متن خطبه:

«فلما اختار اللّه لنبیه [صلی اللّه علیه و آله‏] دار انبیائه و ماؤی اصفیائه، ظهر فیکم حسیکه النفاق، و سمل جلباب الدین، و نطق کاظم الغاوین و نبغ خامل الاقلین و هدر فنیق المبطلین، فخطر فی عرصاتکم، و اطلع الشیطان رأسه من مغرزه، هاتفا بکم، فالفاکم لدعوته مستجیبین ،و للغره فیه ملاحظین، ثم استنهضکم فوجدکم خفافاً و احمشکم فالفاکم غضاباً، فوسمتم غیر ابلکم، و اوردتم غیر شربکم، هذا و العهد قریب، و الکلم رحیب، و الجرح لما یندمل، و الرسول لما یقبر، ابتداراً زعمتم خوف الفتنه،«الا فی الفتنه سقطوا و ان جهنم لمحیطه بالکافرین» فهیهات منکم؟ و کیف بکم؟ و انی تؤفکون؟ و کتاب اللّه بین‏ اظهرکم امروره زاهره [ظاهره] و اعلامه باهره، و زواجره لایحه، و او امره واضحه، قد خلفتموه و راء ظهورکم ارغبه عنه تریدون؟ ام بغیره تحکمون؟ بئس للظالمین بدلا.«و من یتبع غیر الاسلام دیناً فلن یقبل منه و هو فی الاخره من الخاسرین»

ترجمه:
اما هنگامی که خداوند سرای پیامبران را برای پیامبرش برگزید، و جایگاه برگزیدگانش را منزلگاه او ساخت، ناگهان کینه‏های درونی و آثار نفاق در میان شما ظاهر گشت، و پرده دین کنار رفت، و گمراهان به صدا درآمدند، و گمنامان فراموش شده سربلند کردند، نعره‏های باطل برخاست و در صحنه اجتماع شمابه حرکت در آمدند.
شیطان سرش را از مخفیگاه خود بیرون کرد و شما را به سوی خود دعوت کرد، وشما را آماده پذیرش دعوتش یافت و منتظر فریبش!
سپس شما را دعوت به قیام کرد و سبکبار برای حرک یافت! شعله‏های خشم و انتقام را در دلهای شما بر افروخت، و آثار غضب در شما نمایان گشت.
و همین امر سبب شد بر غیر شتر خود علامت نهید، و در غیر آبشخور خود وارد شوید، - و به سراغ چیزی رفتید که از آن شما نبود و در آن حقی نداشتید و سرانجام به غصب حکومت پرداختید-.
در حالی که هنوز چیزی از رحلت پیامبر نگذشته بود، زخمهای مصیبت ما وسیع و جراحات قلبی ما التیام نیافته، و حتی هنوز پیامبر(ص) به خاک سپرده نشده بود.
بهانه شما این بود که «می ترسیم فتنه‏ای برپا شود!»
و چه فتنه‏ای از این بالاتر که در آن افتادید؟ و همانا دوزخ به کافران احاطه دارد.
چه دور است این کارها از شما!
راستی چه می‏کنید؟ و به کجا می‏روید؟
با اینکه کتاب خدا قرآن در میان شماست، همه چیزش پرنور نشانه هایش درخشنده، نواهیش آشکار، اوامرش واضح، اما شما آن را پشت سر افکنده‏اید!.
آیا از آن روی برتافته‏اید؟ یا به غیر آن حکم می‏کنید آه که سمتکاران جانشین بدی را برای قرآن برگزیدند.
و هرکسی آئینی غیر از اسلام را انتخاب کند از او پذیرفته نخواهد شد و در آخرت از زیانکاران است.
تفسیر:
1- حرکتهای مشکوک و خطوط انحرافی‏
بانوی اسلام(س) در این بخش از سخنان به بازماندگان احزاب جاهلی و منافقین اشاره می‏کند که در زمان حیات پیامبر(ص) عرصه بر آن‏ها تنگ شده بود و سر در لاکهای خود فرو برده، و در لانه‏های خود خزیده بودند.
اما ناگهان این حشرات الارض با مرگ پیامبر خدا(ص) از لانه‏ها سر برآوردند، و خفاشانی که در برابر مهر فروزنده وجود پیامبر(ص) تاب خودنمائی نداشتند بازیگران میدان شدند!، و حرکتهای مشکوک آغاز شد و خطوط انحرافی آشکار گشت و بازیگران سیاسی وارد معرکه شدند!
2- گروهی به دعوت شیطان لبیک گفتند!
انده عمیق دختر پیامبر(ص) از اینجا شروع می‏شود که چگونه جمعیت کثیری به دعوت شیطان لبیک گفتند، و به آوای شوم جغدها به حرکت در آمدند، آلت دست منافقان کور دل، و حزب شیطان شدند، و با اینکه هنوز آب کفن پیامبر(ص) نخشکیده بود و صدای اذان مؤذنش در گوش و بانگ تکبیرش در دلها طنین افکن بود، حرکتهای ارتجاعی آغاز شد.
غیر از ساده لوحان و بیمار دلان، گروه دیگری به عنوان اینکه می‏ترسیم اگر سخنی بگوئیم اختلاف و نفاقی روی دهد، مهر سکوت بر لب زدند، و تماشاگر صحنه شدند، و یا با آن هماهنگی کردند، تا اختلافی بروز نکند در حالی که این خود بزرگترین اختلاف و انحراف بود!
3- پناه به قرآن برید
فاطمه(س) این منادی الهی سپس بر آن‏ها بانگ می‏زند که کجا هستید؟ و به کجا می‏روید ای راه گم کرده‏ها؟ گوئی سخن پدرش پیامبر(ص) را به خاطر می‏آورد که:
«اذا التبست علیکم الفتن کقطع اللیل المظلم فعلیکم بالقرآن فمن جعله امامه قاده الی الجنه و من ترکه خلفه ساقه الی النار!»
«هنگامی که فتنه‏های همچون پرده‏های شب ظلمانی به شما روی آورد باید به سایه قرآن پناه برید آن کس که قرآن را پیش روی خود دهد- و از آن پیروی کند- به بهشتش رهبری کند، و آن که آن را پشت سر افکنده به دوزخش می‏راند»
بر آن‏ها فریاد می‏زند که قرآن را رها نکنید، اوامر و نواهی آن روشن است، و دستورهائی را که برای مسأله خلافت بعد از پیامبر(ص) داده آشکار است، پیش بینی لازم را برای بعد از رحلتش کرده، و چیزی در پرده ابهام باقی نگذارده است.
4- هشدار به اصحاب و یاران پیامبر(ص)
بانوی اسلام(س) این فریادگر زمان، به آن‏ها هشدار می‏دهد که اگر یادگار بزرگ پیامبر(ص) «قرآن» را رها کنید، و دست به دامان غیر آن بزنید، و افکار ناتوان خود را بر تعلیمات اسلام مقدم بدارید، و به بهانه مصلحت اندیشی‏ها یا جلوگیری از فتنه‏ها خود را حاکم بر قرآن بدانید، نه محکوم فرمان آن، زیان بزرگی دامان شما را خواهد گرفت.
آتش فتنه در جامعه شما هرگز خاموش نخواهد شد، و از آنچه می‏ترسید در آن واقع می‏شوید، روح اسلام از میان شما رخت بر می‏بندد و جز قشری بی مغز، و ظاهری بی محتوا چیزی باقی نخواهد ماند.

نوشته شده در  چهارشنبه 91/1/16ساعت  1:15 عصر  توسط محمدرضا صرافی نژاد 

حدیث عاشقی

وقتی گدای فاطمه بودن برای ماست
احساس میکنیم که دو عالم گدای ماست
با گریه بهر فاطمه آدم عزیز است
این گریه خانه نیست که دولت سرای ماست
اینجا به ما حسین حسین وحی میشود
پیغمبریم و مجلس زهرا حرای ماست
سلمان شدن نتیجه همسایگی اوست
زهرا برای سیر کمال ولای ماست
تنها وسیله ای که نخش هم شفاعت است
چادر نماز مادر ارباب های ماست
باران به خاطر نوه ی فضه میرسد
ما خادمیم و ابر کرم در دعای ماست
فرموده اند داخل آتش نمیشویم
فردا اگر شفاعت زهرا برای ماست
شاعر: علی اکبر لطیفیان

تشییع آیینه

نیـمـه شــب، تـابـــوت را بـرداشـتـنــد
بـــار غــــم بـر شــانـــه هـا بگذاشتنــد
هـفـت تــن، دنـبــال یـک پیکــر روان
وز پــی آن هـفــت تـن، هفـت آسمــان
ایــن طـرف، خیــل رُسُـــل دنبـــال او
آن طــرف، احمـــــد به استـقـبــــال او
ظــاهــرا تشیـیـع یـک پـیـکـــر ولــــی
بـاطـنــا تشـیـیـع زهــــرا و عـلـــــــــی
امشب ای مَه، مِهر وَرز و خوش بتاب
تـا بـبـیـنـد پـیـش پــایـــش آفــتـــــــــاب
ابـــرهــا گِـریـنــد بـر حـــال عــلــــــی
مــی رود در خــاک، آمـــال عــلــــــی
چـشـم، نــور از دسـت داده، پـا رمـــق
اشـک، بر مهتـاب رویش، چون شفـق
دل همه فریــاد و لــب، خاموش داشت
مــرده ای، تابــوت، روی دوش داشت
آهِ ســرد و بـغـض پـنـهـــان در گــلــــو
بـــود بــا آن عـــدّه، گـرم گفـت و گـــو
آه آه؛ ای همـرهـــان، آهــستـــه تـــــــر
مـی بـریـد اســـــرار را، سـربستــه تـر
ایــن تـــن آزرده، بـاشـــد جـــــان مــن
جــــــان فـدایـــش، او شـده قربـان مـن
همــــرهــان، ایـن لیـلـــه القدر من است
من هـلال از داغ و، این بــدر من است
اشــک مــن زیـن گــل، شــده گـلـفــام تر
هـسـتـی ام را مـی بـَریـــد، آرام تـــــــــر
وســعــتِ اشــکــم، به چشـم ابــر نیست
چــاره ای غیـر از نمـاز صبـــــر نیست
زیـن گـل من، بـاغ رضوان نَفحه داشت
مصحف من بود و هجـده صفحه داشت
مَرهـمـی خــــرج دل چــاکــــــم کـنـیـــد
هـمـرهــان، هـمــراهِ او خـــاکـــم کـنـیــد

از فدک تا کربلا ...

کاش در باران سنگ فتنه بر دیوار و در
سینه آیینه را می‌شد سپر، دیوار و در
زخم بود و شعله‌ای، بال هما آتش گرفت
ز آشیان سوخته دارد خبر دیوار و در
گردبادی بود و توفان، قاف را در برگرفت
ریخت از سیمرغ خونین بال، پر دیوار و در
دختر پیغمبر و تدفین پنهانی به شب!
وای بر امت، کند لب وا اگر دیوار و در
حیرتی دارم من از صبری که بر حیدر گذشت
ذوالفقار آرام بود و شعله‌ور، دیوار و در
استخوانی در گلو، خاری به چشم، آتش به جان
ناله‌ها در چاه گاهی، گاه، بر دیوار و در
از فدک تا کربلا یک خط طغیان بیش نیست
سوخت آن‌جا خیمه، این‌جا از شرر، دیوار و در
حسین اسرافیلی

تو قطره قطره می‏چکی

مادر ببین! غروب نشستم در آرزوت   ***    زانو بغل گرفته در آفاقِ جستجوت
وقتی که رنگ می‏پرد از گونه افق   ***    یعنی: دوباره شب شد از ابهام رنگ و روت
تو رو گرفته می‏رسی از کوچه‏های درد   ***   من قد خمیده می‏شکنم در دل سکوت
تو قطره قطره می‏چکی از چشم زینبین (ع)   ***   من واژه واژه لکنتم از بغضِ در گلوت
ارثیه تو بود به ما خسته وارثان   ***   سیلی و شکوه‏ای که بخوانیم در قنوت
ماه (سحر) همیشه کبود است؛ بی گمان   ***   خونین شد، آبروی شفق ریخت از وضوت
الهام نوری

حقیقت پهلو شکسته

ای اشک مهلتی دل غمگین و خسته را    ***   چشمان غم گرفته در خون نشسته را
مولا کنار فاطمه بدرود می‏کند    ***    با بند بند خویش نگاهی گسسته را
بر دوش می‏گذارد و از خانه می‏برد    ***   امشب علی، حقیقت پهلو شکسته را
از کوچه‏های کوفه که رد می‏شود، دریغ!    ***   در شعله می‏کشد دل درهای بسته را
او را به خاک تیره . . . نه! پرواز می‏دهد    ***   در آسمان کبوتر از بند رسته را
در صحن فاطمیه کنون شور دیگری است    ***   شوریدگان سینه زن دسته دسته را

بقیع بود و علی ..

شب فراق تو غم در کمین دلها بود   ***    شب غریبی و اندوه آل طه بود
به غیر غربت و غم با علی نبود   ***    آن شب شب فراق تو غم میهمان مولا بود
بقیع بود و علی بود و دردهای نهان   ***   و یک مدینه جفا بود و کین و حاشا بود
چراغ چشم تو خاموش شد در آن شب   ***    تار ولی علی نگران طلوع فردا بود
علی به بحر غم و گوهر ولایت   ***    او به چنگ فتنه سوداگران دنیا بود
به جز سکوت، علی را نبود دادرسی   ***    همیشه گرچه دلش در فغان و غوغا بود

نوشته شده در  چهارشنبه 91/1/16ساعت  1:1 عصر  توسط محمدرضا صرافی نژاد 

پهلوی زمان شکسته است

سنگ‏ریزه‏ها سیاه،
آسمان کبود،
دست‏های مهربان کبود،
در سیاه، سوخته، مثل سینه زمینیان، آسمان.
پهلوی زمان شکسته است.
حق دارد آسمان اگر زانو بزند این همه غم را.
سکوت، غم بزرگی است که گلوی پرنده‏ها را می‏فشارد.
بعد از تو، حق دارند اگر نخوانند. بعد از تو، رد پاها به کدام سو می‏روند؛ وقتی مدفنت، مشام هیچ نسیمی را معطر نمی‏کند؟ مبادا که بیراهه‏ها، نشان تو را دوباره بخواهند از همه صراط‏های مستقیم، پنهان کنند! کاش نشانه‏ای به قاصدک‏ها می‏دادی! کاش...!

