سفارش تبلیغ
صبا ویژن
نرم افزار مدیریت اطلاعات شهدا -ایثار
منوی اصلی
 » صفحه نخست
 » پروفایل مدیر وبلاگ
 » پست الکترونیک
 » آرشیو وبلاگ
 » عناوین مطالب وبلاگ

موضوعات وبلاگ
 » مقالات سیاسی
 » مقالات دینی و مذهبی
 » مقالات اجتماعی
 » مقالات علمی و آموزشی
 » مقالات تاریخ
 » پاسخ به شبهات
 » فراماسونری و شیطان پرستی
 » حجاب
 » اخبار
 » اخبار و مطالب تصویری
 » حضرت فاطمه ی زهرا(س)
 » امام حسین(ع)
 » امام سجاد(ع)
 » امام محمّد باقر(ع)
 » امام موسی کاظم(ع)
 » امام رضا(ع)
 » امام جواد(ع)
 » امام هادی(ع)
 » حضرت مهدی(عج)
 » بابیت و بهاییت
 » شهدا
 » سالروز ازدواج حضرت علی(ع) و حضرت فاطمه(س)
 » 13 ابان
 » عرفه،روز نیایش
 » حضرت زینب کبری(س)
 » حضرت مسلم بن عقیل(ع)
 » حضرت رقیه(س)
 » عید سعید قربان
 » طنز
 » انحرافات جنسی
 » حوادث
 » نقد و تحلیل
 » عید سعید غدیر خم
 » داستان
 » ولایت فقیه
 » علما و مراجع
 » شعر
 » آخر الزمان

همسنگران
 » EMOZIONANTE
 » عاشق آسمونی
 » به سوی فردا
 » شکوفه های زندگی
 » ترنم یاس
 » بسم الله العلی العظیم
 » فرزانگان امیدوار
 » لحظه های آبی
 » کوچه ای برای گفتن
 » عَشَقه
 » قاصدک
 » جزین
 » عروج
 » جزیره علم
 » پرورش دینی
 » خداجونم
 » همنشین
 » بیداران...
 » سایت اطلاع رسانی دکتر رحمت سخنی Dr.Rahmat Sokhani
 » دست خط ...
 » آخرالزمان و منتظران ظهور
 » سید علی خامنه ای
 » یا امیر المومنین روحی فداک
 » *** انـتـظـار ***
 » یک لحظه با یک طلبه!
 » شهیدان لاله های لاله زارند
 » روح مناجات
 » عکس و مطلب جالب و خنده دار
 » آموزه ـ AMOOZEH.IR
 » اقتصاد بدون یارانه
 » کــــلبه
 » میر یزید نیوز
 » موعود هادی
 » نظرمن
 » هو اللطیف
 » افسونگر
 » جاده های مه آلود
 » سیب سرخ
 » قیدار شهر جد پیامبراسلام
 » سکوت خیس
 » منتظرظهور
 » ...بــــــــاران که ببارد، همه عاشق هستند
 » سایه
 » شیمی وزندگی
 » ● بندیر ●
 » سایت مهندسین پلیمر
Polymer Engineers of Darab University

 » سجاده ای پر از یاس
 » افطار
 » شقایقهای کالپوش
 » لنگه کفش
 » عاشقانه می گویم
 » .::نهان خانه ی دل::.
 » دل نوشته های یک دختر شهید
 » نمکدون...
 » بچه مرشد!
 » سکوت ابدی
 » حامل نور ...
 » وبلاگ عقل وعاقل شمارادعوت میکند(بخوانیدوبحث کنیدانگاه قبول کنید)
 » TOWER SIAH POOSH
 » خاکستر سرد
 » هم نفس
 » حسن آباد جرقویه علیا
 » سیب خیال
 » حقوقی و فقهی
 » چلچراغ شهادت
 » لباس شخصی
 » حنا، دختری با مقنعه
 » پرپر
 » معراج ستاره ها
 » تفحص شهدا
 » جبهه وبلاگ غدیر
 » یا علی مدد
 » مُهر بر لب زده
 » نشریه حضور
 » نغمه ی عاشقی
 » MNK Blog
 » یگان امُل های مُدرنیسم نشده...امُلیسم
 » جریان شناسی سیاسی - محمد علی لیالی
 » ● رایحه ●
 » عــــــــــروج
 » کانون فرهنگی شهدا
 » برلیان
 » پژواک
 » تخــریــبـچــی
 » ****شهرستان بجنورد****
 » نظرعشق
 » +O
 » عشق الهی
 » سرزمین مِه وخورشید (خورشید گام سبز)
 » بی سر و سامان
 » ~>+ حبـــــــــــــــاب خیــــــــــــــــال +<~
 » شب و تنهایی عشق
 » گمگشته
 » دانلود بازی موبایل جاوا
 » صراط مستقیم
 » سلحشوران
 » آوای قلبها...
 » سکوت سبز
 » دوربین مدار بسته
 » طراوت باران
 » هــم انــدیشـی دینــی
 » یادداشتها و برداشتهای سخی فرهادی
 » گل و منظره
 » تعمیرات تخصصی انواع پرینتر لیزری اچ پی HP رنگی و تک رنگ و اسکنر
 » جـــیرفـــت زیـبا ( استان سبزواران)
 » ثریای کویر ایران
 » خاطرات دکتر بالتازار
 » پروانگی
 » دارالرضوان
 » اندیشه برتر
 » امام زمان
 » .: شهر عشق :.
 » باولایت
 » سکوت سبز
 » اردبیل بهشتی پنهان
 » بوی سیب
 » بادصبا
 » یاربسیجی
 » جاده مه گرفته
 » طریق یار
 » رباتیک
 »
 » سایت روستای چشام (Chesham.ir)
 » سرگرمی اطلاع رسانی شمیم یاس
 » مهاجر
 » فقط عشقو لانه ها وارید شوند
 » منطقه آزاد
 » میقات محمد
 » ابـــــــــــرار
 » یادداشتهای فانوس
 » علمدارمظلوم
 » نور اهلبیت (ع)
 » انسان جاری
 » گدایی در جانان به سلطنت مفروش
 » سرافرازان
 » یک
 » پارسی نامه
 » تمهیدات
 » شبح سیاه
 » خون شهدا
 » مقلدان علمدار
 » ایحسب الانسان ان یترک سدی
 » جرعه ای از شراب عشق
 » رازهای موفقیت زندگی
 » مطب مجازی روانشناسی
 » صبح امید
 » قافیه باران
 » رایحه ظهور به مشام می رسد! از کجاست؟
 » دهن رود
 » شبستان
 » حرم الشهدا
 » برادران شهید هاشمی
 » شهداشرمنده ایم _شهرستان بجنورد
 » کبوتر حرم
 » یامهدی
 » سعادت نامه
 » آدمکها
 » اسطوره عشق مادر
 » دلنوشته های یک فروند چریک
 » پنجره چهارمی ها
 » نسیم یاران
 » صدای سکوت
 » ترانه ی زندگیم (Loyal)
 » سیاست دینی
 » جزتو
 » عشق پنهان
 » Manna
 » ألیس اللهُ بکافٍ عبده ...
 » محض خدا
 » بشری
 » پرهیزگاران، جوانمردان واقعی ...
 » زشت است بی تو زندگی زیبای عالم
 » سیاه مشق های میم.صاد
 » بهشت بهشتیان
 » آسمانی
 » کابینت ام دی اف محمدی 09126600583 شهریار
 » عشق الهی: نگاه به دین با عینک محبت، اخلاق، عرفان، وحدت مسلمین
 » عطش (وبلاگ تخصصی ماه محرم و صفر)
 » پروانه های بی پروا
 » زندگی
 » اواز قطره
 »
 » بچّه شهید (به یاد شهدا)
 » بیا تو!!!
 » حرف شیرین
 » کلبه تنهایی
 » اخراجی های جدید
 » تـــــــکـــبـــیــر
 » راه فضیلت
 » مهاجر
 » عاشقانه
 » ستاره طلایی
 » مردود
 » ماه و مهر
 » غروب آرزوها
 » شهید شلمچه
 » جبهه فرهنگی امام روح الله مازندران محمودآباد
 » شمیم یاس
 » فالوده یزدی
 » گروه اینترنتی جرقه داتکو
 » جواندل
 » شهید قنبر امانی
 » نهِ/ دی/ هشتاد و هشت
 » چفیه
 » همای رحمت
 » مرگ عاشق
 » ویژه نامه کارون پردیس
 » شاه تور
 » هر چی تو فکرته
 » پلاک 40
 » به وبلاگ بر بچون دزفیل(دزفول) خوش اومهِ
 » غزلیات محسن نصیری(هامون)
 » خدایا؟فرشته ام را به کسی نخواهم داد!هرگز!میگذاری آیا؟
 » ... یاس ...
 » read me (بخوان مرا...)
 » خورشید مکه
 » ..:: بهونه های بارونی ::..
 » فدائیان ولایت
 » گروس سرای آشنا
 » وبلاگ رسمی هیئت توآ در بندر عامری
 » بیــــــــــــــــدهای سَرقنات
 » حرف های من...
 » ازدواج آگاهانه، همین و بس
 » هالی
 » دانلود کتاب
 » Nili2012
 » تنهایی.......
 » جمعه های سوت و کور
 » حقوقدان منتظر
 » ژئوماتیک
 » با ولایت زنده ایم
 » پا در کفش همه!
 » اهلبیت (ع)،کشتی نجات ما...
 » دردودل
 » وبلاگ اندیشه های مطهر -بسیج دانشجویی دانشگاه صنعتی مالک اشتر
 » تنهای غریب
 » ترنم حضور
 » #**حرف های گفتنی**#
 » FANTOM
 » صدفی برای مروارید
 » مجله التکرونیکی وبلاگ های پایگاه شهید سیدمصطفی خمینی(ره)
 » MARAll
 » ایرانی باشیم
 » کنج دلتنگی های من!
 » صاعقه
 » عطر ریحان
 » شاهکار
 » کتابهای رایگان برای همه
 » مهربانی
 » گروه فرهنگی سردار خیبر
 » اصولی رایانه
 » سید خراسانی
 » پرسپولیس
 » بادله گشت
 » عفاف و حجاب
 » موسسه فرهنگی هنری سنگر
 » خاطره های مدرسه و دوستان
 » یه دخترشاد
 » حرفهای آسمانی
 » .... فاصله ....
 » حاج احمد متوسلیان
 » هدایت قرآنی
 » سلام بر ساقی عطشان کربلا
 » راهی به سوی اینده
 » ایرانیان ایرانی
 » باشگاه پرواز
 » َ ازدانشگاه آزادقزوین
 » فاطمیون لنجان
 » آذرخش
 » IT فناوری اطلاعات
 » و ناگهان مرگ...
 » مهدی یاران
 » محب
 » y divouneh
 » عطر حضور
 » بهار عشق
 » وبلاگ مرزداران عشق * ایران *
 » ناجی
 » ما اهل دلیم
 » آرمان
 » لــعل سـلـسـبیــل
 » ای دریغااااااااا
 » شهادت
 » می گذره ...
 » چند تکه عاشقانه
 » تاریخ را به یاد اوریم
 » خاکریز ولایت
 » ادبیات
 » عدالت جویان نسل بیدار
 » در حسرت شهادت
 » اخبار دنیای عشق
 » چزابه
 » وبلاگ شخصی مرتضی صادقی
 » تجربه های مربی کوچک
 » آمرین به معروف و ناهیان از منکر
 » مرامنامه عشاق
 » صل الله علی الباکین علی الحسین
 » نماز ریشه ی همه ی خوبیها
 » جدیدترین یوزر پسورد آنتی ویروس nod32- Kaspersky - Avira
 » اللهم عجل لولیک الفرج

جنبش سایبری: بصیرت علوی لبیک یا خامنه ای
طراح قالب


سایر امکانات
 RSS 
POWERED BY
BLOGFA.COM

 

  السلام علیک یا علی بن موسی الرضا

 

 

سقیفه

چون پیغمبر (ص) از دنیا رفت انصار در سقیفه بنی ساعده اجتماع کرده و درباره وفات رسول خدا به گفتگو پرداختند.
سعد بن عباده،رئیس انصار مدینه، (که در آن اجتماع حاضر بود) .به فرزندش قیس‏یا به یکی دیگر از فرزندانش گفت:من به خاطر بیماری که دارم نمی‏توانم سخنم را به گوش مردم برسانم ولی تو سخن مرا بشنو و به گوش مردم برسان.
بدین ترتیب سعد بن عباده سخن می‏گفت و فرزندش جمله جمله گفتار او را با صدای رسا و بلند به گوش مردم می‏رسانید.سخنان وی در آن روز پس از حمد و ثنای الهی این بود که گفت:
ای گروه انصار آن سابقه و فضیلتی که شما در دین اسلام دارید هیچ یک از قبایل دارای چنین سابقه و فضیلتی نیستند.پیغمبر خدا (ص) بیش از ده سال در میان قوم خود ماند و آنها را به پرستش خدای رحمان و دوری از بتان دعوت نمود و جز اندکی به وی ایمان نیاوردند و به خدا سوگند قدرت نداشتند که از رسول خدا دفاع کنند و آیین او را قدرت بخشند و دشمنان او را دفع کنند.
تا وقتی که خدا درباره شما بهترین فضیلت را اراده فرمود و این بزرگواری و کرامت را به سوی شما سوق داد و شما را مخصوص به آیین خود گردانید و ایمان بدو و به رسولش را روزی شما گردانید و نیرومند کردن دین و جهاد با دشمنانش را به دست‏شما سپرد.
و شما سخت‏ترین مردمان در برابر متخلفین بودید و در برابر دشمنان دین کوشاتر از دیگران بودید تا سرانجام خواه ناخواه در برابر فرمان خدا تسلیم شده و گردن نهادند و خدا به دست‏شما وعده‏ای را که به پیغمبرش داده بود عملی کرد و عرب در برابر شمشیر شما خاضع شد.
آن گاه خداوند پیغمبر را از میان شما برد در حالی که او از شما خشنود بود و کمال رضایت را داشت، پس متوجه باشید که خلافت او حق مسلم شماست و کار را به دست گیرید و سستی در این باره به خود راه ندهید که شما از هر کسی بدان سزاوارتر و شایسته‏تر هستید!
سخن سعد بن عباده به پایان رسید و انصار همگی سخن او را پذیرفته و گفتند:
رای صحیح و سخن حق همین است و ما از دستور تو سرپیچی نخواهیم کرد و رهبری را به تو خواهیم سپرد و تو را کفایت نموده و مورد قبول مردمان شایسته و باایمان نیز خواهی بود.
و پس از این سخنان به گفتگو پرداختند که اگر مهاجرین از قریش آن را نپذیرفته بگویند:ماییم هجرت کنندگان در دین،و اصحاب و یاران نخستین رسول خدا و عشیره و نزدیکان وی و به چه فضیلت و سابقه‏ای در امر خلافت آن حضرت با ما به ستیز برخاسته‏اید؟ پاسخ آنها را چه بگوییم؟
دسته‏ای گفتند: ما بدانها می‏گوییم: ما را امیر و فرمانروایی باشد و شما را امیر و فرمانروایی (ما پیرو فرمانروای خود و شما نیز تابع امیر خود)؟ و ما از آنها جز این را نخواهیم پذیرفت، زیرا همان فضیلتی را که آنها در هجرت دارند ما نیز در جای دادن به آنها و یاری پیغمبر داریم و هر چه درباره آنها در کتاب خدا آمده درباره ما نیز آمده و نازل گشته و سرانجام هر فضیلتی را که به رخ ما بکشند و بشمارند ما نیز همانند آن فضیلت را برای آنها شماره خواهیم کرد و ما هرگز حق مسلم خود را به آنها نخواهیم داد و آخرین گذشت ما همین است که ما را امیر و فرمانروایی باشد و آنها هم برای خود امیری داشته باشند!
سعد بن عباده که سخن آنها را شنید گفت:این نخستین سستی و شکست است!
در این وقت‏خبر به گوش عمر رسید (و از جریان اجتماع انصار در سقیفه و گفتگوی سعد بن عباده و مردم دیگر مطلع گردید) و بلادرنگ به منزل رسول خدا (ص) آمده و دید ابو بکر در خانه رسول خداست و علی (ع) به تجهیز رسول خدا مشغول است.
و کسی که خبر انصار را به اطلاع عمر رسانید معن بن عدی (1) بود که نزد عمر آمد و دست او را گرفته و بدو گفت:برخیز.عمر گفت: من اکنون سرگرم کاری دگر هستم؟معن گفت:چاره‏ای نیست و چون عمر از جا برخاست معن گفت:گروهی از انصار در سقیفه بنی ساعده گرد هم آمده و سعد بن عباده هم در میان ایشان است و آنها به دور او می‏چرخند و بدو می‏گویند:امید ما تو و فرزندان توست و جمعی از بزرگان آنها (یعنی قبیله خزرج) نیز با آنها هستند و من ترس آن را دارم که فتنه‏ای بر پا شود!اکنون بنگر تا چه اندیشی و جریان را به برادران مهاجر خود بگو و برای خود فکری بکنید که این گونه که من می‏بینم دریچه فتنه و آشوب باز شده مگر آنکه خدا آن را مسدود کند و ببندد.
عمر با شنیدن این خبر سخت نگران شده خود را به ابو بکر رسانید و دست او را گرفته گفت:برخیز!ابو بکر پرسید:تا رسول خدا را به خاک نسپرده‏ایم کجا برویم؟مرا واگذار!
عمر گفت:چاره‏ای نیست‏باید برخیزی و ما دوباره باز خواهیم گشت.
ابو بکر به همراه عمر برخاست و چون عمر ماجرای سقیفه را برای او نقل کرد سخت مضطرب شد و با شتاب تمام به سوی سقیفه آمده و مردانی از اشراف انصار را که سعد بن عباده هم در حال بیماری در میانشان بود،مشاهده کردند.
عمر خواست لب به سخن بگشاید و می‏خواست کار را برای ابو بکر آماده سازد ولی ابو بکر جلوی او را گرفته و گفت:بگذار من سخن گویم و تو نیز هر چه خواستی بعد از من بگوی.
ابو بکر لب به سخن گشوده و پس از ذکر شهادت گفت:
خدای عز و جل محمد را به هدایت و دین حق مبعوث فرمود و مردم را به اسلام دعوت کرد،و خدا دلها و افکار ما را بدو راهنمایی نمود،آن را پذیرفتیم و مردم دیگر به دنبال ما مسلمان شدند و ما عشیره و فامیل رسول خدا (ص) هستیم از نظر نسب و نژاد بهترین نسبها را داریم و قریش در هر قبیله از قبایل عرب پیوندی از خویش دارد.
شما نیز انصار و یاران خدا هستید که پیغمبر خدا را یاری کرده و پشت‏سر او بودید و برادران ما در کتاب خدا و در دین و در هر خیر دیگری که ما در آن هستیم شریک‏ما هستید و شما محبوبترین مردم در نزد ما و گرامی‏ترین آنها بر ما هستید و از هر کس شایسته‏تر هستید تا در برابر مقدرات الهی راضی بوده و در مقابل مقامی را که خداوند برای برادران مهاجر شما مقرر فرموده تسلیم باشید،از هر کس سزاوارترید که به برادران مهاجر خود رشک نبرید،شما همانها هستید که در هنگام سختی از دارایی خود صرف نظر کردید و مهاجران را بر خود مقدم داشته و نسبت‏به آنها ایثار نمودید.و اکنون نیز سزاوارترید که جلوی شکستن این آیین و به هم ریختگی آن را گرفته و نگذارید که این کار به دست‏شما انجام شود؟!و من اینک شما را به سوی ابی عبیده (2) و عمر دعوت می‏کنم (که یکی از آن دو را به خلافت‏برگزینید) که من هر دوی آنها را برای خلافت و رهبری پسندیده‏ام و هر دوی آنها شایستگی آن را دارند.
ابو عبیده و عمر به سخن آمده گفتند:
شایسته نیست کسی از تو برتر باشد و تو زیر دست او باشی،تویی یار غار پیغمبر و کسی که رسول خدا تو را مامور نماز کرد (3) و تو شایسته‏تر به امر خلافت هستی.
انصار که چنان دیدند به سخن آمده گفتند:به خدا ما نسبت‏به خیری که خداوند به سوی شما سوق داده بر شما رشک نخواهیم برد و هیچکس نزد ما محبوبتر و پسندیده‏تر از شما نیست،ولی ما ترس آینده را داریم و بیم آن را داریم که در آینده کسی متصدی خلافت گردد و مسلط بر کار شود که نه از ما و نه از شما باشد و از این رو ما حاضریم با یکی از شما بیعت کنیم مشروط بر اینکه پس از مرگ او یکی از انصار را به خلافت انتخاب کنیم و چون وی از دنیا رفت‏یکی از مهاجرین و به همین ترتیب برای همیشه روی وبت‏یکی از مهاجر و یکی از انصار متصدی امر خلافت‏باشد و ضمنا موجب تعدیل خلیفه نیز خواهد شد،زیرا اگر قرشی (و مهاجر) خواست منحرف‏شود،انصاری جلوی او را می‏گیرد و بالعکس.
ابو بکر در اینجا برخاست و گفت:هنگامی که خدای تعالی پیامبر را مبعوث فرمود برای عرب سخت‏بود که از آیین پدران خود دست‏بردارند و از همین رو به مخالفت‏با او برخاستند و او را به رنج و سختی انداختند و از این میان خداوند مهاجرین پیشین از اقوم او را برگزید تا او را تصدیق کرده و بدو ایمان آورند و در جنگها با او مواسات کرده و در برابر آزار دشمنان پایداری کنند و از زیادی دشمن نهراسیدند،پس آنها بودند نخستین کسی که خدای را در زمین پرستش کرده و به رسول خدا ایمان آوردند،آنهایند نزدیکان پیغمبر و عترت او و شایسته‏ترین مردم به خلافت پس از وی و هر کس با آنها در این باره به ستیز و مخالفت‏برخیزد ظالم و ستمکار است.
البته از مهاجرین که بگذریم کسی همتای شما در فضیلت نیست و برای کسی فضیلت و سابقه‏ای در اسلام همانند فضیلت و سابقه شما وجود ندارد،پس رهبری و امارت از آن ما باشد و وزارت و معاونت از شما،بدین ترتیب که ما بدون مشورت شما کاری نکنیم و این امتیاز را تنها برای شما قائل می‏شویم که هر کاری را خواستیم انجام دهیم با اطلاع و تصویب شما باشد.

بقیه در ادامه مطلب

ادامه مطلب...


