سفارش تبلیغ
صبا ویژن
نرم افزار مدیریت اطلاعات شهدا -ایثار
منوی اصلی
 » صفحه نخست
 » پروفایل مدیر وبلاگ
 » پست الکترونیک
 » آرشیو وبلاگ
 » عناوین مطالب وبلاگ

موضوعات وبلاگ
 » مقالات سیاسی
 » مقالات دینی و مذهبی
 » مقالات اجتماعی
 » مقالات علمی و آموزشی
 » مقالات تاریخ
 » پاسخ به شبهات
 » فراماسونری و شیطان پرستی
 » حجاب
 » اخبار
 » اخبار و مطالب تصویری
 » حضرت فاطمه ی زهرا(س)
 » امام حسین(ع)
 » امام سجاد(ع)
 » امام محمّد باقر(ع)
 » امام موسی کاظم(ع)
 » امام رضا(ع)
 » امام جواد(ع)
 » امام هادی(ع)
 » حضرت مهدی(عج)
 » بابیت و بهاییت
 » شهدا
 » سالروز ازدواج حضرت علی(ع) و حضرت فاطمه(س)
 » 13 ابان
 » عرفه،روز نیایش
 » حضرت زینب کبری(س)
 » حضرت مسلم بن عقیل(ع)
 » حضرت رقیه(س)
 » عید سعید قربان
 » طنز
 » انحرافات جنسی
 » حوادث
 » نقد و تحلیل
 » عید سعید غدیر خم
 » داستان
 » ولایت فقیه
 » علما و مراجع
 » شعر
 » آخر الزمان

همسنگران
 » EMOZIONANTE
 » عاشق آسمونی
 » به سوی فردا
 » شکوفه های زندگی
 » ترنم یاس
 » بسم الله العلی العظیم
 » فرزانگان امیدوار
 » لحظه های آبی
 » کوچه ای برای گفتن
 » عَشَقه
 » قاصدک
 » جزین
 » عروج
 » جزیره علم
 » پرورش دینی
 » خداجونم
 » همنشین
 » بیداران...
 » سایت اطلاع رسانی دکتر رحمت سخنی Dr.Rahmat Sokhani
 » دست خط ...
 » آخرالزمان و منتظران ظهور
 » سید علی خامنه ای
 » یا امیر المومنین روحی فداک
 » *** انـتـظـار ***
 » یک لحظه با یک طلبه!
 » شهیدان لاله های لاله زارند
 » روح مناجات
 » عکس و مطلب جالب و خنده دار
 » آموزه ـ AMOOZEH.IR
 » اقتصاد بدون یارانه
 » کــــلبه
 » میر یزید نیوز
 » موعود هادی
 » نظرمن
 » هو اللطیف
 » افسونگر
 » جاده های مه آلود
 » سیب سرخ
 » قیدار شهر جد پیامبراسلام
 » سکوت خیس
 » منتظرظهور
 » ...بــــــــاران که ببارد، همه عاشق هستند
 » سایه
 » شیمی وزندگی
 » ● بندیر ●
 » سایت مهندسین پلیمر
Polymer Engineers of Darab University

 » سجاده ای پر از یاس
 » افطار
 » شقایقهای کالپوش
 » لنگه کفش
 » عاشقانه می گویم
 » .::نهان خانه ی دل::.
 » دل نوشته های یک دختر شهید
 » نمکدون...
 » بچه مرشد!
 » سکوت ابدی
 » حامل نور ...
 » وبلاگ عقل وعاقل شمارادعوت میکند(بخوانیدوبحث کنیدانگاه قبول کنید)
 » TOWER SIAH POOSH
 » خاکستر سرد
 » هم نفس
 » حسن آباد جرقویه علیا
 » سیب خیال
 » حقوقی و فقهی
 » چلچراغ شهادت
 » لباس شخصی
 » حنا، دختری با مقنعه
 » پرپر
 » معراج ستاره ها
 » تفحص شهدا
 » جبهه وبلاگ غدیر
 » یا علی مدد
 » مُهر بر لب زده
 » نشریه حضور
 » نغمه ی عاشقی
 » MNK Blog
 » یگان امُل های مُدرنیسم نشده...امُلیسم
 » جریان شناسی سیاسی - محمد علی لیالی
 » ● رایحه ●
 » عــــــــــروج
 » کانون فرهنگی شهدا
 » برلیان
 » پژواک
 » تخــریــبـچــی
 » ****شهرستان بجنورد****
 » نظرعشق
 » +O
 » عشق الهی
 » سرزمین مِه وخورشید (خورشید گام سبز)
 » بی سر و سامان
 » ~>+ حبـــــــــــــــاب خیــــــــــــــــال +<~
 » شب و تنهایی عشق
 » گمگشته
 » دانلود بازی موبایل جاوا
 » صراط مستقیم
 » سلحشوران
 » آوای قلبها...
 » سکوت سبز
 » دوربین مدار بسته
 » طراوت باران
 » هــم انــدیشـی دینــی
 » یادداشتها و برداشتهای سخی فرهادی
 » گل و منظره
 » تعمیرات تخصصی انواع پرینتر لیزری اچ پی HP رنگی و تک رنگ و اسکنر
 » جـــیرفـــت زیـبا ( استان سبزواران)
 » ثریای کویر ایران
 » خاطرات دکتر بالتازار
 » پروانگی
 » دارالرضوان
 » اندیشه برتر
 » امام زمان
 » .: شهر عشق :.
 » باولایت
 » سکوت سبز
 » اردبیل بهشتی پنهان
 » بوی سیب
 » بادصبا
 » یاربسیجی
 » جاده مه گرفته
 » طریق یار
 » رباتیک
 »
 » سایت روستای چشام (Chesham.ir)
 » سرگرمی اطلاع رسانی شمیم یاس
 » مهاجر
 » فقط عشقو لانه ها وارید شوند
 » منطقه آزاد
 » میقات محمد
 » ابـــــــــــرار
 » یادداشتهای فانوس
 » علمدارمظلوم
 » نور اهلبیت (ع)
 » انسان جاری
 » گدایی در جانان به سلطنت مفروش
 » سرافرازان
 » یک
 » پارسی نامه
 » تمهیدات
 » شبح سیاه
 » خون شهدا
 » مقلدان علمدار
 » ایحسب الانسان ان یترک سدی
 » جرعه ای از شراب عشق
 » رازهای موفقیت زندگی
 » مطب مجازی روانشناسی
 » صبح امید
 » قافیه باران
 » رایحه ظهور به مشام می رسد! از کجاست؟
 » دهن رود
 » شبستان
 » حرم الشهدا
 » برادران شهید هاشمی
 » شهداشرمنده ایم _شهرستان بجنورد
 » کبوتر حرم
 » یامهدی
 » سعادت نامه
 » آدمکها
 » اسطوره عشق مادر
 » دلنوشته های یک فروند چریک
 » پنجره چهارمی ها
 » نسیم یاران
 » صدای سکوت
 » ترانه ی زندگیم (Loyal)
 » سیاست دینی
 » جزتو
 » عشق پنهان
 » Manna
 » ألیس اللهُ بکافٍ عبده ...
 » محض خدا
 » بشری
 » پرهیزگاران، جوانمردان واقعی ...
 » زشت است بی تو زندگی زیبای عالم
 » سیاه مشق های میم.صاد
 » بهشت بهشتیان
 » آسمانی
 » کابینت ام دی اف محمدی 09126600583 شهریار
 » عشق الهی: نگاه به دین با عینک محبت، اخلاق، عرفان، وحدت مسلمین
 » عطش (وبلاگ تخصصی ماه محرم و صفر)
 » پروانه های بی پروا
 » زندگی
 » اواز قطره
 »
 » بچّه شهید (به یاد شهدا)
 » بیا تو!!!
 » حرف شیرین
 » کلبه تنهایی
 » اخراجی های جدید
 » تـــــــکـــبـــیــر
 » راه فضیلت
 » مهاجر
 » عاشقانه
 » ستاره طلایی
 » مردود
 » ماه و مهر
 » غروب آرزوها
 » شهید شلمچه
 » جبهه فرهنگی امام روح الله مازندران محمودآباد
 » شمیم یاس
 » فالوده یزدی
 » گروه اینترنتی جرقه داتکو
 » جواندل
 » شهید قنبر امانی
 » نهِ/ دی/ هشتاد و هشت
 » چفیه
 » همای رحمت
 » مرگ عاشق
 » ویژه نامه کارون پردیس
 » شاه تور
 » هر چی تو فکرته
 » پلاک 40
 » به وبلاگ بر بچون دزفیل(دزفول) خوش اومهِ
 » غزلیات محسن نصیری(هامون)
 » خدایا؟فرشته ام را به کسی نخواهم داد!هرگز!میگذاری آیا؟
 » ... یاس ...
 » read me (بخوان مرا...)
 » خورشید مکه
 » ..:: بهونه های بارونی ::..
 » فدائیان ولایت
 » گروس سرای آشنا
 » وبلاگ رسمی هیئت توآ در بندر عامری
 » بیــــــــــــــــدهای سَرقنات
 » حرف های من...
 » ازدواج آگاهانه، همین و بس
 » هالی
 » دانلود کتاب
 » Nili2012
 » تنهایی.......
 » جمعه های سوت و کور
 » حقوقدان منتظر
 » ژئوماتیک
 » با ولایت زنده ایم
 » پا در کفش همه!
 » اهلبیت (ع)،کشتی نجات ما...
 » دردودل
 » وبلاگ اندیشه های مطهر -بسیج دانشجویی دانشگاه صنعتی مالک اشتر
 » تنهای غریب
 » ترنم حضور
 » #**حرف های گفتنی**#
 » FANTOM
 » صدفی برای مروارید
 » مجله التکرونیکی وبلاگ های پایگاه شهید سیدمصطفی خمینی(ره)
 » MARAll
 » ایرانی باشیم
 » کنج دلتنگی های من!
 » صاعقه
 » عطر ریحان
 » شاهکار
 » کتابهای رایگان برای همه
 » مهربانی
 » گروه فرهنگی سردار خیبر
 » اصولی رایانه
 » سید خراسانی
 » پرسپولیس
 » بادله گشت
 » عفاف و حجاب
 » موسسه فرهنگی هنری سنگر
 » خاطره های مدرسه و دوستان
 » یه دخترشاد
 » حرفهای آسمانی
 » .... فاصله ....
 » حاج احمد متوسلیان
 » هدایت قرآنی
 » سلام بر ساقی عطشان کربلا
 » راهی به سوی اینده
 » ایرانیان ایرانی
 » باشگاه پرواز
 » َ ازدانشگاه آزادقزوین
 » فاطمیون لنجان
 » آذرخش
 » IT فناوری اطلاعات
 » و ناگهان مرگ...
 » مهدی یاران
 » محب
 » y divouneh
 » عطر حضور
 » بهار عشق
 » وبلاگ مرزداران عشق * ایران *
 » ناجی
 » ما اهل دلیم
 » آرمان
 » لــعل سـلـسـبیــل
 » ای دریغااااااااا
 » شهادت
 » می گذره ...
 » چند تکه عاشقانه
 » تاریخ را به یاد اوریم
 » خاکریز ولایت
 » ادبیات
 » عدالت جویان نسل بیدار
 » در حسرت شهادت
 » اخبار دنیای عشق
 » چزابه
 » وبلاگ شخصی مرتضی صادقی
 » تجربه های مربی کوچک
 » آمرین به معروف و ناهیان از منکر
 » مرامنامه عشاق
 » صل الله علی الباکین علی الحسین
 » نماز ریشه ی همه ی خوبیها
 » جدیدترین یوزر پسورد آنتی ویروس nod32- Kaspersky - Avira
 » اللهم عجل لولیک الفرج

