده است که چنین است: از حسن بن على وشّار روایت است که گفت من کودک بودم که با پدرم در خدمت امام رضا(علیه السلام) شام خوردیم در شب بیست و پنجم ماه ذیقعده پس فرمودند که امشب حضرت ابراهیم(علیه السلام) و حضرت عیسى(علیه السلام) متولد شده‏اند و زمین از زیر کعبه پهن شده است پس هر که روزش را روزه بدارد چنان است که شصت ماه را روزه داشته است و در روایت دیگرى آمده است که در این مثل چنین روزى حضرت قائم(علیه السلام) قیام خواهند نمود. آنچه در مجموع استفاده مى‏شود این است که: این روز مبارکى است که رحمت الهى براى بندگان گسترش یافته، گسترش زمین در چنین روزى سمبل و نمادى از گسترش رحمت و فیض الهى براى بندگان اوست.

بقیه در ادامه مطلب

ادامه مطلب...

نوشته شده در  شنبه 90/7/30ساعت  10:39 عصر  توسط محمدرضا صرافی نژاد