نوشته شده در  سه شنبه 90/8/24ساعت  12:16 صبح  توسط محمدرضا صرافی نژاد 
| نظر | لینک ثابت

علت آن که حضرت على(ع) مردم را نسبت به واقعه غدیر سوگند داد

واقعه غدیر، رویدادى است که مانند آن را نمى توان در تاریخ صدر اسلام جستجو کرد. توجه به شیوه رفتارى پیامبر و انتخاب زمانى و مکانى این رویداد، از بعد جامعه شناسى نشان مى دهد که پیامبر(صلى الله علیه وآله)در روز غدیر هدف والایى را که همانا گزینش امیر مؤمنان على(علیه السلام) به جانشینى خویش بوده، دنبال مى کرده است.حدیث غدیر، به صراحت بر ولایت و خلافت بلافصل آن حضرت تصریح دارد; حدیثى متواتر که در منابع روایى شیعه و اهل سنّت فراوان آمده است.در عین حال بسیارى از مسلمانان صدر اسلام این رخداد را از یاد بردند و یا سعى کردند از آن چشم پوشى کنند. بنابراین على(علیه السلام)هنگامى که وضعیت را چنان مى بیند، به عنوان آخرین راهکار سعى مى کند تا مردم را نسبت به یادآورى آن واقعه سوگند دهد تا شاید آنان در قبال سوگندى که مى خوردند، به حقیقت اعتراف کنند.
آن حضرت، پس از واقعه سقیفه که در آن گروهى از مسلمانان، با وجود آگاهى از بیان و فرمان پیامبر(صلى الله علیه وآله) کس دیگرى را به خلافت برگزیدند، مردم را نسبت به یادآورى واقعه غدیر سوگند دادند و بر آنان احتجاج نمودند.[1]
از سوى دیگر، همین احتجاج على(علیه السلام) درباره واقعه غدیر، درست در زمانى که موضوع تعیین خلیفه و بحث خلافت مطرح بوده است، نشان مى دهد که لفظ مولا در حدیث پیامبر، به معناى ناصر و دوست و یاور نیست و تنها بر ولایت و خلافت آن حضرت تصریح دارد.
آرى، حضرت على(علیه السلام) براى اتمام حجت با مسلمانان، آنان را نسبت به واقعه غدیر سوگند دادند تا شاید زبانشان در اعتراف به حقیقت گشوده شود.



نوشته شده در  سه شنبه 90/8/24ساعت  12:14 صبح  توسط محمدرضا صرافی نژاد 
| نظر | لینک ثابت

عوامل نادیده گرفتن غدیر و اجتماع در سقیفه

واقعه مهم غدیرخم، از طریق روایات شیعه و سنى، به طور متواتر نقل شده است و در اصل وقوع آن هیچ تردیدى نیست . پس باید به این پرسش پاسخ داد که چه عواملى سبب شد تا پس از رحلت پیامبر اکرم صلى الله علیه و آله، مردم، بخصوص انصار، بدون توجه به واقعه غدیر خم، در سقیفه اجتماع کردند و اقدام به تعیین جانشین براى پیامبر صلى الله علیه و آله نمودند؟
این مقاله، با استناد به متون معتبرتاریخى و با ریشه‏یابى وقایع، از هنگام بعثت پیامبر صلى الله علیه و آله تا واقعه غدیرخم، و پس از غدیرخم تا رحلت پیامبر صلى الله علیه و آله و تشکیل‏سقیفه، سعى نموده است تا تصویر روشنى از علل نادیده‏گرفتن واقعه غدیرخم و تجمع انصار در سقیفه ارائه نماید
حدیث غدیر، از جمله روایات متواتر است (2) که شیعه و سنى در اصل آن اتفاق‏نظر دارند . بر وفق این حدیث، پیامبر اکرم صلى الله علیه و آله در سال دهم هجرى، پس از انجام مراسم حجه‏الوداع، در روز هجدهم ذى‏حجه، در مکانى به نام غدیرخم، دستور توقف دادند و پس از قرائت‏خطبه‏اى طولانى، فرمودند: «من کنت مولاه فعلى مولاه‏» ; هر کس من مولاى او هستم، پس على نیز مولاى اوست .
در تحقق این واقعه مهم هیچ تردیدى وجود ندارد و با توجه به صراحت‏سخنان رسول گرامى اسلام و قراین بى‏شمار حالیه و مقالیه، بسیار واضح است که مراد از مولا، همان ولى و جانشین است و گمان نمى‏رود که با وجود آن همه ادله و شواهد روشن، هیچ محقق بى غرض و منصفى، کم‏ترین تشکیکى در این‏باره بنماید .
پس در این‏جا این سؤال اساسى مطرح مى‏شود که چرا پس از رحلت رسول گرامى اسلام، در حالى که تنها دو ماه و چند روز از واقعه مهم غدیر خم گذشته بود، مردم همه چیز را از یاد بردند؟ و مهم‏تر از همه، اینکه چرا انصار، که سابقه‏اى بسیار درخشان در اسلام داشتند و در راه تعالى و پیشرفت اسلام، از بذل جان و مال خویش دریغ نکرده بودند، پیش از همه در سقیفه اجتماع کردند و به دنبال تعیین جانشینى براى پیامبر صلى الله علیه و آله بودند؟!
از این مهم‏تر آنکه در بسیارى از روایاتى که از طریق شیعه و سنى نقل شده است: «عباس بن عبدالمطلب (عموى پیامبر صلى الله علیه و آله)، در آخرین لحظات حیات پیامبراکرم صلى الله علیه و آله، از آن حضرت مى‏پرسد که پس از آن حضرت، آیا ولایت امر، در خاندان ما مى‏باشد؟ اگر در خاندان ماست این را بدانیم و اگر نیست، درباره ما به دیگران سفارش شود .» (3)
اگر پیامبر صلى الله علیه و آله به دستور وحى، على علیه السلام را به جانشینى خود منصوب کرده‏اند، دیگر این سؤال، آن هم از طرف نزدیک‏ترین افراد به پیامبر صلى الله علیه و آله، چه معنایى مى‏تواند داشته باشد؟
این یک سؤال بسیار مهم و اساسى است که جوابى مستند و قانع‏کننده مى‏طلبد، و نمى‏شود فقط با جملاتى شعارگونه و ادبى به آن پاسخ گفت .
براى اینکه پاسخى کاملا مستند به این پرسش داده شود، لازم است‏با نگاهى گذرا به بعضى از حوادث پس از بعثت پیامبر صلى الله علیه و آله تا ماجراى سقیفه، به ریشه‏یابى آن بپردازیم .
وقایع پس از بعثت تا غدیرخم
1 . دلایل مهاجرت پیامبر صلى الله علیه و آله به مدینه
پیامبراکرم صلى الله علیه و آله در آغاز نبوت خویش، با دشمنان سرسختى از قریش روبه رو گشت، و با آن همه تلاش طاقت‏فرسایى که انجام داد، فقط موفق شده بود عده اندکى از آنان را به اسلام هدایت کند، که بیشتر این افراد نیز از طبقه ضعیف جامعه بودند و عموم ثروتمندان و زورمداران، با سرسختى و جدیت در مقابل پیامبر صلى الله علیه و آله ایستاده بودند . آنان‏که در راه سرکوب و ریشه‏کن کردن این آیین مقدس، از هیچ کوششى دریغ نمى‏کردند، آن‏چنان عرصه را بر پیامبر صلى الله علیه و آله تنگ کرده بودند که پیامبر صلى الله علیه و آله براى مسلمانان چاره‏اى جز مهاجرت به سرزمین‏هاى دیگر نیافت .
پیامبر اکرم در راه تبلیغ دین خدا هرگز کوتاه نیامده بود و از کم‏ترین فرصت‏ها بیش‏ترین بهره را مى‏برد . در همین راستا در ملاقاتى که با بعضى از بزرگان یثرب (مدینه) داشت، آنان را به اسلام دعوت کرد و آنان نیز اسلام را پذیرفتند و با پیامبر عهد و پیمانى بستند که به بیعه‏النسا (بیعت زنان) معروف گشت . شاید دلیل این نامگذارى بدین سبب بود که این بیعت‏شامل جنگ و قتال نمى‏شد . (4)
مشرکان قریش سرانجام براى ریشه‏کن کردن اسلام تصمیم به قتل پیامبر صلى الله علیه و آله گرفتند، اما پیامبر با وحى الهى از نقشه آنان آگاه شد و تصمیم گرفت تا به طور مخفیانه و شبانه از مکه خارج شود و به سوى مدینه مهاجرت نماید، و براى آن‏که مشرکان قریش از خروج پیامبر صلى الله علیه و آله آگاه نگردند از على علیه السلام خواست تا در بستر آن حضرت بخوابد و على علیه السلام نیز براى حفظ جان پیامبر صلى الله علیه و آله حاضر شد تا جان خویش را فداى جان پیامبر کند; بنابراین، با آرامش قلبى تمام، در بستر پیامبر خوابید و با ایمان راسخى که داشت، لحظه‏اى دچار تردید و ترس و وحشت نگردید و خود را در آغوش خطرى انداخت که مى‏دانست تا چند لحظه دیگر مورد هجوم نیزه‏هاى دشمنان قرار خواهد گرفت . (5) پیامبر صلى الله علیه و آله نیز موفق شد در این فرصت، از مکه خارج شود و به سوى مدینه مهاجرت نماید .
2 . حوادث پس از مهاجرت و نقش انصار در حمایت از پیامبر صلى الله علیه و آله
در هر صورت، پیامبر صلى الله علیه و آله به مدینه مهاجرت نمود . پس از مهاجرت پیامبر صلى الله علیه و آله به مدینه، انصار استقبال شایانى از پیامبر صلى الله علیه و آله و دیگر مهاجران نمودند و حاضر شدند در راه حمایت از پیامبر صلى الله علیه و آله و دین خدا، در مقابل سرسخت‏ترین و کینه‏توزترین دشمنان، یعنى مشرکان قریش، بایستند و انصافا در این راه از هیچ کوشش و ایثارى دریغ نورزیدند . قرآن کریم نیز در سوره حشر، (6) به ایثار و فداکارى آنان اشاره مى‏کند و آن را مى‏ستاید .
پس انصار در راه حمایت از پیامبر صلى الله علیه و آله حاضر شدند تا براى پیشرفت اسلام، پنجه در پنجه مشرکان قریش بیندازند و خود را درگیر جنگ‏هایى سخت و خونین با آنان نمایند . این گروه در نخستین درگیرى با مشرکان قریش، در جنگ بدر - که جنگى نابرابر بود - موفق شدند حدود 70 تن از مشرکان قریش را به هلاکت‏برسانند که عموما از سران قریش بودند . (7) همچنین 14 تن از مسلمانان در این جنگ به شهادت رسیدند که 8 تن آنان از انصار بودند . (8)
پس از جنگ بدر، طولى نکشید که جنگ احد پیش آمد . در این جنگ نیز مسلمانان موفق شدند 23 تن از مشرکان را به لاکت‏برسانند، ولى سهل‏انگارى عده‏اى از مسلمانان که بر روى تپه «عینین‏» مستقر بودند، سبب شد تا حدود 70 تن از مسلمانان به شهادت برسند . (9)
به طور معمول در فاصله بین جنگ‏هاى بزرگ، سرایا و غزوات دیگرى نیز پشت‏سر هم اتفاق مى‏افتاد .
سپس در سال پنجم هجرى، (10) تمام دشمنان اسلام، دست‏به دست هم دادند و با ده هزار نیرو و به منظور ریشه‏کن کردن اسلام، مدینه (موطن انصار) را مورد محاصره قرار دادند، به گونه‏اى که ترس و وحشت مدینه را فرا گرفته بود . این جنگ که جنگ خندق یا احزاب نامیده شد، با رشادت و شجاعت مولا على علیه السلام که با ضربتى تاریخى، عمروبن عبدود، قهرمان عرب را به هلاکت رساند، به نفع مسلمانان تغییر کرد و سرانجام به خاطر طوفان و بارش شدید باران، ترس و وحشت فراوانى در دل مشرکان افتاد و آنان از محاصره مدینه دست کشیدند . (11)
در مجموع، پیامبر صلى الله علیه و آله پس از مهاجرت به مدینه، در طول این 10 سال، درگیر 74 جنگ، اعم از غزوه و سریه شدند، (12) که در این نبردها انصار نقش بسیار مهمى داشتند و مى‏توان گفت: موفقیت و گسترش اسلام در سایه کمک‏هاى انصار بود و در اصل، به خاطر همین کمک‏ها و نصرتى که آنان در راه پیشرفت اسلام نمودند، پیامبر صلى الله علیه و آله آنان را انصار نامید .
تعداد مسلمانان روزبه روز افزایش مى‏یافت . در این میان، بعضى واقعا به حقانیت اسلام پى مى‏بردند و مسلمان مى‏شدند، ولى عده‏اى نیز بودند که به دلیل قدرت یافتن اسلام و یا به دلیل منافعى که مسلمان شدن برایشان داشت، مسلمان مى‏شدند .
سرانجام در سال هشتم هجرى مکه به دست مسلمانان فتح شد و اسلام در جزیره‏العرب گسترش یافت . اهل مکه که در برابر عظمت‏سپاهیان اسلام شگفت‏زده شده بودند، چاره‏اى جز مسلمان شدن نداشتند . (13) در این زمان تعداد مسلمانان از لحاظ کمى به اوج خود رسیده بود، ولى از لحاظ کیفى وضع خوبى نداشت و به غیر از عده‏اى که از عمق وجودشان به اسلام ایمان آورده بودند و در برابر فرمان خدا و رسولش مطیع محض بودند، تعداد زیادى از آنان را مى‏توان مسلمان مصلحتى دانست .
با افزایش تعداد مسلمانان، انصار دیگر تنها گروه مسلمان جزیره‏العرب نبودند، بلکه فقط تعدادى اندک بودند که در میان جمعیت عظیمى از مسلمانان قرار داشتند، اما پیامبر صلى الله علیه و آله همواره از انصار قدردانى مى‏کردند و آنان را مورد حمایت‏بى‏دریغ خویش قرار مى‏دادند، زیرا آنان در حمایت از پیامبر صلى الله علیه و آله در آن لحظات سخت، از هیچ تلاش و کوششى دریغ نکرده بودند و نیز این افراد عموما اسلام و ایمانشان ریشه‏دار بود، چون سال‏ها در کنار پیامبر صلى الله علیه و آله از تعالیم آن حضرت بهره‏مند شده بودند .
پیامبر صلى الله علیه و آله در اواخر عمر شریفشان سفارش‏هاى اکیدى درباره انصار مى‏نمودند، چنان‏که در این‏باره فرمودند: «انهم کانوا عیبتى التى اویت الیها فاحسنوا الى محسنهم و تجاوزوا عن مسیئهم‏» ; (14) «انصار موضع اطمینان و سر من بودند که من بدان پناهنده شدم، پس به نیکوکار ایشان نیکى کنید و از بدکارانشان درگذرید .» انصار نیز به این عنایت‏ها و حمایت‏هایى که پیامبر صلى الله علیه و آله از آنان مى‏کرد بسیار دلگرم بودند .
چگونگى ابلاغ وحى درباره جانشینى حضرت على علیه السلام
پس از نازل شدن سوره «اذا جاء نصر الله ...» ، (15) سخنانى از پیامبراکرم صلى الله علیه و آله شنیده شد که خبر از نزدیک بودن وفاتش مى‏داد; (16) همچنین در حجه‏الوداع، در بعضى از سخنانش به صراحت و در بعضى دیگر با تلویح، نزدیک بودن وفات خود را اعلان مى‏نمود . (17) این مطلب به طور طبیعى مى‏توانست این سؤال را در اذهان ایجاد کند که پس از پیامبر چه کسى زمام امور مسلمانان را به دست مى‏گیرد و چه خواهد شد؟ ظاهرا هر حزب و گروهى مایل بود که خلیفه رسول خدا از میان آنان باشد و شاید خود را سزاوارتر نسبت‏به این امر مى‏پنداشتند و به آن مى‏اندیشیدند .
اگرچه پیامبر صلى الله علیه و آله درباره لیاقت و جانشینى على علیه السلام در مجالس و محافل مختلف سخن به میان آورد، (18) ولى این سخنان عموما در اجتماعات بسیار محدودى مطرح شده بود، اما در غدیر خم، این وحى الهى بود که به همه توهمات پایان داد و پیامبر صلى الله علیه و آله را مکلف ساخت تا على علیه السلام را به جانشینى منصوب و معرفى کند . پس از نزول وحى، پیامبر اکرم به دنبال یافتن فرصت مناسبى بود تا آن را به مردم ابلاغ کند، اما با توجه به شناخت و بصیرتى که پیامبر صلى الله علیه و آله از جامعه مسلمانان آن زمان داشت، اوضاع را براى ابلاغ این وحى مناسب تشخیص نمى‏داد و سعى مى‏کرد تا زمینه را آماده سازد و یا فرصت مناسب‏ترى براى این امر پیش آید تا بتواند وحى الهى را به مردم ابلاغ کند . البته باید به این نکته توجه داشت که وحى الهى، به طور کلى مسئله جانشینى على علیه السلام را مطرح کرده بود و چگونگى ابلاغ آن در اختیار خود پیامبر صلى الله پس مطلبى که در بعضى از روایات (20) ذکر شده مبنى بر تاخیر پیامبر صلى الله علیه و آله در ابلاغ وحى، هرگز به معنى کوتاهى پیامبر صلى الله علیه و آله در ابلاغ وحى نیست; چنانکه شیخ مفید نیز در این‏باره مى‏گوید: «قبلا وحى بر پیامبر صلى الله علیه و آله نازل شده بود، ولى وقت ابلاغ آن معین نگردیده بود و پیامبر صلى الله علیه و آله به دنبال یافتن وقت مناسبى براى آن بود، و هنگامى که به غدیر خم رسیدند آیه تبلغ نازل شد .» (21)
این مطلب که قبلا بر پیامبر صلى الله علیه و آله وحى نازل شده بود و پیامبر صلى الله علیه و آله ابلاغ آن را به وقت مناسب‏ترى موکول مى‏کرد، به وضوح از خود آیه تبلیغ، (22) قابل فهم است; زیرا این آیه مى‏فرماید: «اى رسول! آنچه که بر تو نازل شده بود را ابلاغ کن‏» و سپس تهدید مى‏کند که «اگر این کار را انجام ندهى رسالتش را انجام نداده‏اى .» پس مى‏بایست قبلا بر آن حضرت مطلبى نازل مى‏شد، تا در این آیه بفرماید: «آنچه بر تو نازل شده بود را ابلاغ کن‏» و از تهدیدى که در آیه وجود دارد نیز مى‏توان فهمید که پیامبر صلى الله علیه و آله بنا به عللى، ابلاغ آن را به بعد موکول مى‏نمود . این آیه سپس مى‏فرماید: «والله یعصمک من الناس‏» ; و خداوند تو را از (خطرات احتمالى) مردم نگاه مى‏دارد .
با دقت در این آیه، و روش پیامبر صلى الله علیه و آله در ابلاغ وحى، این پرسش مطرح مى‏گردد که در جامعه اسلامى آن زمان چه مى‏گذشت و چه جوى در میان مسلمانان حاکم بود که سبب شد تا پیامبر صلى الله علیه و آله ابلاغ وحى را به زمانى دیگر موکول کند؟ اگر به این پرسش به خوبى پاسخ داده شود، مى‏تواند بسیارى از ابهامات موجود در این زمینه را برطرف سازد و ما را به موقعیت اجتماعى و سیاسى مسلمانان در آن زمان واقف گرداند .