جنبش سایبری: بصیرت علوی لبیک یا خامنه ای
طراح قالب


سایر امکانات
 RSS 
POWERED BY
BLOGFA.COM

 

  السلام علیک یا علی بن موسی الرضا

 

 

امامت حضرت امام جواد علیه السلام در یک نگاه

دلایل و شواهد امامت امام جواد(ع)

از آن جا که امام جواد(ع) نخستین امامی بود که در کودکی به مقام امامت رسید، اولین سؤالی که به ذهن متبادر می شو.د این است که چگونه یک نوجوان می تواند مسئولیت سنگین امامت مسلمانان را برعهده بگیرد و جانشین پیامبر خدا (ص) باشد؟
در جواب می گوییم: این امر ممکن بوده و دلایل و شواهد متعددی نیز بر آن وجود دارد که به بعضی از آن ها اشاره می کنیم:

الف) نص بر امامت

ما شیعیان باور داریم که خداوند، امام را منصوب می کند، زیرا او مصالح بندگان خود را بهتر می داند. بی تردید امامت، استمرار خط نبوت است. خداوند که انسان را برای پیمودن راه کمال و سعادت آفریده، همان گونه که باید برای ارائه ی طریق و رسیدن به مطلوب، پیامبرانی را مبعوث کند، لازم است برای تداوم این راه بعد از رحلت پیامبران، جانشینان معصومی را قرار دهد، زیرا عقل انسان ها به تنهایی برای تشخیص تمام عوامل و اسباب پیشرفت و کمال، کافی نیست.
از سوی دیگر، آیین انبیا ممکن است بعد از رحلت آن ها دستخوش انواع تحریفات شود، به همین دلیل، پاسدارانی معصوم لازم است تا از آن محافظت کنند. امام صادق (ع) می فرماید: «در میان ما اهل بیت، در هر نسلی، افراد عادلی هستند که تحریف غلوکنندگان را از آن [اسلام] نفی می کنند و دست بدعت گذاران و دین سازان و اهل باطل را کوتاه می سازند و تأویل و تفسیر نادرست جاهلان را کنار می زنند.»(6)
از طرف دیگر، تشکیل حکومت الهی که انسان را به تمام اهداف مورد نظر برساند، فقط از طریق پیشوایان معصوم امکان پذیر است، زیرا حکومت های انسانی، همیشه در مسیر منافع مادی افراد یا گروه های خاص سیر کرده اند.(7)
مطالعه ی دقیق قرآن به ما می فهماند که این کتاب دستورهای خود را به شکل کلی بیان کرده و سپس خدای تعالی تبیین و تفسیر آن را بر عهده ی رسول خدا(ص) قرار داده است؛ مانند: «و انزلنا إلیک الذکر لتبین للناس ما نزل الیهم»(8)، «اقیموا الصلوه»، «آتو الزکاه» و ... بیان تعداد رکعات نماز و یا بیان حد و نصاب زکات، در قرآن نیامده است و پیامبر اکرم (ص) همه ی این ها را برای مسلمانان تفسیر و تشریح فرمود.
مسئله ی امامت امامان اثنی عشر نیز با همین شیوه (به صورت کلی) در قرآن ذکر شده است که حدود 84 آیه به آن دلالت دارد؛ از جمله: «اطیعوا الله و اطیعوا الرسول و اولی الأمر منکم»،(9) «فسئلوا اهل الذکر إن کنتم لا تعلمون»،(10) «اتقوا الله و کونوا مع الصادقین».(11)
در این زمینه جابر بن عبدالله انصاری حدیث مشهوری نقل کرده است. وی می گوید: روزی خدمت پیامبر اکرم (ص) رسیدم درحالی که تازه آیه ی 59 از سوره ی نساء نازل شده بود. عرض کردم: یا رسول الله! خدا و رسول خدا را شناختیم و اطاعت می کنیم، اما اولی الامری که در این آیه آمده کیانند که اطاعتشان همچون اطاعت شما و خداوند بر ما واجب شده است؟ پیامبر گرامی (ص) فرمودند: «ای جابر! اولی الأمر، جانشینان من و امامان مسلمانان بعد از من می باشند که اول آن ها علی، فرزند ابوطالب، سپس حسن، بعد حسین، بعد علی فرزند حسین، سپس محمد فرزند علی که در کتاب آسمانی تورات به باقر مشهور است و تو ایشان را خواهی دید و وقتی دیدی، سلامم را به او برسان؛ سپس جعفر فرزند محمد، بعد از آن موسی فرزند جعفر، بعد علی فرزند موسی، سپس محمد فرزند علی، بعد علی فرزند محمد، پس از آن حسن فرزند علی، سپس هم نام من و هم کنیه ام حجت خدا در زمین و باقی مانده ی خدا در میان بندگانش فرزند حسن به علی است؛ همان شخصی که خداوند به وسیله ی او مشارق و مغارب زمین را فتح می کند و او از پیروانش غایب می شود. در زمان غیبت آن حضرت کسانی در اعتقاد به امامت او ثابت قدم می مانند که خداوند دل هایشان را با ایمان، امتحان کرده است.(12)
سن، اگر چه در بسیاری از امور یک مقیاس در نظر گرفته می شود اما در نزد خداوند، ملاک معتبری به شمار نمی آید. همیشه کسانی که سن و سال بیشتری دارند، در پیش گاه خدا بزرگ تر و بلند مرتبه تر از دیگران نیستند. چه بسا پیر فرتوتی که در نزد پروردگار، مطرود است وچه بسا جوان یا کودکی که در نزد خداوند، محبوب و عزیز است. در واقع، این عمل صالح و نیت پاک و موهبت های الهی و امثال این هاست که به فرد ارج و ارزش می بخشد و نخستین مقیاس به شمار می آید.
در روایتی دیگر از ابوبصیر نقل شده که به امام باقر(ع) عرض کردم: مردم (اهل سنت) به ما اعتراض می کنند که اگر امامان حقند، چرا خدا نامی از آن ها در قرآن نبرده است؟ امام باقر(ع) فرمود: در پاسخ آن ها بگویید: خدا نماز را بر پیغمبر(ص) نازل کرد و اسمی از سه یا چهار رکعت آن نبرد، تا این که رسول خدا(ص) آن را توضیح داد و نیز فریضه ی حج را نازل فرمود، ولی تعداد طواف های هفتگانه ی آن را نازل نکرد، تا پیغمبر(ص) آن را تفسیر کرد؛ همین طور است امامت ما. خداوند آیه ی «اطیعوا الله و اطیعوا الرسول و اولی الامر منکم» را نازل و پیامبر اولواالامر را به ائمه ی اثنی عشر تفسیر فرمود و اگر ساکت می شد و بیان نکرده بود، آل عباس و آل عقیل و یا دیگران مدعی می شدند که مراد از اولی الامر ماییم... .(13)
بدین سان پیامبر اسلام(ص) به دستور خدا امامان دوازده گانه را بعد از خود امام و پیشوا معرفی کرده است. این امور نشان می دهد که امام جواد(ع) لایق ترین و شایسته ترین فرد برای رهبری بوده است.

ب) جایگاه و فضایل امام

بی تردید واگذاری منصب امامت - همان طور که اشاره شد - لیاقت و شایستگی را می طلبد. این شایستگی را هر کسی داشته باشد خداوند مقام امامت را به او عنایت می کند. ممکن است این قابلیت در انسان خردسال باشد یا بزرگ سال. در قرآن از زبان حضرت ابراهیم آمده است: خدایا! امامت را در ذریه ی من قرار بده و خداوند در جواب فرمود: امامت، عهدی است که به هر کس عطا نمی گردد.(14) خداوند نیز می داند که این مقام را به چه کسی واگذار نماید.(15)
شخصیت امام جواد به گونه ای بود که فضایل و ابعاد شخصیت او اعجاب دانشمندان اسلامی، اعم از شیعه و سنی را برانگیخت و آنان امام را شایسته ی خلافت دانستند. برای نمونه، ابن جوزی می گوید: «او در علم و تقوا و زهد و بخشش، بر روش پدرش بود.»(16)
ابن حجر هیثمی می نویسد: «مأمون، امام جواد(ع) را به دامادی انتخاب کرد، زیرا با وجود کمی سن، از نظر علم و آگاهی و حلم، بر همه ی دانشمندان برتری داشت.»(17)
شبلنجی می گوید: «مأمون، پیوسته شیفته ی او بود، زیرا با وجود کمی سن، فضل و علم و کمال عقل خود را نشان داده، برهان (عظمت) خود را آشکار ساخت.»(18)

ج) مولودی پر خیر و برکت

در مجامع شیعه، از امام جواد(ع) به مولودی پر خیر یاد می شد.(19) امام رضا(ع) نیز به مناسبت های مختلف، از فرزند خود با این عنوان یاد می کرد و این موضوع در میان شیعیان، معروف بود. دو تن از شیعیان به نام «ابن اسباط» و «عباد بن اسماعیل» می گویند: در محضر امام رضا (ع) بودیم که ابوجعفر را آوردند، عرض کردیم: این همان مولود پرخیر و برکت است؟ حضرت فرمود: «آری، این همان مولودی است که در اسلام با برکت تر از او زاده نشده است.»(20)
تولد امام جواد(ع) در شرایطی صورت گرفت که خیر و برکت خاصی برای شیعیان به ارمغان آورد، زیرا عصر امام رضا(ع)، عصر ویژه ای بود و حضرت در تعیین جانشین خود، با مشکلاتی مواجه شد که در عصر امامان قبلی، بی سابقه بوده است. از یک سو پس از شهادت امام کاظم (ع) گروهی به نام «واقفیه» بر اساس انگیزه های مادی، امامت حضرت رضا(ع) را انکار کردند و از سوی دیگر، امام رضا (ع) تا حدود 47 سالگی فرزند نداشتند و چون احادیث رسیده از پیامبر (ص) حاکی بود که امامان دوازده نفرند. فقدان فرزند برای امام رضا(ع)، هم امامت خود آن حضرت و هم تداوم آن را زیرسؤال می برد و واقفیه این موضوع را دست آویز قرار داده بودند.
گواه این معنا، اعتراض «حسین بن قیاما واسطی» به امام هشتم و پاسخ حضرت است. «ابن قیاما» که از سران «واقفیه» بود، (21) طی نامه ای به امام رضا (ع) او را متهم به عقیم بودن کرد. امام (ع) در پاسخ نوشت: از کجا می دانی که من فرزندی نخواهیم داشت، سوگند به خدا، بیش از چند روز نمی گذرد که خدا پسری به من عطا می نماید که حق را از باطل جدا می کند.(22) امام رضا(ع) همواره سخنان و دلایل آنان را رد می کرد، (23) تا آن که تولد حضرت جواد(ع) به این سم پاشی ها خاتمه داد و موضع امام و شیعیان، تقویت گردید و اعتبار تشیع بالا رفت.(24)
با برکت بودن تولد امام جواد (ع) علاوه بر تقویت شیعیان، دلیل مهم دیگری نیز برای رهبری اوست.