آه از اندوه ریحانه رسول

فاطمه علیهاالسلام ، صبر لایزال نبوی بود که در هیأت عفتی سر به فلک کشیده، چادر به سر می‏کشید و در کوچه‏های مدینه، در تمام رهگذرهای هستی، حضور خدا را به کائنات، یادآور می‏شد.
سیلی ستم و تازیانه کینه را به جان خرید تا هجوم تندبادِ انکار، شمع یک‏تنه حقیقت را خاموش نکند.
افسوس از سوره کوثر که در آن خانه گِلین، همسایه اهالی غفلت و سنگدلی شد! آه از زمزمه‏های شرحه شرحه بتول که در نیمه‏شبِ سجاده و تسبیح، ارکان عرش را به لرزه می‏افکند! آه از ریحانه رسول خدا صلی‏الله‏علیه‏و‏آله که در مشام حسادتِ زمین، به هدر می‏رفت و چشمانِ حقیقت‏ستیز زمانه، رخساره طهارتش را طاقت نداشت.

گریه فاطمه علیهاالسلام ذوالفقار است

به گریه‏ام نخندید، خواب‏آلوده مردم مدینه! گریه من، ذوالفقار من است. دختر رسول خدا صلی‏الله‏علیه‏و‏آله را با گریه چه نسبتی است؟ مرا با گریه نسبتی نیست؛ اگر گوشتان را سر شنیدن ندای حق باشد، مگر جز گریه، راه چاره‏ای هست برای بیدار کردن شما؟! گریه‏ام، ذوالفقار من است؛ پس بهراسید از گریه فاطمه تا دامن خوابتان را نگیرد و از نادانی بیدارتان نکند!

دیگر برای پشیمانی دیر شده است

خبر در شهر منتشر شده: دختر پیغمبر صلی‏الله‏علیه‏و‏آله‏وسلم را دیشب به خاک سپردند!
و علی در بقیع، چندین صورت قبر درست کرده تا کسی نتواند مزار واقعی‏ات را پیدا کند.
مردم، به سرزنش هم مشغولند (وای بر ما! پیغمبر صلی‏الله‏علیه‏و‏آله‏وسلم یک دختر بیشتر نداشت. آن وقت او را به خاک سپردند. بی‏آنکه بر او نماز بخوانیم... حتی جای قبرش را نمی‏دانیم!) چه سرزنش عبثی! چه ملامت بیهوده‏ای! دیگر برای پشیمانی، دیر شده است، خیلی دیر!

چه زود رفتی

قرآن را بوسیدم، گلبرگ‏های یاس، از لابه‏لای ورق‏ها فرو ریخت. یاس‏ها چقدر شبیه تواند، فاطمه! ای گم‏گشته بقیع! کدام گم‏شده به تو پناه آورد و پیدایش نکردی؟!
ای بهشت گم‏شده پهلو شکسته، کدام شکسته! از تو التیام جست و مرهم نگذاشتی؟! تو، آن‏سوی خودت بودی و همیشه بهترین را برای دیگران می‏خواستی و این است شیوه عشق، که از پدر به تو رسیده بود.
بانوی مهربانی و آیینه‏ها، سلام!... اما چه زود وقت خداحافظی رسید.

غروب خورشید جوان

غروب، بر گستره خانه‏های ناهموار مدینه، سایه می‏افکند؛ غروبی سیاه‏تر و وحشت انگیزتر از پیش، غروبی که رنگ غربت داشت. داغی که بر سینه تاریخ، حک شد و خورشیدی که تلألو خویش را از خفتگان تاریکی برچید.
کسی که دریای وجود خویش را بستر پاکیزگی خلایق کرده بود و خیره در چشمش، آفتاب به نظاره می‏نشست، راه سفری دور در پیش گرفت. با هر طلوعش، دنیا از شانه‏های دردآشنایش سرازیر می‏شد و آسمان به زیر گام‏هایش جا گرفت.
عفت، گوشه‏نشین مکتب بانویی بود که حتی از نابینا، روی می‏گرفت. آری! او که در شأنش چنین سروده‏اند: «چون نور بود؛ آن‏سان که برای دیدنش، چشم لازم نیست؛ از این‏رو بود که از نابینا هم روی گرفت».

نوشته شده در  چهارشنبه 91/1/16ساعت  12:55 عصر  توسط محمدرضا صرافی نژاد 

برای مشاهده و دانلود کتابهای فاطمی به آدرس زیر مراجعه کنید :

http://www.sibtayn.com/fa/index.php?option=com_content&view=article&id=14170&Itemid=988