اکنون در پاسخ به این پرسش، نکات قابل توجهى از مسائل سیاسى - اجتماعى آن زمان را مورد بررسى قرار مى‏دهیم:
1 . وجود تعداد بسیارى تازه مسلمان:
اگرچه تعداد مسلمانان در اواخر دوران رسالت‏به اوج خود رسیده بود، ولى بیش‏تر این تعداد را تازه مسلمانان تشکیل مى‏دادند که البته باید گفت: کم نبودند کسانى که از ایمانى مستحکم و استوار برخوردار بودند، ولى این تعداد در برابر جمعیت عظیم مسلمانان چندان زیاد نبودند، و بیشتر این تازه مسلمانان، از ایمان عمیق و ریشه‏دارى بهره‏مند نبودند . (23) چون عده‏اى به خاطر منافعى که مسلمان شدن برایشان داشت، اسلام را پذیرفتند و عده‏اى دیگر، چون در اقلیت قرار گرفته بودند، به ناچار اسلام اختیار کردند و بعضى دیگر نیز که تا آخرین حد ممکن، در برابر اسلام ایستادگى کرده بودند و دیگر توان مقابله با اسلام را نداشتند، شیوه دیگرى را برگزیدند که از آن جمله، مى‏توان از ابوسفیان و اطرافیانشان که جزو طلقا در فتح مکه بودند، نام برد . بدیهى است ابلاغ چنان امر عظیمى در میان این جمعیت، مشکلاتى را به همراه خواهد داشت .
2 . وجود منافقان در میان مسلمانان
یکى از بزرگ‏ترین مشکلات پیامبر صلى الله علیه و آله در طى سال‏هاى رسالتش، وجود منافقان در میان مسلمانان بود . این گروه که در ظاهر مسلمان بوده، ولى در باطن هیچ اعتقادى به اسلام نداشتند، در فرصت‏هاى مناسب، ضربه خویش را به اسلام وارد مى‏ساختند و سبب گمراهى دیگران نیز مى‏شدند .
قرآن کریم، در سوره‏هاى متعددى، همچون بقره، آل عمران، نساء، مائده، انفال، عنکبوت، توبه، احزاب، فتح، حدید، حشر و منافقون به این مسئله پرداخته است و با شدیدترین عبارات از آنان سخن گفته است . در مجموع 37 مرتبه فقط از ریشه کلمه نفاق در قرآن استفاده شده است .
این افراد که در جنگ احد، یک سوم مسلمانان را به خود اختصاص داده بودند، به سرکردگى عبدالله بن ابى از جنگ کناره گرفتند و سبب تفرقه در سپاه اسلام شدند که سوره منافقون در شان این افراد نازل شده است . (24) اکنون جا دارد که این مسئله را مطرح کنیم که در زمانى که اسلام طرفداران چندانى نداشت و از اقتدار چندانى نیز بهره‏مند نبود و انگیزه چندانى نیز براى پنهان کردن اعتقادات نبود، این گروه ، یک سوم مسلمانان راتشکیل مى‏دادند، حال معلوم است که در زمان اقتدار کامل اسلام و فراگیر شدنش، این تعداد به چه میزان زیادى مى‏توانست افزایش یابد .
پیامبراکرم صلى الله علیه و آله همواره با این گروه مشکل داشت، اینان به یقین در حجه‏الوداع نیز همراه پیامبر صلى الله علیه و آله بودند و از لحاظ فکرى نیز معلوم بود که این افراد هرگز راضى به جانشینى على نخواهند شد و به توطئه مى‏پردازند و جامعه اسلامى را به هرج و مرج مى‏کشانند و به این سبب، اصل اسلام و قرآن به خطر مى‏افتد، پس جا دارد که پیامبر صلى الله علیه و آله از این امر نگران و خائف باشد .
اصل وجود منافقان، تا آخرین لحظات حیات پیامبر صلى الله علیه و آله، امرى غیرقابل انکار است، حتى عمر پس از رحلت پیامبر صلى الله علیه و آله، وفات یافتن پیامبر صلى الله علیه و آله را انکار مى‏کرد، مى‏گفت: «گروهى از منافقان گمان مى‏کنند که پیامبر صلى الله علیه و آله مرده است .» (25) همچنین بعضى از نقل‏هاى تاریخى، کسانى را که نسبت‏به امیر بودن اسامه به خاطر جوان بودنش اعتراض مى‏کردند، «گروهى منافق‏» ذکر کرده‏اند . (26)
این جماعت، در زمان پیامبر صلى الله علیه و آله از خطرناک‏ترین دشمنان آن حضرت به شمار مى‏آمدند، اما معلوم نشد که پس از وفات پیامبر صلى الله علیه و آله و جانشینى خلفاى سه‏گانه، چگونه این گروه به یکباره محو شدند و دیگر مشکلى براى حاکمان به شمار نمى‏آمدند! آیا این جماعت پس از وفات پیامبر صلى الله علیه و آله همگى برگشته و یکباره مسلمان شده بودند؟! یا این‏که با آنان مصالحه شده بود؟! و یا این‏که کسانى بر سر کار آمده بودند که دیگر مشکلى با آنان نداشتند؟!
3 . کینه‏توزى بعضى نسبت‏به على علیه السلام
یکى از خصلت‏هاى بارز عرب کینه‏توزى است . (27) با توجه به سابقه على علیه السلام در جنگ‏هاى متعدد، و افرادى که در آن جنگ‏ها به دست على علیه السلام کشته شده بودند، و در این زمان، اقوام همان افراد، جزو جمعیت عظیم مسلمانان بودند، بدیهى است که این افراد کینه‏اى دیرینه از على علیه السلام در دل خود داشته باشند و هرگز راضى به جانشینى او نباشند .
تصور این‏که این افراد دیگر مسلمانان شده بودند و گذشته‏ها را فراموش کرده بودند، ناشى از عدم شناخت‏خوى عربى، بخصوص عرب آن زمان است . به عنوان نمونه: وقتى سوره منافقون نازل شده بود و عبدالله بن ابى (رئیس منافقان) رسوا گشت، پسر عبدالله بن ابى از پیامبر خواست تا خودش، پدرش را به هلاکت‏برساند . وى گفت: نمى‏خواهم دیگرى او را به قتل برساند، تا من کینه او را در دل بگیرم . (28)
در صدر اسلام، نمونه‏هاى بسیارى در این‏باره مى‏توان یافت، ولى کافى است در همین یک نمونه، تامل شود تا معلوم گردد چگونه یک فرد حاضر است تا با دست‏خویش پدرش را به قتل برساند، ولى حاضر نیست دیگران این کار را انجام دهند، تا مبادا کینه دیگران را در دل بگیرد . پس با این مطلب مى‏توان فهمید که چرا عده‏اى، کینه على علیه السلام را در دل داشتند .
4 . وجود تفکرات جاهلى مبنى بر جوان بودن على علیه السلام
عده‏اى به خاطر طرز تفکر جاهلى، هرگز حاضر به اطاعت از یک جوان کم سن و سال نبودند و حتى صرف امارت یک جوان را براى خود ننگ مى‏دانستند . به عنوان نمونه، ابن عباس مى‏گوید: در زمان خلافت عمر، روزى با عمر مى‏رفتم، او به من رو کرد و گفت: «او (على) از همه مردم نسبت‏به این امر سزاوارتر بود، اما ما از دو چیز مى‏ترسیدیم: یکى این‏که او «کم سن بود» و دیگر این‏که به فرزندان عبدالمطلب علاقه‏مند بود .» (29)
نمونه دیگر: پس از کشاندن على علیه السلام به مسجد براى بیعت‏با ابوبکر، ابوعبیده وقتى دید على علیه السلام هرگز حاضر نیست تا با ابوبکر بیعت کند، رو به على علیه السلام کرد و گفت: «تو "کم سن" هستى و اینان مشایخ قوم تو هستند و تو، همانند آنان شناخت و تجربه ندارى، پس با ابوبکر بیعت کن و اگر عمرت باقى باشد، به خاطر فضل و دین و علم و فهم و سابقه قرابتت، سزاوار این امر هستى .» (30) پس اگرچه على را شایسته این امر، و یا حتى سزاوارتر از همه مى‏دانستند، ولى نمى‏توانستند قبول کنند که یک جوان بر آن‏ها امیر باشد .
این موضوع را در لشکر اسامه بن زید، هم مى‏توان دید: وقتى که پیامبر صلى الله علیه و آله اسامه جوان را به سرپرستى سپاهى برگزید که مشایخ قوم نیز در آن بودند، عده‏اى نسبت‏به این انتخاب پیامبر صلى الله علیه و آله اعتراض کردند . وقتى پیامبر صلى الله علیه و آله از این اعتراض باخبر شد، غضبناک شد و بر منبر رفت و فرمود: شما قبلا درباره پدرش نیز اعتراض کرده بودید، در حالى که هم او و هم پدرش لیاقت امارت داشته و دارند . (31)
البته از جهتى مى‏توان ریشه این امر را در حسادت دانست، چون این عده، وقتى مى‏دیدند یک جوان، مانند على علیه السلام این همه لیاقت و شایستگى دارد و نزد رسول خدا صلى الله علیه و آله از محبوبیت‏بسیارى برخوردار است، و همین فرد، پس از رسول خدا امیر آنان خواهد بود، به شدت نسبت‏به آن حضرت حسادت مى‏ورزیدند .
5 . نداشتن انقیاد کامل گروهى از مسلمانان در برابر دستورات پیامبر صلى الله علیه و آله
در میان مسلمانان افرادى بودند که اطاعت آنان از پیامبر صلى الله علیه و آله مشروط بود; یعنى تا زمانى که اطاعت از پیامبر صلى الله علیه و آله ضررى برایشان نداشت، حرفى نداشتند، ولى اگر پیامبر صلى الله علیه و آله دستورى مى‏داد که باب میل آنان نمى‏بود و یا آنان با عقل قاصر خود، قادر به درک آن نمى‏بودند، اقدام به مخالفت آشکار یا پنهان مى‏نمودند . نمونه آن، مخالفت عده‏اى از مسلمانان در انجام بعضى از مراسم حجه‏الوداع است: پیامبر صلى الله علیه و آله در حین مراسم حج فرمودند: هرکس با خودش قربانى ندارد حجش را به عمره تبدیل کند و آنان‏که قربانى همراه دارند بر احرام خویش باقى باشند . عده‏اى اطاعت نمودند و عده‏اى دیگر مخالفت کردند، (32) که یکى از آن مخالفان، شخص عمر بود . (33)
از دیگر شواهد این مطلب مى‏توان به اعتراض عمر در صلح حدیبیه اشاره کرد . (34) نمونه دیگر، اعتراض عده‏اى از مسلمانان به انتخاب اسامه، به فرماندهى سپاه بود، (35) که نه تنها به آن اعتراض کردند، بلکه از همراهى با سپاه نیز امتناع مى‏کردند; یعنى با این‏که پیامبر صلى الله علیه و آله دستور اکید مى‏دادند که مهاجران و انصار باید به همراه لشکر اسامه از مدینه خارج شوند، با این وجود، افرادى از همین به اصطلاح سران مهاجر از این امر سرپیچى مى‏کردند و به بهانه‏هایى، لشکر اسامه را همراهى نمى‏کردند، (36) تا آنجا که دیگر پیامبر لعنت کردند کسانى را که از این امر تخلف نمایند و لشکر اسامه را همراهى نکنند . (37)
نمونه دیگر آن، در آخرین لحظات حیات رسول گرامى اسلام اتفاق افتاد و آن ماجراى کتابت‏بود: (38) پیامبر صلى الله علیه و آله فرمودند: وسایل کتابت‏بیاورید تا مطلبى را مکتوب کنم که هرگز پس از آن، گمراه نگردید، ولى عمر گفت: «پیامبر هذیان مى‏گوید! » برخى از همین روایات مى‏گوید: بعضى از حاضران در آن مجلس مى‏گفتند: کلام همان است که رسول خدا فرمود، و بعضى دیگر مى‏گفتند: حرف، حرف عمر است . (39) که این امر نشانگر آن است که عمر و عده‏اى، از فرمان رسول خدا تمرد نمودند و حتى بر پیامبرى که قرآن به صراحت مى‏گوید: «و ما ینطق عن الهوى‏» (40) تهمت هذیان زدند!
با توجه به مطالب گذشته، در مجموع مى‏توان فهمید که چرا پیامبر صلى الله علیه و آله ابلاغ وحى را به فرصتى دیگر موکول مى‏نمود! زیرا با توجه به شناخت دقیقى که پیامبر صلى الله علیه و آله از اوضاع و احوال مسلمانان داشتند، احتمال «تمرد آشکار» مى‏دادند; یعنى مى‏دانستند که اگر على علیه السلام را به جانشینى خود معرفى کنند، عده‏اى «به طور علنى‏» در مقابل پیامبر صلى الله علیه و آله مى‏ایستند و هرگز به این امر راضى نمى‏شوند; ولى وحى الهى در قسمت آخر آیه تبلیغ به پیامبر صلى الله علیه و آله اطمینان داد که: «خداوند تو را از مردم مصون نگاه مى‏دارد» ; یعنى تو را از شر مردم، و مخالفت علنى مردم محافظت مى‏نماید .
مؤید این مطالب روایتى است که در تفسیر عیاشى از جابربن عبدالله و ابن عباس نقل شده است: «... فتخوف رسول الله صلى الله علیه و آله ان یقولوا: حامى ابن عمه و ان تطغوا فى ذلک علیه‏» (41) یعنى: «پیامبر خوف این داشتند که مردم بگویند: از پسر عمویش پشتیبانى کرد و بدین خاطر بر پیامبر صلى الله علیه و آله طغیان کنند .» البته در بعضى از نسخ (42) به جاى حامى «جاءنا» یا «خابى‏» و به جاى «تطغوا» ، «یطعنوا» دارد، که در این صورت، خوف پیامبر صلى الله علیه و آله را به خاطر طعنه‏هاى مردم ذکر مى‏کند، که اگر این هم باشد، دلالت‏بر مطالب گذشته ما دارد، ولى بعید به نظر مى‏رسد که پیامبر صلى الله علیه و آله فقط به خاطر طعن مردم، ابلاغ وحى الهى را به وقتى دیگر موکول کند و ظاهرا، عبارت «تطغوا» صحیح‏تر است; یعنى پیامبر صلى الله علیه و آله خوف طغیان و سرپیچى علنى داشتند .
با این تقریرى که نمودیم، این اشکال نیز جواب داده مى‏شود که اگر منظور آیه درباره ولایت على علیه السلام است و خداوند به پیامبرش وعده امان از شر مردم را داده است، پس چرا على علیه السلام پس از رحلت پیامبر صلى الله علیه و آله به خلافت نرسید؟ مگر مى‏شود وعده الهى عملى نگردد؟! (43)
پاسخ آن، همان است که وحى الهى وعده کرده بود که پیامبر صلى الله علیه و آله را از طغیان و مخالفت علنى مردم در امان نگه دارد و همین امر نیز واقع شد، همان‏گونه که روایات غدیرخم بر آن شهادت مى‏دهند .
علاوه، این آیه مى‏فرماید: «والله یعصمک من الناس‏» ; خداوند تو (پیامبر) را از مردم مصون نگه مى‏دارد، که منظور همان است که پیش از این گفته شد; یعنى خداوند پیامبرش را از مخالفت علنى مردم در امان نگه مى‏دارد و نفرموده است «والله یعصمه من الناس‏» ; یعنى نفرموده که (على) را از مردم مصون نگاه مى‏دارد، تا این کلام را وعده‏اى الهى براى به خلافت رسیدن ظاهرى على علیه السلام بدانیم .
تلاش‏هاى پنهان و آشکار پس از غدیرخم به منظور کنار گذاشتن اهل‏بیت علیهم السلام
واقعه غدیر خم، تکلیف مسلمانان و جامعه اسلامى را به روشنى مشخص کرده بود; آنان که مطیع اوامر خدا و رسولش بودند، از جان و دل آن را پذیرفتند و آنان‏که در باطن با این امر مخالف بودند، در آن فرصت، توان مخالفت و طغیان نداشتند و در ظاهر، همگى این امر را پذیرفتند و جانشینى على علیه السلام را به او تبریک گفتند . در این‏باره جمله معروف ابوبکر و عمر «بخ بخ لک یابن ابى‏طالب‏» (44) نمونه‏اى از این پذیرش عمومى است .
اما آنان‏که با جانشینى على علیه السلام مخالف و در آرزوى به دست‏گیرى حکومت‏بودند، اگرچه در ظاهر آن را پذیرفتند، ولى در باطن سخت ناراحت‏بودند و اقدام به کارهاى مخفیانه و زیرزمینى مى‏نمودند، تا على علیه السلام را کنار زده و خود زمام امور را به دست گیرند . شواهد بسیارى بر این مطلب دلالت دارد که در اینجا به نمونه‏هایى از آن اشاه مى‏کنیم:
اول: شواهد عمومى
پیامبر صلى الله علیه و آله پس از واقعه غدیرخم، مکرر جانشینى على علیه السلام و فضایل او را گوشزد مى‏نمود و همواره درباره اهل‏بیت‏سفارش مى‏کرد و در سخنانش مردم را از خطرات احتمالى پس از خود آگاه مى‏کرد و با آنان اتمام حجت مى‏نمود . یکى از نمونه‏هاى بارز این مورد، حدیثى است که بیشتر کتب تاریخى و روایى شیعه و سنى آن را نقل کرده‏اند، که پیامبر صلى الله علیه و آله در اواخر حیات خود فرمودند: «اقبلت الفتن کقطع اللیل المظلم‏» ; (45) «فتنه‏ها، همچون پاره‏هاى شب ظلمانى پى در پى در مى‏رسند .» بسیارى از این روایات مى‏گویند: پیامبر صلى الله علیه و آله این جمله را در آن شب‏هاى آخر، که براى استغفار اهل بقیع رفته بودند، فرموده‏اند .
به راستى چه اتفاقى در درون جامعه اسلامى افتاده بود و چه امرى در حال شکل‏گیرى بود که چنین سخنان جگرسوزى از پیامبر شنیده مى‏شد؟ آن هم در آخرین لحظات عمر شریفشان و پس از آن همه رنج‏ها و کوشش‏هاى طاقت‏فرسا که براى هدایت مردم و تشکیل جامعه‏اى بر اساس قوانین پاک الهى انجام داده بودند . با شنیدن این جملات از پیامبر صلى الله علیه و آله در آن لحظات آخر، حزن و اندوه، وجود یک مسلمان را فرا مى‏گیرد و آهى سرد از نهادش برمى‏خیزد که چرا نگذاشتند پیامبر خاتم صلى الله علیه و آله پس از آن همه رنج‏ها، لااقل با اطمینان خاطر از امت‏خویش به سوى پروردگارش رهسپار شود؟
این سخنان از پیامبر اکرم، به صراحت‏بیان‏کننده فعالیت‏هاى زیرزمینى عده‏اى براى انحراف جامعه اسلامى از مسیر اصلى‏اش مى‏باشد و خبر از فتنه‏هایى پى در پى مى‏دهد که در میان مسلمانان، در حال واقع شدن بود . پس جا دارد این پرسش مطرح گردد که فتنه‏گران چه کسانى بودند و چه هدف‏هایى در سر داشتند؟ در اینجا، بنا داریم تا با استناد به متون تاریخى و روایى، این فتنه‏گرها را معرفى نماییم .