د) نبوت برخی انبیا در کودکی

درست است که دوران شکوفایی عقل و جسم انسان معمولا حد و مرز خاصی دارد، ولی چه مانعی دارد که خداوند قادر، برای مصالحی، این دوران را برای بعضی از بندگان خاص خود کوتاه و خلاصه کند. در تاریخ، افرادی بوده اند که در پرتو عنایت خاص خداوندی در سنین کودکی به مقام پیشوایی امتی رسیده اند. در این خصوص نمونه ها و شواهد متعددی وجود دارد؛ از جمله:
1- قرآن درباره ی حضرت یحیی و رسالت او و این که در دوران کودکی به نبوت برگزیده شده است، می فرماید: «و اتیناه الحکم صبیا؛(25) ما فرمان نبوت را در کودکی به او دادیم.»
بعضی از مفسران، کلمه ی «حکم» را در آیه به معنای هوش و درایت گرفته اند و بعضی گفته اند: مقصود از این کلمه، «نبوت» است. مؤید این نظریه روایاتی است که در کتاب «اصول کافی» نقل شده است، از آن جمله، روایتی است از امام سجاد(ع) که حضرت طی آن، با تعبیر «حکم» در آیه ی مزبور، به «نبوت» حضرت یحیی در خردسالی استشهاد می کند و می فرماید:(26) پس از درگذشت زکریا، فرزند او یحیی کتاب و حکمت را از او به ارث برد: «یا یحیی خذ الکتاب بقوه و آتیناه الحکم صبیا؛(27) ای یحیی! کتاب (آسمانی) را با نیرومندی بگیر، و ما فرمان نبوت را در کودکی به او دادیم.»
2- با این که برای آغاز تکلم و سخن گفتن کودک معمولا زمانی حدود دوازده ماه لازم است، ولی حضرت عیسی (ع) در همان روزهای نخستین تولد زبان به سخن گشود و از مادر خود دفاع کرد و یاوه های معاندان را با منطق و دلیل رد کرد، در صورتی که اینگونه سخن گفتن و با این محتوا، در شأن انسان های بزرگ سال است.(28)
همان طور نوزادی چون عیسی که هنوز شیر می خورد می تواند به پیامبری مبعوث شود، امام جواد(ع) نیز در سن کودکی می تواند امام باشد.
سن، اگر چه در بسیاری از امور یک مقیاس در نظر گرفته می شود اما در نزد خداوند، ملاک معتبری به شمار نمی آید. همیشه کسانی که سن و سال بیشتری دارند، در پیش گاه خدا بزرگ تر و بلند مرتبه تر از دیگران نیستند. چه بسا پیر فرتوتی که در نزد پروردگار، مطرود است و چه بسا جوان یا کودکی که در نزد خداوند، محبوب و عزیز است. در واقع، این عمل صالح و نیت پاک و موهبت های الهی و امثال این هاست که به فرد ارج و ارزش می بخشد و نخستین مقیاس به شمار می آید. به علاوه، اعتقاد به نبوت و امامت ممکن نیست مگر پس از ایمان کامل به قدرت خدای متعال بر این که می تواند یک فرد را مجمع فضایل و مرجع معارف گرداند و او را پیشوا و نمونه ی مردم قرار دهد.

هـ)گفتار و رویکرد امامان

ما شیعیان باور داریم که ائمه ی اطهار (علیهم السلام)، معصوم اند و رفتار و گفتار آنان حجت می باشد. بدین سان اگر آنان کسی را امام معرفی کردند بی تردید او امام است. برخی از امامان، هم امام جواد(ع) را رهبر و پیشوا معرفی کرده اند و هم شبهه ی خردسال بودن او را مطرح و جواب داده اند. افزون بر آن، از این طریق نیز درصدد فرهنگ سازی بودند تا افکار عمومی را آماده ی پذیرش امامت امام جواد(ع) نمایند.
یکی از یاران امام رضا(ع) می گوید: در خراسان در محضر امام رضا(ع) بودیم. یکی از حاضران به امام عرض کرد: سرور من، اگر (خدای نخواسته) پیش آمدی رخ دهد، به چه کسی مراجعه کنیم؟ امام فرمود: به فرزندم ابوجعفر.(29) در این هنگام آن شخص سن حضرت جواد(ع) را کم شمرد، امام رضا(ع) فرمودند: خداوند عیسی بن مریم را در سنی کمتر از سن ابوجعفر، رسول و پیامبر و صاحب شریعت تازه قرار داد.»(30)

و)انجام دادن وظایف امام

یکی از دلایل مهم اثبات امامت، انجام دادن وظایف می باشد؛ بدین معنا که اگر کسی توانست رسالتی را که برعهده ی امام گذاشته شده است انجام دهد او امام است، حال خردسال باشد یا بزرگ سال. امام جواد(ع) در انجام رسالت امامت، موفق بود. او مانند سایر امامان، به هدایت و رهبری مردم پرداخت و در قالب های مختلف به سؤالات و مشکلات سیاسی، اجتماعی و فرهنگی آنان رسیدگی نمود، به گونه ای که در مدت امامت او کسی به رهبری اش اعتراض نکرد. افزون بر آن، رهبری مدبرانه و حکیمانه ی او تعجب همگان را برانگیخت. آنانی که رهبری امام را زیرسؤال برده بودند از ایده و تفکر خود پشیمان شدند. در این جا به بعضی از وظایفی که امام جواد (ع) انجام داد اشاره می کنیم:

1-تربیت شاگردان

یکی از ابعاد بزرگ زندگی ائمه، بعد فرهنگی آنان است. این پیشوایان هر کدام در عصر خود فعالیت فرهنگی داشته، شاگردانی تربیت می کردند و دانش های خود را به کمک آنان در جامعه منتشر می کردند. اما شرایط اجتماعی و سیاسی زمان آنان یکسان نبوده است؛ مثلا در زمان امام باقر و امام صادق (علیهما السلام) شرایط اجتماعی، مساعد بود و به همین دلیل تعداد شاگردان و راویان حضرت صادق (ع) بالغ بر چهارهزار نفر می شد، ولی از دوره ی امام جواد تا امام عسکری (علیهما السلام) به دلیل فشارهای سیاسی و کنترل شدید از طرف حکومت، شعاع فعالیت آن ها بسیار محدود بود و از این نظر تعداد راویان و پرورش یافتگان مکتب آنان نسبت به زمان حضرت صادق (ع) کاهش یافت. در عین حال باید توجه داشت که در میان همین تعداد محدود اصحاب و راویان حضرت، چهره های درخشان و شخصیت های برجسته ای مانند: علی بن مهزیار، احمد بن محمد بن ابی نصر بزنطی، زکریا بن آدم، محمد بن اسماعیل بن بزیع، حسین بن سعید اهوازی، احمد بن محمد بن خالد برقی بودند که هر کدام در صحنه ی علمی و فقهی، وزنه به شمار می رفتند و حتی برخی تألیفات متعددی داشتند.
از طرف دیگر، راویان احادیث امام جواد(ع) تنها در محدثان شیعه خلاصه نمی شوند، بلکه محدثان و دانشمندان اهل تسنن نیز معارف و حقایقی از اسلام را از آن حضرت نقل کرده اند. برای نمونه، خطیب بغدادی احادیثی با سند خود از آن حضرت نقل کرده است.(31) هم چنین حافظ عبدالعزیز بن اخضر جنابذی(32) و مؤلفانی نیز مانند: ابوبکر احمد بن ثابت، ابواسحاق ثعلبی و محمد بن منده بن مهربذ در کتاب های تاریخی و تفسیری خویش روایاتی از آن حضرت نقل کرده اند.

2- بیان احکام و معارف دینی و شبهه زدایی

یکی از وظایف بسیار مهم امام، بیان احکام و پاسخ گویی به سؤالات مردم و شبهه زدایی است و امامان (علیهم السلام) در قالب های مختلف، به این وظیفه عمل می نمودند. از سوی دیگر، اگر کسی در بیان احکام دچار اشتباه می شد، آن را برطرف می کردند. امام جواد(ع) در این زمینه بسیار موفق بود. او با بیان احکام و معارف دینی و جواب پرسش ها و رفع شبهات، هم وظیفه ی امامت را خوب انجام می داد و هم جایگاه امامت خود را تثبیت کرد، به گونه ای که این امر موجب اطمینان شیعیان گردید، زیرا علی رغم دلایل و شواهد متعدد برای اثبات امامت امام جواد (ع) ، برخی از بزرگان و علمای شیعه اختلاف داشتند و سن ابوجعفر را برای رهبری کم می دانستند. از این رو شیعیان در سایر شهرها متحیر شدند.(33) به همین دلیل شیعیان اجتماعاتی تشکیل دادند و به منظور حصول اطمینان از این که او دارای علم امامت است، پرسش هایی را مطرح کردند و هنگامی که پاسخ های قاطع و قانع کننده دریافت کردند، آرامش و اطمینان یافتند.
برخی مورخان در این زمینه می نویسند: چون امام رضا (ع) در سال 202 هجری رحلت نمود، سن ابوجعفر نزدیک به هفت سال بود، از این رو در بغداد و سایر شهرها در بین مردم اختلاف نظر پدید آمد. «ریان بن صلت»، «صفوان بن یحیی»، «محمد بن حکیم»، «عبدالرحمن بن حجاج» و «یونس بن عبدالرحمن» با گروهی از بزرگان و معتمدان شیعه، در خانه ی «عبدالرحمن بن حجاج»گرد آمدند و در سوگ امام به گریه و اندوه پرداختند... یونس به آنان گفت: دست از گریه و زاری بردارید، باید دید امر امامت را چه کسی عهده دار می گردد و تا این کودک (ابوجعفر) بزرگ شود، مسائل خود را از چه کسی باید بپرسیم؟ در این هنگام «ریان بن صلت» برخاست و گلوی او را گرفت و فشرد، و در حالی که به سر و صورت او می زد، با خشم گفت: تو نزد ما تظاهر به ایمان می کنی و شک خود را پنهان می داری؟! اگر امامت او از جانب خدا باشد حتی اگر طفل یک روزه باشد، مثل پیرمرد صد ساله خواهد بود، و اگر از جانب خدا نباشد حتی اگر صد ساله باشد، چون دیگران یک فرد عادی خواهد بود، شایسته است در این باره تأمل شود. در این هنگام حاضران به توبیخ و نکوهش یونس پرداختند.(34)
در آن موقع، موسم حج نزدیک شده بود. هشتاد نفر از فقها و علمای بغداد و شهرهای دیگر رهسپار حج شدند و به قصد دیدار ابوجعفر عازم مدینه گردیدند، و چون به مدینه رسیدند، به خانه ی امام صادق (ع) رفتند. در این هنگام عبدالله بن موسی، عموی حضرت جواد (ع) وارد شد و در صدر مجلس نشست. یک نفر به پا خاست و گفت: این پسر رسول خداست، هر کس سؤالی دارد از وی بپرسد. چند نفر از حاضران سؤالاتی مطرح کردند که وی پاسخ های نادرستی داد...(35) شیعیان، متحیر و غمگین شدند و فقها مضطرب گشتند و قصد رفتن کردند و گفتند: اگر ابوجعفر می توانست جواب مسائل ما را بدهد، عبدالله نزد ما نمی آمد و جواب های نادرست نمی داد!
خداوند که انسان را برای پیمودن راه کمال و سعادت آفریده، همان گونه که باید برای ارائه ی طریق و رسیدن به مطلوب، پیامبرانی را مبعوث کند، لازم است برای تداوم این راه بعد از رحلت پیامبران، جانشینان معصومی را قرار دهد، زیرا عقل انسان ها به تنهایی برای تشخیص تمام عوامل و اسباب پیشرفت و کمال، کافی نیست.
در این هنگام دری از صدر مجلس باز شد و غلامی به نام «موفق» وارد مجلس گردید و گفت: این ابوجعفر است که می آید. همه به پا خاستند و از وی استقبال کرده سلام دادند. امام وارد شد و نشست و مردم همه ساکت شدند. آن گاه سؤالات خود را با او در میان گذاشتند وقتی که پاسخ های قانع کننده شنیدند، شاد شدند و او را دعا کردند و ستودند و عرض کردند: عموی شما، عبدالله چنین و چنان فتوا داد. حضرت فرمود: عمو! نزد خدا بزرگ است که فردا در پیش گاه او بایستی و به تو بگوید: با آن که در میان امت، داناتر از تو وجود داشت، چرا ندانسته به بندگان من فتوا دادی؟(36)
اسحاق بن اسماعیل که آن سال همراه این گروه بود، می گوید: من نیز در نامه ای ده مسئله نوشته بودم تا از حضرت بپرسم. در آن موقع همسرم حامله بود. با خود گفتم: اگر به پرسش های من پاسخ داد، از او تقاضا می کنم که دعا کند خداوند بچه ای را که همسرم به آن آبستن است، پسر قرار دهد. وقتی که مردم سؤالات خود را مطرح کردند، من نیز نامه را در دست گرفته به پا خاستم تا مسائلم را مطرح کنم. امام تا مرا دید، فرمود: ای اسحاق! اسم او را «احمد» بگذار؟ مدتی بعد همسرم پسری به دنیا آورد و نام او را «احمد» گذاشتم.(37)