نوشته شده در  چهارشنبه 91/1/16ساعت  12:53 عصر  توسط محمدرضا صرافی نژاد 

استاد سید علیرضا حسینی
بسم اللّه الرحمن الرحیم‏
شهادت حضرت فاطمه زهراء ( س ) واقعیتى است که منابع حدیثى و تاریخ شیعه و سنّى بر آن گواه است . برخى به علت عدم آشنائى با حدیث و تاریخ ، در این واقعیت تردید نموده‏اند . از اینرو گوشه‏اى از شواهد این مصیبت بزرگ را تنها از منابع معتبر اهل‏سنّت تقدیم پویندگان حق و حقیقت مى‏نمائیم .
قال رسول اللَّه ( ص ) : « . . . فتکون اوّل من یلحقنى من اهل بیتى فتقدم علىّ محزونه مکروبه مغمومه مقتوله » .
( فاطمه ) اولین کسى از اهل‏بیتم مى‏باشد که به من ملحق مى‏گردد ، پس بر من وارد مى‏شود ، محزون ، مکروب ، مغموم ، مقتول . . .
فرائد السمطین ج 2 ، ص 34
قال موسى بن جعفر ( ع ) : انَّ فاطمه ( س ) صدّیقه شهیده .
اصول کافى ج 1 ، ص 381
قال ابن عباس : إنّ الرّزیّه کُلَّ الرّزیه ، ما حال بین رسول‏اللَّه ( ص ) و بین کتابه .
مصیبت تمام مصیبت آنگاه رخ داد که بین پیامبر ( ص ) و نوشتارش حائل گردیدند .
صحیح بخارى ج 1 ، 120
شهادت حضرت زهرا ( س ) واقعیتى انکارناپذیر
تاریخ و حدیث اهل سنت و شیعه گواه شهادت جانکاهى است که قافیه بزرگترین مرثیه تاریخ بشریت را مى‏سازد . کوشش پى‏گیر هواداران بانیان این مصیبت نتوانسته است آن را از آخر این مرثیه جانگداز پاک کند . و هیهات ، هیهات . از نوک قلم پوزش مى‏طلبم و او را به بردبارى و شکیبایى فرا مى‏خوانم تا شاید بتوانم فریاد تاریخ را بر این فاجعه جانگداز به رشته تحریر درآوردم . شهادت تنها یادگار پیامبر ، « ام ابیها » صحیح بخارى ، ج 3 ، ص 83 ، کتاب فضائل أصحاب النّبى ( ص ) ، ب 42 ، ح 232 و ب 61 ، مناقب فاطمه ، ح 278 . ، « بضعه الرّسول » همان ب 42 . و سیراعلام النبلاء ، ج 2 ، ص 123 و . . . « سیده نساء العالمین » ، «س یده نساء اهل الجنّه » و . . . پس از رحلت آن حضرت آن هم با فجیعترین وضع ، آن هم بوسیله . . . یعنى چه ؟ آیا ممکن است ؟ این خبر گوش هر انسان آزاده‏اى را مى‏خراشد ، هر عقلى را متحیّر مى‏سازد ، بر هر عاطفه‏اى سنگین مى‏آید . گویا این همان امانتى است که بر کوهها و دریاها عرضه شد و آنها بر آن طاقت نیاوردند . شاید همین امر موجب گردید تا توجیه‏گران تاریخ و افسانه پردازان الفت این واقعیت مسلم تاریخى را انکار کنند . امّا چه مى‏شود کرد ، اى کاش زبان لال مى‏شد ، قلم مى‏شکست این خبر دهشت بار را نمى‏شنیدیم . و اى کاش آسمانها فرو مى‏ریخت ، کوهها متلاشى مى‏شد ، جهان بپایان مى‏آمد و این فاجعه رخ نمى‏داد . چگونه بگویم ؟ به که بگویم ؟ چگونه ناله سرکنم ؟ چگونه فریاد کشم ؟ که این واقعیت تلخى است که تاریخ و حدیث معتبر گواه آن است . این آواى شوم نه تنها از مسلّمات منابع معتبر شیعه است ، بلکه معتبرترین کتابهاى اهل سنت بر این مصیبت شاهدند . صحیح بخارى - معتبرترین کتاب ، پس از قرآن در نزد اهل سنت - طلیعه این مصیبت را از قول ابن عباس در ضمن حدیثى چنین توصیف مى‏کند « الرزیّه کلّ الزریّه » مصیبت آن مصیبتى که بر هر مصیبتى برترى دارد ، بلکه آن مصیبتى که همه مصائب را در بر مى‏گیرد ، زمینه سازى براى این مصیبت عظمى‏ بود . نسبت هذیان و . . . به پیامبر اکرم ( ص ) « غلبه الوجع » براى جلوگیرى تأکید بیشتر بر سفارشات آن حضرت درباره شهید این مصیبت و . . . بود . و با جمله « عندنا کتاب اللَّه حسبنا » کتاب را از عترت جدا کرده و زمینه « الرّزیّه کلّ الرّزیّه » را فراهم کردند . اینک متن حدیث ( ابن عباس گفت : چون بیمارى رسول خدا ( ص ) شدید گردید ، فرمود : چیزى بیاورید تا بر آن براى شما نوشته‏اى بنویسم که بعد از آن گمراه نشوید . عمر گفت : بر پیامبر ( ص ) بیمارى چیره گردیده ، کتاب خدا در دست ماست ما را بس است ، پس اختلاف کردند وجنجال بالا گرفت . پیامبر ( ص ) فرمود : از نزد من بر خیزید درگیرى در حضور من سزاوار نیست .
پس ابن عباس بیرون رفت ومى گفت : مصیبت ، تمام مصیبت آنگاه رخ داد که بین پیامبر (ص ) ونوشتارش حائل گردیدند . « عن ابن عباس قال : لمّا اشتدّ بالنّبیّ ( صلى الله علیه و سلم ) وجعه ، قال : ائتونى بکتاب اکتب لکم کتاباً لاتضلّوا بعده ، قال عمر : انّ النّبیّ ( صلى الله علیه و سلم ) غلبه الوجع وعندنا کتاب اللَّه حسبنا ، فاختلفوا وکثر الغلط ، قال : قوموا عنّی ولاینبغی عندی التنازع ، فخرج ابن عباس یقول : انّ الرزیّه کلّ الرزیّه ماحال بین رسول اللَّه ( صلى الله علیه و سلم ) وبین کتابه. » صحیح بخارى ، ج 1 ، ص 120 ، کتاب العلم ، باب 82 کتابه العلم ، حدیث 112. و ج 3 ، ص 318 ، کتاب المغازى ، باب 199 مرض النّبیّ ( ص ) و وفاته ، حدیث 872. و ج 4 ، ص 225 ، کتاب المرض و الطب ، باب 357 قول المریض قوموا عنّى ، حدیث 574. و ص‏774 ، کتاب الاعتصام ، باب 1191 کراهیه الخلاف ، حدیث 2169. ‏ شاید آنانکه کلام ابن عباس را مى‏شنیدند که مى‏گوید : « الرّزیّه کلّ الرّزیّه » واى مصیبت جامع ، حیران و آشفته خاطر بودند که یعنى چه ؟ ! ابن عباس چه مى‏گوید ؟ ! امّا پس از چند روز انگشت شمار نسبت دهنده هذیان و یاوه‏گویى به پیامبر ( ص ) کلام دیگرى گفت : به خدا قسم خانه را با شما آتش مى‏زنم . این ماجرا در منابع فراوانى از اهل سنت آمده که فقط به چند نمونه آن اشاره مى‏شود . الف : ابو بکر عبداللَّه بن محمد بن ابى شیبه ، شیخ و استاد بخارى ، در کتاب المصف ، مى‏گوید : « آنگاه که بعد از رسول‏خدا ( ص ) براى ابوبکر بیعت مى‏گرفتند . على ( ع ) وزبیر براى مشورت در این امر نزد فاطمه ( س ) دختر پیامبر ( ص ) رفت وشد مى‏کردند . عمر بن خطاب با خبر گردید وبنزد فاطمه ( س ) آمد وگفت : اى دختر رسول خدا ( ص ) ! به خدا در نزد ما کسى از پدرت محبوبتر نیست وپس از او محبوبترین تویى ! ! وبه خدا قسم این امر مرا مانع نمى‏شود که اگر آنان نزد تو جمع شوند ، دستور دهم که خانه را با آنها به آتش کشند . اسلم گفت : چون عمر از نزد فاطمه ( س ) بیرون شد ، على ( ع ) و . .به خانه بر گشتند . پس فاطمه ( س ) گفت : مى‏دانید که عمر نزد من آمد ، وبه خدا قسم یاد کرده اگر شما ( بدون اینکه با ابوبکر بیعت کنید ) به خانه برگردید خانه را با شما آتش مى‏زند ؟ وبه خدا قسم که او به سوگندش عمل خواهد کرد » « حین بویع لأبى بکر بعد رسول اللَّه ( ص ) کان علیّ والزبیر یدخلان على فاطمه بنت رسول اللَّه ( ص ) فیشاورونها ویرجعون فی أمرهم ، فلمّا بلغ ذلک عمر بن خطاب ، خرج حتّى‏ دخل على فاطمه فقال : یا بنت رسول اللَّه ( ص ) واللَّه ما أحد أحب إلینا من أبیک وما أحد أحب إلینا بعد أبیک منک ، وأیم اللَّه ما ذلک بمانعی أن اجتمع هؤلاء النفر عندک أن أمرتهم أن یحرق علیهم البیت . قال : فلمّا خرج عمر جاؤوها فقالت : تعلمون انّ عمر قد جائنی وقد حلف باللَّه لإن عدتم لیحرقنّ علیکم البیت ، وأیم اللَّه لیمضینّ لما حلف علیه . » کتاب المصنف ، ج 7 ، ص 432 ، حدیث 37045 ، کتاب الفتن . ‏ ب : همین مضمون را سیوطى در مسند فاطمه ، آورده است . سیوطى ، مسند فاطمه ، ص 36. ج : ابن عبدالبر ، در الاستیعاب ، نیز این داستان را نقل کرده است . ابن عبدالبر ، الاستیعاب ، ج 3 ، ص 975. و . . . و سپس با مشعلى بر در خانه فاطمه آمد و در جواب فاطمه که فرمود : آیا من نظاره‏گر باشم و تو خانه مرا آتش بزنى ؟ گفت : بلى . چنانکه بلاذرى مى‏گوید : « ابوبکر به على ( ع ) پیام فرستاد تا با وى بیعت کند امّا على نپذیرفت . پس عمر با مشعلى آمد ، فاطمه ( س ) نا گاه عمر را با مشعل در خانه‏اش یافت ، پس فرمود : یابن الخطّاب ! آیا من نظاره گر باشم وحال آنکه تو در خانه‏ام را بر من به آتش مى‏کشى ؟ ! عمر گفت : بلى . » « انّ ابابکر ارسل الى علىٍّ یرید البیعه ، فلم یبایع فجاء عمر ومعه فتیله فتلقته فاطمه على الباب ، فقالت فاطمه : یابن خطاب ! أتراک محرقاً علىَّ بأبی ؟ ! قال : نعم . » بلاذرى ، انساب الاشراف ، ج 1 ، ص 586 . ‏ وابوالفداء نیز مى‏گوید : « سپس ابوبکر عمر بن خطاب را به سوى على وآنانکه با او بودند فرستاد تا آنان را از خانه فاطمه ( س ) بیرون کند . وگفت : اگر از دستور تو سر باز زدند با آنان بجنگ .
پس عمر مقدارى آتش آورد تا خانه را آتش زند .
پس فاطمه ( س ) بر سر راهش آمد وفرمود : کجا ؟ اى پسر خطاب ! آمده‏اى تا کاشانه ما را به آتش کشى ؟ ! گفت : بلى . یا در آنچه امت وارد شده‏اند وارد شوند . » « ثمّ انّ ابابکر بعث عمر بن خطاب الى علیٍ ومن معه لیخرجهم من بیت فاطمه ( رضی‏اللَّه عنها ) وقال : ان ابى‏ علیک فقاتلهم ، فاقبل عمر بشى‏ء من نار على ان یضرم الدار ، فلقیته فاطمه ( رضی‏اللَّه عنها ) وقالت : الى این یابن الخطّاب ؟ ! أجئت لتحرق دارنا ؟ ! قال : نعم ، او یدخلوا فیمادخل فیه الامّه . » ابوالفداء ، تاریخ ابى الفداء ج 1 ص 156 . دار المعرفه ، بیروت . ‏ این سخن و این رفتار تفسیرى بر کلام ابن عباس « الرزیّه کلّ الزریّه » گردید . نه ، سخن ابن عباس تفسیرى به گستردگى تاریخ ، بلکه به وسعت . . . دارد ، که در این رزیّه و ماتم ، تاریخ قصیده‏اى سروده است ، که این گفته و کرده عمر جزء اوّلین مصرعهاى آن قصیده بود . شاید ابن عباس هم از آن غزلى که عمر سرائید « غلبه الوجع » در ابتدا « الرزیّه کلّ الزریّه » را درک نمى‏کرد . و تنها پیامبر اکرم ( ص ) در بستر بیمارى این غزل غم را تا به پایان خواندند ، که درد و تلخى آن ، سختى بیمارى را تحت الشعاع قرار داد . از اینرو عالم بزرگ سنى شافعی جوینی - استاد جمعى از علماى اهل سنت ، که یکى از شاگردانش - ذهبى - که به شاگردیش افتخار مى‏کند و مى‏گوید : سمعت من الإمام المحدّث الأوحد الأکمل فخرالإسلام صدرالدّین . . . و کان دیّناً صالحاً تذکره الحفاظ ، ج 4 ، ص 1505 ، رقم 24 . - . از پیامبر اکرم ( ص ) نقل مى‏کند که فرمود : « چون به دخترم فاطمه مى‏نگرم بیاد مى‏آورم آنچه را که بعد از من بر سر او خواهد آمد و حال آنکه در خانه‏اش ذلّت وارد گردیده ، از وى هتک حرمت شده ، حقش غضب ، و ارثش منع شده ، پهلویش شکسته و جنینش سقط گردیده و او فریاد برمى‏آورد « یا محمداه » . . . . پس او اولین کسى از اهل‏بیتم مى‏باشد که به من ملحق مى‏گردد ، پس بر من وارد مى‏شود ، محزون ، مکروب ، مغموم ، مقتول . . . » . « ..وانّی لمّا رأیتها ذکرت ما یصنع بعدی ، کانّی بها وقد دخل الذّل بیتها وانتهکت حرمتها وغصبت حقّها ومنعت ارثها وکسرت جنبها واسقطت جنینها وهی تنادى : یإ؛ محمداه...فتکون اوّل من یلحقنی من أهل بیتی فتقدم علیّ‏َ محزونه مکروبه مغمومه مغصوبه مقتوله. » فرائد السمطین ، ج 2 ، ص‏34 ، 35 طبع بیروت. ‏
هنگامى با مشعل آتش براى تسلیت دختر پیامبر اکرم ( ص ) آمدند که وى « به محسن » باردار بود و تهاجم به خانه و . . . موجب قتل محسن طفلى که هنوز پابه دنیا ننهاده بود گردید . چنانکه ابن ابى دارم - آنکه ذهبى وى را الامام الحافظ الفاضل . . . کان موصوفاً بالحفظ و المعرفه خوانده - جمله « إنّ عمر رفس فاطمه حتّى اسقطت بمحسن » . عمر لگدى بر حضرت زهرا ( س ) زد تا محسن سقط گردید » . را مورد تقریر و تأیید قرار داده ، تا مورد نکوهش گروهى قرار گرفت . « کان ابن ابى دارم مستقیم الامر عامه دهره ثم فى آخر ایامه کان اکثر ما یقرء علیه المثالب حضرته و رجل یقرء علیه ان عمر رفس فاطمه حتى اسقطت بمحسن. » سیر اعلام النبلاء ، ج 15 ، ص 578. ‏ روشن است زنى که در اثر تهدید به احراق بیت و آتش زدن خانه‏اش و سقط جنینش و . . . مریض گردد و مرض او در زمان کوتاهى منجر به فوت وى شود ، این فوت شرعاً و عرفاً و عقلاً قتل و شهادت محسوب مى‏گردد ، و به عامل جنایت مستند مى‏باشد ، و نیازى به دلیل دیگرى ندارد . از اینرو است که ائمه معصومین : واهل‏بیت رسول‏خدا ( ص ) مادر خود را شهید مى‏خواندند . چنانکه حضرت موسى بن جعفر ( ع ) فرمود : « إنّ فاطمه ( س ) صدیقه شهیده » اصول کافی ، ج 1 ، ص 381 ، ح 2 . با آنچه گفته شد جاى تردیدى باقى نمى‏ماند ، و شهادت دختر پیامبر ( ص ) براى هیچ شیعه و سنى منصف و غیرمتعصبى قابل انکار نیست . در عین حال باز هم این قصّه بر باورهاى بسیارى سنگین مى‏آید و جا دارد که فریاد برآورند که : آه چه مى‏گوئى ؟ چه مى‏نویسى ؟ ساکت باش ؟ مگر ممکن است راست باشد ؟ اگر راست است ؟ پس چرا افلاک مى‏گردند ؟ خورشید مى‏تابد ؟ و . . . . مگر خدا به پیامبرش نفرمود : « لولاک لما خلقت الأفلاک » و پیامبر اکرم ( ص ) درباره دخترش نفرمود : « فاطمه بضعه منّى » فاطمه پاره‏تن من است ؟ شاید بخارى به دروغ طلیعه این غزل را سروده است « غلبه الوجع » ، « عندنا کتاب اللَّه حسبنا » ، « الرزیّه کلّ الزریّه » ؟ مگر صحیح بخارى معتبرترین کتاب اهل سنت نیست ؟ چرا این جملات را آن قدر تکرار کرده ؟ چرا وى مراسم غریبانه به خاک سپارى فاطمه را در نیمه شب دور از انظار خلیفه و . . . ذکر کرده ؟ ومى گوید : چون فاطمه وفات کرد شوهرش علی ( ع ) وى را شبانه به خاک سپرد وابوبکر را خبر نکرد وخود بر او نماز گزارد . فلمّا توفّیت دفنها زوجها علیّ لیلاً و لم یؤذن بها ابابکر و صلّى علیها... صحیح بخارى ، ج 3 ، ص 253 ، کتاب المغازى ، باب 155 غزوه خیبر ، حدیث 704. ‏ چرا کراهیت على ( ع ) ملاقات با عمر را ذکر کرده ؟ . . . أن ائتناو لا یأتنا احد معک کراهیّه لمحضر عمر . همان مدرک ‏ اگر بخارى مى‏بود شاید مى‏گفت : من تنها نبودم ، مسلم هم همین جریان را نقل کرده وگفته است : که ابن عباس بر این رزیّه چنان گریست که از اشکاهایش ریگها تر شدند « قال ابن عباس : یوم الخمیس وما یوم الخمیس ، ثمّ بکى‏ حتّى‏ بلّ دمعه الحصى‏ ، فقلت یا بن عباس وما یوم الخمیس ؟ قال : اشتدّ برسول‏اللَّه ( صلى الله علیه و سلم ) وجعه فقال ائتونی اکتب لکم کتاباً لاتضلّوا بعدی فتنازعوا وما ینبغی عند نبىّ تنازع ، وقالوا ما شأنه أهجر استفهموه ، قال : دعونی . . . » ( ابن عباس گفت : روز پنجشنبه ، چه روز پنجشنبه‏اى سپس گریست تا آب دیدگانش ریگها را تر کرد . پس گفتم : روز پنجشنبه چیست ؟ گفت : بیمارى رسول خدا ( ص ) شدید گشت ، پس فرمود : بیاورید تا براى شما نوشتارى بنویسم که بعد از من گمراه نشوید . پس نزاع کردند ، ونزاع در نزد پیامبر سزاوار نیست ، و گفتند او را چه شده است ، هزیان مى‏گوید ، از او جویاشویم ، فرمود ، رها کنید مرا . . . ) صحیح مسلم ، ج 3 ، ص 455 ، کتاب الوصیّه باب 5 الوقف ح 22 . ابن ابى شیبه استادم قبل از من فاجعه را روشن‏تر بیان کرده که تهدید بآتش کشیدن خانه را ذکر کرده . مطلب روشن‏تر از آن است که بتوان آن را مخفى کرد ، چه اینکه این مطلب در منابع معتبر ما اهل‏سنت فراوان آمده . شاید کسى تصّور کند : آنچه به سند صحیح ومعتبر ثابت وغیر قابل انکار است ، تهدید به آتش کشیدن خانه فاطمه ( س ) است ، امّا اصل آتش زدن ثابت نیست . بلى ، کلام ابن ابى شیبه به تنهایى آتش زدن بیت وحى را ثابت نمى‏کند ، امّا بخارى با نقل بیعت نکردن على ( ع ) با ابوبکر از به آتش کشیدن بیت نبوّت خبر مى‏دهد . زیرا در نقل ابن ابى شیبه خواندیم که عمر قسم یاد کرد اگر بیعت نکنند دستور مى‏دهم تا خانه را با اهلش آتش زنند . آنچنان سوگند عمر جدّى بود که فاطمه ( س ) سوگند مى‏خورد که عمر به قسمش وفا خواهد کرد . وبخارى آورده است : « فاطمه ( س ) بر ابوبکر غضب نمود پس با وى قهر کرد پس با او سخنى نگفت تا وفات نمود وبعد از پیغمبر ( ص ) شش ماه زندگى کرد . . . ( و على ( ع ) ) در این ماههابیعت نکرد . « فوجدت فاطمه على ابى بکر فی ذلک فهجرته فلم تکلمه حتّى‏ توفیّت وعاشت بعد النّبیّ ( صلى الله علیه و سلم ) ستّه اشهر... ولم یکن یبایع تلک الاشهر. » صحیح بخارى ، ج 3 ، ص 253 ، کتاب المغازى ، باب 155 غزوه خیبر ، حدیث 704. ‏ پس بنا بر این چنانکه بلاذرى در انساب الاشراف مى‏گوید : « فلم یبایع فجاء عمر ومعه فتیله » . عمر به مقتضاى قسمش عمل کرد وبیت اهل البیت را به آتش کشید .
وآنچه برخى نقل کرده‏اند که على ( ع ) پس از تهدید ناگزیر از بیعت شد ونوبت به احراق نرسید ، مخالف نقل بخارى است ، که در نزد اهل سنت از اعتبار بیشترى برخوردار است ، ونیز شواهد حدیثى وتاریخى ، آن رامردود مى‏داند . بلى قافیه این مرثیه و نوحه با سرودن طلیعه آن به زبان هر سراینده‏اى جارى مى‏شود ، چون با قسم به آتش زدن خانه ، وسپس براى وفاء به قسم با مشعل به در خانه آمدن ، و سقط جنین و . . . از دنیا رفتن پس از مدت کوتاهى ، قتل و شهادت و مستند به این مقدمات خواهد بود . هر چند بعضى از ناقلین این مرثیه و مصیبت به نتیجه آن تصریح نکرده باشند . امّا همانطور که گذشت این مرثیه به وسیله پدر فاطمه ( س ) پیامبر اکرم ( ص ) و فرزندانش ائمه اطهار : تا پایان سرائیده شد . تا اینجا به گوشه‏اى از شواهد تاریخى حدیثى بر شهادت فاطمه زهرا ( س ) از منابع معتبر اهل سنت اشاره شد . مطلب آنقدر واضح و روشن است که نیازى به تکثیر منابع نیست .
امّا از طرف دیگر فاجعه آن قدر بزرگ و سنگین است که هر چند نتوان در ادلّه و مستندهاى تاریخى و حدیثى آن خدشه نمود ، امّا باز هم عواطف و احساسات به سختى مى‏تواند آن را باور کند . مگر على ( ع ) نبود ؟ چگونه جرأت کردند ؟
على ( ع ) مى‏دید ؟ مى‏دید فاطمه ( س ) را مى‏زدند ؟ مى‏دید آتش شعله مى‏کشد ؟ مى‏دید مصیبتهایى که روزگاران را همچون شب تار و سیاه کرده است بر فاطمه ( س ) مى‏بارد ؟ ! چگونه جرأت کردند ؟
مگر ندیده بودند على ( ع ) در خیبر را چگونه از جا کند ؟ مگر ندیده بودند على ( ع ) مرحب را چگونه دو نیم کرد ؟ مگر ندیده بودند على ( ع ) عمرو بن عبدود را . . . ؟ مگر ندیده بودند ؟ ؟ ؟ مگر نداى جبرئیل را نشنیده بودند « لا سیف الاّ ذوالفقار و لا فتى الاّ على » چگونه جرأت کردند ؟ بلى على ( ع ) را دیده بودند .
اى کاش على ( ع ) را فقط در این صحنه‏ها دیده بودند تا جرأت نمى‏کردند . حلم على را هم که از کوهها سختتر بود دیده بودند
یافته بودند که على ( ع ) نفس پیغمبر ( ص ) است ، و پیغمبر را نیز سالها آزموده بودند ، اکنون شروع ماجرا نبود . قبل از آن بر پیامبر ( ص ) جرأت مى‏کردند .
و او را مى‏آزردند ! آن هم نه آزارى همچون آزار مشرکان مکّه ، که بر آن حضرت سنگ و خاک و خاکستر و زباله مى‏ریختند ! از آن زشتتر ! و نه آزارى همچون آزار مشرکان و یهود و نصارى در جنگها با تیر و نیزه و شمشیر ، بلکه از آن سختتر ! آزار در مورد همسران پیامبر ( ص ) : آه چه دشوار است بر غیرت اللَّه . باید سر بر دیوار نهاد و تا ابد بر مظلومیت محمد ( ص ) خون گریست « که او فرمود : ما اوذى نبىّ بمثل ما اوذیت » بجاى اینکه با پیروزى‏ها اذیّت و آزارها کم شود افزون مى‏گردید ! و با رحلتش به اوج رسید . یافته بودند که سماحت و عظمت پیامبر ( ص ) بر شجاعت و قدرتش فزونى دارد . دیده بودند در مقابل اذیّتهاى مشرکین قریش نفرین نمى‏کرد و مى‏فرمود « انّ قومى لا یعلمون » و در مقابل آنانکه بر آن حضرت شمشیر کشیده بودند فرمود : « اذهبوا انتم الطّلقاء » لذا بر آن حضرت جرأت مى‏کردند . اوحیا مى‏کرد که خود در مقابل آزارهایى که بر وى وارد مى‏شد اعتراض کند ، او دین خدا را پاس مى‏داشت ، و خدا به دفاع از او مى‏پرداخت . از آیات سوره احزاب استفاده مى‏شود که : جمعى سرزده و بدون اذن وارد خانه پیامبر ( ص ) مى‏شدند . چون آنها را دعوت به میهمانى مى‏کردند ، پس از پذیرایى دور هم مى‏نشستند و با هم به گفتگوهاى بیهوده و حتى آزاردهنده‏اى مى‏پرداختند . و گاه چون از زنان پیامبر چیزى مى‏خواستند ناگهان پرده را بالا زده و سؤال خود را مطرح مى‏کردند . پیامبر از این وضع آزرده مى‏گشت .
امّا حیا مانع بود تا آنها را از این رفتارهاى ناهنجار و ناشایسته منع کند . خداوند آیاتى را فرو فرستاد و آنها را از این رفتار ناشایست خصوصاً در مورد همسران پیامبر بر حذر داشت . ( یااّیها الّذین آمنوا لا تدخلوا بیوت النّبى الاّ أن یؤذن لکم الى طعام غیر ناظرین اناه و لکن اذا دعیتم فادخلوا فاذا طعمتم فانتشروا و لا مستئنسین لحدیث انّ ذلکم کان یؤذى النّبىّ فیستحیى منکم و اللَّه لا یستحیى من الحق و اذا سألتموهن متاعاً فسئلوهن من وراء حجاب ذلکم اطهر لقلوبکم و قلوبهنّ. ) ( اى کسانى که ایمان آورده‏اید ! به خانه‏هاى پیامبر داخل نشوید مگر بشما براى صرف غذا اجازه داده شود ، بدون اینکه چشم به ظرف غذاى وى بدوزید ، امّا هنگامى که دعوت شدید داخل شوید ، ووقتى غذا خوردید پراکنده شوید ، و ( بعد از صرف غذا ) به بحث وگفتگو ننشینید ، این عمل ، پیامبر را مى‏آزارد ، ولى از شما شرم مى‏کند ( وچیزى نمى‏گوید ) ، امّا خدا از ( بیان ) حق شرم ندارد. وهنگامى که چیزى از آنان ( همسران پیامبر ) مى‏خواهید از پشت پرده بخواهید ، این کار براى پاکى دلهاى شما وآنها بهتر است ) سوره الاحزاب ، آیه 53. ‏ و سپس فرمود : شما حق ندارید پیامبر ( ص ) را بیازارید و پس از او با همسرانش ازدواج کنید این رفتار شما نزد خداوند بزرگ است‏ ( و ما کان لکم أن تؤذوا رسول اللَّه و لا أن تنکحوا ازواجه من بعده أبداً انّ ذلکم کان عند اللَّه عظیماً . ) سوره الاحزاب ، آیه 53 . ‏ و پس از چند آیه مى‏فرماید : آنانکه خدا و پیامبرش را مى‏آزارند ، خداوند برآنها در دنیا و آخرت لعن مى‏فرستد و براى آنان عذابى خار کننده آماده فرموده است . ( انّ الّذین یؤذون اللَّه و رسوله لعنهم اللَّه فى الدّنیا و الآخره و أعدّ لهم عذاباً مهیناً. ) سوره الاحزاب ، آیه 57. ‏ شاید بتوان یکى از اهم مصادیق آزار پیامبر ( ص ) را داستانى که بخارى آورده است به شمار آورد . حاصل داستان این است که زنان پیامبر اکرم ( ص ) در تاریکى شب با پوشش کامل به مکانى که خلوت و مناسب بود براى قضاء حاجت مى‏رفتند . چون ام‏المؤمنین سوده قد بلندى داشت یا تنومند بود عمر وى را شناخت و فریاد برآورد که‏اى سوده تو نمى‏توانى خود را از ما پنهان کنى ، بدان که ما تو را شناختیم . سوده بر مى‏گردد ، و به پیامبر شکوه مى‏برد و آن حضرت مى‏فرماید شما رخصت داده شده‏اید که براى حوائجتان خارج شوید . این داستان را بخارى در سه جا از کتاب صحیحش آورده است .