نوشته شده در  سه شنبه 90/8/24ساعت  12:12 صبح  توسط محمدرضا صرافی نژاد 
| نظر | لینک ثابت

غدیر خم و سقیفه بنى ساعده

پژوهش حاضر درصدد بررسى این پرسش مهم است که آیا در ماجراى سقیفه که دوباره یا کمى بیشتر پس از واقعه غدیر رخ داد و گروه هاى رقیب درباره جانشینى رسول خدا(صلى الله علیه وآله) گفت و گو کردند، به حدیث غدیر استناد شد یا خیر؟ پس از تبیین اجمالى این دو حادثه تأثیرگذار در تاریخ اسلام و بیان مشابهت ها و تفاوت هاى آن دو، به منظور نزدیک شدن به هدف پژوهش، گزینه هاى متصوّر درباره رخداد یا عدم رخداد واقعه غدیر و نیز فرض هاى عدم استناد به غدیر در سقیفه، مطرح و تجزیه و تحلیل خواهد شد. هم چنین در این مقاله، در مورد استنادات شیعه مبنى بر رخداد واقعه غدیر و نیز تبیین شیعى جانشینى پیامبر(صلى الله علیه وآله) بحث شده است.
غدیر خم و سقیفه بنى ساعده
در تاریخ صدر اسلام دو حادثه مهم رخ داده است که در وقایع پس از خود، بهویژه دسته بندى درونى نظام اسلامى تأثیر به سزایى داشته و هر دو مورد در ماه هاى پایانى عمر پیامبر اسلام(صلى الله علیه وآله) واقع شده است. این دو حادثه عبارت اند از: 1 واقعه غدیرخم در هیجدهم ذیحجه سال دهم هجرت، 2 ماجراى سقیفه بنى ساعده در اوایل سال یازدهم هجرت. این دو حادثه، شباهت ها و تفاوت هایى دارند که به آن ها اشاره مى کنیم:
الف) مشابهت ها
1 هر دو حادثه در اواخر حیات پیامبر(صلى الله علیه وآله) رخ داده است;
2 هر دو واقعه درباره مسئله جانشینى و زعامت و پیشوایى امت اسلامى پس از پیامبر(صلى الله علیه وآله) است;
3 هر دو واقعه با مردم ارتباط پیدا کرده و آنان از طریق تأیید و بیعت، حضور خود را اعلام نموده اند;
4 در هر دو حادثه، اصحاب پیامبر(صلى الله علیه وآله) حضور داشته اند;
5 در هر دو حادثه، محور موضوع به یکى از اصحاب پیامبر(صلى الله علیه وآله) براى تصدى جانشینى برمى گردد و هر دو (على و ابوبکر) از قبیله قریش (قبیله پیامبر(صلى الله علیه وآله)) بوده اند;
6 هر دو واقعه، مبدأ پیدایش دسته بندى مذهبى بعدى در اسلام و پیدایش دو نظام امامت و خلافت در تقابل با یکدیگر در تاریخ اسلام شده است; به عبارتى این دو واقعه، نقطه کانونى پیدایش دو مذهب تشیع و تسنن در جهان اسلام مى باشند.
ب) تفاوت ها
1 اجتماع غدیر به صورت عام و گسترده از همه افراد قبایل و شهرهاى اسلامى که در سفر حج (حجه الوداع) پیامبر(صلى الله علیه وآله) حضور داشته و در راه بازگشت بودند برگزار گردید، در حالى که اجتماع سقیفه ابتدا از سوى انصار برپا شد و سپس چند تن از مهاجران در آن اجتماع حضور یافتند; بنابراین، رنگ قبیله اى داشت و مجمعى عام نبود;
2 زمان واقعه غدیر و ابلاغ موضوع به پیروان، در ایام یکى از مراسم باشکوه مذهبى مسلمانان، یعنى سفر حج بوده است، در حالى که اجتماع سقیفه در اندوهناک ترین شرایط، یعنى زمان درگذشت پیامبر بزرگ اسلام(صلى الله علیه وآله) که مردم و بهویژه بنى هاشم بر بالین پیامبر و در حزن و اندوه بودند، واقع شد;
3 محل برگزارى اجتماع غدیر خم در محل جُحفه بود که به گروه خاصى تعلق نداشت و در فضایى باز و گشاده بود، اما مکان اجتماع سقیفه به گروهى خاص، یعنى بنى ساعده از انصار، وابسته بود. بنابراین، مکان رنگ قبیله اى داشت;
4 برگزار کننده غدیر شخص پیامبر(صلى الله علیه وآله) با مأموریت و انگیزه اى الهى بود، لکن برگزار کنندگان اجتماع سقیفه برخى از بزرگان قبایل و با انگیزه تصاحب خلافت و براساس رقابت قبیله اى صورت گرفت (غدیر در حضور پیامبر واقع شد، اما سقیفه در حال احتضار ایشان و در نتیجه با عدم حضور وى تشکیل شد);
5 در غدیر، مسئله ولایت و جانشینى پیامبر(صلى الله علیه وآله) با معیارهاى دینى و با ابلاغ خدا به رسول، به مردم اعلام شد و موجب اکمال دین و اتمام نعمت و یأس کفار گردید، اما در سقیفه، مسئله خلافت با معیارهاى قبیله اى و بیان تفاخرات به انگیزه رقابت با یکدیگر مطرح شد و تنازع نیروهاى درون نظام اسلامى را در پى داشت; یعنى در واقع، اساس اختلاف و تفرقه مذهبى میان مسلمانان شد;
6 مسئله غدیر به نص بود، اما مسئله سقیفه به شورا و رایزنى شرکت کنندگان واگذار شد;
7 واقعه غدیر بسیار شفاف و با سخنرانى پیامبر و معرفى جانشین مورد نظر (حضرت على(علیه السلام)) به جمع حاضر و سپس اعلام وصایت او انجام گرفت و مردمِ حاضر آشکارا شنیدند و تبریک گفتند و قرار شد به غایبان هم برسانند، اما اجتماع سقیفه، عجولانه، مخفیانه و با پیش دستى انصار براى تعیین زمام دار از میان خود، برگزار گردید، در حالى که کاندیداهاى مورد نظر نیز به وضوح مشخص نبود. با رسیدن سه تن از مهاجران، اختلاف شدید شد و گفت و گوهاى بعدى و اختلاف میان انصار موجب انتخاب خلیفه گردید. روز بعد، خلیفه را به مسجد آورده و از مردم خواستند بر کار انجام شده بیعت نمایند، حال آن که گروه بسیارى از مسلمانان که در مدینه بودند در اجتماع سقیفه حضور نداشتند;
8 شخصى که در غدیر به مردم معرفى شد از نظر سنى جوان، نماینده روح پویا و پرتحرک اسلام بود، اما منتخب سقیفه، متأثر از نظام شیخوخیت قبیله اى، شیخ به شمار مى آمد و از سن بالا برخوردار بود و عمر او پس از انتخاب بیش از دو سال نپایید;
9 گستره جغرافیایى و انسانى نظام برآمده از سقیفه (خلافت) به دلیل در اختیار داشتن قدرت و حکومت بیشتر از گستره جغرافیایى و انسانى نظام برآمده از غدیر (امامت) بوده است.
در مجموع، غدیر در ماه ذیحجه الحرام (ماه حرام) ایام صلح و صفا، ماه ازدحام و فراخوانى عمومى مسلمانان، در پایان یک سفر معنوى در بازگشت از بیت الله الحرام و حرم امن الهى و پس از لبیکى همگانى به الله تعالى، در گستره صحرایى باز که رنگ تعلق گروهى خاص را نداشت، و توسط حضرت محمد(صلى الله علیه وآله) که رسول خدا بود و به قوم و قبیله اى خاص تعلق نداشت، بلکه پیامبرِ رحمت براى جهانیان (و ما ارسلناک الاّ رحمه للعالمین)2 و اسوه حسنه3اى براى انسان ها بود، در پى آیه ابلاغ4 از جانب خداى متعال و با گزینش برترین فرد (در ایمان و عمل = تقوا، جهاد، خدمت به اسلام، علوم و معارف دینى و دیگر فضایل)، و در شادباش هاى مردم به او «بخ بخ اصبحت مولاى کل مؤمن و مؤمنه» صورت گرفت، اما و سقیفه، بدون فراخوانى عمومى، خالى از قصد ابلاغ رسالت الهى، در فضاى محدود سایبان (سقیفه) قبیله اى، در پى بروز دوباره عصبیت هاى جاهلى براى فراچنگ آوردن منصبى پیش از دست یابى دیگران بدان، و با به رخ کشیدن تفاخرات قومى و چانه زنى هاى سیاسى در پرتو سنت شیخوخیت، در اندوهناک ترین زمان تاریخ اسلام، و با نادیده انگارى وصایاى پیامبر(صلى الله علیه وآله)(در غدیر، در کتابت حدیث، در اعزام جیش اسامه و...) به انجام رسید. این جاست که باید این پرسش را نمود که واقعه غدیر چه بود؟
واقعه غدیر خم
رسول خدا(صلى الله علیه وآله) در دهمین سال هجرت، زیارت خانه خدا (کعبه) را با اجتماع مسلمانان آهنگ فرمود، و بر حسب امر آن حضرت در میان قبایل مختلف و طوایف اطراف اعلان شد، در نتیجه، گروه عظیمى به مدینه آمدند تا در انجام این تکلیف الهى (اداى مناسک حج بیت الله) از آن حضرت پیروى و تعلیمات ایشان را فرا گیرند. این تنها حجّى بود که پیغمبر(صلى الله علیه وآله) بعد از مهاجرت به مدینه انجام داد، نه پیش از آن و نه بعد از آن دیگر این عمل از طرف آن حضرت وقوع نیافت. این حج را به اسامى متعدد در تاریخ ثبت نموده اند، از قبیل: حجه الوداع، حجه الاسلام، حجه البلاغ، حجه الکمال و حجه التمام.
در این موقع، رسول خدا(صلى الله علیه وآله) غسل و تدهین فرمود و فقط با دو جامه ساده (احرام) که یکى را به کمر بست و آن دیگر را به دوش افکند روز شنبه 24 یا 25 ذیقعده الحرام به قصد حج پیاده از مدینه خارج شد و تمامى زنان و اهل حرم خود را نیز در هودج ها قرار داد و با همه اهل بیت خود و به اتفاق تمام مهاجران و انصار و قبایل عرب و گروه عظیمى از مردم حرکت فرمود.5
اتفاقاً در این هنگام بیمارى آبله یا حصبه در میان مردم شیوع یافته بود و همین عارضه موجب شد که بسیارى از مردم از عزیمت و شرکت در این سفر باز بمانند، با این حال، گروه بى شمارى با آن حضرت حرکت نمودند که تعداد آن ها 124120 نفر و بیشتر ثبت شده است. البته اهالى مکه و آن ها که به اتفاق امیرالمؤمنین على(علیه السلام) و ابوموسى از یمن آمدند بر این تعداد اضافه مى شوند.6
پس از آن که رسول خدا(صلى الله علیه وآله) مناسک حج را انجام داد، با جمعیت همراه خود آهنگ بازگشت به مدینه فرمودند. چون به غدیرخم (که در نزدیک جحفه است) رسیدند، جبرئیل امین فرود آمد و از جانب خداى تعالى این آیه را آورد: «یا ایّها الرسول بلّغ ما أنزل إلیک من ربّک و إن لم تفعل فما بلّغت رسالته والله یعصمک من الناس».7
باید دانست که جحفه منزل گاهى است که راه هاى متعدد (راه اهل مدینه و مصر و عراق) از آن جا منشعب و جدا مى شوند. ورود پیغمبر(صلى الله علیه وآله) و همراهان به آن نقطه در روز پنجشنبه هجدهم ذیحجه تحقق یافت.
در این هنگام آیه مذکور نازل شد و آن ها که از آن مکان گذشته بودند به امر پیامبر بازگشتند و آن ها که در دنبال قافله بودند رسیدند و در همان جا متوقف شدند. پیامبر نماز ظهر را با همراهان ادا نمود و پس از فراغ از نماز بر محل مرتفعى که از جهاز شتران ترتیب داده بودند قرار گرفت و آغاز خطبه فرمود و با صداى بلند همگان را متوجه ساخت. آن حضرت در خطبه خود پس از حمد و ستایش خدا و گواهى به رسالت خود، از پایان عمر خویش و از این که آنان در کنار حوض در آن سرا بر او وارد خواهند شد، به آنان خبرداد و از آنان خواست که مواظب دو چیز گران بها که در میان آن ها مى گذارد باشند; یعنى کتاب خدا، ثقل اکبر و عترت (اهل بیت) خود، ثقل اصغر، که با تمسک به آن دو، گمراه نخواهند شد و آن دو نیز از هم جدا نمى گردند تا کنار حوض بر او وارد شوند. سپس دست على(علیه السلام) را گرفت و او را بلند نمود تا این که مردم او را دیدند و شناختند. و فرمود: «اى مردم! کیست که بر اهل ایمان از خود آن ها سزاوارتر مى باشد؟» گفتند: خداى و رسولش داناترند. فرمود: «همانا خداى مولاى من است و من مولاى مؤمنان هستم و اولى و سزاوارترم بر آن ها از خودشان پس هر کس که من مولاى اویم على(علیه السلام) مولاى او خواهد بود.» و این سخن را سه بار و بنا به گفته احمد بن حنبل پیشواى حنبلى ها چهار بار تکرار فرمود. سپس دست به دعا گشود و گفت: «بار خدایا! دوست بدار آن که او را دوست دارد و دشمن دار آن که او را دشمن دارد و یارى فرما یاران او را و خوار گردان خوار کنندگان او را، و او را معیار و میزان و محور حق و راستى قرار ده». آن گاه فرمود: باید آنان که حاضرند این امر را به غایبان برسانند و ابلاغ نمایند».
هنوز جمعیت پراکنده نشده بود که امین وحى الهى رسید و این آیه را آورد: «الیوم اکملت لکم دینکم و اتممت علیکم نعمتى و رضیت لکم الاسلام دیناً».8 در این موقع، پیامبر(صلى الله علیه وآله)فرمود: «الله اکبر، بر اکمال دین و اتمام نعمت و خشنودى خدا به رسالت من و ولایت على(علیه السلام)بعد از من». سپس آن گروه تهنیت به امیرالمؤمنین را آغاز کردند و از جمله آنان، ابوبکر و عمر بودند که پیش دیگران گفتند: به به بر تو اى پسر ابى طالب که صبح و شام را درک نمودى در حالى که مولاى من و مولاى هر مرد و زن مؤمن شدى. و ابن عباس گفت: به خدا سوگند که این امر (ولایت على (علیه السلام)) بر همه واجب شد. آن گاه حسان بن ثابت در این باره، اشعارى سرود.9
علامه امینى، وقوع این واقعه مهم را در چنین مکانى با آن اجتماع بزرگ و در سفر عظیم حج و مأموریت پیامبر براى ابلاغ آن و نزول آیات در این باره، سپس اقدام پیامبر(صلى الله علیه وآله) در معرفى حضرت على و تأکید پیامبر بر مردم که گواهى به ابلاغ بدهند و حاضران به غایبان برسانند، عنایت خداى متعال نسبت به نشر و انتشار حدیث غدیر مى داند که مسلمانان با قرائت آن آیات، همه وقت و همه جا متوجه این واقعه و حدیث باشند و مرجع واقعى و پیشواى حقیقى خود را براى دریافت معالم دین و احکام آیین منزه اسلام بدون تردید تشخیص دهند. جدیت هایى که بعدها، پیشوایان دین اسلام نسبت به یادآورى و بازگو کردن واقعه غدیرخم داشته اند براى این بوده است که این تاریخ روشن و خاطره مقدس، پیوسته تازه و شاداب بماند و گذشت زمان، این واقعه را متروک و مخفى نسازد.10
ماجراى سقیفه
با انتشار خبر رحلت پیامبر(صلى الله علیه وآله)، در حالى که مدینه در ماتم و سوگ فرو رفته و على(علیه السلام)، عباس بن عبدالمطلب عموى پیامبر و برخى اصحاب در تدارک غسل و تدفین پیامبر خویش بودند، جمعى از انصار در سقیفه بنى ساعده، جمع شده و بر آن بودند تا سعد بن عباده، شیخى از بزرگان خزرج را به جانشینى رسول خدا نصب کنند. ابوبکر، عمر و ابوعبیده جراح با شنیدن این خبر، بى درنگ و شتابان روانه سقیفه شدند، اما على و عباس نیز که خبر را شنیده بودند، هم چنان به تدارک تدفین جنازه رسول خدا ادامه دادند. در اجتماع سقیفه، ابتدا سعد بن عباده درباره جانشینى رسول خدا سخنانى گفت. پس از خاتمه سخنان او، خزیمه بن ثابت در تأیید سعد و امتیاز انصار بر مهاجران در امر خلافت سخن گفت. به دنبال او، اُسَید بن حُضیر که او نیز از طایفه خزرج و از رقباى سعد بن عباده بود، به گفت و گو برخاست و از اختصاص پیشوایى مسلمانان به مهاجران و ابوبکر دفاع کرد. مدافعان و حامیان دیگر سعد، در قالب سخنانى به انکار ادعاى اُسید پرداختند و کسانى نیز در تأیید او سخن گفتند. در این حال، ابوبکر به پا خاست و با تأیید فضایل و عزت انصار، مدعى شد که پیامبر با بیان روایت: «الائمهُ مِن قُریش» پیشوایى قوم را به مهاجران اختصاص داده است.11
به هر حال، در این گفت و گوها چندین نظریه درباره جانشینى پیامبر مطرح شد: ابتدا امارت انصار، سپس با حضور مهاجران، امارت دوگانه (یکى از انصار و دیگرى از مهاجران)، آن گاه امارت مهاجران و وزارت انصار، و سرانجام امارت قریش.12 همین مورد اخیر تحت تأثیر روایتى که ابوبکر از قول پیامبر نقل کرد و به دلیل اختلاف درونى دو طایفه اوس و خزرج به نتیجه نشست. با بالا گرفتن گفت و گوها در حالى که خزرجیان به دو دسته مدافعان و مخالفان سعد بن عباده تقسیم شده بودند، ابوبکر، ابوعبیده یا عمر را شایسته خلافت شمرد و آنان نیز وى را شایسته دانسته و بى درنگ دستان او را براى بیعت فشردند. در این حال، اسید بن حضیر و خزرجى هاى مطیع او، سراغ ابوبکر آمده و با او بیعت کردند.13 این بیعت را که با حضور چند تن از صحابه و در غیبت غالب اصحاب برجسته دیگر رسول خدا(صلى الله علیه وآله)انجام شد، «بیعت سقیفه» نام داده اند. عمر نیز بعدها آن را «فلته»14 یعنى اقدامى نااندیشیده و شتابزده شمرد.
با انتشار خبر بیعت سقیفه، افزون بر على(علیه السلام)، عباس، ابوسفیان و دست کم دوازده صحابه برجسته دیگر پیامبر به بیعت انجام شده اعتراض کردند. اگرچه ابوسفیان، پس از آن که به على و عباس روى آورد و هیچ کدام پیشنهاد او را نپذیرفتند، به زودى تغییر عقیده داد و با خلیفه اول بیعت کرد، اما اصحاب نامور پیامبر تا چند ماه بعد که على(علیه السلام) بیعت با ابوبکر را ضرورى شمرد، هم چنان از بیعت امتناع کردند، کسانى مانند: سلمان فارسى، ابوذر غفارى، مقداد بن عمرو، ابى بن کعب، براء بن عازب، خالدبن سعید العاص، ابوایوب انصارى، حذیفه بن یمان، خزیمه بن ثابت، ابوالهیثم بن تیهان، عثمان بن حنیف، سهل بن حنیف، بریده بن خضیب اسلمى، ابوالطفیل. جز این صحابه، تعدادى دیگر از اصحاب رسول خدا(صلى الله علیه وآله) نیز در بیعت العامه سبقت نجستند و حضورى چشم گیر از خود نشان ندادند. اینان تنها و مدتى بعد، حاضر به بیعت با ابوبکر شدند. تعدادى از مشهورترین این صحابه به این قرارند: زبیر بن عوام، عبدالله بن عباس، فضل بن عباس، عتبه بن ابى لهب، ابوسفیان بن حارث بن عبدالمطلب، عبدالله بن ابوسفیان بن حارث، حسان بن ثابت، حباب بن منذر، عبدالله بن مسعود و بشیر بن سعد.15
یک روز پس از بیعت سقیفه، صحابه ثلاثه بر آن شدند تا با فراخواندن مسلمانان به مسجد پیامبر، بیعت چند نفره روز گذشته را به بیعت عام تبدیل کنند. این اقدام انجام شد، اما باز هم على(علیه السلام)که به مسجد کشانده شده بود از بیعت امتناع کرد و خلافت را حق انکارناپذیر خویش شمرد.16 به دنبال مقاومت على(علیه السلام)، فاطمه دختر پیامبر نیز در دفاع از حق على(علیه السلام)به پا خاست، اما تمام کوشش هاى وى نیز بى پاسخ ماند و یگانه دختر رسول خدا(صلى الله علیه وآله) با بى مهرى، مورد اذیت و آزار قرار گرفت.
سؤال هاى اصلى