3- فعالیت سیاسی

در عصر امام جواد(ع) شرایط به گونه ای بود که وی نمی توانست قیام مسلحانه انجام دهد اما از راه های گوناگون مشروعیت حکومت را زیر سؤال برده و شیعیان خود را حفظ می کرد. آن حضرت به شیعیان دستور داده بود که در حکومت نفوذ کنند. این امر موجب می شود که او از سیاست های ظالمانه ی حکومت علیه شیعیان آگاه شود و در این باره تصمیم بگیرد. از سوی دیگر، با نفوذ یاران امام در حکومت، شیعیان حفظ می شدند، زیرا کسانی که در حکومت نفوذ کرده بودند به روش های مختلف از ظلم و جنایت حکومت علیه شیعیان جلوگیری می نمودند. هم چنین امام، نمایندگان و وکلایی داشتند که به شهرهای مختلف اعزام شده و در واقع شبکه ی ارتباطی امام با شیعیان بودند.
امام جواد(ع) در انجام رسالت امامت، موفق بود. او مانند سایر امامان، به هدایت و رهبری مردم پرداخت و در قالب های مختلف به سؤالات و مشکلات سیاسی، اجتماعی و فرهنگی آنان رسیدگی نمود، به گونه ای که در مدت امامت او کسی به رهبری اش اعتراض نکرد. افزون بر آن، رهبری مدبرانه و حکیمانه ی او تعجب همگان را برانگیخت.
آنان ضمن گزارش وضع حکومت و شیعیان به امام، به جمع آوری بیت المال نیز می پرداختند و در اختیار امام قرار می دادند. کارگزاران امام در بسیاری از استان ها مانند: اهواز، همدان، سیستان، بست، ری، بصره، واسط، بغداد، کوفه و قم پخش شده بودند. آنان موظف بودند که در جاهای حساس نفود کنند و مناصب مهم را به دست آورند. از این رو محمد بن اسماعیل بن بزیع و احمد بن حمزه قمی، مقام والایی در دستگاه حکومت داشتند. نوح بن دراج نیز چندی قاضی بغداد و پس از آن قاضی «کوفه» بود. بعضی دیگر از شیعیان مانند حسین بن عبدالله نیشابوری حاکم بست و سیستان شد و حکم بن علیا اسدی به حکومت بحرین رسید.(38)
مرحوم کلینی نقل می کند که حضرت جواد (ع) بنا به درخواست یکی از شیعیان بست و سیستان، طی نامه ای به والی این منطقه سفارش کرد که در اخذ مالیات، بر او سخت نگیرد. والی که از پیروان امام بود، نه تنها بدهی او را بابت مالیات نگرفت، بلکه اعلام کرد تا آن زمان که بر سر کار است وی را از پرداخت مالیات، معاف خواهد کرد. علاوه بر این دستور داد برای او مستمری نیز تعیین کردند.(39)

پی نوشت :

1- اصول کافی، ج1، ص 492؛ شیخ مفید، الارشاد، ص 316. برخی تولد او را در نیمه ی رجب همان سال نوشته اند: طبرسی، اعلام الوری، ص 344.
2- همان، ص 315 و 492؛ ابن شهر آشوب، مناقب آل ابی طالب، ج 4، ص 379.
3- مسعودی، اثبات الوصیه، ص 209.
4- بحارالانوار، ج 50، ص 15.
5- اصول کافی، ج 1، ص 492؛ شیخ مفید، الارشاد، ص 316؛ طبرسی، اعلام الوری، ص 344.
6- اصول کافی، ج 1، ص 80.
7- ر.ک: آیه الله مکارم شیرازی و دیگران، پیام قرآن، ج 9، ص 38 و 39.
8- نحل(16) آیه ی 44.
9- نساء (4) آیه ی 59.
10- همان، آیه ی 43 و انبیاء (21) آیه ی 7.
11- توبه(9) آیه ی 119.
12-کمال الدین، باب نص الله عزوجل علی القائم، ص 253.
13- تفسیر عیاشی، ذیل آیه ی 59 سوره ی نساء.
14- بقره(2) آیه ی 124.
15- انعام(6) آیه ی 124.
16- تذکره الخواص، ص 359.
17- الصواعق المحرقه، ص 205.
18- نور الابصار، ص 161.
19- شیخ مفید، الارشاد، ص 319؛ طبرسی، اعلام الوری، ص347؛ فتال نیشابوری، روضة الواعظین.
20- بحار الانوار، ج 50، ص 20.
21- شیخ مفید، الارشاد، ص 318.
22- اصول کافی، ج 1، ص 320؛ طبرسی، اعلام الوری، ص 346.
23- همان، ص 321.
24- سید کاظم قزوینی، الامام الجواد من المهد الی اللحد، ص 337.
25- مریم(19) آیه ی 12.
26- اصول کافی، ج1، ص 382.
27- مریم(19) آیه ی 12.
28- همان، آیات 32-30.
29- همان، ص 322 و 384؛ شیخ مفید، الارشاد، ص 319؛ فتال نیشابوری، روضه الواعظین، ص 261؛ علی بن عیسی الاربلی، کشف الغمه، ج3، ص 141؛ طبرسی، اعلام الوری، ص 346.
30- شیخ مفید، الارشاد، ص 318؛ طبرسی، اعلام الوری، ص 346، 141؛ بحار الانوار، ج 50، ص 21.
31- سید محسن امین، اعیان الشیعه،ج 2، ص 35.
32- مناقب ابن شهر آشوب، ج 4، ص 384.
33- نگاهی گذرا به زندگی امام جواد(ع)، ص 109.
34- همان.
35- همان، ص 110.
36- بحار الانوار، ج 50، ص 98.
37- مسعودی، اثبات الوصیه، ص 215.
38- جاسم حسین، تاریخ سیاسی غیبت امام دوازدهم، ترجمه ی محمدتقی آیت اللهی، ص 79.
39- فروع کافی، ج 5، ص 111.



نوشته شده در  چهارشنبه 91/3/10ساعت  8:56 عصر  توسط محمدرضا صرافی نژاد 
| نظر | لینک ثابت

جوانترین امام

خیلی دلم می‌خواست از جوان‌ترین امام یعنی امام جواد(علیه السلام) بیشتر بدانم؛ بیشتر از اینها که در هشت سالگی به امامت رسید و در بیست و پنج سالگی به شهادت؛ بیشتر از اینها که باب الحوائج است و فرزند دردانة امامِ آشنای ایران زمین. این بود که به محضر محدّث قمی رفتم و «منتهی الآمال» را گشودم.
رسول خدا(ص) دربارة مادرش فرموده بود: «پدرم به قربان پسر بهترین کنیزان که از اهل نوبه است و طیّب و پاک».1وقتی مأمون تصمیم گرفت دخترش را به عقد او درآورد، بزرگان بنی عبّاس مخالفت کردند و گفتند: این کودکی خردسال است، هنوز علم و کمالی کسب نکرده است، حدّاقل صبر کن تا به کمال برسد.
مأمون پاسخ داد: شما این خاندان را نمی‌شناسید. علم آنان از جانب خدای متعال است و نیازی به کسب علم و تحصیل ندارند. چه بزرگ باشد و چه در ظاهر کوچک، اعلم علمایند و از همه افضل. اگر باور ندارید، علمای زمان را بیاورید تا با او مناظره کنند.
در روز مناظره وقتی یحیی ابن اکثم یک سؤال طرح کرد و امام آن را به بیش از بیست سؤال تبدیل کرد و صورت‌های مختلف مسئله را برشمرد، همه در تحیّر ماندند و بخش کوچکی از عظمت مقام امامت او را به چشم دیدند.
همین که از میان جمعیتِ ملاقات کنندگانِ حضرت برخاست تا حاجتش را بخواهد، امام لبخند شیرینی به چشمانش هدیه داد و بی ‌مقدّمه فرمود: «ای ابو یعقوب! نام او را احمد بگذار!»مرد از لحظه‌ای که قافلة حاجیان به طرف مکّه حرکت کرده بود، تصمیم داشت از امام بخواهد که برای پسر بودن فرزندی که در راه داشت، دعا کند.
حالا امام، پیشاپیش هم نیّتش را خوانده بود هم از اجابت خواسته‌اش خبر داده بود.
امام را درکنار دجله ملاقات کرد. می‌خواست چیزی بگوید که حضرت را از بزرگ نمایی شیعیانش گله‌مند کند. گفت: شیعیانت ادّعا می‌کنند که تو مقدار آبی که در دجله هست و وزن دقیق آن را می‌دانی!
امام نگاهی به موج‌های دجله افکند و فرمود: «آیا خداوند متعال قدرت دارد که این علم را به پشه‌ای تفویض کند یا خیر؟»
مرد گفت: قدرت دارد.
حضرت پاسخ داد: «من نزد خدای متعال، نه از پشه، که از بیشتر خلق خدا گرامی‌ترم.»
ده سال بیشتر نداشت. عدّة زیادی از مردم از نواحی مختلف آمده بودند تا مطالب خود را از حضرت بپرسند. در یک مجلس سی هزار سؤال پرسیده شد و امامِ ده ساله، تمام آنها را یک به یک پاسخ داد.
روایات بسیاری از راویان مختلف نقل شده که امام افکارشان را بی آنکه بر زبان بیاورند، بیان می‌کرد.
مرد در زندان بود. می‌گفتند ادّعای پیامبری کرده است. علی بن خالد از سر کنجکاوی به دیدنش رفت. وقتی ماجرا را پرسید، مرد از دو سفر معجزه آسای خود به همراه امام گفت. در یک شب از محلّ «رأس الحسین» در شام، به مسجد کوفه، مسجد النبّی و مسجد الحرام رفته و بعد به مکان اوّل خود برگشته است.
بعد گفت که از سر بی‌تجربگی، این واقعه را برای شخصی نقل کرده است و چون ماجرا دربارة معجزات و کرامات امام بود و حقّانیت آن حضرت را نشان می‌داد، وقتی خبر به عبدالملک زیّات (وزیر معتصم) رسیده بود، دستور داده بود او را به اتّهام ادّعای نبوّت دستگیر کنند.
علی بن خالد از سر دلسوزی نامه‌ای به وزیر نوشت و ماجرا را توضیح داد و برای مرد درخواست عفو کرد. پاسخ عبدالملک یک جمله بود: همان کسی که در یک شب او را از شام به کوفه، مدینه و مکّه برده است، بیاید از زندان نجاتش دهد.
فردای همان روز، زندانبان‌ها در به در دنبال مرد زندانی می‌گشتند. هر چه باشد، راه زندان که از شام و کوفه نزدیک‌تر است!
وقتی یحیی ابن اکثم از حضرت پرسید: چه کسی امام است؟ برای من نشانه‌ای بیاور، گویی عصایی که در دست حضرت بود، بی‌طاقت شد از اینکه انسانی با این همه ادّعای دانش، چنین حجّت‌های آشکاری را نمی‌بیند، گویی آشکارتر از این باید می‌دید.
پس عصا به صدا در آمد که: همانا صاحب من، امام این زمان و حجّت خدا بر خلق است.
حتّی سنگ و آهن در برابر عظمت و لطفش نرم می‌شدند. هرگاه اراده می‌کرد و دست بر سنگ می‌گذاشت، اثر انگشتان مبارکش بر آن ظاهر می‌شد، با خاتم خود بر سنگ نقش می‌زد و با دست مبارکش آهن را به هر شکل که می‌خواست درمی‌آورد.
مرد آمده بود تا نصیحتی بشنود و برود. امام این گونه موعظه‌اش فرمود: «فقر را بالین خود گردان و دست در گردن آن انداز. با شهوت‌ها و هواهای نفس مخالفت کن و یادت باشد که همواره در محضر خدا و منظر خدایی. متوجّّه باش که در محضر خدا چگونه باید بود.»
می‌فرمود: «اگر سمت و سوی دلتان را به طرف خدا تنظیم کنید و قصد دلتان او باشد، راحت‌تر می‌رسید تا اینکه اعضاء و جوارحتان را با اعمال سنگین خسته کنید.»
حالا که همة اینها را دانستم، وقت عمل است. وقت آنکه سمت و سوی دلم را به آن طرف که باید، تنظیم کنم و هر لحظه به یاد خودم بیاورم که در محضر و منظرِ که هستم.