نوشته شده در  چهارشنبه 91/1/16ساعت  12:46 عصر  توسط محمدرضا صرافی نژاد 

1 - در کتاب التفسیر سوره الاحزاب در ذیل آیات فوق . « عن عایشه قالت : خرجت سوده بعد ما ضرب الحجاب لحاجتها ، وکانت امرأه جسیمه لاتخفى‏ على من یعرفها ، فرآها عمر بن الخطّاب ، فقال : یا سوده ! أما واللَّه ما تخفین علینا ، فانظرى کیف تخرجین ، قالت : فانکفأت راجعه .. فدخلت فقالت : یا رسول اللَّه انّی خرجت لبعض حاجتی فقال لی عمر : کذا وکذا ، ...فقال : انّه قد اذن لکنّ أن تخرجن لحاجتکنّ » ( عایشه گفت : پس از آنکه آیه حجاب نازل گردید ، سوده براى قضاى حاجتش بیرون رفت ، او زنى تنومند بود ، از اینرو نمى‏توانست خود را از کسانیکه او را مى‏شناختند پنهان کند عمر بن خطاب او را دید ، وگفت : اى سوده ! به خدا نمى‏توانى خود را از ما مخفى نگاه دارى ، پس فکر کن چگونه خارج شوى گفت : پس بادگرگونى باز گشت وبر پیامبر وارد شد وگفت : یا رسول اللَّه ! من براى برخى از نیازهاى خود بیرون رفتم : عمر به من چنین وچنان گفت... پس ( پیامبر اکرم ( ص ) ) فرمود : شما اجازه داده شده‏اید تا براى نیازهایتان خارج شوید. ) صحیح بخارى ، ج 3 ، ص‏451 باب 45 ، حدیث 1220. ‏
2 - در کتاب النکاح باب خروج النساء لحوائجهن . « عن عایشه خرجت سوده بنت زمعه لیلاً فرآها عمر ، فعرفها ، فقال : انّک واللَّه یا سوده ! ما یخفین علینا ، فرجعت الى النّبیّ ( صلى الله علیه و سلم ) فذکرت ذلک له...وهو یقول : قد أذن اللَّه لکنّ أن تخرجن لحوائجکنّ » ( عایشه گفت : شبى سوده بنت زمعه بیرون رفت ، عمر او را دید وشناخت ، وگفت : به خدا اى سوده نمى‏توانى خود را از ما مخفى نگاه دارى گفت : بسوى پیامبر ( ص ) باز گشت ، پس ماجرا را براى آن حضرت نقل کرد ، واو ( ص ) مى‏فرمود : خدا به شما اجازه داده است تا براى نیازهایتان خارج شوید. ) همان ، ج 4 ، ص 75 ، ب 116 ، ح 166. ‏
3 - کتاب الوضوء باب خروج النساء الى البراز . « عن عایشه انّ ازواج النّبىّ ( صلى الله علیه و سلم ) کنّ یخرجن باللیل اذا تبرزن الى المناصع وهو صعید افیح فکان عمر یقول للنّبی ( صلى الله علیه و سلم ) : تحجب نسائک ، فلم یکن رسول اللَّه ( صلى الله علیه و سلم ) یفعل ، فخرجت سوده بنت زمعه زوج النّبیّ ( صلى الله علیه و سلم ) لیله من اللیالى عشاءً ، وکانت امرأه طویله ، فناداها عمر : الا قد عرفناک یاسوده ، حرصاً على ان ینزل الحجاب » ( عایشه گفت : همسران پیغمبر ( ص ) در شب براى قضاى حاجت به زمین وسیعى مى‏رفتند ، عمر به پیامبر مى‏گفت : زنانت را از نامحرمان بپوشان امّا پیامبر ( به نصیحت عمر ) عمل نمى‏کرد ، تا شبى سوده بنت زمعه که قامتى بلند داشت پس از پاسى از شب بیرون شد ، پس عمر فریاد بر آورد : اى سوده بدان که تو را شناختیم ، چون وى بر نزول آیه حجاب حریص بود ) همان ، ج 1 ، ص 136 ، ب‏109 ، ح 143. ‏
معمولاً مفسرین شأن نزول آیات فوق را دو قضیّه ذکر کرده‏اند .
1 - داستان فوق‏
2 - اینکه یکى از اصحاب پیامبر ( ص ) گفت : چون پیامبر از دنیا رود من با فلان همسرش ازدواج خواهم کرد ، این سخن به آن حضرت رسیده بسیار آزرده شد ، پس آیات فوق نازل گردید . گروهى از مفسران این شأن نزول را ذکر کرده‏اند از آن جمله است طبرى در جامع البیان ، و آلوسى در روح المعانى ، و ابن کثیر در تفسیر القرآن العظیم ، ابن کثیر صحابى مورد شأن نزول آیه را طلحه و همسرى را که در نظر داشته عایشه دانسته است . با وجود اینکه داستان عمر و سوده بعد از نزول آیه حجاب واقع گردیده به طوریکه در متن حدیث آمده است « بعد ما ضرب الحجاب » . در عین حال سوء ادب و شرمنده نمودن و اذیت و آزار ام‏المؤمنین سوده حرم پیامبر را - که موجب آزردگى رسول خدا شده و یکى از اسباب نزول آیه شریفه ( و ما کان لکم ان تؤذوا رسول‏اللَّه ) حق اذیت و آزار پیامبر ( ص ) را ندارید - را جزء فضائل عمر و یا به تعبیر دیگر از موافقات عمر به شمار آورده‏اند . مثلاً آلوسى پس از قبول اینکه کار عمر خلاف ادب و شرمنده نمودن سوده حرم رسول‏اللَّه ( ص ) و آزردن او است ، مى‏گوید : عمر در این کار عیبى نمى‏دیده ، چون گمان مى‏کرده که بر این کار خیر عظیمى مترتب مى‏گردد . « وذلک أ حد موافقات عمر ( ره ) وهی مشهوره ، وعدّ الشّیعه ما وقع منه من المثالب ، قالوا : لما فیه من سوء الأدب وتخجیل سوده حرم رسول اللَّه ( صلى الله علیه و سلم ) وایذائها بذلک. واجاب أهل السّنه ، بعد تسلیم صحه الخبر أنّه ( ره ) رأى‏ أن لابأس بذلک ، لما غلب على ظنّه من ترتب الخیر العظیم... » تفسیر روح المعانى ، ج 22 ، ص 72. ‏ و نیز بخارى - یا برخى از راویان حدیث - در کتاب وضوء این داستان را چنین توجیه کرده‏اند ، که این اهانت و سوء ادب « حرصاً على أن ینزل الحجاب » بوده . صحیح بخارى ، ج 1 ، کتاب الوضوء ، باب 109 خروج النّساء الى البراز. ‏ و حال آنکه خود در تفسیر سوره احزاب گفته است : این داستان پس از نزول آیه حجاب بوده است . همان. ‏ این امر موجب گردیده تا برخى از شارحان بخارى ناگزیر شوند براى جمع بین این احادیث بگویند شاید این داستان مکرّر تحقق یافته است . « قال الکرمانى : فان قلت : وقع هنا أنّه کان بعد ضرب الحجاب ، وتقدم فی الوضوء أ نّه کان قبل الحجاب ، فالجواب : لعله وقع مرتین. » فتح البارى ، عسقلانى ، ج 8 ، ص 391. ‏ به هر حال ، آنگاه که حکومت در دست پیامبراکرم ( ص ) بود ، و آنان محکوم بودند ، بر آن حضرت جرئت مى‏کردند . گاه با آرزوى رحلت پیامبر ، خیال ازدواج با همسرش را در سر مى‏پروراندند ، گاه با عبارات توهین آمیزى همسران پیامبر ( ص ) را مخاطب قرار مى‏دادند .
آه ، این چه جرئتى وقیحانه است ؟ تصور رحلت رهبران دینى براى ارادتمندانشان بسیار دشوار است . آه چه مظلومیتى ؟ آه چه غربتى ؟ یا رسول‏اللَّه « اصبنا بک یا حبیب قلوبنا فما اعظم المصیبه حیث انقطع عنا الوحى و حیث فقدناک » . هنوز 60 بهار از عمر شریف و مبارکت نگذشته بود که تو را درباره همسرانت آزردند ! هواى ازدواج با همسرانت را پس از رحلتت در سر پروراندند !
با جمله‏هاى اهانت آمیز با ناموست سخن راندند ! تا خدا فرمود ( و ما کان لکم ان تؤذوا رسول اللَّه و لا أن تنکحوا ازواجه من بعده ابداً ) آه چه جرئتى ؟ آیا این قوم پس از آنکه خود به حکومت رسیدند ، و فاطمه ( س ) و اهل‏بیت پیامبر ( ص ) در ظاهر محکوم و مقهور گردیدند ، براى پى‏گیرى اهدافشان جرأت نخواهند داشت ؟ چون دختر پیامبر است ؟ چون همسر على است ؟ چون مصیبت زده است ؟ آن هم به بزرگترین مصائب ؟ نه ، این امور بر جرئت آنان مى‏افزود .
امّا هنوز جاى سؤال است که چرا از شجاعت پیامبر ( ص ) و على‏8 نمى‏هراسیدند و جرأت مى‏کردند ؟ یا به تعبیر دیگر ، چرا پیامبر و على صلوات اللَّه علیهما از شجاعت و غیرت خود بهره نمى‏گرفتند ، تا مخالفان چنان جرأت کنند و بر آنها چیره شوند ؟ اولاً : خاندان پیامبر ( ص ) همانند دیگران نیستند .
آنچه آنان را به عکس العمل وا مى‏دارد فقط امر الهى و رضاى اوست . آنان بر اساس تعصب ، غضب ، منافع شخصى ، دفاع از خود و متعلقات خود حرکت نمى‏کنند . بلکه تنها مدافع دین و تابع وظیفه و امر الهى‏اند .
حضرت على ( ع ) تنها بر اساس امر و فرمان عمل مى‏کرد ، او امر به صبر شده بود ، پس امتثالاً لامر اللَّه سبحانه صبر کرد . ثانیاً : روشن است که اگر به همسر یا مادر و خواهر کسى - هر چند ضعیف و غیرشجاع - هجوم برند ، او در خانه نخواهد نشست و به دفاع برمى‏خیزد . امّا اگر بداند که مهاجمین مى‏خواهند با تحریک احساسات ، وى را به عکس‏العمل وادارند تا به اهداف شوم خود برسند . اگر شخصى با تدبیر و عاقل و مسلط بر نفس خود باشد هیچگاه دشمن را با عکس العمل به اهدافش نمى‏رساند . على ( ع ) مى‏دانست آشوب و جنجال هدف مهاجمین است ، تا در پرتو آن امر را مشتبه نموده و فرصت را براى معرّفى حق از على و فاطمه‏8 بگیرد . على با صبر و بردبارى نقشه شوم مهاجمین را خنثى کرد .
و با فدا نمودن خود و همسرش ، مسؤولیت بزرگ خود را براى حفظ دین ایفا و حجت را تا روز قیامت بر خلق تمام کرد . و به این ترتیب پرسشهاى فراوانى را پیش‏روى تاریخ قرارداد ، که از آن جمله است : چرا خورشید عُمْر فاطمه ( س ) به آن زودى غروب کرد ؟ آیا به مرگ طبیعى بود ؟
تهدید به آتش کشیدن خانه در آن تأثیر نداشت ؟
آتش‏زدن در خانه چطور ؟
در به پهلوزدن چطور ؟
سقط جنین و بیمارى پس از آن باعث شهادت نبود ؟
اگر اینها نبود ؟ یا اینها موجب شهادت نبود ؟
پس چرا : همانطور که بخارى ومسلم مى‏گویند : فاطمه ( س ) تا آخر عمر از ابوبکر قهر بود ؟ « فغضبت فاطمه بنت رسول اللَّه ( ص ) فهجرت ابابکر فلم تزل مهاجرته حتى توفّیت » . صحیح بخارى ، ج 2 ، ص 504 ، کتاب الخمس ، باب 837 ، ح‏1265 . « فوجدت فاطمه على ابى بکر فى ذلک فهجرته فلم تکلّمه حتّى‏ توفّیت . » همان ، ج 3 ، ص 252 ، کتاب المغازى ، ب 155 غزوه خیبر ، حدیث 704 . و صحیح مسلم ، ج 4 ، ص 30 ، کتاب الجهاد و السیر ، باب 15 ، ح 52 . ‏ چرا در بخارى آمده است : فاطمه ( س ) پنهان بخاک سپرده شد ؟ « فلمّا توفّیت دفنها زوجها علىٌّ لیلاً ولم یؤذن بها أبابکر وصلّى‏ علیها . » همان . ‏ چرا چنانکه بخارى نقل کرده : نیمه شب دفن گردید ؟ همان . ‏
چرا قبر تنها یادگار پیامبر ( ص ) هنوز مخفى است ؟ چرا پس از گذشت سالها از این ماجرابخارى ومسلم آورده‏اند : على ( ع ) ابوبکر و عمر را کاذب ، آثم ، غادر و خائن مى‏دانست ؟ قال عمر لعلى وعباس : « فرأیتماه ( ابابکر ) کاذباً آثماً غادراً خائناً . . . فرأیتمانی کاذباً آثماً غادراً خائناً . . . » صحیح مسلم ، ج 4 ، ص 28 ، کتاب الجهاد و السیر ، باب 15 حکم الفئ ، حدیث 49 . ‏ شاید اگر پس از آنچه بر فاطمه ( س ) گذشت على ( ع ) بپامى‏خاست و با ضاربین و قاتلین فاطمه ( س ) درگیر مى‏شد . امروز تحریف گران تاریخ مى‏گفتند على براى گرفتن حکومت به نبرد پرداخت و در زد و خوردها و درگیریها فاطمه کشته شد و على ( ع ) قاتل فاطمه است . دیگر پاسخ سؤالات فوق چنین روشن نبود .
این قبیل امور از تحریف گران تاریخ بعید نیست ، چه اینکه انکار شهادت حضرت فاطمه زهرا ( س ) کمتر از این نمى‏باشد . تحریف گران تاریخ ، توجیه کنندگان حقایق ، در مورد شهید جنگ صفین ، عمّار یاسر ، که پیامبراکرم ( ص ) فرموده بود : « یقتله الفئه الباغیه » « فراه النّبیّ ( صلى الله علیه و سلم ) فینفض التّراب عنه ویقول : تقتله الفئه الباغیه ویح عمّار یدعوهم الى الجنّه ویدعونه الى النّار» صحیح بخارى ، ج‏1 ، ص‏254 ، کتاب الصّلاه ، باب 304 التعاون فى بناء المسجد . تو را گروهى سرکش به شهادت مى‏رسانند ، چون صدور این حدیث از پیامبراکرم ( ص ) مورد اتفاق بود ، و قابل انکار نبود ، و یکى از ادلّه روشن بغى و بطلان قاتلین عمّار و رهبرشان بود ، آنانکه براى دفاع از معاویه از هیچ مکابره‏اى روى گردان نبودند ، روز را تاریک و شب را روشن معرفى مى‏کردند ، مگر نگفتند على قاتل عمّار است ؟ چون وى را به جنگ آورده است ؟ ! غافل از اینکه پیامبر اکرم ( ص ) در ادامه سخنش فرموده بود « یدعوهم الى الجنّه و یدعونه الى النار » همان . عمّار آنان را به سوى بهشت مى‏خواند و آنان عمّار را به سوى آتش دعوت مى‏کنند ، و به این وسیله پیامبر اکرم ( ص ) مخالفان على ( ع ) و رهبرشان را مصداق آیه شریفه ( و جعلنا هم أئمه یدعون الى النّار و یوم القیامه لا ینصرون ) سوره القصص ، آیه 41 . قرارداد .