1 آیا واقعه غدیر در تاریخ اسلام رخ داده یا بعدها طرفداران نظام امامت یعنى جریان شیعى، آن را ساخته و پرداخته اند؟ (آیا غدیر واقعه اى حقیقى است یا ساختگى؟)
2 آیا در سقیفه به واقعه غدیر خم و حدیث غدیر استناد شد؟ در صورت عدم استناد، چرا؟
3 چرا در سقیفه بر انتخابى بودن جانشین پیامبر و طرح معیارهاى غیر قرآنى براى زمام دار تأکید شد؟
4 چرا با وجود حدیث غدیر، اجتماع سقیفه بدون حضور بنى هاشم و با شتاب برگزار گردید و حضرت على(علیه السلام)حتى به عنوان داوطلب احتمالى (نه به عنوان صاحب حق و منصوص در غدیر) در صحنه رقابت دعوت نشد؟
فرضیه هاى واقعه غدیر
درباره وقوع یا عدم وقوع واقعه غدیر، چهار گزینه متصور است:
1 اصلا پیامبر(صلى الله علیه وآله) کسى را به جانشینى تعیین ننمود و کار امت را به خود آن ها واگذاشت و واقعه اى به نام غدیر خم روى نداده و غدیر جریان ساختگى توسط شیعیان است;
2 واقعه غدیر وقوع یافته است، لکن پیامبر(صلى الله علیه وآله) کسى را براى جانشینى معین ننمود، بلکه او با دریافت این که سال آخر عمرشان مى باشد و آن حج، حجه الوداع است، راهنمایى ها و توصیه هاى لازم را در یک اجتماع بزرگ به پیروان نمودند; اجتماع پیام رسانى، توصیه ها و وداع بوده است;
3 واقعه غدیر رخ داده، پیامبر(صلى الله علیه وآله) هم حضرت على(علیه السلام) را به مردم معرفى کرد و در شأن او سخن گفته است، لکن ولایت او به معناى دوستى با وى بوده، نه ولایت به معناى زعامت و رهبرى سیاسى عموم مسلمانان پس از خود;
4 واقعه غدیر رخ داده و در آن اجتماع بزرگ مسلمانان، پیامبر(صلى الله علیه وآله) به عنوان یکى از آخرین مأموریت هاى الهى خود، رهبرى و جانشین آینده جامعه اسلامى را به فرمان خداوند تعیین کرد و به مردم اعلام فرمود. با این اقدام، هم دغدغه مؤمنان نسبت به آینده دین، امت مسلمان و حکومت اسلامى بر طرف گردید، هم امیدها و نقشه هاى دشمنان و فرصت طلبان و منافقان که دل به آینده پس از پیامبر(صلى الله علیه وآله) بسته بودند بر باد رفت و سنگ یأس بر سینه آنان زده شد.
فرضیه اول را مستندات تاریخى، حدیثى، تفسیرى و ادبى فراوان که به نقل واقعه غدیر پرداخته اند رد مى کند و بر ساختگى بودن آن توسط شیعه، خط بطلان مى کشد. علاوه بر آن، ادله کلامى متعدد که متکلمان (شیعى) ارائه کرده اند، واگذارى کار امت را به خویش، بى پایه ساخته و بر منصوص بودن آن، ادله اى اقامه کرده اند.
فرضیه دوم نیز با این توضیح نمى تواند جایگاهى داشته باشد، زیرا پیامبر(صلى الله علیه وآله) تا آن زمان تمامى دستورها و احکام اساسى دین اسلام را به مردم ابلاغ نموده و براى بیان هیچ یک از آن همه احکام، هیچ گاه چنین اجتماع بزرگى را با آن عظمت و تأکیدات درباره آن براى ایراد خطبه و غیره برپا نکرده بود. استفاده از چنان اجتماعى بزرگ در سفر حج جز پیام رسانى و ابلاغ یک موضوع مهم که به حیات آینده جامعه اسلامى مربوط مى شد چیز دیگرى نمى توانست باشد. توقف کاروانى بزرگ در وسط روز زیر آفتاب سوزان، در صحرایى بدون سایه بان و درخت و... براى بیان امر جزئى نبوده است، در حالى که اگر منظور، بیان حکم شرعى بود مى توانست هنگام رفتن به مکه یا در موسم حج به مردم ابلاغ کند. ابلاغ موضوع غدیر در محلى که کاروان ها از یکدیگر جدا مى شدند و به شهر و دیار خود مى رفتند صورت گرفت تا پیام را به دیار خود منتقل کنند و حاضران بشنوند و به غایبان هم برسانند و به عنوان حادثه اى مهم در اذهان بماند و سال هاى آینده با گذر از آن مکان، آن حادثه در خاطره ها تجدید گردد.
فرضیه سوم نیز نمى تواند درست باشد، زیرا بیان دوستى حضرت على(علیه السلام) یا در مفهوم عام تر اهل بیت و نزدیکان پیغمبر(صلى الله علیه وآله) به چنین مجمعى با آن مقدمات و تفصیل قضیه نیازى نداشت. اگر پیامبر براى مسلمانان محترم است تا آن حد که اشیاى منسوب به او حرمت و ارزش دارد و بعدها آثار جزئى پیامبر از نشانه هاى خلافت محسوب مى شد و دست به دست مى گشت، اهل بیت او که به آن حضرت منسوب و از یک ریشه و درخت برآمده اند بر مسلمانان لازم است که با آن ها دوستى و مهر بورزند. این نگرش در صورتى مى تواند درست باشد که قسمت اول حدیث که مى فرماید «من کنت مولاه» را درباره رسول گرامى(صلى الله علیه وآله) نیز در همین معنا بدانیم. از سوى دیگر مى دانیم که در قرآن مودت با خویشان پیامبر(صلى الله علیه وآله)به صراحت ذکر شده و پیشتر به مسلمانان ابلاغ شده و حتى به گونه اى مزد رسالت پیامبر مى باشد:«قل لا اسئلکم علیه اجراً الّا الموده فى القربى»17 همان اهل بیتى که خداوند آن ها را از هر رجس و پلیدى مطهر گردانیده است.18 و اصولا وقتى بر اساس آیات قرآن مؤمنان، برادران یکدیگرند (انما المؤمنون اخوه)19 و بین آن ها باید دوستى و مودت برقرار باشد، یکدیگر را دوست داشته باشند، نسبت به هم مهربان و رحیم20 و تواضع و فروتنى داشتند باشند، و با دشمنان دوستى نورزند و با کمال عزت و سرافرازى با آن ها برخورد کنند،21 این دوستى با نزدیکان پیامبر(صلى الله علیه وآله)بیشتر از دیگران، طبیعى و امرى عقلانى به نظر مى رسد، و دیگر نیازى نبود جمع بزرگى از مردم را در آن سفر طولانى زیر گرماى آفتاب متوقف کنند تا پیامبر سفارش خویشان خود را به آن ها بنماید.
بدین ترتیب با حذف سه گزینه از این احتمالات، گزینه چهارم، همان نظریه اى است که دلایل متقن در تأیید آن اقامه شده و اصل وقوع آن از مسلمات تاریخى است. و در دلالت حدیث غدیر بر وصایت و جانشینى حضرت على بن ابى طالب(علیه السلام) پس از پیامبر(صلى الله علیه وآله)، علاوه بر گواهى هاى تاریخى، از منظر کلامى نیز با ادله عقلى و نقلى (آیات و احادیث) استدلال شده است.
اینک با این مفروض که واقعه غدیر امرى قطعى و حقیقى است نه ساختگى، و با توجه به این که فاصله بین این واقعه تا ماجراى سقیفه حدود هفتاد روز مى باشد این سؤال مطرح مى شود که چرا در آن اجتماع که درباره امر مهم جانشینى پیامبر تشکیل شد به غدیر استناد نکردند و موضوع جانشینى را در لواى امرى که به شوراى امت واگذار شده مطرح کردند و مدعیان دیگرى غیر از بنى هاشم در صحنه با یکدیگر به رقابت پرداختند؟
احتمال هاى عدم استناد به غدیر در سقیفه
موارد زیر مى توانند مبناى پاسخ هاى احتمالى به سؤال یاد شده باشند:
1 ظهور دوباره عصبیت هاى جاهلى: دور نیست که سنت هاى جاهلى و رقابت قدرت و عصبیت هاى قبیلگى در میان دسته هاى مدعى خلافت در سقیفه، مانع از استناد به واقعه غدیر درباره وصایت نبوى بوده است، زیرا در صورتى که غدیر مبنا قرار مى گرفت مجالى براى رقابت و حضور دیگر گروه ها در تصدى منصب خلافت پیامبر(صلى الله علیه وآله) پدید نمى آمد; به بیان دیگر، تنها در صورت مخدوش ساختن و بى اعتبار کردن یا فراموشى غدیر، زمینه براى بهره بردارى هاى سیاسى مهیا مى شد.
2 وسوسه رهبرى حکومت براى دنیا طلبان: مى دانیم که دعوى نبوت توسط حضرت محمد(صلى الله علیه وآله) در جامعه جاهلى که از روى صدق و حقیقت بود سرانجام موجب شکل گیرى حکومتى واحد با آیین واحد و رهبرى واحد و با مرکزیت سیاسى در مدینه شد که بخش وسیعى از جزیره العرب را در حوزه حاکمیت خویش قرار داد. قرار گرفتن پیامبر(صلى الله علیه وآله) در رأس چنین نظامى که عرب به خویش ندیده بود علاوه بر جنبه دینى و معنوى او، حشمت سیاسى ایشان را به عنوان رهبر در دیده ها برجسته مى کرد و بر اعتبار خاندان بنى هاشم که رسول الله(صلى الله علیه وآله) از آن خاندان بود مى افزود. این موقعیت جدید در جزیره العرب براى بزرگان قبایل که بزرگ ترین واحد سیاسى ایشان قبیله و بالاترین منصبى که مى توانستند بدان دست یابند «شیخ» قبیله بوده است، وسوسه کننده و اشتها آور بود، زیرا با طرح دعوى مشابه پیامبر(صلى الله علیه وآله) یا دعوى عهده دارى خلیفگى او، مى توانستند در رأس نظامى سیاسى قرار گیرند که هم قدرت، هم شهرت و هم ثروت را براى آن ها به ارمغان مى آورد. از این رو پس از موفقیت پیامبر(صلى الله علیه وآله)در تأسیس حکومت اسلامى در جزیره العرب، کسانى با دعوى پیامبرى، در میان قبایل ظاهر شده و در ارتداد مردم کوشیدند و جریان پیامبران دروغین یا متنبّى ها شکل گرفت این جریان از اواخر حیات پیامبر با حرکت اسود عَنْسى آغاز شد و ادامه این تحرکات پس از درگذشت ایشان اوضاع جزیره العرب را دست خوش آشفتگى، و نظام خلافت را تهدید کرد. مُسیلمه، طُلیحه و سجاح از این نمونه پیامبران دروغین مى باشند. سرانجام این شورش ها که به اهل ردّه معروف اند در ایام خلافت خلیفه اول با نیروى نظامى سرکوب شدند و شکست خوردند.
اما تلاش دیگر از جانب بزرگانى صورت گرفت که امتیاز «صحابى» پیامبر را داشته و از اصحاب او به شمار مى رفتند. این گروه، موضوع «امارتِ» جامعه اسلامى و «خلیفه رسول الله» بودن را مطرح کرده و سعى در تصدى این منصب داشتند. بزرگانى از انصار چون سعد بن عباده خزرجى، تنى چند از مهاجران چون ابوبکر، عمر و ابوعبیده جراح در اجتماع سقیفه، نامشان مطرح شد و پس از گفت و گوها و مشاجره ها ابوبکر به عنوان اولین خلیفه برگزیده شد. پس از مدتى، تعدادى دیگر از اصحاب چون عثمان، طلحه، زبیر، عبدالرحمن بن عوف و سعد بن ابى وقاص در شوراى شش نفره نامزد این منصب شدند و در ادامه، امویان، کینه توزترین دشمنان پیامبر(صلى الله علیه وآله) در دوران نبوت، و از پس آن ها عباسیان، رداى خلافت را بر دوش کشیدند و با این منصب نه در رأس قبیله یا حکومتى در جزیره العرب، بلکه بر امپراتورى گسترده اسلامى با جغرافیاى سیاسى وسیع در شرق و غرب، حکومت مى راندند. در این منصب، قدرت سیاسى، نظامى، اقتصادى و معنوى خلافت در دست شخصى به نام خلیفه قرار مى گرفت و مسلمانان ملزم به تبعیت و اطاعت از او به عنوان «اولوالامر» و «امیرالمؤمنین» بودند.
3ـ اقدام حکومت هاى بعدى (معارضان با اندیشه شیعى) در حذف استناد به غدیر در سقیفه: این احتمال را از زاویه نگرش مذهبى نیز مى توان مطرح کرد و آن این که شاید در سقیفه، به غدیر استناد شده لکن بعدها که تاریخ نگارى اسلامى در سده دوم به نگارش در آمده، این استنادها توسط قدرت هاى حاکم که مبانى قدرت آن ها را مخدوش مى کرد، محو گردیده است; یعنى در واقع، این اقدام انگیزه اى بود به منظور مشروعیت بخشیدن به شیوه انتخاب خلیفه در سقیفه، و مشروع سازى و مقبول نمایى کل جریان خلافت در حیات سیاسى مسلمانان.
4 تعمّد مورّخان در مغفول گذاشتن استناد به غدیر در سقیفه: مبناى این احتمال بر آن است که مورخان را مقصر بپنداریم، با این توضیح که مورخان که گزارش گران رسمى وقایع تاریخ اسلام و سلسله هاى اسلامى بوده و از نظر مذهبى غالباً به تسنن گرایش داشته در حمایت از نظام غالب (نظام خلافت) و براى مشروعیت بخشیدن به شیوه انتخاب خلیفه، به عمد از نقل شفاف واقعه غدیر و نیز از اشاره به استناد به غدیر در سقیفه پرهیز کرده اند.
5 طرح شیوه شورایى یا انتخابى جانشین پیامبر در برابر شیوه نص (اجتهاد در برابر نص) به عنوان ترفندى براى دست یابى به قدرت و حکومت: با توجه به اهمیت رهبرى در اسلام و نظام دینى موجود که میراث ارزش مند پیامبر اسلام(صلى الله علیه وآله) بود، گزینش برترین فرد براى تصدى آن، امرى ضرورى و بایسته بود. این گزینش مى بایست بر اساس ویژگى هاى قرآنى صورت مى گرفت. بهترین انتخاب که خالى از هر گونه شک و ریب باشد همان تعیین الهى و ابلاغ توسط رسول خدا(صلى الله علیه وآله)بود که در دیدگاه شیعه در غدیر صورت گرفت (نظریه منصوص بودن امامت). اگر این نظریه نیز مبنا نباشد در آن نظام دینى که با معیارهاى خاص قرآنى رفتار مى شد بنا به شواهد و قراین متقن، برترین فرد جهت انتخاب، على(علیه السلام) بود، لکن ترفندى که مى توانست جامعه را از این انتخاب دور سازد، مبنا قرار دادن معیارهاى غیر قرآنى و منبعث از نظام قبیلگى (مانند شیخوخیت و...) و طرح شیوه انتخابى یا شورایى جانشین بود که در آن صورت با رقابت گروه ها براى برترى دادن خود بر دیگرى و میدان دارى شیوخ، نه مجالى براى استناد به غدیر و اقبال به على(علیه السلام) بود و نه شانسى براى شخص جوانى چون ایشان که در آن معرکه با آن رویکرد، امتیازى به دست آورد.
6 رقابت قدرت در میان سران گروه هاى موجود در مدینه و تعمد آنان در غفلت از غدیر: در واقع، بعد از غدیر خم که امام على در آن به وصایت منصوب شد، تمام کسانى که آرزوى قدرت و حکومت داشتند به تدریج شروع به کار کردند تا بتوانند زمینه را آماده و پس از پیامبر، قدرت را قبضه کنند. این ها سخت تلاش مى کردند و زمینه هم آماده بود. اقدام پیامبر در نصب جانشین، براى عده اى دردسر ایجاد کرده بود. این ها پیامبر را تحمّل مى کردند، ولى کارها و نصب هاى او را براى دوام دین، خوش نداشتند. این بود که از سال آخر حیات پیامبر اسلام به تدریج، زمینه چنین حرکاتى آماده شد تا جایى که پیامبر برخى مسائل را به بعضى از همسرانش نمى گفت. حتى بعضى افراد با این تصور که پیامبر هم از هوا و تعصب و تمایلات خانوادگى و گرایش هاى قومى و فامیلى به دور نیست (بر خلاف نص قرآن: «و ما ینطق عن الهوى ان هو الاوحىٌ یوحى»22 به این مسئله اعتراض داشتند که نبوت و امامت نباید هر دو در یک خانواده (بنى هاشم) جمع شود. بنابراین، ابلاغ رهبرى را انکار و از محوّل شدن کار به شورا طرفدارى مى کردند. طبیعى است در چنین حالتى، حزبى که مى توانست تبلیغات را اداره کند، شورا را به دست مى گرفت و از نتیجه آن بهره مند مى شد.23
مقارن وفات پیامبر در جامعه اسلامى، سه حزب و گروه براى به دست گرفتن قدرت و خلافت وجود داشت: 1 حزبى که با دو خلیفه اول و دوم و سعدبن ابى وقاص تشکیل مى شد. به این حزب یا گروه، حزب «تَیم» و «عَدى» هم مى گویند. شاخه نظامى این حزب را خالدبن ولید اداره مى کرد، 2 حزب ابوسفیان (طُلقاء)، 3 حزب انصار خزرجى به رهبرى سعد بن عباده که رئیس خزرج بود.
حزب اول که مقارن سال آخر حیات پیامبر تشکیل شد امکاناتش از دیگران بیشتر بود، زیرا در خانه خود پیامبر نیز خبرچین داشت و خیلى خوب مى توانست از مسائل و حوادث آگاه شود.
حزب ابوسفیان که حزب امویان بود با نقطه ضعف هایى که داشت در آغاز به تنهایى نمى توانست مدعى قدرت شود مگر در پناه کسانى دیگر که وجهه اجتماعى داشتند.24 از این رو ابوسفیان ابتدا سراغ على(علیه السلام) و سپس عباس رفت، اما چون آنان بیعت و حمایت او را نپذیرفتند، تغییر عقیده داد و با ابوبکر بیعت کرد و از این جا این حزب به تدریج، زمینه چینى نمود تا آن گاه که خلافت اموى را پایه گذارى کرد.
حزب دیگر، یعنى انصار که قدرتش بیشتر بر مردم مدینه متکى بود، به ریاست سعد بن عباده براى فرداى رهبرى زمینه سازى مى کردند. اینان مى گفتند ما شما مهاجران را جا دادیم و امکانات و قدرت مالى در اختیارتان نهادیم، و چون در جامعه نفوذ داریم باید یکى از افراد ما قدرت رهبرى جامعه را به دست گیرد. سعد بن عباده انصارى پس از این که دریافت قدرت رقیب (حزب تیم وعدى به اضافه سایر افراد متنفذ قریش) قوى است، به شکل تاکتیکى به امام على(علیه السلام) متمایل شد و به عنوان طرفدارى از او کنار رفت، اما بعد در حوارین ترور شد و مرگ او را به جن نسبت دادند! در واقع، حزب رقیب براى جلوگیرى از پیوستن حزب انصار به بنى هاشم با توطئه اى (ترور توسط خالد بن ولید) سعد را از میان برداشتند.
از سوى دیگر، بنى هاشم نیز به عنوان یک گروه مطرح بودند و کسانى چون عبدالله بن عباس، سهل بن حنیف، مقداد، عمار، عثمان بن حنیف، سلمان فارسى و ابوذر، از صحابى هاى شکنجه دیده و مبارز در آن میان بودند. این گروه، نیروى کمترى داشتند، اما از نظر مکانت اجتماعى و سابقه اسلامیت بالاتر بودند.25
تفسیر برخى از این گروه ها از دین و حکومت اسلامى، تفسیرى قومى و قبیله اى بود و با هدف قدرت راندن بر جامعه، درصدد به دست گیرى حکومت بودند; در واقع در پى تقسیم قدرت بودند، نه اعتلاى کلمه الله و دوام دین. از این رو با طرح ایرادهایى چون جوان بودن على، عدم آشنایى به سیاست، شوخ بودن، از میان برنده نسل عرب (در جنگ ها) و مخالفت قبایل با امارت او و... ، بر معیارهاى شیخوخیت، سیاست مدار بودن (اهل مماشات و سازش و مداهنه بودن)، و پذیرش نزد قبایل، تکیه کردند تا بتوانند با حذف منصوب پیامبر(صلى الله علیه وآله) قدرت و حکومت را در اختیار خویش گیرند.
بنابراین، بروز عصبیت هاى جاهلى، رقابت قدرت براى دست یابى به حکومت، وسوسه رهبرى براى دنیاطلبان، کینه ورزى قریش در حذف بنى هاشم، در طرح شیوه دیگرى براى تعیین زمام دار جامعه اسلامى و نادیده گرفتن نص و تعیین (در غدیر) مؤثر بود و بعدها نیز در خلافت اسلامى، هم از جانب حاکمیت و هم از جانب مورخان رسمى به غفلت یا به عمد، استناد به غدیر در سقیفه به فراموشى سپرده شد.