پی‌نوشت‌ها:

1. شیخ عبّاس قمی، منتهی الآمال، ج2، صص571 ـ598.



نوشته شده در  سه شنبه 91/3/9ساعت  4:38 عصر  توسط محمدرضا صرافی نژاد 
| نظر | لینک ثابت

رفتارهاى خانوادگى امام جواد علیه السلام

سفر به خراسان براى زیارت پدر
مرحوم سیّد محسن امین از کتاب تاریخ بیهقی روایت مى کند: در زمانى که امام رضا علیه السلام در خراسان ساکن بود، امام جواد براى زیارت پدر از مسیر طبس ، مسینان به بیهق که از نواحى نیشابور است سفر کرده و از آن جا به قریه شِشْتَمَد که از نواحى سبزوار مى باشد رفت ، و سپس به زیارت پدر بزرگوارش نائل شد، او مى نویسد: این مسافرت در سال 202 هجرى قمرى یعنى یک سال پیش از شهادت امام رضا علیه السلام رخ داد.
قابل توجه خواننده محترم که بنابر صحّت این روایت تاریخى ، امام جواد علیه السلام از آن جا به مدینه بازگشته و سپس به دستور مامون به بغداد سفر نموده است. 1
یکى از افرادى که محضر امام رضا و امام جواد علیهما السلام را درک نمود و از یاران نزدیک هر دوى آنان بوده ، ابراهیم فرزند ابى محمود است .
او مى گوید: دست نوشته هایى از امام رضا علیه السلام پیش من مانده بود، پس از گذشت مدتى از شهادت آن حضرت ، روزى آن ها را بر داشته و به خدمت فرزند بزرگوارش ، جواد الائمه علیه السلام رفته و تسلیم وى نمودم ؛ امام علیه السلام یک یک دست نوشته ها را خواند، در میان نامه ها، نامه اى بزرگتر با نوشته بیشترى وجود داشت ، امام علیه السلام پس از خواندن ، آن را روى چشمانش گذاشت و در حالى که بُغض گلویش را گرفته و اشک از دیدگانش جارى بود، فرمود: به خدا سوگند! خط و نوشته پدرم همین است .
گفتم : مولاى من، فدایت گردم! پدر بزرگوارت بارها در حق من دعا کرده و مى فرمود: اسْکنَک اللّهُ الْجَنَّةَ، ادْخَلَک اللّهُ الْجَنَّةَ ((خدا تو را ساکن بهشت سازد، خدا تو را وارد بهشت سازد))، آیا شما ضمانت مى کنى خداوند مرا به بهشت وارد نماید؟
فرمودند: آرى ؛ و در این لحظه ابراهیم از شدت عشق و علاقه ، براى تشکر و قدردانى ، به پاى حضرت افتاد و قدم هاى مبارک وى را بوسه داد، تا لبهاى خویش را در مقابل آتش جهنّم بیمه نماید. 2
ابو طالب قمى مى گوید: براى امام جواد علیه السلام نامه اى نوشتم و مسایلى را پرسیدم و چند بیت شعر که در رثاى پدر بزرگوارش امام رضا علیه السلام سروده بودم ، همراه نامه براى آن حضرت فرستادم ، و از او اجازه خواستم تا درباره وى نیز اشعارى بسُرایم. چونان که نامه به دست امام رسید، قسمتى از نامه مزبور روى آن نوشته شده بود را جدا کرد و نزد خویش نگاه داشت ، و پاسخ نامه را در بالاى مقدار باقیمانده از کاغذ، چنین نوشت : آفرین ! خداوند پاداش خیر به تو عطا کند. 3
مطرفى مى گوید: مبلغ چهار هزار درهم پول و دارایى من در اختیار امام رضا علیه السلام بود که ناگهان خبر شهادت وى به گوشم رسید، با خود گفتم : پول و دارایى ام از دستم رفت !
فرداى آن روز فرزندش جواد الائمه علیه السلام جانشین پدر شد و مسند امامت و زعامت شیعه را به عهده گرفت ، تا در پى حل مشکلات مردم برآید، همچنانکه در فکر و اندیشه امامت امام جواد علیه السلام و مبلغ از دست رفته ى خود بودم ، نماینده اى از سوى امام علیه السلام به نزد من آمد و گفت : امام تو را احضار کرده است ، فردا به خدمت ایشان برو.
روز بعد فرا رسید و من به خدمت امام علیه السلام رسیدم ، چونانکه نگاهش به من افتاد فرمود: پدرم امام رضا علیه السلام از دنیا رفت ، و چهار هزار درهم به تو بدهکار بود، گفتم : آرى ، همینطور است .
امام با دستان مبارک خویش ، سجاده اى که بر آن نشسته بود را بلند کرد؛ نگاه من به دینارهاى زرین که زیر سجاده انباشته بود و چشم انسان را خیره مى کرد، افتاد؛ امام علیه السلام همه ى آنها را برداشته و به من داد تا بدهى پدر بزرگوارش را ادا نموده باشد؛ من نیز آنها را برداشتم و در حالى که از آنچه درباره ى پدر بزرگوارش پنداشته بودم ، احساس شرمندگى مى کردم ، از محضر امام علیه السلام خارج شدم .4
ابو طالب قمى مى گوید: براى امام جواد علیه السلام نامه اى نوشتم و مسایلى را پرسیدم و چند بیت شعر که در رساى پدر بزرگوارش امام رضا علیه السلام سروده بودم ، همراه نامه براى آن حضرت فرستادم ، و از او اجازه خواستم تا درباره وى نیز اشعارى بسُرایم. چونان که نامه به دست امام رسید، قسمتى از نامه مزبور روى آن نوشته شده بود را جدا کرد و نزد خویش نگاه داشت ، و پاسخ نامه را در بالاى مقدار باقیمانده از کاغذ، چنین نوشت : آفرین ! خداوند پاداش خیر به تو عطا کند
خلیفه ى عباسى امام جواد علیه السلام را از مدینه یعنى زادگاه و وطنش به بغداد احضار کرد، هنگام حرکت ، فرزندش امام هادى علیه السلام را در دامن خویش نشاند و پس از معرفى امامت وى ، فرمود: فرزندم چه هدیه اى دوست دارى از مسافرت برایت بیاورم ؟
گفت : دوست دارم شمشیرى که همچون شعله آتش افروخته باشد برایم بیاورى .
سپس به فرزند دیگرش موسى فرمود: تو چه هدیه اى دوست دارى ؟
گفت : اسب تربیت شده سوارى . امام جواد علیه السلام پس از شنیدن سخن شیرین دو فرزندش ، فرمود: هادى روحیه و اخلاقیات پدر را به ارث برده است ، و موسى روحیه و اخلاق مادر را. 5
سیدبن طاووس با سندى طولانى از عبدالعظیم بن عبدالله حسنى روایت مى کند که امام جواد علیه السلام دعاى مخصوصى را براى فرزند خردسالش که در گهواره بود نوشت و او را بدین وسیله از شر و بدى دور نگاه مى داشت .
بسم الله الرحمن الرحیم لا حول و لا قوة إ لا بالله العلی العظیم
اللهم رب الملائکة و الروح و النبیین و المرسلین و قاهر من فی السماوات و الارضین و خالق کل شی ء و مالکه کف عنا بأس أعدائنا و من أراد بنا سوء من الجن و الانس و أعم أبصارهم و قلوبهم و اجعل بیننا و بینهم حجابا و حرسا و مدفعا إنک ربنا لا حول و لا قوة لنا إ لا بالله علیه توکلنا و إ لیه أنبنا و إ لیه المصیر
((ربنا لا تجعلنا فتنة للذین کفروا و اغفر لنا ربنا إ نک أ نت العزیز الحکیم )) 6ربنا عافنا من کل سوء و من شر کل دابة أنت آخذ بناصیتها و من شر ما یسکن فی اللیل و النهار و من شر کل سوء و من شر کل ذی شر رب العالمین و إله المرسلین صل على محمد و آله أ جمعین و أولیائک و خص محمدا و آله أجمعین بأتم ذلک و لا حول و لا قوة إلا بالله العلی العظیم بسم الله و بالله أومن بالله و بالله أعوذ و بالله أعتصم و بالله أستجیر و بعزة الله و منعته أمتنع من شیاطین الا نس و الجن و من رجلهم و خیلهم و رکضهم و عطفهم و رجعتهم و کیدهم و شرهم و شر ما یأتون به تحت اللیل و تحت النهار من البعد و القرب و من شر الغائب و الحاضر و الشاهد و الزائر أحیاء و أمواتا أعمى و بصیرا و من شر العامة و الخاصة و من شر نفس و وسوستها و من شر الدناهش و الحس و اللمس و اللبس و من عین الجن و الا نس و بالاسم الذی اهتز به عرش بلقیس و أعیذ دینی و نفسی و جمیع ما تحوطه عنایتی من شر کل صورة و خیال أو بیاض أو سواد أو تمثال أو معاهد أو غیر معاهد ممن یسکن الهواء و السحاب و الظلمات و النور و الظل و الحرور و البر و البحور و السهل و الوعور و الخراب و العمران و الاکام و الاجام و الغیاض و الکنائس و النواویس و الفلوات و الجبانات و من شر الصادرین و الواردین ممن یبدو باللیل و ینتشر بالنهار و بالعشی و الابکار و الغدو و الا صال و المریبین و الا سامرة و الا فاثرة [ترة ] و الفراعنة و الا بالسة و من جنودهم و أزواجهم و عشائرهم و قبائلهم و من همزهم و لمزهم و نفثهم و وقاعهم و أ خذهم و سحرهم و ضربهم و عبثهم و لمحهم و احتیالهم و اختلافهم و من شر کل ذی شر من السحرة و الغیلان و أم الصبیان و ما ولدوا و ما وردوا و من شر کل ذی شر داخل و خارج و عارض و متعرض و ساکن و متحرک و ضربان عرق و صداع و شقیقة و أ م ملدم و الحمى و المثلثة و الربع و الغب و النافضة و الصالبة و الداخلة و الخارجة و من شر کل دابة أنت آخذ بناصیتها إنک على صراط مستقیم و صلى الله على نبیه محمد و آله الطاهرین . 7
سید ابوالفضل طباطبایى اشکذرى ، مهدى اسماعیلى

پی‌نوشت‌ها:

1. اعیان الشیعه : 2/33.
2. رجال کشى : 567، ح 1073.
3. رجال کشى : 567، ح 1074، و 568، ح 1075، و 245، ح 451. بحار الانوار: 26/231، ح 6. وسایل الشیعة : 14/598، ح 19896.
4. کافى : 1/497، ح 11، ارشاد المفید: 325، خرایج و جرایح : 1/378، ح 7. مناقب ابن شهر آشوب : 4/391. روضة الواعظین : 267. اعلام الورى : 2/99. کشف الغمة : 2/360. بحارالانوار: 50/54، ح 29. مدینة المعاجز: 7/310، ح 2346.اثبات الهداة : 3/334 ح 17. وافى : 3/832، ح 1444.
5. عیون المعجزات : 133، س 4. بحارالانوار: 50/123، ح 5. اثبات الوصیة : 228.
6. ممتحنه 60/5
7. مهج الدعوات : 60/16. مصباح المتهجد: 499، ح 581. بحارالانوار: 60/266، ح 151، و 91/361، ح 1، 87/136، ح 5. بلدالامین : 88. مصباح کفعمى : 140.