نوشته شده در  چهارشنبه 91/1/16ساعت  12:45 عصر  توسط محمدرضا صرافی نژاد 

توضیح سؤال :
لطفا  جریان حمله به بیت حضرت امیر المومنین علی (ع) و ضرب و شتم حضرت فاطمه الزهرا ( س ) از کتب شیعه و سنی را به صورت مفصل ( فایل ) برایم بفرستید
با تشکر
برای ارائه به یکی از برادران سنی که گفته است اگر برایم ثابت کنی که عمر به حضرت فاطمه الزهرا ( س ) جسارت نموده از سنی بودن دست بر میدارم !!!!
پاسخ :
این که عمر بن الخطاب به حضرت زهرا سلام الله علیها جسارت کرده است ، از قطعیات تاریخ است .
روایاتى که در رابطه با هجوم به خانه حضرت صدیقه طاهره در کتب اهل سنت آمده به چند دسته مى شود تقسیم کرد .
1.  تهدید به سوزاندن خانه:
ذکرالطبرى: باسناده عن زیاد بن کلیب قال: أتى عمر بن الخطاب منزل علىّ وفیه طلحه والزبیر ورجال من المهاجرین فقال: واللّه لأحرقنّ علیکم أو لتخرجنّ إلى البیعه»، فخرج علیه الزبیر مصلتاً بالسیف فعثر فسقط السیف من بده فوثبوا علیه فأخذوه.
تاریخ الطبرى: 2/443.
وابن أبی الحدید: عن سلمه بن عبد الرحمان قال: فجاءعمر الیهم فقال: «والذى نفسى بیده لتخرجنّ إلى البیعه أو لأحرقنّ البیت علیکم .
شرح نهج البلاغه: 1/164 (2/45).
2.  آوردن وسائل آتش سوزى و بى توجهى خلیفه دوم بر اعتراض مردم:
وابن قتیبه: قال: ... وقال عمر: والذى نفس عمر بیده لتخرجنّ أو لأحرقنّها على من فیها! فقیل له: یا أباحفص إنّ فیها فاطمه!! فقال: وإن.
الامامه والسیاسه: 1/12، أعلام النساء لعمر رضا کحاله: 4/114.
3 . آوردن وسائل آتش سوزی ودرگیرى لفظى میان حضرت صدیقه و خلیفه دوم:
البلاذرى: باسناده عن سلیمان التیمى وعن ابن عون: إنّ أبابکر أرسل إلى على(علیه السلام)یرید البیعه فلم یبایع، فجاء عمر ومعه فتیله فتلقّته فاطمه على الباب، فقالت فاطمه: یابن الخطاب! أتراک محرقاً علیّ بابى؟ قال نعم: وذلک أقوى فیما جاء به أبوک.
انساب الاشراف: 1/586.
أبو الفداء: قال: ... فأقبل عمر بشیء من نار على أن یضرم الدار، فلقیته فاطمه رضى اللّه عنها وقالت: إلى أین یابن الخطاب؟ أجئت لتحرق دارنا؟ قال: نعم.
تاریخ أبی الفداء: 1/164.
وابن عبد ربّه: الذین تخلّفوا عن بیعه أبی بکر: علىّ والعباس، والزبیر، وسعد بن عباده، فأمّا على والعباس والزبیر فقعدوا فى بیت فاطمه حتّى بعث الیهم أبو بکر عمر بن الخطاب لیخرجوا من بیت فاطمه وقال له: إن أبوا فقاتلهم. فأقبل عمر بقبس من نار على أن یضرم علیهم الدار فلقیته فاطمه فقالت: یابن الخطاب! أجئت لتحرق دارنا؟ قال: نعم.
العقد الفرید:5/12، طبعه مکتبه الریاض الحدیثه.
4 . حمله خلیفه دوم به حضرت صدیقه طاهره
الشهرستانى: عن الجاحظ: إنّ عمر ضرب بطن فاطمه علیها السلام یوم البیعه حتّى ألقت الجنین من بطنها وکان عمر یصیح: إحرقوا دارها بمن فیها، وماکان فى الدار غیر علىّ وفاطمه والحسن والحسین وزینب(علیهم السلام).
الملل والنحل: 1/57. طبعه بیروت، دار المعرفه.
قال المسعودى: فهجموا علیه وأحرقوا بابه، واستخرجواه منه کرهاً، وضغطوا سیّده النساء بالباب حتّى أسقطت محسناً.
اثبات الوصیه:143.
قال ابن حجر العسقلانى: إنّ عمر رفس فاطمه حتّى أسقطت بمحسن.
لسان المیزان:1/268.
قال الصفدى: إنّ عمر ضرب بطن فاطمه یوم البیعه حتّى ألقت المحسن من بطنها.
الوافى بالوفیات: 5/347.
روایات فراوانی از طریق اهل سنت و شیعه نقل شده است که غضب فاطمه ، غضب پیامبر و غضب پیامبر غضب خداوند است :
عن على رضى اللّه عنه قال: قال رسول اللّه صلى اللّه علیه وآله وسلم لفاطمه: «إنّ اللّه یغضب لغضبک، ویرضى لرضاک . هذا حدیث صحیح الإسناد ولم یخرجاه .
المستدرک: 3/153، مجمع الزوائد: 9/203، الآحاد والمثانی للضحاک: 5/363، الذریه الطاهره النبویه للدولابی: 119، المعجم الکبیر للطبرانی: 1/108، 22/401، نظم درر السمطین للزرندی الحنفی: 178، الکامل لعبداللّه بن عدی: 2/351، تاریخ مدینه دمشق : 3/156، أسد الغابه :5/522، ذیل تاریخ بغداد: 2/140، 2/141 میزان الاعتدال :2/492، الإصابه: 8/265،266، تهذیب التهذیب: 21/392، سبل الهدى والرشاد للصالحی الشامی: 11/ 44 .
عن المِسْوَر بن مَخْرَمَه أنّ رسول اللّه صلى اللّه علیه وسلم قال: «فاطمه بَضْعَه منّى فمن أغضبها أغضبنی .
صحیح البخارى 4/210، (ص 710، ح 3714)، کتاب فضائل الصحابه، ب 12 ـ باب مَنَاقِبُ قَرَابَهِ رَسُولِ اللَّهِ صلى الله علیه وسلم.
عن المسور بن مخرمه قال قال رسول اللّه صلى اللّه علیه وسلم: «إِنَّمَا فَاطِمَهُ بَضْعَهٌ مِنِّی یُؤْذِینِی مَا آذَاهَا .
صحیح مسلم 7/141 ح 6202) کتاب فضائل الصحابه رضى الله تعالى عنهم، ب 15 ـباب فَضَائِلِ فَاطِمَهَ بِنْتِ النَّبِیِّ عَلَیْهَا الصَّلاَهُ وَالسَّلاَمُ .
و از قطعیات تاریخ است که حضرت زهرا سلام الله علیها تا آخر عمر از دست خلیفه و دار و دسته‌اش غضبناک بود و هر گز از  آن‌ها راضی نشد .
محمد بن اسماعیل بخاری می‌نویسد :
فغضبت فاطمه بنت رسول اللّه صلى اللّه علیه وسلم فهجرت ابا بکر فلم تزل مهاجرته حتى توفیت.
صحیح البخارى: 4/42، ش 2862.
بنا بر نقل ابن قتیبه دینوری ، وقتی ابوبکر و عمر به ملاقات حضرت زهرا آمدند ، حضرت زهرا به آن‌ها گفت که آن دو را تا آخر عمر پس از هر نمازش نفرین خواهد کرد .
واللّه لأدعونّ اللّه علیک فی کلّ صلاه أصلّیها .
الإمامه والسیاسه، تحقیق الشیری ج 1، ص 31.
اما از دیدگاه روایات شیعه ، این که قاتل حضرت زهرا سلام الله علیها ، عمر بن الخطاب است ، قطعی است . ما فقط به نقل یک روایت اکتفا می‌کنیم :
وکان سبب وفاتها : أن قنفذا مولى عمر لکزها بنعل السیف بأمره ، فأسقطت محسنا ومرضت من ذلک مرضا شدیدا ، ولم تدع أحدا ممن آذاها یدخل علیها .
سبب شهادت حضرت زهرا سلام الله علیها این بوده است که قنفذ غلام عمر به دستور او ، آن حضرت را با غلاف شمشیرش زد . و این سبب شد که محسن سقط شود و حضرت زهرا شدیدا مریض شوند . در مدتی که مریض بودند ، به هیچ یک از آنانی را که او را اذیت کرده بودند ، اجاز? ملاقات نداد .
دلائل الإمامه ج 2 ، عنه بحار الأنوار : 8 / 230 - 232 ( ط الکمپانی ) ، 30 / 290 - 295 . 2 . مثالب النواصب : 371 - 374 ، 418 - 419 . 3 . الصراط المستقیم : 3 / 25 . 4 . مطارح النظر فی شرح الباب الحادی عشر : 109 .