نوشته شده در  سه شنبه 90/8/24ساعت  12:11 صبح  توسط محمدرضا صرافی نژاد 
| نظر | لینک ثابت

غدیر، فراز مظلوم تاریخ
مقدمه
«مظلومیت» و «مظلوم واقع شدن»، صفتی است که همه ما به هنگام برخورد با آن، بی اختیار به یاد موجودی زنده (اعم از انسان و حیوان) می افتیم که از سوی موجودی همنوع و یا غیرهمنوع مورد ظلم واقع شده و به نحوی از انحاء بخشی از حقوق و یا تمامی حقوق او پایمال شده و مورد تجاوز قرار گرفته است، و متعاقب آن، خاطره حادثه و یا واقعه ای که منجر به این مسئله شده در ذهن ما زنده می شود. اما اگر با نگاهی عمیق تر به عالم خلقت و تاریخ بشر، چشم بدوزیم با اندک تأملی، به این حقیقت پی خواهیم برد که این تنها موجودات زنده نیستند که در حیات و یا پس از حیات خود «مظلوم» واقع می شوند، بلکه تعداد بی شماری از پدیده ها و حوادث جهان را میتوان برشمرد که با مطالعه ویژگی ها و خصوصیات شان «مظلومیت» آنها برای ما مسلم شده و به اثبات می رسد.
تاریخ پرنشیب و فراز حضور انسان در روی کره زمین، از آغاز تاکنون، شاهد حوادث بی شماری بوده که بسیاری از این حوادث در کتب تاریخی ثبت شده و مورد تذکر قرار گرفته اند و بسیاری هم ذکری از آنها به میان نیامده و در نتیجه از یادها محو گشته و به بوته فراموشی سپرده شده اند. اما در میان حوادث مکتوب تاریخ هم اینگونه نیست که حق هر حادثه ای دقیقاً و مطابق ارزش و اهمیت آن ادا شده باشد، بلکه در این میان حوادث کوچک بسیاری را میتوان سراغ گرفت که علیرغم کم اهمیت بودن و کوچک بودن آنها، از سوی تاریخ نویسان و دست اندرکاران سیاست و اداره جوامع، بیش از حد لازم مورد توجه واقع شده و در نتیجه همچون حادثه ای بی نظیر و شگرف در خاطره تاریخ و انسانها جا خوش کرده و حجم عظیمی از سرمایه های مادی و معنوی بشر را به خود اختصاص داده است. و البته در مقابل، حوادث عظیم و مهم و با ارزشی را هم میتوان یافت که علیرغم اهمیت فوق العاده و تأثیرگذاری بی نظیرشان در زندگی بشر، از سوی مورخان بی انصاف و سیاستمداران منفعت طلب، آنگونه که باید و شاید مورد عنایت واقع نشده و در نتیجه در ذهن و نظر انسانها کوچک جلوه نموده و تنها دورنمایی کمرنگ از آنها در خاطره تاریخ باقی مانده است. به عبارت دیگر این حوادث سرنوشت ساز و عظیم الشأن مورد ظلم و ستم واقع شده و «مظلومیت» را تجربه کرده اند!! حاصل سخن آنکه «مظلومیت» تنها صفت انسانها و موجودات زنده نبوده و حوادث و پدیده های هستی را هم دربر می گیرد.
و باید دانست که در میان حوادث تاریخی و وقایع مهمی که تاکنون روی داده، بدون تردید، حادثه «غدیر خم» که در هجدهم ذی حجه سال دهم هجری و در صحرای تفتیده بین مدینه و مکه روی داد، یکی از حوادث «مظلوم» تاریخ بشری و یکی از فرازهای مظلوم آن است! چراکه علیرغم گذشت قریب به 1400 و اندی سال از این حادثه، هنوز هم آنچنان که باید و شاید ودر خور شأن و منزلتش بدان پرداخته نشده و غدیر همچون موضوع فوق العاده پراهمیت خود یعنی «ولایت» و «امامت» مظلوم است و مع الاسف باید گفت حتی در میان بسیاری از دوستداران خود نیز جایگاه والای خود را نیافته است. در نوشتار حاضر به برخی از جنبه های مظلومیت این حادثه اشاره شده است.
1- مظلومیت غدیر بواسطه انکار شاهدان !!
پیامبر گرامی اسلام(ص) در سال دهم هجری، پس از برگزاری مراسم حج و آموزش این فریضه الهی به مسلمانان، عازم مدینه شد درحالی که جمع کثیری از مسلمانان که تعداد آنها را تا یکصد و بیست هزار نفر تخمین زده اند(1)، همراه ایشان بودند. هنگامی که کاروان حج به «غدیرخم» رسید، پیامبر(ص) از سوی خداوند مأموریت یافت که علی(علیه السلام) را به عنوان جانشین و رهبر مسلمانان پس از خود، معرفی و تعیین فرماید. آن حضرت(ص) این ماموریت الهی و سنگین را به بهترین وجهی به انجام رسانید و تمامی مسلمانان و صحابه همراه خود را نسبت به این موضوع آگاه فرمود. در نتیجه مولای متقیان حضرت علی(علیه السلام) در حضور 120 هزار شاهد مسلمان به عنوان جانشین پیامبر(ص) تعیین گردید و تمامی آنها و از جمله صحابه پیامبر(ص)، به علی(علیه السلام) به مناسبت این امر مبارک تبریک و تهنیت گفته و بر امامت ایشان پس از پیامبر(ص) با آن حضرت(علیه السلام) بیعت کردند.
ولی با کمال تاسف این گروه کثیر شاهدان، پس از رحلت پیامبر(ص) حاضر نشدند با علی(علیه السلام) و خاندان نبوت همراهی کرده و او را در احقاق حق مسلم خود یاری کنند و برشایستگی و سزاواری علی(علیه السلام) درجانشینی پیامبر(ص) شهادت دهند. آنان با کمال بی شرمی شهادت خود را انکار کردند و راه بهانه تراشی را پیش گرفتند. برخی بهانه آوردند که ما با پیامبر(ص) فاصله داشتیم و سخنان ایشان را خوب نمی شنیدیم! و برخی ظالمانه منکر اصل قضیه شدند!! و برخی هم مصلحت را در سکوت دیدند و دم نزدند! و بدین ترتیب نه تنها در مورد علی(علیه السلام) و اهل بیت پیامبر(ص)، بلکه در حق «غدیر» و آن حادثه بی نظیر نیز جفا کردند و این واقعه پرعظمت تاریخی را همچون پدیده ای کم اهمیت انگاشته و آنگونه که شایسته آن بود درپاسداشت این حادثه عظیم حرکت و تکاپو نکردند و جاهلانه راه ارتداد را پیمودند و در نتیجه «غدیر» مظلوم واقع شد و مظلومیت را برای نخستین بار تجربه کرد!
2- مظلومیت غدیر به واسطه توجیهات سخنان پیامبر(ص)
بنا به نقل کتب بی شمار روایی و حدیثی، پیامبر گرامی اسلام(ص) در خطبه شریف خودکه در روز هجدهم ذی حجه سال دهم هجری و در محل غدیرخم ایراد فرمودند، از علی(علیه السلام) با عنوان «مولا» یاد فرموده و به هنگام تعیین آن حضرت(علیه السلام) به عنوان رهبر مسلمانان پس از خود چنین فرمودند:
«ان الله مولای و انا مولی المؤمنین و انا اولی بهم من انفسهم، فمن کنت مولاه، فعلی مولاه... اللهم وال من والاه و عاد من عاداه...»
«خداوند مولای من، و من مولای مومنان هستم و بر آنها از خودشان سزاوارتر هستم. هان ای مردم، هرکس که من مولای او هستم، علی هم مولای اوست... پروردگارا دوست بدار کسی را که علی دوست بدارد و دشمن بدار کسی را که علی را دشمن بدارد...»(2)
آنچه مسلم است با توجه به آیات نازله پیرامون حادثه غدیر و نیز مفاد خطبه غدیریه پیامبر(ص) ونیز نحوه برخورد آن حضرت(ص) با این حادثه و مأموریت و حتی چگونگی عملکرد مسلمانان و صحابه پیامبر(ص) دراین ماجرا وتبریک گفتن شان به علی(علیه السلام) و بیعت با آن حضرت(علیه السلام)، این مطلب به اثبات میرسد که هدف از این امر و مقصود پیامبر(ص) از کلمه مولا در خطبه شریف غدیر، چیزی جز ولایت به معنای سرپرستی و زمامداری مسلمانان و جامعه اسلامی نمی باشد که دلایل مشروح این مطلب در کتب مربوطه و ازجمله کتاب شریف «الغدیر» اثر گرانسنگ مرحوم امینی آورده شده است.
اما بهانه جویان، پس از رحلت نبی مکرم اسلام(ص) دست به کار توجیه سخنان آن حضرت(ص) شدند و گفتند که مقصود پیامبر(ص) از کلمه «مولا» در خطبه غدیریه تنها دوستی و اظهار محبت بوده است و نه حکومت و زمامداری!! که صدالبته اگر حق همین توجیه را نسبت به سخنان پیامبر(ص) در خطبه غدیر بپذیریم بازهم راهی جز سرسپردن به حکومت و خلافت علی(علیه السلام) باقی نمی ماند، چرا که همگان می دانند اظهار دوستی نسبت به یکنفر و یا یک گروه، مستلزم حرکت در مسیر خواسته ها و اهداف اوست و بدون این، اصولا اظهار دوستی و مودت بیهوده بوده و امری لغو و باطل است. آخر چگونه میتوان نسبت به کسی دوست بود و او را دوست خود برگزید ولی در حق او ظلم رواداشت و به حقوق او تجاوز کرد؟!
پس اینان چگونه دوستانی بودند که در حال اضطرار اهل بیت پیامبر(ص) و به هنگامی که آن حضرت علیهم السلام برای احقاق حق خود، دست یاری به سویشان دراز کردند، ازیاری شان خودداری کرده و در کنج لانه های خود خزیدند.
درهر صورت، توجیه گران سخنان روشن و بی نیاز از تفسیر پیامبر(ص) در خطبه غدیر، با این عمل خود نه تنها در حق صاحب این سخنان جفا روا داشتند که «غدیر» و حادثه «غدیر» را هم با ظلم خود مظلوم قراردادند. و آن خاطره پرشکوه تاریخی را در حد یک خاطره کم اهمیت و کوچک از یک مهمانی یکروزه که تنها هدفش ابراز محبت نسبت به یک فرد میباشد تنزل دادند.
3- مظلومیت موضوع غدیر .
چنانکه اشاره شد، مهمترین موضوعی که باعث شد پیامبر گرامی اسلام(ص) آن گروه کثیر و جمعیت خسته از اعمال حج را در آن گرمای طاقت فرسا متوقف ساخته و حرکت به سمت مکه و سایر بلاد اسلامی را به تاخیر اندازند، موضوع مهم و اساسی «ولایت» و «امارت» و «خلافت اسلامی» پس از خود بود که صد البته ریشه در وحی و فرمان الهی داشت همین ممانعت از ادامه دادن به مسیر و تحمل آن گرمای سوزان علیرغم تذکرات مکرر قبلی و به مناسبت های مختلف نسبت به زعامت علی(علیه السلام) پس از خود نظیر ماجرای «یوم الانذار» که در آغازین روزهای بعثت آن حضرت(ص) روی داد و همچنین نزول آیات متعدد در این باره نظیر آیه ولایت (آیه 55 سوره مبارکه مائده)، و نیز احادیث مکرر آن حضرت(ص) همچون حدیث ثقلین، حدیث منزلت، حدیث سفینه و... نشان دهنده اهمیت موضوع «غدیر» یعنی امر «ولایت و زعامت» است. امری که بدون آن بنا به نص صریح آیه 67 سوره مبارکه مائده، اصولا تمامی زحمات طاقت فرسای پیامبر(ص)در ابلاغ احکام الهی و تبلیغ دین مبین اسلام، بی-نتیجه مانده و به تعبیر قرآن کریم «هباء منثورا» خواهد بود. پس نتیجه آنکه تمامی تلاشهای 23 ساله پیامبر(ص) وابسته به غدیر و حادثه غدیر و موضوع غدیر است و بدون غدیر، اسلام، ابتر و ناقص خواهد بود. این سخن بدین معناست که اسلام بدون غدیر یعنی بی دینی، شرک، بازگشت به جاهلیت و نقطه آغاز و صدالبته جاهلیتی بسیار سهمگین تر از جاهلیت اولیه!! چرا که جاهلیت قبل از اسلام، جاهلیت عاری از علم و آگاهی بود و همین نبود علم و آگاهی دایره تبهکاری را محدودتر می سازد از هنگامی که با علم و دانشی ناقص و اندک و بدون راهنما و معلمی مهذب، آمیخته گردد. به تعبیر دیگر جاهلیت پس از پیامبر(ص) که شامل اسلام بدون ولایت می شد خطرناکتر از جاهلیت نخست بود که اصلا اسمی از اسلام در میان نبود.
آری، آنان که موضوع غدیر یعنی «ولایت و امامت» را از جایگاه خود تنزل داده و درحد تعارفات معمولی بین افراد یک فامیل و یک قبیله قرار دادند به غدیر و به موضوع گرانسنگ غدیر ظلم روا داشتند. و غدیر این عظیمترین و باشکوه ترین اتفاق بشری پس از بعثت پیامبر اکرم(ص) را به مظلومیت کشاندند و اگر خواسته باشیم دقیق تر بگوئیم مظلومیت غدیر یعنی مظلومیت بعثت، چرا که بعثت بدون غدیر و موضوع آن، بی ثمر و بی برگ و بار است و مدرسه ای است که آموزه های آن دردی از شاگردانش دوا نکرده و جز بر محنت و ناکامی آنان نیفزوده است.
4-مظلومیت فرهنگ غدیر
هر حادثه مهم و باارزش که در تاریخ بشریت روی داده و میدهد، بدون تردید بدنبال خود فرهنگ متناسب با اهداف و ارزش های نهفته در دل آن حادثه را نیز به ارمغان می آورد. به عنوان نمونه بعثت پیامبر اکرم(ص) در 1440 سال قبل در سرزمین حجاز و برهوت جزیره العرب، حادثه ای بی بدیل است که بدنبال و همراه خود، یک فرهنگ متعالی را که شامل ارزش های والای الهی و انسانی بی شمار بود، پایه گذاری کرد. فرهنگی که در اندک زمانی پس از بعثت خاتم النبیین(ص)، جامعه عرب جاهلی را کاملا متحول کرده و از یک عده انسانهای حقیر و تحت ستم قدرتهای آن روزگار، افرادی بزرگ منش و سلحشور و خواستار تعالی و ترقی ساخت، که به تعبیر «جواهر لعل نهرو» نخست وزیر فقید کشور هند: «به سرعت در آسیا و اروپا و آفریقا توسعه یافتند و فرهنگ و تمدن عالی و بزرگی به وجود آوردند.» (3)
و این اتفاق بزرگ و خارق العاده روی نداد مگر در سایه ارزش های اسلامی: «نیرو و فکر تازه ای که عربها را بیدار ساخت و ایشان را از اعتماد به نفس و قدرت سرشار ساخت، اسلام بود.» (4)
در همین راستا میتوان به نهضت عظیم و انقلاب خونین کربلا به رهبری سلاله پاک رسول الله امام حسین(علیه السلام) اشاره کرد. حادثه ای که در سال شصتم هجری و در صحرای طف روی داد و بدنبال آن 72نفر از پاک ترین انسانهای تاریخ جان بر سر هدف والا و مقدس خود نهادند و حاضر نشدند در راه رسیدن به حطام بی ارزش دنیا، آخرت خود را قربانی کنند. این حادثه فوق العاده تاریخی نیز به همراه خود، فرهنگ جانبازی در راه عقیده و هدف مقدس را در طول تاریخ نهادینه کرد و به همه انسانهای آزاده عالم آموخت که چگونه باید تا سرحد شهادت از آرمان مقدسی که در پیش دارند دفاع کرد. و همین فرهنگ متعالی است که قرنهاست الهام بخش مبارزان و مجاهدان راه آزادی شده و به عنوان یک الگوی کامل در جهت مبارزه با استبداد و استعمار همواره مورد عنایت انقلابیون اعصار پس از خود بوده تا جایی که فردی همچون «مهاتما گاندی» رهبر استقلال هند، اعتراف می کند که: «... اگر بخواهیم هند را نجات دهیم واجب است همان راهی را بپیمائیم که حسین بن علی(علیه السلام) پیمود.»(5)
و بدینگونه است که حوادث بزرگ تاریخی، تنها یک حادثه نیستند بلکه یک فرهنگ را نیز به همراه دارند. واقعه «غدیر خم» هم که یقیناً در ردیف مهمترین وقایع تاریخ اسلام بلکه تاریخ جهان باید به شمار آید، تنها یک اتفاق تاریخی صرف و بی روح نبود، بلکه حادثه ای بود که بمناسبت موضوع آن یعنی «ولایت» و «امامت» و «لزوم پیروی از امام معصوم(علیه السلام)» در درون خود حامل یک فرهنگ متعالی بود که تمامی ارزشهای الهی و انسانی بعثت پیامبر(ص) را به منصه ظهور رسانده و به نقطه کمال می رساند. به عبارت دیگر اگر سیاست بازان، در راه اجرای پیام غدیر، مانعی ایجاد نمی کردند و اجازه می دادند که فرد منصوب از جانب خداوند بوسیله پیامبر(ص) و در روز غدیر، بعد از آن حضرت (ص) زمام امور جامعه اسلامی را به دست گیرد، یقیناً حال و روز بشریت و جوامع بشری در طول پانزده قرن پس از آن واقعه، غیر از وضعیتی بود که بر او گذشته است. آری، یکی دیگر از جنبه های مظلومیت غدیر، مظلوم واقع شدن در بعد فرهنگی است. پیام غدیر، پیام صلح، عدالت، آزادی، انسانیت، ایثار، تعاون، مهرورزی، عبادت و بندگی آگاهانه، معرفت و دانایی و دفاع از مستضعفان و مظلومان بود و چنانچه غدیر این حادثه آسمانی فرصت تجلی و بروز می یافت یقیناً جهان ما غیر از جهان مملو از تباهی و بی عدالتی بود که اکنون آنرا تجربه می کنیم.
5- مظلومیت غدیر از نظر پاسداشت
چنانکه قبلاً گفته شد یکی از جنبه های مظلومیت یک حادثه تاریخی، بی توجهی و یا کم توجهی نسبت به آن حادثه از نقطه نظر پاسداشت و گرامیداشت می باشد. یعنی اینکه از یک حادثه عظیم آنگونه که شایسته شان و منزلت آن است تجلیل نشود و پیام آن حادثه به محاق فراموشی فرو رود. و مع الاسف حادثه غدیر از این نظر نیز مظلوم واقع شده است. زیرا علیرغم اهمیت والایی که ماجرای غدیر دارد حتی از سوی دوستداران خود نیز با بی مهری و کم توجهی مواجه گردیده است!! براستی در طول تاریخ و به خصوص تاریخ اسلام چند واقعه و حادثه همسنگ «غدیر خم» می توان سراغ داشت؟
بطور یقین تعداد حوادث تاریخی که در شان و منزلت، هموزن «غدیر» باشد به تعداد انگشتان یک دست هم نمی رسد! پس چرا ما که داعیه داران پیام غدیر هستیم در نکوداشت آن، تلاش و کوشش درخور شان آن به عمل نمی آوریم؟ چگونه است که برای حوادثی کم اهمیت تر از غدیر، از مدتها قبل برنامه ریزی کرده و کمیته های استقبال تشکیل داده و به هزاران صورت خود را آماده می کنیم ولی در مورد «غدیر» و «عید غدیر» تا آستانه فرا رسیدن آن در جامعه شیعه خبری نیست!! آیا این همه تبلیغ و اطلاع رسانی که در مورد پدیده های دیگر صورت می گیرد، یک دهم آنرا صرف حادثه عظیم الشان غدیر می کنیم؟! البته این سخن به معنای نفی تلاشهای صورت گرفته در این راستا نمی باشد و نیز به معنای نفی بزرگداشت حوادث و رویدادهای تاریخی دیگر هم نیست که هر کدام در جایگاه و در حد و اندازه خود از ارزش برخوردارند، ولی غرض آن است که در تنها کشور شیعه جهان باید نسبت به غدیر و پاسداشت و گرامیداشت آن اهتمام دو چندان بلکه صد چندان نمود و تنها به تعطیل کردن یکروز دلخوش نکنیم. بلکه از آنجا که سعادت دنیوی و اخروی ما پیوند ناگسستنی با پیام غدیر دارد، بسیار ضروری است که در طول سال برنامه های فرهنگی و اجتماعی، طوری سامان دهی شوند که حداقل بطور غیرمستقیم حامل پیام اصلی غدیر بوده و با این حادثه مرتبط باشند، تا از این رهگذر روز بروز شاهد اوج گیری پیام انسان ساز غدیر در سطح جامعه باشیم و در این راستا بیش از آنکه نیازمند «شعار» باشیم، محتاج «عمل» به پیام غدیر هستیم چه از سوی مسئولین و چه از جانب مردم.

پی نوشت ها:

1- استاد جعفر سبحانی، پیشوایی از نظر اسلام، ص 280
2- همان ص .286
3 و 4 - جواهر لعل نهرو، نگاهی به تاریخ جهان ج 1 ص 290 ترجمه محمود تفضلی
5- روزنامه اطلاعات مورخه 71.4.14 ص 6



نوشته شده در  سه شنبه 90/8/24ساعت  12:5 صبح  توسط محمدرضا صرافی نژاد 
| نظر | لینک ثابت

غدیر در قرآن

آیه تبلیغ و حدیث غدیر:

«یا ایهاالرسول بلغ ما انزل الیک من ربک و ان لم تفعل فما بلغت رسالته والله یعصمک من الناس»(مائده 66) اى پیامبر، آنچه از طرف پروردگارت بر تو نازل شده بود برسان، و اگر این ابلاغ را انجام ندهى، رسالت خود را به طور کامل ابلاغ نکرده‏اى؛ و خداوند تو را از مردم بدخواه حفظ مى‏کند.
همه مفسران شیعه معتقدند آیه فوق در غدیر خم درباره نصب على(علیه السلام) نازل شده است و حدود 360 تن از دانشمندان اهل سنت نیز این مطلب را پذیرفته‏اند. نامهاى برخى از مفسران و مآخذ و مدارک اهل‏سنت چنین است:
1 ـ واحدى در کتاب اسباب النزول ص 150 مى‏گوید: ان آیه (یا ایهاالرسول...) نزلت فى یوم غدیر فى على بن ابیطالب.
2 ـ سیوطى در کتاب الدرالمنثور ج 2، ص 298 مى‏نویسد: ان آیة (یا ایهاالرسول... ) نزلت فى یوم غدیر فى على بن ابیطالب.
3 ـ فخر رازى در تفسیر خود، ج 3، ص ... 636 مى‏فرماید:
مفسران 10 وجه و سبب براى نزول این آیه بیان کرده‏اند. سپس در ادامه مى‏گوید: «العاشر نزلت هذه الایه فى فضل على‏بن ابى‏طالب، و لما نزلت هذه الایه، اخذ بیده و قال "من کنت مولاه فعلى مولاه اللهم وال من والاه و عاد من عاداه. فلقیه عمر فقال هنیئا لک یابن ابى‏طالب، اصبحت مولاى و مولا کل مومن و مومنه."آنگاه که این آیه نازل شد پیامبر اسلام (صلی الله علیه و آله و سلم) دست حضرت على(علیه السلام) را گرفت و فرمود: هرکه من مولا و سرپرست و حاکم او هستم، على هم مولاى اوست. خداوندا، دوست بدار هرکه على را دوست دارد و دشمن بدار هرکه او را دشمن دارد. سپس عمر با حضرت على(علیه السلام) ملاقات کرد و بعد از تبریک، گفت: تو مولاى من و مولاى مرد و زن مومن هستى.
4 ـ نیشابورى در تفسیرش ج 6، ص 194 مى‏نویسد:
«ان هذه‏الایة نزلت فى فضل على بن ابى‏طالب یوم غدیرخم.»

5 ـ قندوزى در ینابیع المودة ص .120
6 ـ آلوسى فى تفسیره، ج 6، ص .176
7 ـ المنار، ج 6، ص .463
8 ـ تاریخ بغداد، ج 8، ص .290
9 ـ تاریخ یعقوبى، ج 2، ص .32
10 ـ شبلنجى در نور الابصار، ص .75
11 ـ مسند احمد بن حنبل، ج 4، ص .281
12 ـ نسائى در خصائص، ص .22
13 ـ عقدالفرید، جزء 3، ص .38
14 ـ سیوطى در تاریخ خلفاء، ص .65
15 ـ اسعاف الراغبین، ص .151
16 ـ مصابیح السنة، ج 2، ص .220
17 ـ حلیه‏الاولیاء، جزء 4، ص .23
18 ـ نثر اللیالى، ص .166
19 ـ تاریخ بغدادى، خطیب نیشابورى، جزء 7، ص .377
20 ـ واحدى در اسباب النزول، ص .150
21 ـ فخرالدین رازى در تفسیر مفاتیح الغیب، ج 12، ص .50
22 ـ تاریخ یعقوبى، ج 2، ص .93
23 ـ ترمذى، در صحیح خود، ج 2، ص .297
24 ـ سیوطى در الدرالمنثور، ج 2، ص ...
25 ـ ابن کثیر در بدایة و النهایة، ج .5
بقیه در ادامه مطلب

نوشته شده در  سه شنبه 90/8/24ساعت  12:3 صبح  توسط محمدرضا صرافی نژاد 
| نظر | لینک ثابت

شهید مطهرى و واقعه غدیر

غدیر و آیه اکمال دین

شهید مطهرى آیه اکمال را این چنین تفسیر مى‏نماید:
«در همان سوره مائده، آیه« الیوم اکملت لکم دینکم و اتممت علیکم نعمتى و رضیت لکم الاسلام دینا» (مائده/‏3)؛ امروز دین را به حد کمال رساندم و نعمت را به حد آخر، تمام کردم، امروز است که دیگر اسلام را براى شما به عنوان یک دین پسندیدم، نشان مى‏دهد که در آن روز، جریانى رخ داده که آن قدر با اهمیت است که آن را مکمل دین و متمم نعمت ‏خدا بر بشر شمرده است و با بودن آن، اسلام، اسلام است و خدا این اسلام را همان مى‏بیند که مى‏خواسته و با نبودن آن، اسلام، اسلام نیست. شیعه به لحن این آیه که تا این درجه براى این موضوع اهمیت قائل است استدلال مى‏کند و مى‏گوید: آن موضوعى که بتواند نامش مکمل دین و متمم نعمت و آن چیزى باشد که با نبودنش، اسلام، اسلام نیست، چه بوده است؟ مى‏گوید ما مى‏توانیم موضوعى را نشان بدهیم که در آن درجه از اهمیت‏ باشد ولى شما نمى‏توانید. به علاوه روایاتى هست که تایید مى‏کند این آیه هم در همین موضوع [غدیر خم] وارد شده است.» 1

تواتر حدیث غدیر

استاد، یکى از ادله شیعه در امامت را تواتر حدیث غدیر شمرده و مى‏نویسد:
«... [خواجه نصیر] مى‏گوید:" و لحدیث الغدیر المتواتر"؛ حدیث غدیرى که متواتر است. متواتر در علم حدیث اصطلاحى است. تواتر یعنى [مقدار نقل خبر] فوق تبانى [بر دروغ] باشد. شیعه مدعى است که نقل خبر غدیر در حدى است که ما احتمال تبانى هم در آن نمى‏توانیم بدهیم و بگوییم مثلا چهل نفر از صحابه پیغمبر تبانى کردند بر یک دروغ! خصوصا که بسیارى از ناقلان این خبر، جزء دشمنان على(علیه السلام) بوده یا از طرفداران ایشان شمرده نشده‏اند... .» 2
شهید مطهرى درباره این قسمت از روایت غدیر که «من کنت مولاه فهذا على(علیه السلام) مولاه‏» معتقد است که حتى شاید سنی ها هم نتوانند انکار کنند که متواتر است. 3

حدیث غدیر در منابع تاریخى

در نظر استاد، گذشته از کتب روایى، حدیث غدیر در بسیارى از کتب تاریخى هم ذکر شده است که آن کتب از منابع معتبر و مهم تاریخ شمرده مى‏شوند:
" قدیمی ترین کتاب تاریخى اسلام از کتاب هاى تاریخ عمومى اسلامى و از معتبرترین کتاب هاى تاریخ اسلامى که شیعه و سنى آن را معتبر مى‏شمارند کتاب تاریخ یعقوبى است. مرحوم دکتر آیتى هر دو جلد این کتاب را ترجمه کرده‏اند، کتاب بسیار متقنى است و در اوایل قرن سوم هجرى نوشته شده است. ظاهرا بعد از زمان مامون و حدود زمان متوکل نوشته شده است. این کتاب که فقط کتاب تاریخى است و حدیثى نیست، از آن کتاب هایى است که داستان غدیر را نوشته است. کتاب هاى دیگرى که آنها را هم اهل تسنن نوشته‏اند نیز حادثه غدیر خم را ذکر کرده‏اند." 4
بقیه در ادامه مطلب

نوشته شده در  سه شنبه 90/8/24ساعت  12:1 صبح  توسط محمدرضا صرافی نژاد 
| نظر | لینک ثابت

جامعه شناسی غدیر و ابتکارات نبوی (ص)

سپاس آن ذات بی همتا را که نام مبارک علی علیه السلام را بر صدر کاینات نوشت تا خلقت انسان بی آغاز و انجام نماند و سلام بر علی علیه السلام که ابتدای عشق و منتهای عاشقیست.
کاش در این نورانی ترین لحظات زندگی ( ایام عید الله الاکبر ) با باران مداوم حضورش این عطش بی پایان را به پایان برساند که تنها عشق او شایسته تسخیر دلهاست.
واقعه غدیر حادثه ای تاریخی نیست که در کنار دیگر وقایع بدان نگریسته شود ، غدیر یک فرهنگ است نشانه و رمزی است که از تداوم خط نبوت حکایت میکند که پس از چهارده قرن نه تنها از صفحات ذهن مسلمانان محو نشد بلکه با مشاهده شواهد بسیاری در طول زمان ، بیشتر در قلوب و اذهان جای گرفت لذا شایسته است از منظرهای گوناگون و در همه زمان ها به غدیر نگاه کنیم و چه زیباست سخن امام امت در اینباره که فرمود :
غدیر مختص به آن زمان نیست ، غدیر در همه اعصارباید باشد ، روشی که حضرت امیر در این حکومت پیش گرفته است باید روش ملت ها و دست اندر کاران باشد ، قضیه غدیر قضیه جعل حکومت است . « صحیفه نور ج20 _ ص28»
و ما در این مقال بر آنیم ابتدا بافت جامعه آن روز را مورد بررسی قرار داده و سپس راهکارها و تدابیر نبی مکرم اسلام حضرت محمد مصطفی صلی الله علیه و آله را برای طرح مقام خلافت علی علیه السلام در روز غدیر را مطرح میکنیم