نوشته شده در  سه شنبه 91/3/9ساعت  4:36 عصر  توسط محمدرضا صرافی نژاد 
| نظر | لینک ثابت

رفتارهاى عبادتى امام جواد علیه السلام

نماز مخصوص امام جواد علیه السلام

براى بسیارى از امامان معصوم نمازهاى مخصوصى روایت شده است که بعضى را خودشان مى خوانند و بعضى دیگر توصیه شده که بخوانند و پاداش آن را به آنان هدیه کنند.
براى امام جواد علیه السلام نیز گونه هاى مختلفى از نماز نقل شده است .
مرحوم سید بن طاووس مى نویسد: نماز امام جواد علیه السلام دو رکعت است که در هر رکعت آن یک بار سوره حمد و هفتاد مرتبه سوره ى اخلاص خوانده مى شود. 1
مرحوم راوندى مى نویسد: نماز امام جواد چهار رکعت است و در هر رکعت یک بار سوره حمد و چهار بار سوره اخلاص ، و پس از نماز، یکصد بار صلوات بر محمد و آل محمد علیهم السلام مى فرستى ، و سپس حاجت خود را طلب مى کنى.2
مطابق نقل مرحوم کفعمى نماز امام جواد دو رکعت است که در هر رکعت یک بار سوره حمد و چهل بار سوره توحید خوانده مى شود و یکصد بار سلام و صلوات بر محمد و آل محمد علیهم السلام مى فرستد.
مرحوم راوندى نقل مى کند که شایسته است ، انسان در روز دوشنبه چهار رکعت نماز به خواند و به امام جواد علیه السلام هدیه کند. 3
احمد بن عبدالله بجلى روایت مى کند، هر کسى نماز بخواند و پاداش آن را به پیامبر اکرم صلى الله علیه و آله و سلم و امیر مؤمنان علیه السلام و اوصیاى بعد از وى هدیه کند، خداوند چند برابر آن را به وى پاداش خواهد داد، و پیش از آن که جان را به جان آفرین تسلیم کند به وى گفته مى شود: اى فلانى ! هدیه و پاداش نماز تو به ما رسید، و امروز وقت جبران آن فرا رسیده است ، پس خوشحال باش که چشمت به آن چه خدا برایت مهیا ساخته ، روشن خواهد شد، گوارا باد بر تو، آن چه در پیش دارى .
راوى مى گوید: گفتم : چگونه نمازم را به آنان هدیه کنم ؟
فرمود: نیت مى کنى که پاداش نمازت براى آنان باشد، و نمازت را همانند نماز واجب با هفت تکبیر و یا سه تکبیر و یا یک تکبیر در هر رکعت آغاز مى کنى ، و در رکوع و سجده پس از ذکر واجب ، این جمله را سه بار مى گویى : صلى الله على محمد و آله الطیبین الطاهرین .
و پس از تشهد و سلام مى گویى : اللهم انت السلام و منک اسلام ، یا ذاالجلال والاکرام ، صل على محمد الطیبین الطاهرین الاخیار، و ابلغهم منى افضل التحیة و السلام ....
و سپس چنان چه خواستى پاداش نمازت را به امام جواد علیه السلام هدیه کنى سه بار بگو: اللهم ان هاتین الرکعتین هدیة منى الى عبدک و ابن عبدک ، و ولیک و ابن ولیک ، سبط نبیک فى ارضک ، و حجتک على خلقک ، یا ولى المؤمنین. 4

نماز اول هر ماه

مرحوم سید بن طاووس مى گوید: امام جواد علیه السلام روز اول هر ماه دو نماز مخصوص مى خواند، که در رکعت اول سوره توحید را سى بار به عدد روزهاى ماه ، و در رکعت دوم نیز سوره ى قدر را به همان صورت مى خواند، و سپس صدقه مى داد تا سلامت خود را در تمام ماه تضمین کند.
مرحوم سید بن طاووس پس از نقل این حدیث مى نویسد: در روایتى دیگر آمده که شایسته است پس از فراغت از نماز این دعا را بخواند:
بسم الله الرحمن الرحیم
((و ما من دابة فى الارض الا على الله رزقها و یعلم مستقرها و مستودعها کل فى کتاب مبین ))5 ((و ان یمسسک الله بضر فلا کاشف له الا هو و ان یمسسک بخیر فهو على کل شى قدیر)). 6
بسم الله الرحمن الرحیم
سیجعل الله بعد عسر یسرا))7((ما شإ الله لاقوة الا بالله ))8(( حسبنا الله ونعم الوکیل ))9 (( و افوض امرى الى الله ان الله بصیر بالعباد))10 ((لا اله الا انت سبحانک انى کنت من الظالمین ))11 ((رب انى لما انزلت الى من خیر فقیر))12 ((رب لاتذرنى فردا و انت خیر الوارثین 13و14
مرحوم سید بن طاووس مى گوید: امام جواد علیه السلام روز اول هر ماه دو نماز مخصوص مى خواند، که در رکعت اول سوره توحید را سى بار به عدد روزهاى ماه ، و در رکعت دوم نیز سوره ى قدر را به همان صورت مى خواند، و سپس صدقه مى داد تا سلامت خود را در تمام ماه تضمین کند

قرإئت امام جواد(علیه السلام) در نماز

امام جواد علیه السلام مانند سایر امامان معصوم علیهم السلام در قرائت نمازهاى خود، سوره هاى مخصوصى را مى خواند، مطابق آن چه روایت شده است ، رکعت اول نماز مغرب را با سوره ((حمد)) و ((اذا جا ء نصر الله )) آغاز مى نمود، و رکعت دوم را با قرائت سوره ((حمد)) و ((قل هو الله احد)) ادامه مى داد. 15
و در رکعت دوم از نافله مغرب ، رکعت اول آن را با ((حمد)) و اول سوره ((حدید)) تا آیه(( علیم بذات الصدور))، آغاز مى کرد، و رکعت پایانى آن را با ((حمد)) و آخر سوره ((حشر)) ادامه مى داد. 16

نماز حرز امام جواد(علیه السلام)

دعاى مخصوصى از امام جواد علیه السلام روایت شده است که براى مامون عباسى نوشت ، و آثار و برکاتى نیز براى آن نقل نموده اند، و از ناحیه آن حضرت توصیه شده که پس از دعاى حرز، چهار رکعت نماز بخواند و در هر رکعت آن ، یک با سوره ((حمد)) و هفت بار ((آیة الکرسى )) و هفت بار آیه ((شهد الله ))17 و هفت بار ((و الشمس و ضحیها)) و هفت بار ((و اللیل و اذا یغشى )) و هفت بار ((قل هو الله احد)) قرائت شود. 18

روزه امام جواد(علیه السلام)

ریان بن صلت روایت مى کند که امام جواد علیه السلام ، مادامى که در بغداد به سر مى برد، روزهاى نیمه و 25 ماه رجب را روزه مى گرفت و همه خانواده و خادمان را نیز به روزه آن روز توصیه مى کرد. 19

حج خانه ى خدا

مطابق آنچه در کتابها و منابع سیره و تاریخ نقل شده است ، امام جواد علیه السلام چندین بار به سفر معنوى خانه ى خدا مبادرت ورزیده است ، یک بار امیة بن على که همراه امام رضا علیه السلام در سفر حج بود، مى بیند که موفق خادم امام رضا علیه السلام به دستور وى ، فرزند بزرگوارش را روى گردون نهاده و او را به دور خانه خدا طواف مى دهد20. بار دیگر در سال 212 هجرى قمرى ، احمد بن محمد بن ابى نصر، امام جواد را مى بیند که وارد مکه شده ، به محضر او رفته و مى پرسد: فدایت شوم ! به چه نیت وارد مکه شدى ؟ به نیت حج تمتع و یا حج افراد؟
امام علیه السلام که در آن زمان ساکن بغداد بود و وظیفه اش نیز حج تمتع بوده است ، فرمود: به نیت حج تمتع وارد شدم21. و بار دیگر شخصى از اهل بست و سجستان در زمان حکومت عباسى با امام جواد علیه السلام هم سفر حج مى شود. 22
یکى دیگر از یاران امام علیه السلام به نام محمد علا نیز در شبى آن حضرت را مشاهده مى کند که بدون توشه و مرکب براى سفر حج و زیارت خانه ى خدا به راه مى افتد، و صبحدم نیز باز مى گردد. 23
خواننده ى محترم به این نکته توجه دارد که سفر شبانه و بدون توشه و مرکب فقط با استمداد از قدرت معنوى امامت امکان پذیر خواهد بود.
بسیارى از یاران و دوستان امام ، را در زمان هاى مختلف و در حال انجام برخى مناسک حج و یا عمره مانند احرام ، طواف ، وداع با خانه ى خدا، استلام رکن یمانى ، طواف نساء ، و رمى جمرات ، مشاهده کرده اند. 24

تقصیر در عمره ى مفرده

روایت شده است که امام جواد علیه السلام براى خارج شدن از احرام عمره تصمیم گرفت که تقصیر کند، شخصى که کار او حجامت و مشابه آن بود نزد امام آمد تا براى امام علیه السلام تقصیر کند، چون خواست تقصیر را از موهاى دو طرف سر مبارک وى انجام دهد، امام فرمود: از جلوى سر آغاز کن ؛ او نیز چنین کرد. 25

وداع با خانه ى خدا

على بن مهزیار مى گوید: در سال 215 هجرى امام جواد علیه السلام را دیدم که به زیارت خانه ى خدا آمده بود، در سپیده دم یکى از روزها که تازه خورشید از افق سر بر آورده بود، مشغول طواف در خانه ى خدا شد و در هر دورى رکن یمانى و حجرالاسود را استلام مى کرد و دستها را بر آن مى سائید و سپس به صورتش مى کشید، پس از پایان یافتن طواف به طرف مقام ابراهیم علیه السلام رفت و دو رکعت نماز در آنجا بجاى آورد، آنگاه به سوى ملتزم رفت ، پیراهن عربى را بالا زد و قسمت قفسه سینه و شکم را به بیت چسباند و مشغول راز و نیاز و دعا شد، که مدتى به طول انجامید.
بار دیگر در سال 217 هجرى آن حضرت را دیدم ، که شبانه مشغول طواف وداع بود، رکن یمانى و حجرالاسود را لمس مى کرد، در شوط هفتم نزدیک رکن یمانى لباسهایش را کنار زد و بدن را به کعبه چسباند، سپس حجرالاسود را مسح نمود و آن را بوسید و به طرف مقام ابراهیم رفت و دو رکعت نماز، در پشت مقام به جاى آورد، و وقوف وى در ملتزم به اندازه ى هفت یا هشت دور طواف طول کشید. 26

اعجوبه اهل البیت

سید ابوالفضل طباطبایى اشکذرى ، مهدى اسماعیلى

پی‌نوشت‌ها:

1 جمال الاسبوع : 179.
2 دعوات : 89.
3 دعوات راوندى : 108، ح 243.
4 جمال الاُسبوع : 29 و 32. بحار الانوار: 88/215، ضمن ح 1.
5 هود: 11/6.
6انعام : 6/17.
7 طلاق : 65/7.
8 کهف : 18/39.
9 آل عمران : 3/173.
10 غافر: 40/44.
11انبیإ : 21/87.
12 - قصص : 28/24.
13 انبیإ : 21/89.
14 الدروع الواقیة : 43. دعوات : 106، ح 234. بحار الانوار: 94/133 ضمن ح 1، و 88/381، ح 1، و 94/243 ضمن ح 3. و وسایل الشیعه : 8/170، ح 10331. مصباح المتهجد: 523. مصباح کفعمى : 535.
15 ارشاد مفید: 323.
16 ارشاد مفید: 233.
17 آل عمران : 3/18.
18 مهج الدعوات : 52.
19اقبال الاعمال : 183.
20 کشف الغمة : 2/362.
21 کافى : 4/292، ح 11.
22 کافى 5/111، ح 6.
23 دلایل الامامة : 399، ح 352.
24 براى اطلاع بیشتر مراجعه شود به کتاب موسوعة الامام الجواد: 1/358 - 390.
25 کافى : 4/439، ح 5. تهذیب 5/244، ح 825، وسایل الشیعه : 13/516، ح 18346.
26 کافى : 4/532 ح 3. تهذیب : 5/281. ح 959. وسایل الشیعه : 14/289، ح 19220.حلیة الابرار: 4/618، ح 5



نوشته شده در  سه شنبه 91/3/9ساعت  4:35 عصر  توسط محمدرضا صرافی نژاد 
| نظر | لینک ثابت

مرد شامی و معجزه امام جواد (علیه السلام)

علی بن خالد می گفت: روزی در سامراء بودم که شنیدم یک مرد اهل شام را زندانی کرده اند چون ادعای پیغمبری کرده، من کنجکاو شدم تا از اصل قضیه سر در بیاورم به همین خاطر با زندانبان ها طرح دوستی ریختم و موفق شدم به ملاقات او بروم. بر خلاف شایعه ای که راه انداخته بودند، دیدم آدم وارسته و عاقلی است، گفتم : فلانی درباره تو می گویند که ادعای نبوت کرده ای؟ گفت : دروغ می گویند، این حکام زورگو، چون با اهل بیت و پیروان آنها دشمن هستند این نقشه را کشیده اند. اصل جریان این است که من در رأس الحسین در شام، مشغول عبادت بودم، ناگاه دیدم شخصی نزد من آمدن و به من گفت : برخیز برویم، من با او راه افتادم، چند قدم نرفته بودیم که دیدم در مسجد کوفه است. در آن جا نماز خواندیم، بعد با هم بیرون آمدیم، مقداری که رفتیم، ‌ناگاه دیدم که در مسجد مدینه هستیم. به رسول خدا صلی الله علیه و آله سلام کرده و نماز خواندیم، بعد از آن جا خارج شدیم، مقداری راه رفتیم که ناگاه دیدم در مکه هستیم، با هم کعبه را طواف کردیم و بیرون آمدیم. هنوز چند قدم نرفته بودیم که دیدم را در جای خودم در شام، هستم. آن مرد رفت و من بهت زده بودم که خدایا او کی بود و این چه قدرتی بود که او داشت ؟! یک سال از این جریان گذشت، روزی دیدم باز همان شخص آمد، من از دیدن او شاد شدم، مرا دعوت کرد که با او بروم، و مانند سال گذشته به کوفه و مدینه و مکه رفتیم و به شام برگشتیم، وقتی می خواست برود گفتم: تو را قسم می دهم به آن خدایی که این قدرت را به تو داده بگو تو کیستی؟! فرمود : من محمد بن علی بن موسی بن جعفر هستم.
من قضیه را به چند نفر گفتم و پخش شد تا به گوش محمد بن عبدالملک زیات رسید، او فرمان داد مرا به زنجیر کشیده به این جا آوردند و ادعای پیامبری را به من نسبت دادند. گفتم : من با محمد بن عبدالملک زیات آشنا هستم، می خواهی سفارشت را بکنم؟ گفت : سفارش کن. من نامه ای به محمد بن عبدالملک، وزیر اعظم معتصم عباسی نوشتم و حقیقت را گفتم، اما وزیر در زیر نامه من نوشته بود: احتیاج به خلاص کردن ما نیست، همان کسی که در یک شب، او را از شام به کوفه و از کوفه به مدینه و از مدینه به مکه برد و باز به شام برگردانید، حالا هم آزادش کند. من که با این جواب، از نجات او مأیوس شده بودم، گفتم : بروم و به او تسلی بدهم. اما وقتی به زندان رسیدم دیدم مأموران زندان همه غرق در حیرتند و بی خود به این طرف و آن طرف می دوند، گفتم : چه اتفاقی افتاده؟! گفتند: آن زندانی مدعی نبوت، در زندان نیست، درها بسته بود و او هم در غل و زنجیر بود، ولی معلوم نیست در زمین فرو رفته و یا مرغان هوا او را ربوده اند!!!
علی بن خالد که خودش هم زیدی مذهب بود، با دیدن این ماجرا، اعتقادش به ائمه محکم گردید و در زمره شیعیان درآمد.



نوشته شده در  سه شنبه 91/3/9ساعت  4:34 عصر  توسط محمدرضا صرافی نژاد 
| نظر | لینک ثابت

دوستی و تعامل با همنوعان در سیره امام جواد(ع)

آغازین سخن

نهمین ستاره فروزان آسمان امامت و ولایت حضرت امام محمد تقی(ع) معروف به جوادالائمه(ع) در روز دهم ماه رجب سال 195 ه.ق در مدینه دیده به جهان گشود.(1) پدر بزرگوارش حضرت علی بن موسی الرضا(ع) و مادر مکرّمه اش بانویی مصری تبار به نام سبیکه از خاندان ماریه قبطیّه همسر پیامبر اسلام(ص) بود، به طوری که امام رضا(ع) از او به عنوان بانویی قدسیه و پاکیزه یاد می کرد.(2)
امام جواد(ع) در سن هفت سالگی به امامت رسید و مدّت هفده سال رهبری شیعیان را به عهده گرفت. دوران امامت حضرتش با دو نفر از خلفای ستم پیشه عباسی به نام های مأمون و معتصم مقارن بود. آن حضرت در آخر ماه ذی قعده سال 220 ه.ق در سن 25 سالگی و در عنفوان جوانی به دستور معتصم عباسی و توسط همسر بی وفایش ام الفضل(دختر مأمون) با انگور زهرآلود مسموم و در بغداد به شهادت رسید.(3) آن بزرگوار همانند دیگر امامان معصوم(ع) دارنده تمام کمالات و فضایل اخلاقی در مرتبه اعلی بود و به رغم جوان بودن، آن چنان بر قلّه شکوهمند کمال و فضیلت قرار داشت که نه تنها دوستان و پیروانش او را ستوده اند، بلکه دشمنان کینه توز و سرسخت به مدح و ستایش آن گوهر نبوی پرداخته اند.
ایشان در سیره عملی و شیوه رفتاری خود دستورالعمل های فردی، اجتماعی و تربیتی را به شیعیان آموزش داد و از این رهگذر موفق گردید که به رغم تهاجم عقیدتی و نیرنگ بازی های دو خلیفه ملعون عبّاسی، مکتب اهل بیت(ع) را به جهانیان معرفی کند.
رهنمودهای حکیمانه امام نهم شیعیان در زمینه انسان سازی و تهذیب نفس برگ زرّینی است در کتاب تاریخ شیعه که در این نوشتار به بیان مقوله دوستی و تعامل با همنوعان از دیدگاه آن امام خواهیم پرداخت. امید است که مورد عنایت خوانندگان محترم قرار گیرد.

کیمیای سعادت

انسان موجودی است اجتماعی و پویا که به منظور تأمین نیازهای جسمی، روحی و عاطفی همیشه با همنوعان خود در حال تعامل است و بدون ارتباط با دیگران نمی تواند توانمندی های خویش را در جهت انجام وظایف فردی و اجتماعی توسعه دهد.
تمام انسان ها جهت تأمین نیاز به دلبستگی و ارتباط با همنوعان به دنبال یافتن کسانی هستند که در کنار آنان احساس آرامش، آسایش و خوشبختی کنند، لذا اسلام به عنوان جامع ترین دین در جهت تحقّق چنین هدفی آداب و ظرفیّت های وسیعی را در نظر گرفته است و از تمام راهبردها و شیوه های شناختی و عاطفی مؤثّر در امر هدایت و سعادت انسان ها استفاده می کند و در چارچوب دعوت به آموزه های نجات بخش، زمینه بالندگی، تعالی و شکوفایی فردی و اجتماعی انسان را فراهم نموده است. یکی از این آداب فرآیند دوستی و تعامل با همنوعان است که افراد را گرد هم جمع می نماید و بستر آسایش و زیبا زیستن را برای آنان مهیّا می کند.
دوستی و ارتباط با افراد صالح و فرهیخته یکی از اهرم های مهم زندگی و از عوامل سعادت و سرافرازی انسان قلمداد می شود. با دوستان شایسته و وارسته انسان می تواند از گردنه های سخت زندگی عبور کند و به اهداف و آرمان های حقیقی خویش نایل گردد.
ره یافت های دینی و روان شناختی نشان می دهد انسانی که از نعمت دوستی و تعامل با همنوعان محروم است، غریب و تنهاست چنین شخصی حرف دل خود را کتمان می کند و نمی تواند خودش را آن چنان که هست بشناسد، به طوری که در زندگی از شکوفایی عقلی محروم می گردد و نشاط و شادابی خود را از دست می دهد. امام جواد(ع) در این رابطه می فرماید: ملاقاة الاخوان نشرةٌ و تلقیحٌ للعقل و ان کان نزراً قلیلاً؛(4) دیدار و ارتباط با دوستان باعث شادابی و زیادی عقل می شود. هر چند مدت دیدار کم باشد.
از دیدگاه نهمین فروغ امامت کسانی دوستان واقعی محسوب می شوند که آیینه اخلاق، محرم اسرار و معاون افکار در مصائب و مشکلات زندگی باشند و دیگران را در راه دینداری و بالا بردن سطح معرفت یاری رسانند؛ به شرطی که در این زمینه حد اعتدال را رعایت کنند، زیرا رعایت اعتدال و میانه روی در دوستی و رفاقت ضامن بقای رشته مؤدّت است به گونه ای که این نوع دوستی کارساز و چاره ساز است و پیوند آن به قدری محکم است که هرگز گسسته نمی شود. لذا انسان باید هوشیار باشد و افرادی را برای دوستی برگزیند که لطف و رحمت خداوند شامل حال آنان باشد و کاری نکرده باشند که خشم خداوند را برانگیزند. در حقیقت دوستی با بندگان صالح گرایش به سوی رحمت خداوند و ترک دوستی با افراد ناصالح گریز از خشم و غضب اوست.
قرآن کریم در این زمینه می فرماید: یا ایّها الّذین آمنوا لاتتولّوا قوماً غضب اللّه علیهم قد یئسوا من الآخرة کما یئس الکفّار من اصحاب القبور؛(5) ای کسانی که ایمان آورده اید! با افرادی که مورد غضب خداوند واقع شده اند، طرح دوستی نیندازید، زیرا آنان از آخرت مأیوس و ناامید هستند همان طوری که کافران از خفتگان در گور ناامید شده اند.