نوشته شده در  چهارشنبه 91/1/16ساعت  12:44 عصر  توسط محمدرضا صرافی نژاد 

پرسش:چرا قبر امام علی (ع) که در ابتدا مخفی بود توسط امامان بعدی آشکار شد ولی قبر حضرت فاطمه (س) هم چنان مخفی مانده است؟

پاسخ: یک علت مهم مخفی بودن قبر حضرت زهرا (س) این است که هنوز رفع ظلم از آن حضرت نشده است، زیرا کسانی که در حق آن حضرت ظلم نمودند و در واقع قاتل آن حضرت هستند هنوز به عنوان صحابی کبار و خلیفه الرسول مورد احترام و اکرام می¬باشند. در واقع قهر نمودن حضرت فاطمه زهرا (س) با ظالمین در زمان نزدیک به شهادتشان و وصیت آن حضرت به دفن شبانه بدون حضور کسانی که آن مظلومه مقهوره را آزردند، یک شیوه و سبک مبارزه است که آن حضرت برای رسوا نمودن کسانی که مورد غضب پاره تن رسول(ص) قرار گرفتند، انتخاب نمود و جایی برای جعل حدیث و تغییر تاریخ برای پوشاندن این ستم باقی نگذاشت و سند بزرگی است بر مظلومیت آن حضرت.
و اما حضرت امیر (ع) گر چه بزرگ مظلوم عالم بود ولی در مورد آن حضرت شیوه فرق داشت و علت مهم مخفی بودن قبر آن حضرت امیر (ع) شدت دشمنی عده¬ای از خوارج و بنی امیه بوده که احتمال نبش قبر آن حضرت توسط آنها داده می¬شده است و در زمان¬های بعد، پس از نابود شدن خوارج و بنی امیه و گذشت سالیان متمادی از حکومت بنی عباس، زمانی که در ظاهر مقداری از آن شدت دشمنی کاسته شد و امکان نبش قبر برای دشمنان وجود نداشت. بخصوص که موقعیت مکانی قبر آن حضرت در نزدیکی منطقه¬ای تقریبا شیعه نشین قرار گرفته بود که بعدها شیعیان مانند پروانه دور شمع قبر آن حضرت جمع شدند، به خاطر این جهات، ائمه علیهم السلام مکان قبر آن حضرت (ع) را برای مردم بیان کردند.
قبر حضرت فاطمه سلام الله علیها کجاست؟
پرسش:برخی معتقدند قبر شریف حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها در مسجد النبی است و برخی
پاسخ:
بر اساس روایات متعدد[1]، خود حضرت فاطمه تصمیم گرفته بودند که قبرشان مخفی بماند و از همین رهگذر بود که علی بن ابی طالب علیه السلام فاطمه را در تاریکی شب به خاک سپرد و قبرش را مخفی نمود. و برای اینکه دشمنان نتوانند موضع حقیقی قبر را تشخیص دهند صورت چهل قبر تازه در مدینه احداث کرد تا کاملا در اشتباه واقع شوند. گر چه خود حضرت علی (ع) و فرزندان حضرت زهرا علیهاسلام،جایگاه دفن حضرت زهرا (س) را می دانستند ولی سفارش های فاطمه (س) در مورد اخفاء قبر به طوری جدی و مؤکد بود که هیچ یک از آنان حاضر نشدند آن را معرفی کنند حتی کاری نکردند که از آثار و قرائن موضع قبر شناخته شود. ائمه اطهار هم یقینا از موضع قبر مطلع بودند ولی اجازه نداشتند که این سر الهی را آشکار سازند.
ولی در عین حال اهل تحقیق از آن صرف نظر نکردند؛ و بعضی از نقاط را به عنوان محل دفن حضرت زهرا سلام الله علیها (با توجه به قرائن و شواهد) معرفی نموده اند.
1ـبعضی گفته اند در روضه رسول خدا (یعنی ما بین بیت پیامبر رسولخدا (ص) تا منبر ایشان) مدفون است.
مجلسی از محمد بن همام نقل کرده که گفت: علی (علیه السلام) فاطمه را در روضه پیامبر مدفون ساخت ولی آثار قبر را بکلی از بین برد. باز مجلسی از فضه کنیز زهرا (س) روایت کرده که در روضه رسول خدا (ص) بر فاطمه نماز خواندند و همانجا مدفون شد.
شیخ طوسی می فرماید: ظاهرا فاطمه (س) را در روضه پیغمبر دفن کرده اند و از جمله شواهدی که می توان برای این احتمال اقامه کرد حدیثی است که از رسول خدا (ص) نقل شده که فرمود بین قبر من و منبرم روضه ای است از روضه های بهشت. و امام صادق فرمود چون قبر فاطمه صلوات الله علیها بین قبر و منبر پیغمبر است و قبر حضرت فاطمه باغی است از باغهای بهشت.[2]
شاهد دوم اینکه نوشتند علی علیه السلام در روضه پیغمبر بر فاطمه نماز خواند سپس پیغمبر را مخاطب ساخت و فرمود:«سلام من و دخترت که در جوارت مدفون گشته است بر تو باد یا رسول الله».
2ـاحتمال دوم: مجلسی، از ابن بابویه نقل کرده که فرمود: نزد من به صحت رسیده که فاطمه (س) را در خانه اش مدفون نمودند بعد از آنکه بنی امیه مسجد را توسعه دادند قبر فاطمه در مسجد واقع شد. در این زمینه روایات زیادی هم داریم[3].
3ـاحتمال سوم: صاحب کشف الغمه می نویسد:«مشهور آناست که فاطمه علیها سلام را در بقیع دفن کردند».[4]
در میان سه احتمال، احتمال اول و دوم دارای قرائن بیشتری است.
در هر حال آن حضرت وصیت کردند تا قبرشان مخفی بماند و این کار را به عنوان اظهار مخالفت و نشان دادن مظلومیت خود در برابر خلفاء انجام دادند.