بخش اول : جامعه شناسی غدیر

با مراجعه به تاریخ عصررسول صلی الله علیه و آله پی میبریم که حدود صد و بیست هزار نفر از مسلمانان در غدیر خم حضور داشتند که فقط هفتاد هزار نفر آنان از مدینه بودند با تتبعی که در منابع تاریخی صورت گرفته است مشخص شد تا قبل از آن روز یعنی از شش هزار سال پیش تا آن روز هرگز چنان مجلس شکوهمندی برای سخنرانی تشکیل نشده بود. پس به راستی چه شد با وجود این همه جمعیت مسلمان تنها هفتاد روز پس از واقعه غدیر ( 28 صفر سال یازده هجری) علی علیه السلام تنها ماند؟
به راستی سرّ این اعراض عمومی از ولایت چیست ، آن هم تنها در هفتاد روز؟
برای جواب دادن به این سوال باید طبقات فکری مسلمین در آن دوره را تجزیه و تحلیل کرد که با اندکی مطالعه در میابیم که آن جمعیت عظیم را میتوان به سه گروه عمده تقسیم کرد:
1) اعراب تازه مسلمان ؛ این گروه که هنوز آداب جاهلیت را از خود نزدوده بودند و معنای صحیح نبوت را نمیفهمیدند از این روی میان نبوت و حکومت فرق نمی گذاشتند و ولایت را یک ریاست و زعامت ظاهری میپنداشتند ؛ گروهی که حضرت از آنان به « همج زعاع» یاد میکند یعنی کسانی که با هر بادی میل پیدا میکنند .
این گروه زمانی که مصیبت وفات پیامبر صلی الله علیه و آله حادث شد قدرت فکر کردن در امور را نداشتند و لذا روسای مدرسه خلفا این وقت را بهترین موفعیت برای اجرای نقشه های خود میپنداشتند و سریع به سقیفه رفتند و مساله خلافت را به نفع خود به پایان رساندند.
2) گروه دوم منافقانی بودند که به ظاهر اسلام را پذیرفته بودند ولی کینه کشته شدگان جنگ های بدر ، احد ، حنین و خیبر را در دل داشتند و به آسانی زیر بار پذیرش ولایت نمیرفتند و نخستین اعتراض ها را همین گروه در غدیر به نبی اکرم صلی الله علیه و آله کردند : که آیا این فرمان از سوی خداوند است یا رسولش؟ ینابیع المودة ص249
علی بن حسن بن فضال از پدرش نقل میکند که : از امام ابوالحسن علی بن موسی الرضا علیه السلام سوال کردم درباره امیرالمومنین علیه السلام چه شد که مردم از او اعراض کرده و به دیگری میل پیدا کردند در حالی که فضیلت و سابقه او در اسلام و منزلت او را نزد رسول خدا صلی الله علیه و آله میدانستند؟
حضرت فرمود : جهتش این است که امام علی علیه السلام پدران و اجداد و برادران و عموها و خاله ها و نزدیکان آنان را که دشمن خدا و رسول او بودند را به قتل رسانید لذا به این جهت کینه حضرت را به دل گرفتند و نمی خواستند که او متولی امورشان شود ، ولی از غیر علی علیه السلام در دل کینه ای نداشتند ، زیرا کسی مانند علی علیه السلام در جهاد بر ضد مشرکان شرکت نکرده بود و به همین جهت بود که از او اعراض کرده و به سراغ دیگری رفتند .
« علل الشرائع ج1ص 146 »
و در حدیثی دیگر عبدالله بن عمر به علی علیه السلام عرض کرد : چگونه قریش تو را دوست بدارد در حالی که تو در روز بدر و احد هفتاد نفر از بزرگان آنان را به قتل رساندی
المناقب ج3 ص220
از امام زین العابدین علیه السلام سوال شد چرا قریش نسبت به علی علیه السلام بغض داشت ؟ امام فرمود : زیرا دسته اول آنان را به جهنم واصل کرده و دسته آخر را نیز خوار و ذلیل کرد . بحار الانوار ج29 ص482
ابو حفص میگوید « حریز بن عثمان شدیدا بر علی علیه السلام حمله میکرد و بر بالای منابر او را دشنام میداد و همیشه میگفت من او را به جهت اینکه پدرانم را به قتل رسانید ، دوست ندارم . تهذیب الکمال ج5 ص 59
آری این گروه از مسلمان نماها که اقوام و عشیره خود را در جنگ ها از دست داده بودند ، کینه و خشم خود را بعد از وفات پیامبر صلی الله علیه و آله بر علی بن ابیطالب ظاهر نموده و از او قصاص نمودند و نگذاشتند به حقی که خداوند برای او معین کرده برسد .
در این باره امام علی علیه السلام به خدای خویش عرضه میدارد: بار خدایا به تو از قریش شکایت میکنم ، آنان انواعی از شر و خدعه در سر داشتند که بر رسولت پیاده کنند ولی از آن عاجز ماندند و تو بین آنان با نیتشان حائل شدی . آنان بعد از وفات پیامبر دور مرا گرفتند و نیت شوم خویش را بر من جاری ساختند ، بار خدایا حسن و حسین راحفظ گردان و تا زنده ام آنان را از گزند قریش مصون دار و هنگامی که جانم را گرفتی تو بر آنان مراقب باش که تو بر همه چیز شاهدی .
شرح ابن ابی الحدید ج20 ص 298
3) دسته سوم ، مسلمانان با اخلاصی بودند که تعداد نا چیزی دز این دسته قرار میگرفتند همانند ابوذر ، سلمان ، مقداد و .... و آن حدیث معروف نیز اشاره به همن قضیه دارد که بعد از نبی همه مردم مرتد شدند مگر هفت نفر .....
بدین ترتیب نا پایداری مذهبی و قدرت طلبی برخی اصحاب پیامبر صلی الله علیه و آله زمینه ساز وقوع حوادث ناگواری برای جامعه اسلامی شد. بقیه در ادامه مطلب

ادامه مطلب...


نوشته شده در  دوشنبه 90/8/23ساعت  11:59 عصر  توسط محمدرضا صرافی نژاد 
| نظر | لینک ثابت

غدیر از زبان حضرت زهرا(س)(1)

مقدّمه

هفتاد روز از حادثه بسیار مهم و تاریخی غدیر خم گذشته بود که رسول مکرّم اسلام صلی‏الله‏علیه‏و‏آله‏وسلم دیده از جهان خاکی فرو بست و روح مطهرش به عالم ملکوت عروج کرد. ارتحال پیامبر صلی‏الله‏علیه‏و‏آله‏وسلم موجی از غم و اندوه در فضای جامعه نوپای اسلامی ایجاد کرد. بار مصیبت چنان سنگین شد که بسیاری در حیرت فرو رفته و از خود بیخود گشتند و از تصمیم‏گیری مناسب و شایسته باز ماندند. جمعی نیز که از قبل خود را آماده چنین روزی کرده بودند، حال و هوای جامعه را برای ایجاد گرد و غبار، مناسب یافتند و با گِل آلودن نمودن آب، به دنبال گرفتن ماهی مراد خود رفتند. ستاره امیدی که در غدیر خم طلوع کرده و آرام‏بخش دل‏های مؤمنان گشته بود، در لابلای گرد و غبار فتنه، از دیدگان کم فروغ، محو شد. در میان ظلمت ارتحال آفتاب، شب‏پره‏ها به تکاپو افتادند و با هجوم به خانه وحی، تلاش مذبوحانه‏ای را برای فرونشاندن نور خدا آغاز کردند؛ غافل از آنکه نور خدا با آن دسیسه‏ها خاموش شدنی نیست.
گرچه در این حمله و هجوم، آتش به کاشانه تنها یادگار رسول خدا صلی‏الله‏علیه‏و‏آله‏وسلم افتاد، و گل محمّدی صلی‏الله‏علیه‏و‏آله‏وسلم مظلومانه در پشت در، پرپرگشت، سینه دریایی‏اش شکافت و پهلویش بشکست؛ اما در عین حال، او، قدِ خمیده از ظلم و ستم را برافراشت و با دست الهی خود به دامن ولایت آویخت و با تمسک به حبل اللّه المتین و با صلابت و شهامتی بی‏نظیر از حقانیت امیرمؤمنان علیه‏السلام سخن‏ها گفت، و از غربت او نشان‏ها داد.
زهرای اطهر علیهاالسلام دفاع جانانه‏ای از ولایت امیرمؤمنان علیه‏السلام نمود و در این راه، مشتاقانه جام پرافتخار شهادت را سر کشید و افتخار اولین شهید راه ولایت را تا ابد به نام خود ثبت کرد؛ ولی این دفاع نیز همانند خود آن بانوی بزرگوار، در هاله‏ای از غربت و مظلومیت قرار گرفت و آن گونه که سزاوار بود به شیعیان وی نیز منتقل نشد.

* * *

به رغم عمر بسیار کوتاه حضرت صدیقه طاهره علیهاالسلام ، پس از ارتحال پدر بزرگوارشان، آثار به یادگار مانده از ایشان در آن دوران بحرانی و پرتنش، بیانگر عزم راسخ و صلابت و شجاعت فوق العاده حضرت در دفاع از ولایت امیرمؤمنان علیه‏السلام است. جدیت ایشان در این راه، که منجر به شهادت مظلومانه‏اش شد، نشان از توجه ویژه و اهتمام خاص حضرت به مسأله امامت امت و زمامداری جامعه مسلمانان دارد.
از جمله محورهایی که در احتجاجات و سخنان حضرت زهرا علیهاالسلام جلبت توجه می‏کند، نقل «حدیث غدیر» است که موضوع نوشتار حاضر نیز همین مطلب است. در این نوشتار تلاش شده است استنادات حضرت به حدیث غدیر، در حدّ امکان از منابع کهن و معتبر حدیثی و تاریخی جمع آوری و تقدیم علاقمندان به غدیر گردد؛ اما قبل از پرداختن به این موضوع، پاسخ به دو سؤال ضروری به نظر می‏رسد:
1. چرا حضرت فاطمه زهرا علیهاالسلام محور بحث قرار گرفته است؟
2. چرا در میان سخنان ایشان، فقط به حدیث غدیر پرداخته شده است؟

چرا حضرت زهرا علیهاالسلام ؟

چه ویژگی‏هایی در شخصیت حضرت زهرا علیهاالسلام هست که موجب شده ایشان به عنوان محور اصلی بحث، انتخاب و استناد آن حضرت به حدیث غدیر، از اهمیت خاصّی برخوردار گردد و حتی بر اعتبار آن حدیث بیافزاید؟
دلایل فراوانی برای انتخاب حضرت زهرا علیهاالسلام وجود دارد از جمله:
1. حضرت زهرا علیهاالسلام نزدیک‏ترین نسبت را با رسول خدا صلی‏الله‏علیه‏و‏آله‏وسلم داشت. او یگانه دختر رسول خدا صلی‏الله‏علیه‏و‏آله‏وسلم بود که نسل پاک نبوی از طریق او ادامه می‏یافت و امامان از فرزندان ایشان بودند. احترام فوق العاده پیامبر خدا صلی‏الله‏علیه‏و‏آله‏وسلم نسبت به این دختر، حاکی از شخصیت ممتاز او بود و سفارش‏های مکرّر رسول خدا صلی‏الله‏علیه‏و‏آله‏وسلم به مؤمنان درباره حفظ حرمت او، منزلت بس عالی او را برای همگان روشن ساخته بود. حضرت زهرا علیهاالسلام بیش از همه، متوجه این موقعیت عالی بود و سنگینی بار مسؤولیت را نسبت به این جایگاه، بر دوش خود احساس می‏کرد و به همین علت بیشترین تلاش خود را جهت استفاده کامل و مفید از این موقعیت، برای یاری دین خدا و امام حق به عمل آورد.
2. قرآن منزلتی رفیع و عظمتی خاصی برای حضرت فاطمه علیهاالسلام تعریف کرده است. در آیه مباهله با تعبیر «نسائنا» از ایشان یاد شده و در آیه تطهیر، خداوند بر پاک و مطهر بودنشان شهادت داده است. در سوره «الانسان» با یادآوری داستان اطعام یتیم و مسکین و اسیر و اخلاص وصف ناشدنی ایشان، از برترین پاداش‏های الهی در حقّ آنان یاد شده است. و در کوچک‏ترین سوره قرآن یکی از بزرگ‏ترین عطایای الهی به حضرت رسول صلی‏الله‏علیه‏و‏آله‏وسلم ، وجود نازنین زهرای اطهر، که حقیقت کوثر است، معرفی شده و در آیه مودّت، محبت ایشان اجر رسالت نبوی صلی‏الله‏علیه‏و‏آله‏وسلم به شمار آمده است.
همه اینها و آیات دیگر، بیانگر مقام رفیع معنوی و کمال عبودیت و عصمت ایشان بوده و جایگاه خاصّ هدایتی ایشان را در جامعه اسلامی تبیین می‏نماید.
3. فاطمه زهرا علیهاالسلام در دوران غربت اسلام به دنیا آمد و از همان اوان کودکی، در کانون اصلی مبارزه، با طعم سختی‏ها و مشکلات آشنا شد. هیچ کس مانند او شاهد زحمات طاقت فرسا و شبانه روزی رسول خدا صلی‏الله‏علیه‏و‏آله‏وسلم نبود. گرد و غبار خستگی، با دستان کوچک او از رخسار مبارک رسول خدا صلی‏الله‏علیه‏و‏آله‏وسلم پاک می‏شد و در خلوت‏های پیامبر، او بود که درد دل‏های پدر را به گوش جان می‏شنید و با نثار محبت‏های خود او را غرق در سرور می‏کرد و همانند مادری دلسوز، سر حضرت را بر دامن می‏گرفت و آرام بخش دلش می‏گشت؛ تا آنجا که از پدر لقب «امّ‏ابیها» را دریافت نمود. حضرت زهرا علیهاالسلام نمی‏توانست بعد از ارتحال رسول خدا صلی‏الله‏علیه‏و‏آله‏وسلم شاهد پژمرده شدن نهال نورس اسلام باشد، که با آن همه زحمات رسول خدا صلی‏الله‏علیه‏و‏آله‏وسلم از زمین سر برآورده و با خون دل‏های فراوان سیراب شده بود. آیا شخصیتی مانند زهرا علیهاالسلام می‏توانست در مقابل این مسأله، خاموش بنشیند و نگران نباشد؟
4. حضرت زهرا علیهاالسلام همسری امیرمؤمنان علیه‏السلام را بر عهده‏داشت که دومین شخصیت ممتاز جهان اسلام؛ بلکه جهان بشریت بود. پیوند این دو نور الهی از نوع پیوندهای عادی زمینی نبود؛ بلکه بنا به تصریح رسول خدا صلی‏الله‏علیه‏و‏آله‏وسلم این ازدواج یک «پیوند آسمانی» بود و اگر علی علیه‏السلام نبود، برای زهرای اطهر علیهاالسلام همسری شایسته پیدا نمی‏شد. شناخت حضرت از شخصیت امیرمؤمنان علیه‏السلام عمیق‏ترین شناخت‏ها بود. آنچه راکه دیگران فقط شعاعی از علی علیه‏السلام دیده بودند، ایشان با تمام وجود خود لمس کرده بود و از اخلاص و صفای علوی و از سوز دل و خیر خواهی وی آگاه بود. او از جان گذشتگی‏های فراوان علی علیه‏السلام و شهادت‏طلبی‏های او را هماره تجربه کرده بود. فاطمه علیهاالسلام پیکر پرجراحت علی علیه‏السلام را بارها و بارها مداوا نموده بود و شاهد بود چگونه زخم‏های گذشته التیام نیافته، زخم‏های جدیدی بر همان جا می‏نشیند؛ اما علی علیه‏السلام خم به ابرو نمی‏آورد و همیشه در پیشاپیش صف مجاهدان در راه خدا قرار داشت.
5. حضرت‏زهرا علیهاالسلام در بیت نبوّت بزرگ شده بود و در دوران ده ساله حکومت اسلامی در کانون اصلی حوادث مهمّ سیاسی و اجتماعی قرار داشت و با تیزبینی و هوشیاری فوق العاده خود، تمامی جریانات آشکار و پنهان را می‏شناخت و از ویژگی‏های افراد مؤثر نیز آگاهی کامل داشت. او از یک سو، رسول خدا صلی‏الله‏علیه‏و‏آله‏وسلم را دیده بود که برای تداوم صحیح حکومت اسلامی و بالندگی و رشد آن، تدابیر مختلفی می‏اندیشید و زمینه سازی‏های لازم را برای امامت امیرمؤمنان علیه‏السلام فراهم می‏آورد و از سوی دیگر، شاهد نگرانی‏های رسول خدا صلی‏الله‏علیه‏و‏آله‏وسلم و یاران نزدیک وی از وجود جریانات مخفی و مرموز در بطن جامعه بود که در صدد بودند با دستیابی به قدرت، مسیر حکومت اسلامی را تغییر دهند.
با وفات رسول خدا صلی‏الله‏علیه‏و‏آله‏وسلم نگرانی‏ها جدّی‏تر شد و جریانات پنهان سر برون آوردند و از بحران به وجود آمده بیش‏ترین استفاده را کرده و بر اوضاع مسلط شدند. زهرای اطهر علیهاالسلام با آگاهی کامل از تدابیر رسول خدا صلی‏الله‏علیه‏و‏آله‏وسلم جهت امامت امیرمؤمنان علیه‏السلام و با شناختی که از شخصیت علی علیه‏السلام داشت، که یگانه فرد شایسته برای زمامداری مسلمانان بود و با اطلاع از اوضاع سیاسی جامعه نوپای اسلامی که با صدها خطر مواجه بود، وظیفه خود می‏دانست که از حقّ الهی امیرمؤمنان علیه‏السلام دفاع نماید و در این راه، هیچ کوتاه نیاید. به همین دلیل بیش‏ترین حمله نیز به ایشان شد و خشن‏ترین برخوردها با او صورت گرفت و آن حضرت نیز با کمال شجاعت و شهامت تا پای جان ایستاد.
6. همان گونه که با آغاز رسالت پیامبراسلام صلی‏الله‏علیه‏و‏آله‏وسلم شخصیت ممتازی چون خدیجه در کنار ایشان قرار گرفت و در دوران غربت اسلام، با تمام توان و استعداد به یاری حضرتش پرداخت، با آغاز امامت امیرمؤمنان علیه‏السلام نیز، شخصیت بی‏نظیری همانند فاطمه زهرا علیهاالسلام به حمایت از ایشان شتافت و همه سرمایه‏های خود را در دفاع از مولای متّقیان نثار کرد. او با سعی و تلاش شبانه روزی خود غبار غربت را از رخسار امیرمؤمنان علیه‏السلام زدود و تحمل بارسنگین مظلومیت را برای ایشان آسان نمود و به حق، لقب «اوّلین شهید راه ولایت» را به خود اختصاص داد. اولین شهید راه ولایت یعنی کسی که در آن فضای پر شبهه،و آکنده از فتنه‏های گوناگون که در لابلای غبار برخاسته از آشوب و بلوا همه را گرفتار کرده بود، بتواند با حفظ بصیرتِ خود، لحظه‏ای در تشخیص حق خطا نکند و در دفاع از حق کم‏ترین تردیدی به خود راه ندهد. چنین انتظاری در آن شرایط، فقط از حضرت زهرا علیهاالسلام انتظار می‏رفت و بس. الحق که ایشان این رسالت را به نحو احسن و اکمل به انجام رساند. به راستی آن حضرت با کلام و عمل خود نشان داد که «ولایت»، قلب تپنده مکتب و روح دین است و بر کسانی که دغدغه حفظ مکتب دارند، جان فشانی در راه ولایت و گذشتن از همه تعلّقات برای پاسداری از امامت، مهم‏ترین وظیفه است. به همین دلیل است که تک تک کلمات ایشان سندی زنده و گویا و در کمال اعتبار برای همه دلسوزان دین و امت است. سندی که با خون پاک حضرت زهرا علیهاالسلام به امضا رسیده است و همچون امانتی گرانبها در دستان شیعیانش قرارگرفته، تا با اقتدا به آن بزرگوار، راه پر فراز و نشیب دفاع از دین و ولایت را با قدم‏های استوار و پر صلابت بپیمایند.

چرا غدیر؟

با اینکه سخنان زیادی در موضوعات مختلف از حضرت زهرا علیهاالسلام نقل شده است، چرا در مقاله حاضر فقط حدیث غدیر، مورد توجه قرار گرفته است؟ چه خصوصیاتی در حدیث غدیر هست که محور اصلی بحث گشته است؟
در جواب باید گفت: گرچه شیعه برای اثبات ادعای خود ـ مبنی بر امامت امیرمؤمنان علیه‏السلام و جانشینی ایشان نسبت به پیامبر ـ دلایل فراوانی دارد؛ اما در این میان، حدیث غدیر از ویژگی‏ها و امتیازاتی برخوردار است که آن را نسبت به دلایل دیگر، برتر و شاخص‏تر کرده است؛ از جمله:
1. علاوه بر محدّثان شیعه که همگی حدیث غدیر را نقل کرده‏اند، اغلب محدّثان بزرگ اهل سنّت و مورّخان جهان اسلام حدیث غدیر را نقل و صحّت آن را تأیید نموده‏اند؛ تا آنجا که اگر کسی در صحّت این حدیث تردید داشته باشد، باید به همه احادیث دیگر و حتّی مسائل بدیهی اسلام نیز با دیده تردید بنگرد.
2. گرچه رسول خدا صلی‏الله‏علیه‏و‏آله‏وسلم در فرصت‏های مختلف و موقعیت‏های متفاوت، بر امامت و جانشینی حضرت علی علیه‏السلام تصریح کرده بودند؛ اما اعلام رسمی این مطلب مهم در «غدیر خم» بوده است. با توجه به اینکه این اعلام بعد از «حجّة‏الوداع» بود و همه مسلمانان متوجه نزدیک شدن حادثه رحلت پیامبر صلی‏الله‏علیه‏و‏آله‏وسلم بودند و به طور طبیعی در انتظار معرفی جانشین ایشان به سر می‏بردند؛ رسمیّت بیشتری به روز غدیر داده بود.
3. اجتماع عظیم مردم نیز در غدیرخم، کم نظیر بود. بیشتر مسلمانان از مناطق مختلف و قبائل گوناگون، در آن جمع حضور داشتند و در حقیقت نقش پیک رسول خدا صلی‏الله‏علیه‏و‏آله‏وسلم را بر عهده داشتند، تا «پیام غدیر» را به عنوان مهم‏ترین خبر حجّ آن سال به منطقه خود برده و دیگر مسلمانان را از این رویداد سرنوشت‏ساز آگاه سازند. با توجه به این نکته که حجّ آن سال نیز آخرین حجّی بود که مسلمانان به همراهی رسول خدا صلی‏الله‏علیه‏و‏آله‏وسلم برگزار کرده بودند و حالت وداع با آن حضرت را داشت، حسّاسیت حدیث غدیر بیشتر آشکار می‏شود.
4. آماده کردن فضا برای اعلام این خبر مهم و سرنوشت ساز، تأثیر به سزایی در ماندگار شدن حادثه غدیرخم داشت. رسول خدا صلی‏الله‏علیه‏و‏آله‏وسلم این اجتماع را در محلّی تشکیل داد که در آنجا راه‏های مختلف از هم جدا می‏شد. بنابراین به جمعی که از آن محل گذشته بودند، خبر دادند که جهت استماع سخنان رسول خدا صلی‏الله‏علیه‏و‏آله‏وسلم باز گردند و به جمع حاضر گفتند: مقداری صبر کنند تا بقیه نیز به این محل برسند. سپس منبری فراهم کردند و رسول خدا صلی‏الله‏علیه‏و‏آله‏وسلم در اجتماع عظیم مردم به سخنرانی پرداخت.
مقدمه چینی‏های حضرت در سخنانش و سؤالاتی که از مردم کردند و سپس صراحت کلام حضرت در معرّفی امیرمؤمنان علیه‏السلام و بلندکردن دست وی و نشان دادن به مردم و اعلام رسمی خلافت وی، راه را برای هر نوع توجیه و تأویلی بست و «غدیرخم» را در تاریخ اسلام به طور قطعی و روشن به ثبت رساند.
5. آیه‏ای که قبل از اعلام رسمی ولایت امیرمؤمنان علیه‏السلام نازل شد، بیانگر اهمیّت فوق العاده غدیر بود و از سویی، بیانگر نگرانی‏های رسول خدا صلی‏الله‏علیه‏و‏آله‏وسلم در این زمینه هست:
«یا ایّها الرّسول بلّغ ما انزل الیک من ربّک و ان لم تفعل فما بلّغت رسالته واللّه یعصمک من الناس انّ اللّه لایهدی القوم الکافرین»1
ای پیامبر! آنچه از طرف پروردگارت بر تو نازل شده است کاملاً (به مردم) برسان، و اگر (این کار را) نکنی، رسالت او را انجام نداده‏ای. خداوند تو را از (خطرات احتمالی) مردم نگه می‏دارد و خداوند جمعیت کافران را هدایت نمی‏کند.
در قرآن چنین آیه تهدیدآمیزی خطاب به رسول خدا صلی‏الله‏علیه‏و‏آله‏وسلم وجود ندارد و به صراحت اعلام نشدن ولایت علی علیه‏السلام را، مساوی با عدم تبلیغ رسالت الهی معرّفی می‏نماید و در مقابل نگرانی‏هایی که رسول خدا صلی‏الله‏علیه‏و‏آله‏وسلم داشت، وعده حفظ و حراست به ایشان داده می‏شود.
اما آیه‏ای که بعد از اعلام ولایت علی علیه‏السلام در غدیر نازل شد، موجی از سرور و شادی را در دل‏های مؤمنان پدید آورد و آرامش و اطمینان خاطری به آنان بخشید:
«الیوم یئس الذین کفروا من دینکم فلا تخشوهم واخشونی الیوم اکملت لکم دینکم و اتممت علیکم نعمتی و رضیت لکم‏الاسلام دیناً»2
امروز کافران از (زوال) دین شما مأیوس شدند. بنابراین از آن‏ها نترسید و از من بترسید! امروز دین شما را کامل کردم و نعمت خود را بر شما تمام نمودم و اسلام را به عنوان آیین (جاودان) شما پذیرفتم.
6. فرمان رسول خدا صلی‏الله‏علیه‏و‏آله‏وسلم به همه مسلمانان حاضر در غدیرخم، مبنی بر بیعت با امیرمؤمنان علیه‏السلام نیز حادثه مهمّی بود که در همان روز اتفاق افتاد. حضرت به همه مسلمانان دستور دادند تا با امیرمؤمنان علیه‏السلام دست بیعت دهند و اعلام وفاداری کنند. به همین منظور، خیمه‏ای فراهم شد و علی علیه‏السلام در آن خیمه نشست و مسلمانان یکایک با ایشان بیعت کردند و حتی روش خاصّی برای بیعت زنان با حضرت تدارک دیده شد؛ تا آنان نیز با خلیفه رسول خدا صلی‏الله‏علیه‏و‏آله‏وسلم بیعت نمایند.
به رغم صراحت سخنان رسول اکرم صلی‏الله‏علیه‏و‏آله‏وسلم در غدیر و شفاف بودن مقصود ایشان، پس از ارتحال آن حضرت، مشکلات عدیده‏ای بروز کرد و مسیر ترسیم شده از طرف آن بزرگوار تغییر نمود. در چنین شرایطی بود که حضرت زهرا علیهاالسلام با موقعیت خاصّی که در میان امت مسلمان داشت، به حمایت از امیرمؤمنان علیه‏السلام برخاست و با استدلال‏های قوی و منطق متین، از حقّ الهی علی علیه‏السلام دفاع نمود و با تأکید بر جریان غدیرخم و کلمات صریح رسول خدا صلی‏الله‏علیه‏و‏آله‏وسلم در آن روز تاریخی، پرده از رخسار حقیقتِ غبار گرفته بر گرفت و مسلمانان را به بیعتی که در غدیرخم با امیرمؤمنان علیه‏السلام داشتند، متوجه ساخت؛ تا برای چندمین بار، حجّت بر آنان تمام شود و راه دفاع از حق تا ابد بر روی شیفتگان حق هموار گردد.
لازم به ذکر است که شیعیان اهل‏بیت عصمت و طهارت علیهم‏السلام نیز در طول تاریخ بیش‏ترین تلاش را برای حفظ و صیانت از حدیث غدیر به عمل آورده‏اند و در مباحثات علمی خود، پیوسته به آن احتجاج نموده‏اند. خداوند را سپاسگزاریم که بر اثر تلاش عالمان بزرگ اسلامی، امروز نیز حدیث غدیر بر تارک احادیث به یادگار مانده از رسول خدا صلی‏الله‏علیه‏و‏آله‏وسلم می‏درخشد و جایگاه ویژه خود را حفظ نموده است و حقیقتاً می‏تواند مهم‏ترین عامل «وحدت» بین تمام گروه‏های مسلمان باشد.
امید است کلماتی که از حضرت فاطمه زهرا علیهاالسلام پیرامون غدیر تقدیم می‏گردد، در روشن‏تر شدن راه حقیقت جویان، مفید و کارگشا باشد. ان‏شاءاللّه!
1. هرکس را که من مولای اوباشم، علی نیز مولای اوست.
ابوالخیر محمد جزری شافعی (متوفّای 833 ق.) در کتاب أسنی المطالب فی مناقب سیّدنا علیّ بن ابی‏طالب با سند بسیار زیبایی، حدیث غدیر را از حضرت فاطمه علیهاالسلام چنین نقل می‏کند:
فاطمه، دختر امام علیّ بن موسی الرّضا علیه‏السلام از عمّه‏هایش فاطمه، زینب و امّ‏کلثوم، دختران امام موسی بن جعفر علیه‏السلام نقل می‏کند که آنان فرمودند: فاطمه دختر امام صادق علیه‏السلام از عمّه‏اش فاطمه، دختر امام محمدباقر علیه‏السلام و او از عمّه‏اش فاطمه دختر امام زین العابدین علیه‏السلام نقل می‏کند که فاطمه و سکینه دختران امام حسین علیه‏السلام از عمّه‏شان امّ‏کلثوم دختر امیرمؤمنان علیه‏السلام نقل می‏کند که مادرش فاطمه زهرا علیهاالسلام دختر مکرّم رسول خدا صلی‏الله‏علیه‏و‏آله‏وسلم خطاب به مردم فرمود:
«أنسیتم قول رسول اللّه صلی‏الله‏علیه‏و‏آله‏وسلم یوم غدیرخم: من کنت مولاه فعلیّ مولاه و قوله صلی‏الله‏علیه‏و‏آله‏وسلم : أنت منی بمنزلة هارون من موسی3؛ آیا کلام رسول خدا صلی‏الله‏علیه‏و‏آله‏وسلم را فراموش کردید که در روز غدیر خم فرمود: «هرکس را که من مولای او باشم، پس علی نیز مولای اوست.»؟ و کلام دیگر رسول رسول خدا صلی‏الله‏علیه‏و‏آله‏وسلم که فرمود: «یا علی! جایگاه تو نسبت به من همانند موقعیت هارون نسبت به موسی علیه‏السلام می‏باشد.»؟!
نکته قابل توجه در این حدیث، اهتمام خاندان اهل بیت علیهم‏السلام به حدیث غدیر و حفظ آن است، به گونه‏ای که پاسداری از حریم ولایت با نقل مستمرّ حدیث غدیر در میان آنان و فرزندانشان، یک سیره دائمی شده بود و سعی و کوشش آن بزرگواران برای روشن ماندن چراغی که رسول خدا صلی‏الله‏علیه‏و‏آله‏وسلم در غدیرخم مشتعلش ساخته بود، بسیار جدّی و قابل تأمّل است.
در حقیقت، این اهتمام و جدّیت، میراثی بود که از حضرت فاطمه زهرا علیهاالسلام به آنان رسیده بود. و درسی بود که از مکتب آن بزرگوار تعلیم دیده بودند؛ زیرا ایشان یگانه مربّی دفاع از ولایت بود که با منطق بسیار مستحکم خود و با صلابت و استواری غیر قابل وصف خود، راه پر افتخار حمایت از ولایت را گشود، و اهل‏بیت علیهم‏السلام و خاندان پربرکتشان نیز بهترین رهروان این راه شدند و با مجاهدت‏های طاقت فرسای خود این امانت را به نسل‏های بعد و در نهایت به ما و آیندگان سپردند.
نکته مهمّ دیگر حدیث، این است که امامان معصوم علیهم‏السلام در تعلیم و تربیت فرزندان خود، فرقی بین دختران و پسران نمی‏گذاشتند و همه آنان را از سرچشمه معارف ناب اسلامی سیراب می‏ساختند و بار مسؤولیت حفظ امانت‏های الهی و یادگارهای رسول خدا صلی‏الله‏علیه‏و‏آله‏وسلم و فاطمه زهرا علیهاالسلام را بر عهده آنان می‏گذاشتند و آنان نیز با شایستگی، این امانت‏ها را به نسل‏های بعدی انتقال می‏دادند. این حدیث، نمونه‏ای از احادیث «فاطمیّات» است و نمونه‏های فراوان دیگری نیز در ابواب مختلف وجود دارد.
به راستی خاندان اهل‏بیت عصمت و طهارت علیهم‏السلام خاندان علم و دانش و حکمت بودند و زن و مردشان ستارگان درخشان آسمان علم و عمل هستند.



نوشته شده در  دوشنبه 90/8/23ساعت  11:57 عصر  توسط محمدرضا صرافی نژاد 
| نظر | لینک ثابت

غدیر از زبان حضرت زهرا(س)(2)

2. به خدا سوگند! ولایت و رهبری برای علی علیه‏السلام است.
پس از رحلت رسول مکرّم اسلام صلی‏الله‏علیه‏و‏آله‏وسلم جمعی از مهاجران و انصار در سقیفه بنی‏ساعده، گردهم آمدند تا فردی را از میان خود به زمامداری مسلمانان انتخاب نمایند. مذاکرات و مشاجرات طولانی که بین آنان به وقوع پیوست، در کتاب‏های تاریخی به طور مبسوط نقل شده است. آنان در نهایت با ابوبکر بیعت کردند و سپس او را به مسجدالنّبی صلی‏الله‏علیه‏و‏آله‏وسلم آورده و از عموم مردم درخواست بیعت نمودند.
جمعی از اصحاب رسول خدا صلی‏الله‏علیه‏و‏آله‏وسلم از بیعت با ابوبکر امتناع ورزیدند و در عهدی که با رسول خدا صلی‏الله‏علیه‏و‏آله‏وسلم در روز «غدیرخم» بسته بودند، پایدار ماندند، اما نگرانی عمده اصحاب سقیفه از شخص امیرمؤمنان علیه‏السلام بود و یقین داشتند با گرفتن بیعت از او، بقیه معترضان تسلیم خواهند شد.
علی علیه‏السلام پس از دریافت اخبار سقیفه و اطلاع از بیعت مردم با ابوبکر، در پی وصیت دیگر رسول خدا صلی‏الله‏علیه‏و‏آله‏وسلم ، با شتاب فراوان به جمع‏آوری قرآن پرداخت، و در جواب فرستادگانی که او را به مسجد و بیعت با ابوبکر فرا می‏خواندند، می‏فرمود: «مشغول اجرای فرمان رسول خدا صلی‏الله‏علیه‏و‏آله‏وسلم و جمع‏آوری قرآن هستم.» اما نگرانی‏های هیئت حاکمه جدید، مانع از صبر و تحمّل آنان شد و جمعی مأموریت یافتند به هر قیمتی شده که علی علیه‏السلام را از منزل خارج و برای گرفتن بیعت به مسجد آورند. آنان در مقابل منزل حضرت گردهم آمده و از ایشان خواستند به همراه آنان به مسجد برود؛ اما علی علیه‏السلام امتناع ورزید.
بنابر تصریح ابن قتیبه در کتاب الامامة و السّیاسة و دیگر مورّخان، عمر دستور داد هیزم و آتشی فراهم کنند و قسم یاد کرد که اگر علی علیه‏السلام از منزل خارج نشود، خانه را به آتش خواهد کشید. عده‏ای به او اعتراض کردند که در این خانه، فاطمه دختر رسول اللّه صلی‏الله‏علیه‏و‏آله‏وسلم ، حسن و حسین، فرزندان رسول پیامبرخدا صلی‏الله‏علیه‏و‏آله‏وسلم و یادگارهای ایشان وجود دارند، چگونه این خانه را به آتش می‏کشی؟ عمر که اعتراض عمومی را مشاهده کرد، گفت: به راستی گمان کردید که من چنین کاری را انجام می‏دهم؟ مقصود من تهدید بود. در این هنگام حضرت فاطمه علیهاالسلام به پشت درب منزل آمد و خطاب به آن جماعت که در بیرون منزل اجتماع کرده بودند، فرمود:
«لا عهد لی بقوم أسوء محضرٍ منکم ترکتم رسول اللّه صلی‏الله‏علیه‏و‏آله‏وسلم جنازة بین أیدینا و قطعتم أمرکم فیما بینکم و لم تستأمرونا و لم تردّوا لنا حقّاً کأنّکم لم تعلموا ما قال یوم غدیرخم. واللّه لقد عقد له یومئذ الولاء لیقطع منکم بذلک منها الرجاء و لکنّکم قطعتم الاسباب بینکم و بین نبیّکم، واللّه حسیب بیننا و بینکم فی‏الدّنیا و الآخرة4؛ من قومی همانند شما سراغ ندارم که این چنین عهد شکن و بد برخورد باشند! پیکر رسول خدا صلی‏الله‏علیه‏و‏آله‏وسلم را بر روی دستان ما گذاشته و رها کردید و عهد و پیمانی که در میان خود داشتید، قطع کردید و برخلاف عمل نمودید، ولایت و رهبری ما اهل‏بیت را انکار کردید، و زمام امر را از دست ما خارج ساختید، و هیچ حقّی برای ما قائل نشدید؛ گویا از سخنان رسول خدا صلی‏الله‏علیه‏و‏آله‏وسلم در روز غدیرخم آگاهی نداشتید! به خدا سوگند! رسول خدا در آن روز (غدیرخم) ولایت و رهبری را برای علی علیه‏السلام تعیین کرد، تا امید و طمع شما را از خلافت قطع نماید؛ ولی شما رشته‏های پیوند میان خود و پیامبر صلی‏الله‏علیه‏و‏آله‏وسلم را پاره کردید. بدانید که خداوند در دنیا و آخرت بین ما و شما داوری خواهد کرد.»
3. غدیرخم را فراموش کرده‏اید!؟
در دوران غربت بعد از پیامبراکرم صلی‏الله‏علیه‏و‏آله‏وسلم ، که توأم با اختناق نیز بود، از جمله جاهایی که مردم می‏توانستند با حضرت زهرا علیهاالسلام دیداری داشته باشند و سؤالاتشان را مطرح نمایند، در خارج از شهر مدینه، بر سر مزار شهدای احد و حمزه سیّدالشّهدا بود. از جمله کسانی که در کنار مزار شهدا با حضرت زهرا علیهاالسلام ملاقات کرده، محمود بن لبید (و یا اسید) است. او می‏گوید:
پس از وفات رسول اللّه صلی‏الله‏علیه‏و‏آله‏وسلم فاطمه زهرا علیهاالسلام را در کنار قبر حمزه در احد مشاهده کردم، در حالی که به شدّت منقلب بود و اشک می‏ریخت. صبر کردم تا آرام گرفت، آنگاه به حضور ایشان رسیدم و عرضه داشتم: ای بانوی من! سؤالی برایم پیش آمده است که می‏خواهم با شما در میان بگذارم.
فرمود: بپرس!
عرض کردم: آیا رسول خدا صلی‏الله‏علیه‏و‏آله‏وسلم قبل از وفات خود، تصریحی بر امامت علی علیه‏السلام داشته است؟ و آیا از طرف ایشان نصّی بر این مطلب وجود دارد؟ فرمود:
«واعجباه! أنسیتم یوم غدیرخم؛ شگفتا و عجبا! آیا روز غدیرخم را فراموش کرده‏اید؟»
عرضه داشتم: روز غدیر را می‏دانم (و آن غیر قابل انکار است)، از آن اسراری که رسول خدا صلی‏الله‏علیه‏و‏آله‏وسلم با شما در میان گذاشته، مرا آگاه کنید، فرمود:
«اشهداللّه تعالی لقد سمعته یقول: علیٌّ خیر من أخلّفه فیکم، و هو الامام والخلیفة بعدی، و سبطای و تسعة من صلب الحسین أئمّة أبرار، لئن اتبعتموهم وجدتموهم هادین مهدیّین، و لئن خالفتموهم لیکون الاختلاف فیکم الی یوم القیامة؛ خدا را شاهد می‏گیرم که شنیدم رسول خدا صلی‏الله‏علیه‏و‏آله‏وسلم فرمود: علی بهترین کسی است که او را جانشین خود در میان شما قرار می‏دهم. علی امام و خلیفه بعد از من است، و دو فرزندم (حسن و حسین) و نه تن از فرزندان حسین پیشوایان و امامانی پاک و نیکند. اگر از آنها اطاعت کنید، شما را هدایت خواهند نمود، و اگر مخالفت ورزید، تا روز قیامت بلای تفرقه و اختلاف در میان شما حاکم خواهد شد.»
پرسیدم: بانوی من! پس چرا علی علیه‏السلام سکوت کرد، و برای گرفتن حقّ خویش قیام نکرد؟
حضرت زهرا علیهاالسلام در پاسخ فرمود:
«یا اباعمر لقد قال رسول اللّه صلی‏الله‏علیه‏و‏آله‏وسلم : مثل الامام مثل الکعبة اذ تؤتی و لا تأتی ـ أو قالت: مثل علیّ ـ ثمّ قالت: أما واللّه لو ترکوا الحقّ علی أهله و اتبعوا عترة نبیّه لما اختلف فی‏اللّه اثنان، و لورثها سلف عن سلف و خلف بعد خلف حتی یقوم قائمنا التاسع من ولد الحسین، و لکن قدّموا من أخّره اللّه و أخّروا من قدّمه اللّه، حتی اذا ألحدوا المبعوث و أودعوه الجدث المجدوث، اختاروا بشهوتهم و عملوا بآرائهم، تبّاً لهم أو لم یسمعوا اللّه یقول: «و رَبُّکَ یَخْلُقُ مایَشاءُ وَ یَخْتارُ ماکانَ لَهُمُ الخِیَرَةُ»5؟ بل سمعوا و لکنّهم کما قال اللّه سبحانه: «فَاِنَّها لا تَعْمَی الاَبْصارُ وَلکِنْ تَعْمَی الْقُلُوبُ الّتی فی الصُّدُورِ»6 هیهات بسطوا فی الدّنیا آمالهم و نسوا آجالهم، فتعساً لهم و أضلّ أعمالهم، أعوذبک یا ربّ من الحُور بعد الکَوْر؛ ای اباعمر، رسول خدا صلی‏الله‏علیه‏و‏آله‏وسلم فرمود: مَثَلِ امام (مثل علی)، همانند کعبه است، که مردم به سراغ آن می‏روند، نه آنکه کعبه به سراغ مردم بیاید.
(سپس حضرت زهرا علیهاالسلام ادامه داد:)
آگاه باش! به خدا سوگند! اگر حق را به اهلش واگذار می‏کردند و از عترت رسول خدا صلی‏الله‏علیه‏و‏آله‏وسلم اطاعت می‏نمودند، دو نفر هم (در حکم خداوند) با یکدیگر اختلاف نمی‏کردند، و امامت همان گونه که پیامبر خدا صلی‏الله‏علیه‏و‏آله‏وسلم معرّفی فرمود، از علی علیه‏السلام تا قائم ما، فرزند نهم حسین، از جانشینی به جانشینی دیگر به ارث می‏رسید. اما کسی (ابوبکر) را مقدّم داشتند که خدا او را کنار زده بود، و کسی (علی) را کنار زدند که خدا او را مقدّم داشته بود. نتیجه آن شد که محصول بعثت را انکار کردند و به بدعت‏ها روی آوردند، آنها هوا پرستی را برگزیدند و براساس رأی و نظر شخصی عمل کردند، هلاکت و نابودی بر آنان باد! آیا نشنیدند کلام خدا را که فرمود:
«پروردگار تو هرچه بخواهد، می‏آفریند و هرچه بخواهد، برمی‏گزیند، آنان (در برابر او) اختیاری ندارند.»؟
آری شنیدند، اما همان گونه که قرآن فرمود:
«چشم‏های ظاهر نابینا نمی‏شود، بلکه دل‏هایی که در سینه‏هاست، کور می‏شود.»
افسوس که آنان آرزوها و هوس‏های خود را تحقّق بخشیدند و از مرگ و قیامت غافل ماندند! خدا نابودشان گرداند و آنان را در کارهایشان گمراه کند.
پروردگارا! به تو پناه می‏برم از کمی یاران پس از فراوانی آنان.»7
بقیه در ادامه مطلب

ادامه مطلب...


نوشته شده در  دوشنبه 90/8/23ساعت  11:56 عصر  توسط محمدرضا صرافی نژاد 
| نظر | لینک ثابت

<      1   2   3   4   5   >>   >
style="display:none; text-align:center">??? ???-?????-?? ?????-?? ????