نوشته شده در  چهارشنبه 91/1/16ساعت  12:42 عصر  توسط محمدرضا صرافی نژاد 

دل من در پی یک واژه بی‏خاتمه بود  اولین واژه که آمد به نظر، فاطمه بود
زهرا علیهاالسلام ، کوثر خداست. لیله القدر خداست. جلوه جمال خداست و تفسیر جلال خدا.
زهرا علیهاالسلام دختر رسول صلی‏الله‏علیه‏و‏آله است و همتای علی علیه‏السلام .
زهرا علیهاالسلام معرّف نهایت کمال زن است و اوج عروج یک انسان.
طنین فریاد زهرا علیهاالسلام هم‏پای ضربت خندق است.
زهرا علیهاالسلام تلاوت بیداری است، سایبان شوق است و بهار سرشار دل‏های آشنا.
خورشید در تابوت زهرا علیهاالسلام غروب کرد و ملائک به عشق دیدار او، به سجده درافتادند و با اشک‏هاشان، راهش را تا به خدا علامت گذاردند.
سیمای ام‏ابیها علیهاالسلام در آیه تطهیر
قرآن، هرچند نام زهرا علیهاالسلام را به میان نیاورده، امّا گاه به اشاره، به آن بانوی یگانه دوران اشاره کرده که از آن شمار آیه تطهیر است: «خدا چنین می‏خواهد که ناپاکی و گناه را از شما خاندان نبوت ببرد، و شما را از گناه پاک و پیراسته گرداند».
آیه تطهیر، از آیه‏های معروفی است که درباره اهل بیت پیامبر صلی‏الله‏علیه‏و‏آله نازل شده و آن‏ها را، انسان‏های پاک از گناه معرفی می‏کند و با توجه به احادیث متواتر، دخت پیامبر صلی‏الله‏علیه‏و‏آله نیز از شمار اهل‏بیت است.
پس از نزول این آیه، از پیامبر اکرم صلی‏الله‏علیه‏و‏آله سؤال شد که این آیه شریف در شأن کیست؟ حضرت فرمودند: در شأن من، علی علیه‏السلام ، فاطمه علیهاالسلام و حسنین علیهماالسلام .
پیامبر اکرم صلی‏الله‏علیه‏و‏آله برای اثبات و روشن نمودن این حقیقت که مراد از اهل بیت علیهم‏السلام ، پنج نور عظیم هستند و نه دیگری، بعد از نزول این آیه، هر روز تا زمان رحلتش، هنگام خروج از منزل برای اقامه نماز صبح، به در خانه حضرت صدیقه علیهاالسلام می‏آمد و می‏فرمود: سلام بر شما ای اهل بیت، به درستی که خدا اراده فرموده است که هر ناپاکی را از شما خاندان نبوت دور گردانده، شما را پاک و منزه گرداند.
سیمای فاطمه زهرا علیهاالسلام در آیه مباهله
در شأن نزول آیه مباهله آمده است که وقتی مسأله دعوت پیامبر صلی‏الله‏علیه‏و‏آله و مقابله سران ادیان دیگر با آن حضرت بالا گرفت، قرار شد هر دو طرف با خانواده و فرزندان و خویشاوندان خود در برابر یکدیگر صف‏آرایی کرده و هر کدام، لعنت خدا و نفرین و عذاب الهی را برای آن کس که در ادعای خود دروغگوست، خواهان شود. پیامبر اسلام صلی‏الله‏علیه‏و‏آله در سال دهم هجری، با یک جمع کوچک و نورانی برای مباهله با کشیشان مسیحی، حرکت کرد. حضرت فاطمه علیهاالسلام به تصدیق همه مسلمانان، مشمول این آیه است.
آیت‏اللّه‏ شهید دستغیب در این زمینه به نکته ظریفی اشاره می‏کند. ایشان می‏نویسد: «حکمت این‏که پیامبر صلی‏الله‏علیه‏و‏آله حضرت صدیقه علیهاالسلام را برای مباهله همراه خویش برد، این بود که با کلمه (زنان) که در آیه آمده است، به مسلمین بفهماند که زهرا علیهاالسلام یک تنه بر همه زنان برتری دارد».
فاطمه علیهاالسلام در سایه‏سار کلام دیگران
امام خمینی رحمه‏الله
«... زنی که افتخار خاندان وحی است و چون خورشیدی بر تارک اسلام عزیز می‏درخشد؛ زنی که فضایل او هم طراز فضایل بی‏نهایت پیغمبر اکرم صلی‏الله‏علیه‏و‏آله و خاندان عصمت و طهارت بود؛ زنی که هر کس با هر بینشی درباره او گفتاری دارد و از عهده ستایش او برنیامده، که احادیثی که از خاندان وحی رسیده، به اندازه فهم مستمعان بوده و دریا را در کوزه‏ای نتوان گنجانید، و دیگران هر چه گفته‏اند، به مقدار فهم خود بوده، نه به اندازه مرتبت او».
مقام معظم رهبری
«زنی، آن هم در سنین جوانی، از لحاظ مقام معنوی به جایی می‏رسد که بنابر آن‏چه در بعضی از روایات است، فرشتگان با او سخن می‏گویند و حقایق را به او ارائه می‏دهند. محدّثه است؛ یعنی کسی که فرشتگان با او حدیث می‏کنند و حرف می‏زنند. این مقام معنوی و میدان وسیع و قله رفیع، در مقابل همه زن‏های آفرینش و عالَم است. فاطمه زهرا علیهاالسلام در قلّه این بلندای عظیم ایستاده و به همه زنان عالم خطاب می‏کند و آن‏ها را به پیمودن این راه دعوت می‏نماید».
ابن ابی الحدید
ابن ابی الحدید، شرح‏نویس نهج‏البلاغه، درباره مقام حضرت زهرا علیهاالسلام می‏نویسد: رسول خدا صلی‏الله‏علیه‏و‏آله ، فاطمه علیهاالسلام را بیش از آن‏چه مردم گمان داشتند و به دخترانشان احترام می‏گذاشتند، گرامی می‏داشت؛ تا آن جا که از مرز محبت پدران نسبت به فرزندان گذشت. نه یک بار بلکه بارها، و در جاهای گوناگون نه فقط یک‏جا، در حضور عام و خاص چنین فرمود: «او بانوی زنان جهان و همتای مریم، دختر عمران است و به هنگام عبور از موقف قیامت، منادی از سوی عرش فریاد می‏زند: ای اهل محشر دیدگانتان را ببندید تا فاطمه علیهاالسلام ، دختر محمد صلی‏الله‏علیه‏و‏آله عبور کند».
حافظ ابونعیم اصفهانی و استاد توفیق ابوعلم
حافظ ابونعیم اصفهانی می‏گوید: «فاطمه علیهاالسلام ، بانوی بتول، و پاره تن رسول صلی‏الله‏علیه‏و‏آله و نزدیک‏ترین فرزندانش به قلب مبارک، و نخستین نفر آنان در پیوستن به آن حضرت بعد از رحلتش بود. او از دنیا و بهره‏هایش برکنار و به اسرار و رموز پیچیده آفات و زشتی‏های دنیا، آشنا بود».
استاد توفیق ابوعلم گوید:«او زنی بود بزرگ‏منش با خویی ارزنده، شخصیتی گرامی، فهم و هوشی تند،ذهنی پویا، نظری بلند، ارزش‏هایی والا، پرجوش و خروش، ولی محکم و استوار، غیور و غیرتمند و به دور از خودخواهی و خودپسندی. ... او در بلندای قله عفاف و راستی، پاک‏دامنی و خویشتن داری و پاک‏چشمی بود».
زهرا علیهاالسلام و پدر
اگر هیچ زنی در چشم و دل رسول صلی‏الله‏علیه‏و‏آله به اندازه زهرا علیهاالسلام جای نداشت، بی‏دلیل نبود؛ که در چشم و دل زهرا علیهاالسلام نیز هیچ کس به اندازه رسول صلی‏الله‏علیه‏و‏آله ، جا نداشت. آن‏گاه که پیامبر اکرم صلی‏الله‏علیه‏و‏آله بر زهرا علیهاالسلام وارد می‏شد، زهرا علیهاالسلام تمام قد می‏ایستاد و مشتاقانه به استقبال پدر می‏رفت و بر دستش بوسه می‏زد. او همه‏جا پدر را بر خود مقدّم می‏داشت. خودش می‏فرمود: «سوگند به خدا، پیامبر صلی‏الله‏علیه‏و‏آله را بر خود و دیگران مقدّم می‏دارم».
آخرین کسی که حضرت رسول صلی‏الله‏علیه‏و‏آله به هنگام مسافرت در حقش سفارش می‏کرد، زهرا علیهاالسلام بود و پس از مسافرت، اولین خانه‏ای که داخل می‏شد، خانه زهرا علیهاالسلام بود. و زهرا علیهاالسلام ، آن‏گاه که پدرش در بستر بیماری بود، از هر کسی محزون‏تر بود و تا خبر ملحق شدن به پدر را به عنوان اولین نفر از اهل‏بیتش نشنید، آرام نگرفت.
زهرا علیهاالسلام و علی علیه‏السلام
زهرا علیهاالسلام ، علی علیه‏السلام را بهترین همسر می‏دانست و همواره به تمامی وظایف همسری خود عمل می‏کرد. از تمیزی و ساده‏پوشی تا کارهای منزل و ایثار مال و جان خود و تحمل سختی‏ها و مشقت‏ها در کنار همسرش دریغ نمی‏ورزید و همواره حامی محکم و راستین علی علیه‏السلام بود. زهرا علیهاالسلام ، آرامش و انس علی علیه‏السلام بود و علی علیه‏السلام با نگاه به او، رنج‏هایش را از یاد می‏برد. امیرمؤمنان علی علیه‏السلام خود می‏فرماید: «زهرا علیهاالسلام ، تسلاّی من بود». از این رو، تا خبر رحلت او را شنید، از پا افتاد و تا به صورتش آب نزدند، به هوش نیامد.
زهرا علیهاالسلام ، مایه فخر علی علیه‏السلام بود و علی علیه‏السلام همواره به او مباهات می‏کرد. فقدان زهرا علیهاالسلام آن قدر بر علی علیه‏السلام سنگین بود که زهرا علیهاالسلام ، خود از قبل، علی علیه‏السلام را به صبر بر این مصیبت دعوت می‏کرد. اما با این همه، علی علیه‏السلام ، در غم از دست دادن او ضجّه می‏زد و هر روز به زیارت قبر او می‏رفت و در رثای او، مرثیه‏ها می‏خواند.
زهرا علیهاالسلام و دُردانه‏هایش
در این مبحث، اگرچه می‏توان ازمهربانی زهرا علیهاالسلام با فرزندانش و نوازش آن‏ها گفت، تا آن‏جا که حتی به علی علیه‏السلام وصیت می‏کند که پس از من با دختر خواهرم ازدواج کن که او بر فرزندان من مهربان‏تر است، و حتی در وصیتش به علی علیه‏السلام ، او را به مهربانی در حق فرزندانش، سفارش می‏کند، یا می‏توان از بازی کردن او با فرزندانش و یا داستان‏ها و شعرهایی که برای آنان می‏خواند، سخن گفت، اما مهم‏تر از همه، ذکر این نکته است که او با طاعتش توانسته راه رسول صلی‏الله‏علیه‏و‏آله را ادامه دهد و مادرِ تمامی ائمه علیهم‏السلام باشد. همین است که حسین علیه‏السلام در صحرای تفتیده کربلا، بر سر نیزه فریاد می‏زند: «هیهات که زیر بار ذلت بروم. من، شهامت، حّریّت و کرامت خود را مرهون پاک‏دامنی و طهارت مادرم زهرا علیهاالسلام می‏دانم».
ویژگی‏های زهرا علیهاالسلام
ویژگی‏ها و خصایص صدیقه طاهره علیهاالسلام که محور خاندان نبوت وولایت است، بیش از حدّ شمارش بوده و آن چه به قلم می‏آید، تنها قطره‏ای از یک اقیانوس است:
1. هیچ زنی را معصومه نگفته‏اند، جز زهرا علیهاالسلام که معصوم به عصمت حقیقی بود و آیه تطهیر، بهترین دلیل این امر است.
2. رضای‏او، رضای‏خدا، غضب‏او، غصب خدا، و شادی او، شادی خداوند و پیغمبر صلی‏الله‏علیه‏و‏آله بوده است.
3. فاطمه علیهاالسلام شفیعه روز محشر و قاضی مطلق دیوان محاکمات الهی است.
4. او محور اهل کساء (اهل عبا) و مقدّم و اول و آخر آن‏هاست. چنان‏که وقتی ملائکه از خداوند پرسیدند: اهل کساء چه کسانی‏اند که این همه برای آن‏ها ارزش قائل هستی و زمین و آسمان را برای ایشان آفریدی؟ خطاب شد: «اهل کساء، فاطمه است و پدر فاطمه، و شوهر فاطمه و فرزندان فاطمه». نام مقدس فاطمه در این جمله، چندین بار تکرار شده است و این، بزرگ‏ترین ویژگی آن حضرت است.
والاترین فضیلت حضرت زهرا علیهاالسلام از منظر حضرت امام خمینی رحمه‏الله
امام خمینی رحمه‏الله ، فرزند زهرای اطهر، در وصف مادر چنین می‏گویند: «درباره فضایل حضرت صدیقه علیهاالسلام ، تنها به ذکر یک روایت که در کافی است و با سند معتبر نقل شده است، اکتفا می‏کنم. حضرت صادق علیه‏السلام می‏فرمایند: «فاطمه علیهاالسلام بعد از پدرش، 75 روز در این دنیا بودند و حزن و شدت بر ایشان غلبه داشت. جبرئیل امین می‏آمد و به ایشان تعزیت عرض می‏کرد و مسائلی از آینده نقل می‏فرمود». ظاهر روایت این است که در این 75 یا 95 روز، مراوده‏ای بوده، یعنی رفت و آمد جبرئیل زیاد بوده است. به هر حال، غیر از طبقه اول انبیای بزرگوار، درباره کسی چنین نبوده و وارد نشده است که در ظرف این مدت، جبرئیل چندین‏بار رفت و آمد داشته باشد. مسأله فرود آمدن جبرئیل، یک مسأله ساده نیست. نباید تصور کرد که برای هر کسی چنین امری ممکن است. بین روح کسی که جبرئیل بر او وارد می‏شود و مقام جبرئیل که روح اعظم است، یک تناسب کامل لازم است.»
عصمت زهرا علیهاالسلام
عصمت در لغت به معنای مصونیت و محفوظ بودن است و معصوم کسی است که از خطا و اشتباه و گناه در امان باشد. گرچه فاطمه علیهاالسلام پیامبر و امام نبود و دلایلی که برای عصمت و مصونیت از گناه در مورد پیامبران و امامان می‏آورند، درباره آن حضرت جاری نیست، ولی مقام عصمت او از راه‏های دیگر ثابت می‏گردد که مهم‏ترین دلیل در این مورد، آیه تطهیر است که فرمود: «خدا چنین می‏خواهد که ناپاکی و گناه را از شما خاندان نبوت ببرد و شما را پاک گرداند».
روایات فراوانی که در تفاسیر شیعه و سنی وارد شده، به خوبی گواهی می‏دهد که هرگونه آلودگی از خانواده پیامبر دور است. این روایات در کتاب‏های معروف اهل سنت نیز نقل گردیده است.
دلیل دیگر بر اثبات عصمت حضرت زهرا علیهاالسلام ، حدیث معروف کساء است که با الفاظ مختلف، در کتاب‏های حدیث و تفسیر شیعه و سنی آمده است.
علم زهرا علیهاالسلام
از مجموعه روایات مختلف، این‏گونه برداشت می‏شود که ارتباط و هماهنگی خاصی میان حضرت زهرا علیهاالسلام و پدر والامقامش بوده است. از این رو، جای شگفتی نیست که آن آموزگار آسمانی، بهترین و شایسته‏ترین کارها را به دُخت فرزانه‏اش بیاموزد و او را به برترین ارزش‏های اخلاقی و انسانی رهنمون گردد و فاطمه علیهاالسلام نیز آن دانش‏های آسمانی را از آن چشمه جوشان و گوارا بنوشد و قلب بیدار و گسترده‏اش، از انواع حکمت‏ها لبریز گردد. این‏ها همه افزون بر دانش و آگاهی گسترده است که خدا به او الهام کرده بود. درباره علم آن حضرت، روایات متعددی وارد شده است که در زیر به برخی از آن‏ها اشاره می‏شود:
فاطمه علیهاالسلام را از آن رو فاطمه نامیدند که خداوند از علم خود آن قدر به او نوشاند که از هر استادی بی‏نیاز شد.
فاطمه علیهاالسلام را بدان سبب بتول نامیدند که از حیث فضل و دین، سرآمد تمامی زنان بود.
خداوند، ده چیز را به ده زن تفضل نمود و برای فاطمه علیهاالسلام ، همسر علی علیه‏السلام ، علم را.
عبادت زهرا علیهاالسلام
عبادتِ خالصانه برای خدا و به مفهوم کامل آن، در سراسر زندگی حضرت زهرا علیهاالسلام جلوه‏گر بود. سراسر زندگی پرافتخار او، از آغاز تا واپسین لحظات، عبادت خدا بود. از غذا دادن به محرومان گرفته تا آب رساندن به خانه بینوایان؛ از ایثارش در راه خدا تا آموزش مقررات الهی به مردم؛ از به دوش کشیدن بار مسؤولیت اداره جامعه کوچک خانه و خانواده، تا پارسایی و ساده زیستی و تحمل محرومیت‏ها برای پیشرفت اسلام. او همه این‏ها را به خاطر پرستش خالصانه خدا به جان خرید و این‏ها غیر از نمازهای خاشعانه و نیایش‏های جان‏بخش شبانه او با خداست. رسول صلی‏الله‏علیه‏و‏آله می‏فرمود: «وقتی زهرا علیهاالسلام در محراب عبادت می‏ایستد، هم‏چون ستاره‏ای برای ملائکه می‏درخشد. خدا به ملائکه می‏گوید: ای ملائکه بنگرید به بهترین بنده من، فاطمه علیهاالسلام . او در مقابل من ایستاده و از خوف من تمامی وجودش می‏لرزد و با تمامی حضور قلبش به من روی آورده است».
دعاهای زهرا علیهاالسلام
دعا، سرود جاری دل‏های پرکشیده از هستی است؛ دعا، زمزمه عشق است در خلوتگاه یار؛ دعا، معراج روح بزرگ تشنه عاشق است به سوی ابدیت.
و اینک بخشی از دعای حضرت صدیقه طاهره، فاطمه زهرا علیهاالسلام : «بارالها! جایگاهم را می‏بینی و کلامم را می‏شنوی و بر تمامی کارهایم اشراف داری و بر آن چه در وجودم می‏گذرد آگاهی... تو پروردگاری هستی که گناهان را می‏بخشی و من جز تو آمرزنده‏ای را نمی‏یابم... بارخدایا! تو آمرزنده‏ای و بخشایش را دوست داری، پس از من درگذر».
لقب آسمانی زهرا علیهاالسلام
حضرت زهرا علیهاالسلام در آسمان‏ها، «منصوره» نام دارد؛ هم‏چنان که رسول مکرّم اسلام در آسمان‏ها «احمد» نام دارد، و نام آن حضرت در زمین «فاطمه» است.
سُدیر صیرفی از امام صادق علیه‏السلام نقل می‏کند که رسول صلی‏الله‏علیه‏و‏آله فرمود از جبرئیل پرسیدم: چرا فاطمه در آسمان منصوره و در زمین فاطمه نام گرفت؟ جبرئیل گفت: در زمین فاطمه نامیده شد؛ زیرا شیعیان خود را از آتش جدا کرده و نجات می‏بخشد و دشمنانش نیز از محبتش جدا گشته‏اند، و در آسمان منصوره نامیده شد؛ به دلیل فرموده خداوند عزّوجلّ که می‏فرماید: در آن روز مؤمنان به یاری حق خوشحال می‏شوند و حق تعالی هر که را بخواهد یاری می‏کند. منظور این است که فاطمه علیهاالسلام دوستانش را یاری خواهد کرد.
رمز ام‏ابیها بودن
یکی از القاب حضرت زهرا علیهاالسلام ام‏ابیهاست که پیامبر اکرم صلی‏الله‏علیه‏و‏آله او را به این نام می‏خواند. ام‏ابیها یعنی مادرِ پدر. اکنون باید دید چرا و چگونه پیامبر صلی‏الله‏علیه‏و‏آله دخترش را مادر خود می‏خواند.
بعضی گفته‏اند: از شدت علاقه به حضرت زهرا علیهاالسلام بوده است. در واقع حضرت می‏خواست بفرماید که دخترم را به اندازه مادرم دوست دارم.
بعضی گفته‏اند: «اُمّ» یعنی ریشه و اصل، و هر چیزی که اساس و مقصود باشد، امّ نامیده می‏شود؛ مثل اُمّ القُری یعنی مکه و اُمّ‏الکتاب یعنی قرآن. با این توضیح، معنای ام ابیها این است که فاطمه علیهاالسلام ، ریشه و اصل رسالت و نبوت است و ولایت، ثمره آن وجود نازنین می‏باشد؛ زیرا فاطمه علیهاالسلام مادر ولایت و یازده امام است.
بعضی گفته‏اند او ام ابیهاست؛ چون محور هستی و ریشه همه نیکی‏ها و خوبی‏هاست. آن‏ها دلیل این مطلب را حدیث شریف کساء می‏دانند؛ زیرا آن‏جا که خداوند می‏خواهد اهل کساء را معرفی کند، می‏فرماید: «فاطمه علیهاالسلام است و پدر فاطمه علیهاالسلام و شوهر فاطمه علیهاالسلام و فرزندان فاطمه علیهاالسلام ؛ یعنی پیامبر صلی‏الله‏علیه‏و‏آله و علی علیه‏السلام و حسن علیه‏السلام و حسین علیه‏السلام به وسیله فاطمه علیهاالسلام معرفی می‏شوند.
شناخت فاطمه علیهاالسلام ، شناخت لیله القدر
در حدیثی از رسول اکرم علیهاالسلام روایت شده که فرمودند: «کسی که به درستی به فاطمه علیهاالسلام شناخت پیدا کند، شب قدر را شناخته است و او را از این جهت فاطمه نام نهادند؛ زیرا موجودات، به ذات و شناخت واقعی او دسترسی ندارند».
هم‏چنین در حدیث دیگری از امام صادق علیه‏السلام آمده است: «لیله» فاطمه علیهاالسلام است و «قدر» اللّه‏. هر کس فاطمه علیهاالسلام را آن طور بشناسد که سزاوار مقام والای اوست، شب قدر را درک کرده است».
فاطمه علیهاالسلام لیله القدر اهل بیت است یعنی:
هم‏چنان که شب قدر پنهان است و فقط برای جمعی از شایستگان ظهور و بروز دارد، دسترسی به مقامات معنوی حضرت زهرا علیهاالسلام هم این چنین است.
هم‏چنان که عبادت شب قدر، هم‏چون عبادت سی هزار شب است، معرفت زهرا علیهاالسلام نیز پاداش عبادت شب قدر را دارد و معرفت او، زمینه معرفت لیله‏القدر است.
هم‏چنان که شب قدر عمدتا بین سه شب پنهان است، در محل دفن حضرت زهرا علیهاالسلام نیز سه احتمال داده می‏شود.
وصیت فاطمه علیهاالسلام به علی علیه‏السلام
هنگامی که حضرت زهرا علیهاالسلام در بستر بیماری بود و نزدیک شدن زمان رحلت را احساس کرد، خطاب به همسرش علی علیه‏السلام فرمود: «ای پسر عمو! خبر مرگ به من رسیده و آن گونه که درمی‏یابم، به زودی به پدرم ملحق می‏شوم. آن‏چه در دل دارم به تو وصیت می‏کنم». سپس فرمود: «ای پسر عمو! بعد از من با خواهرزاده‏ام اَمامه ازدواج کن؛ چون او در محبت و مهربانی نسبت به فرزندانم همانند من است. برای من تابوتی بساز. مرا شب دفن کن، آن هنگام که چشم‏ها در خواب فرو رفته است. (قبر من پنهان، نشانش بی‏نشانی است)».
هم‏چنین از امام صادق علیه‏السلام نقل شده که فاطمه علیهاالسلام هنگام احتضار به امیرمؤمنان علیه‏السلام وصیت کرد: «وقتی که از دنیا رفتم، خودت مرا غسل بده و کفن کن و نماز بر جنازه‏ام بخوان و در قبر بگذار و سپس بالای سر، مقابل صورتم بنشین و بسیار قرآن بخوان و دعا کن من تو را به خدا می‏سپارم و وصیت می‏کنم که با فرزندانم به نیکی رفتار کنی».
امان از دل حیدر!
پس از شهادت حضرت زهرا علیهاالسلام ، حضرت علی علیه‏السلام خطاب به همسر عزیزش می‏فرماید: «جان من با آه و ناله‏اش ـ در سینه‏ام ـ زندانی گردیده. ای کاش که جانم همراه آه و ناله‏ها از این کالبد پر می‏کشید و بیرون می‏آمد. زهراجان! پس از تو هیچ خیری در این زندگانی نیست و من فقط به این جهت گریه می‏کنم که مبادا زندگی‏ام پس از تو طولانی شود.
فاطمه جان! دوری و جدایی تو در نظر من سهمگین‏ترین چیزهاست و از دست دادن شخصیت شکوهباری چون تو، ای دختر پیامبر صلی‏الله‏علیه‏و‏آله ، سخت‏ترین فراق‏هاست».
در مکتب زهرا علیهاالسلام
مقام مادر
در خدمت مادر باش؛ زیرا بهشت زیرپای مادران است.
اخلاص در عبادت
کسی که عبادت‏های خالصانه خود را به سوی خدا فرستد، پروردگار بزرگ، برترین مصلحت او را به سویش فرو خواهد فرستاد.
آن‏چه محبوب فاطمه علیهاالسلام است
از دنیای شما سه‏چیز محبوب من است: تلاوت‏قرآن، نگاه به‏چهره رسول‏خدا صلی‏الله‏علیه‏و‏آله و انفاق در راه خدا.
شفاعت فاطمه علیهاالسلام
آن‏گاه که در روز قیامت برانگیخته شوم، از گناه‏کاران امت پیامبر صلی‏الله‏علیه‏و‏آله شفاعت خواهم کرد.
درّی پنهان
قرن‏هاست همه به دنبال دُرّی می‏گردند که در نیمه شبی تاریک، از چشم‏ها پنهان شد و تنها علی علیه‏السلام و کودکان خردسالش می‏دانستند که آن درّ در کدامین صدف، جای گرفته است.
در طول صدها سال، شیعه فاصله میان بقیع و مرقد مطهر نبوی را با دلی سوخته وجب به وجب جست‏وجو کرد و در کوچه‏های مدینه، به این سو و آن سو رفت تا نشانی از آن گمشده بیابد؛ ولی حسرت زیارت مزار مام پیامبر صلی‏الله‏علیه‏و‏آله و یاور حیدر علیه‏السلام و نجوای با او، هم‏چنان بر دل شیفتگان طریق ولایت علوی و فاطمی باقی مانده است.
مدینه، شهر پیامبر
مدینه، شهر پیامبر صلی‏الله‏علیه‏و‏آله ، مهبط وحی، شهر ایمان،
و شهر آشنا با دردهای زهرا علیهاالسلام نیز مُهر سکوت بر لب زد و همتای بی‏همتای علی را در دل پنهان داشت.
کاش مدینه سکوت سنگین خود را می‏شکست و غُصه‏های پنهانش را می‏گفت و مزار بانوی بی‏نشان را نشان می‏داد تا تربت عطرآگین آن را توتیای چشم خویش می‏کردیم.
کاش مدینه برای ما از بقیع می‏گفت. آری از بقیع و از آن بغض نهفته در گلو. از گنجینه خاموش خویش. از آن راز پنهان و از آن قلب و پاره تن رسول صلی‏الله‏علیه‏و‏آله .
کاش مدینه بعد از این همه سکوت سنگین لب می‏گشود.
مدینه، رازدار زهرا علیهاالسلام
ای مدینه، غمین مباش که تو نیک امانت‏داری هستی و چه زیبا از زهرا علیهاالسلام اطاعت نمودی و سِرّش را در سینه پنهان داشتی.
پس ای مدینه، تا ظهور یار منتظر باش که خزانه‏دار این گنج عظیم، کسی جز او نیست. ما نیز با دلی شکسته، چشمانی اشک‏بار و با بغضی سنگین در گلو، حیران و سرگردان در کوچه‏های مدینه، هم‏چنان به جست‏وجوی عزیز گمشده خویش و دُخت والای پیامبر صلی‏الله‏علیه‏و‏آله می‏گردیم و با او این‏گونه زمزمه می‏کنیم که:
ای دختر پیامبر!
مادر آخرین رسول!
همسر اولین وصی!
و اشتیاق همیشه بهشت
اینک بی‏تو رو به کدام خانه کنیم تا در بگشاید،
کدام آشنا را بیابیم تا پناهمان دهد،
ما را دریاب که شنیده‏ایم بی‏تو هیچ کس بهشت را نخواهد یافت،
و بی‏تو هیچ نردبانی به آسمان نخواهد پیوست.

نوشته شده در  چهارشنبه 91/1/16ساعت  12:40 عصر  توسط محمدرضا صرافی نژاد 

«الذین اذا اصابتهم مصیبة قالوا انا لله و انا الیه راجعون‏» (1) .

(البقره:56)

دانشمندان و تذکره ‏نویسان شیعه متفقند که نعش دختر پیغمبر را شبانه به خاک سپردند.

ابن سعد نیز در روایت‏هاى خود که از طریق ابن شهاب، عروه، عایشه، زهرى و دیگران گویند فاطمه (ع) را شبانه دفن کردند و على (ع) او را به خاک سپرد (2) .

بلاذرى نیز در دو روایت‏ خود همین را نوشته است (3) بخارى نیز چنین نویسد:

«شوى او شبانه او را به خاک سپرد و رخصت نداد تا ابوبکر بر جنازه او حاضر شود» (4) .

کلینى که از بزرگان علما و محدثان شیعى است و در آغاز قرن چهارم هجرى در گذشته و کتاب خود را در نیمه دوم قرن سوم نوشته و نوشته او از دیرینه‏ترین سندهاى شیعه به شمار مى‏رود، چنین نوشته است:

چون فاطمه (ع) درگذشت امیرالمؤمنین او را پنهان به خاک سپرد و آثار قبر او را از میان برد. سپس رو به مزار پیغمبر کرد و گفت:

-اى پیغمبر خدا از من و از دخترت که بدیدن تو آمده و در کنار تو زیر خاک خفته است، بر تو درود باد!

خدا چنین خواست که او زودتر از دیگران به تو بپیوندد. پس از او شکیبائى من به پایان رسیده و خویشتندارى من از دست رفته. اما آنچنان که در جدائى تو صبر را پیشه کردم، در مرگ دخترت نیز جز صبر چاره ندارم که شکیبائى بر مصیبت ‏سنت است. اى پیغمبر خدا! تو بر روى سینه من جان دادى! تو را به دست‏ خود در دل خاک سپردم! قرآن خبر داده است که پایان زندگى همه بازگشت ‏به سوى خداست.

اکنون امانت‏ به صاحبش رسید، زهرا از دست من رفت و نزد تو آرمید.

اى پیغمبر خدا پس از او آسمان و زمین زشت مى‏نماید، و هیچگاه اندوه دلم نمى‏ گشاید (5) .

چشمانم بى‏خواب، و دل از سوز غم کباب است، تا خدا مرا در جوار تو ساکن گرداند.

مرگ زهرا ضربتى بود که دل را خسته و غصه‏ام را پیوسته گردانید. و چه زود جمع ما را به پریشانى کشانید. شکایت ‏خود را به خدا مى‏برم و دخترت را به تو مى‏سپارم! خواهد گفت که امتت پس از تو با وى چه ستمها کردند. آنچه خواهى از او بجو و هر چه خواهى بدو بگو! تا سر دل بر تو گشاید، و خونى که خورده است‏ بیرون آید و خدا که بهترین داور است میان او و ستمکاران داورى نماید (6) .

سلامى که به تو مى‏دهم بدرود است نه از ملالت، و از روى شوق است، نه کسالت. اگر مى‏روم نه ملول و خسته جانم و اگر مى‏مانم نه به وعده خدا بدگمانم. و چون شکیبایان را وعده داده است، در انتظار پاداش او مى‏مانم که هر چه هست از اوست و شکیبائى نیکوست.

اگر بیم چیرگى ستمکاران نبود براى همیشه در کنار قبرت مى‏ماندم و در این مصیبت ‏بزرگ، چون فرزند مرده جوى اشک از دیدگانم مى‏راندم.

خدا گواهست که دخترت پنهانى به خاک مى‏رود. هنوز روزى چند از مرگ تو نگذشته، و نام تو از زبانها نرفته، حق او را بردند و میراث او را خوردند. درد دل را با تو در میان مى‏گذارم و دل را به یاد تو خوش مى‏دارم که درود خدا بر تو باد و سلام و رضوان خدا بر فاطمه (7) .

در مقابل این شهرت، ابن سعد روایت دیگرى دارد که ابوبکر بر دختر پیغمبر نماز خواند و بر او چهار تکبیر گفت (8) . پیداست که این روایت و یک دو حدیث دیگر، در مقابل آن شهرت ارزشى ندارد، و دور نیست که آن را براى مصلحت وقت ‏ساخته باشند.

فقدان دختر پیغمبر، على (ع) را سخت آزرده ساخت. نمونه این آزردگى را از سخنانى که بر کنار قبر او خطاب به پیغمبر (ص) گفت دیدیم. در سندهاى دیرین، دو بیت زیر را نیز بدو نسبت داده‏اند که نشان دهنده سوز درونى اوست. اما شمار این بیت‏ها در ماخذهاى بعدى بیشتر است چنانکه در دیوان منسوب به آنحضرت نوزده بیت است (9) .

زبیر بن بکار در کتاب خود الاخبار الموفقیات که آنرا در نیمه دوم قرن سوم نوشته و از مصادر قدیمى بشمار مى‏رود چنین نویسد:

مداینى گوید چون امیرالمؤمنین على بن ابى طالب رضى الله عنه از دفن فاطمه فراغت ‏یافت ‏بر سر قبر او ایستاد و این دو بیت را انشاء کرد:

لکل اجتماع من خلیلین فرقة و کل الذى دون الممات قلیل (10) و ان افتقادى واحدا بعد واحد دلیل على ان لا یدوم خلیل (11)

این دو بیت در بعض مصادر بدین صورت ضبط شده:

لکل اجتماع من خلیلین فرقة و کل الذى دون الفراق قلیل و ان افتقادى فاطما بعد احمد دلیل على ان لا یدوم خلیل (12)

مصحح فاضل چاپ اخیر بحار الانوار (طهران) در ذیل صفحه صد و هشتاد و هفت مجلد چهل و سوم عبارتى را دارد که ترجمه آن اینست:

در بعض نسخه‏ها«و ان افتقادى واحدا بعد واحد»آمده و این درست است چه على علیه السلام بدین دو بیت تمثل جسته نه آنرا انشاء کرده است.

لیکن عبارت زبیر بن بکار چنین است:«و انشا یقول‏»بعلاوه این دو بیت چنانکه نوشته شد در دیوان منسوب بآن حضرت ضبط شده است.

مجلسى نویسد: روایت‏شده است که هاتفى شعر او را پاسخ داد. سپس چهار بیت را نوشته است (13) .