کدام دوستی؟

دوستی و تعامل با دیگران وقتی که به خاطر خدا و بر پایه هویّت انسانی بنا شده باشد و از رنگ مطامع دنیوی پیراسته باشد، پایدار خواهد ماند، زیرا مبنایش امور ثابت و عامل انعقاد آن رضایت و خشنودی الهی است. این نوع دوستی زمینه رشد و تعالی هویّت افراد جامعه را فراهم می سازد به طوری که همه به بالاترین درجه سعادت و خوشبختی می رسند...
امام محمد تقی(ع) پیرامون دوستی و رفاقت راستین می فرماید: من استفاد اخاً فی اللّه فقد استفاد بیتاً فی الجنّة؛(6) هر کس در راه خدا برادر و دوست پیدا کند، خانه ای در بهشت به دست می آورد.
کلام گهر بار آن بزرگوار متضمّن این حقیقت است که دوستی هایی که به خاطر رضایت و خشنودی خداوند باشد، رسیدن به بهشت و برخورداری از نعمت های اخروی را بر فرد مؤمن و صالح واجب می گرداند، چون انسان صالح و با تقوا در اثر معاشرت و مصاحبت با اخیار و نیکان انجام اعمال نیک و عادات پسندیده را در نهاد خویش تقویت می کند که پیامد آن سعادت و فوز ابدی است.
امّا اگر دوستی و مصاحبت با دیگران در راه غیر خدا و بدور از تقوای الهی باشد، دیر یا زود به دشمنی تبدیل خواهد شد.
قرآن کریم می فرماید: الاخلّاء یومئذٍ بعضهم لبعض عدوٌّ الّا المتّقین؛(7) دوستان در آن روز بعضی دشمن بعضی دیگرند مگر افراد باتقوا و پرهیزکار.

رفاقت معرّف شخصیّت

شخصیّت هر انسانی را در جامعه با دوستان او می سنجند. تأثیری که گروه دوستان در رفتار، گفتار و کردار فرد به جا می گذارد، پدیده ای انکار ناشدنی است تا آن جا که می توان به واسطه دوستان به شخصیت افراد پی برد. لذا یکی از بهترین معیارهای واقعی شناخت فرد، دوستان و رفقای او هستند.
سرور کائنات حضرت محمد(ص) در این باره می فرماید: لاتحملوا علی رجلٍ بشی ءٍ حتّی تنظروا الی من یصاحب فانّما یعرف الرّجل باشکاله و اقرانه و ینسب الی اصحابه و اخدانه؛(8) درباره انسانی قضاوت نکنید مگر این که به دوستانش نظر بیفکند، زیرا هر انسانی به وسیله دوستان و همنشینان خویش شناخته می شود و به یاران و برادرانش منسوب می گردد.
اساساً دوستی با انسان های آلوده و منحرف فرد را از گروه نیکان و صالحان جدا می کند و در صف افراد شرور و ناهنجار قرار می دهد، به طوری که فرد دیگر به نصیحت انسان های وارسته و صالح توجه نمی کند و حتی نسبت به آنان سوءظن پیدا می کند. به همین علت حضرت جواد الائمه(ع) می فرماید: مجالسة الاشرار تورث سوء الظّنّ بالاخیار؛(9) همنشینی با بدان باعث می شود که انسان نسبت به افراد خوب و نیک بدبین شود. بنابراین یکی از متقن ترین معیارهای واقعی شناخت انسان دوستان و رفقای او هستند که این گونه افراد آیینه تمام نمای وجود وی می باشند، زیرا انسان به اشخاصی روی می آورد که از نظر باطنی و ساختار شخصیّت با آنان همسان است.

پرهیز از دوستی با نا اهلان

انتخاب دوست خوب اساسی ترین نقش را در موفقیّت انسان در عرصه های مختلف زندگی ایفا می کند و کم توجهی یا بی توجهی نسبت به این انتخاب، مایه بدبختی و هلاکت فرد می شود، زیرا به همان اندازه که دوستان صالح و نیکو آدمی را در رسیدن به آرمان های واقعی زندگی یاری می دهند، به همان اندازه دوستان ناشایست او را از مرحله موفقیّت دور می کنند و زمینه هلاکت و نابودی وی را فراهم می کنند. قرآن کریم درباره عواقب دوستی با نااهلان از زبان اهل جهنّم چنین نقل می کند: و یوم یعضّ الظّالم علی یدیه یقول یالیتنی اتّخذت مع الرّسول سبیلاً یا ویلنی لیتنی لم اتّخذ فلاناً خلیلا؛(10) روز قیامت انسان ظالم انگشت حسرت به دهان می گیرد و می گوید: ای کاش من در دنیا با پیامبر دوست و همراه می شدم. وای بر من! کاش فلان شخص فاسق و گمراه را به عنوان دوست انتخاب نمی کردم.
امام محمد تقی(ع) با الهام از آموزه های وحیانی در سیره خود می فرماید: ایّاک و مصاحبة الشّریر فانّه کالسّیف المسلول یحسن منظره و یقبح آثاره؛(11) از رفاقت و دوستی با انسان های بد بشدّت پرهیز کن، زیرا انسان شریر مانند شمشیر برهنه است که ظاهر زیبا و آثار زننده دارد.
آن امام بزرگوار در این کلام گهربار خاطرنشان می کند که فرد مسلمان و مؤمن باید از همنشینی و تعامل با افراد ناشایست و نالایق جداً اجتناب نماید، زیرا معاشرت و مصاحبت با این گونه افراد بذر رذایل اخلاقی را در نهاد انسان می پاشد و مایه قساوت قلب می شود و ممکن است انسان را در قهر و عذاب الهی سهیم گرداند.
روزی پدر بزرگوار امام جواد(ع) به شخصی از نزدیکان خود به نام سلیمان بن جعفر جعفری که با امام هادی(ع) رفت و آمد داشت، فرمود: چرا تو را نزد عبدالرحمان بن یعقوب می بینم و با او رابطه دوستی داری؟ سلیمان پاسخ داد: او دایی من است.
امام فرمود: او انسان منحرفی است و درباره خداوند حرف های نادرستی می زند و به جسم بودن خدا معتقد است. سلیمان گفت: او هرچه می خواهد بگوید! من فقط با وی دوست هستم. وقتی به گفته هایش اعتقادی نداشته باشم، دوستی ما چه اشکالی دارد؟ امام فرمود: یا با او دوست باش و ما را رها کن و یا ما را دوست داشته باش و با وی قطع دوستی و رابطه کن، چون ممکن نیست که هم ما را دوست داشته باشی و هم او را. بدان که اگر عذابی بر او نازل شود، دامان تو را هم می گیرد. سپس امام هادی(ع) داستان جوانی را تعریف کرد که خودش از دوستان حضرت موسی(ع) بود و پدرش از یاران فرعون، لذا در ادامه فرمود: وقتی لشکر فرعون در کنار رود نیل به حضرت موسی(ع) و پیروان او رسید، جوان از گروه موسی جدا شد تا پدرش را نصیحت کند و به راه راست هدایت نماید، امّا پدرش بصیرت و گوش شنوا نداشت و اندرز پسر در او تحولی ایجاد نکرد و سرسختانه به پیروی از فرعون ادامه داد. در این هنگام یاران موسی از رود نیل گذشتند و نجات یافتند. امّا پسر چون نزد پدرش ماند، به همراه او غرق شد. موضوع را به اطلاع حضرت موسی رساندند. اصحاب از حال جوان پرسیدند که آیا او اهل رحمت است یا عذاب؟ حضرت موسی(ع) فرمود: جوان مشمول رحمت الهی است چون با پدر هم عقیده نبود، ولی هنگامی که عذاب نازل می شود، نزدیکان افراد گناهکار نیز گرفتار عذاب می شوند و آتش شرارت بدکاران افراد صالح را نیز به کام خود فرو می برد.(12)

پرهیز از منّت گذاری

فرد مؤمن باید از هر نوع رفتاری که سبب منّت گذاشتن بر دوستان می شود، بپرهیزد. مردی نزد امام جواد(ع) آمد که بسیار خوشحال و خندان به نظر می رسید. امام علت خوشحالی اش را بپرسید، و گفت: یابن رسول اللّه! از پدرت شنیدم که فرمود: شایسته ترین روز برای شادی یک بنده روزی است که در آن، انسان توفیق نیکی و انفاق به دوستانش را به دست آورد و امروز ده نفر از دوستان و برادران دینی که فقیر و عیالوار بودند، از فلان شهرها به نزد من آمدند و من هم به هر کدام چیزی بخشیدم. به همین خاطر خوشحال شدم. آن حضرت فرمود: لعمری انّک حقیق بان تسرّ ان لم تکن احبطته او لم تحبطه فیما بعد؛(13) به جانم سوگند! شایسته است که خوشحال باشی، امّا ممکن است که اثر کار خود را از بین برده باشی یا بعداً از بین ببری او با شگفتی پرسید: چگونه عمل نیک من بی فایده می شود و از بین می رود؟ در حالی که من از شیعیان خالص شما هستم.
امام فرمود: با همین سخنی که گفتی، کارهای نیک و انفاق های خود را در حق دوستان از بین بردی، او توضیح خواست و آن حضرت، این آیه را تلاوت کرد: یا ایّها الّذین آمنوا لاتبطلوا صدقاتکم بالمنّ و الاذی؛(14) ای مؤمنان صدقه ها و بخشش های خود را با منّت و اذیّت کردن باطل نکنید.
مرد گفت: من که به آن افراد منّت نگذاشتم و آزارشان ندادم.
امام فرمود: همین که گفتی: چگونه عمل نیک من بی فایده می شود و از بین می رود؟ و یقیناً خود را جزء شیعیان خالص ما قرار دادی، ما را آزردی! آن مرد بعد از اعتراف به تقصیر خود پرسید: پس چه بگویم امام فرمود: بگو من از دوستان شما هستم. دوستان شما را دوست دارم و دشمنان شما را دشمن می دارم.(15) مرد قبول کرد و امام جواد فرمود: الآن قد عادت الیک مثوبات صدقاتک و زال عنها الاحباط؛(16) اکنون پاداش بخشش هایت به تو برگشت و حبط و بی اثر بودن آن زایل شد.

راهبردهای تحکیم دوستی

1 مشورت و همفکری: مشورت در امور یکی از مؤلّفه های تحکیم دوستی و تعامل با دیگران و یکی از عوامل جذب دوستان می باشد.
در قرآن کریم فرآیند مشورت در چند آیه مورد توجه قرار گرفته است و از همه مهم تر این که سوره ای به نام شوری در این کتاب آسمانی وجود دارد. خداوند برای زنده کردن شخصیّت انسان ها و تحکیم رفاقت و تعامل با یکدیگر به پیامبر(ص) دستور می دهد که در کارها با مسلمانان مشورت کن: ...و شاورهم فی الامر فاذا عزمت فتوکّل علی اللّه...؛(17) و با آنان در امور مشورت کن و هنگامی که تصمیم گرفتی، بر خدا توکّل کن.
پیامبراکرم(ص) قطع نظر از وحی آسمانی چنان فکر نیرومندی داشت که نیازی به مشاوره نداشت، امّا برای این که از یک سو مسلمانان را به اهمیّت مشورت متوجه سازد و از سوی دیگر نیروی فکر و اندیشه را در افراد پرورش دهد، در امور عمومی مسلمانان که جنبه اجرای قوانین الهی را داشت، جلسه مشاوره تشکیل می داد و برای رأی افراد صاحب نظر ارزش خاصّی قائل بود؟ به طوری که برای احترام به دوستان از رأی خود صرف نظر می نمود؛(18) بنابراین گاهی انسان قادر به تصمیم گیری نیست. در چنین مواقعی می توان با دوستان صالح و نیک اندیش مشورت نمود و از نظرات آنان در پیشبرد اهداف خویش بهره گرفت. کسانی که با دوستان شایسته و خوب مشورت می کنند، در کارهایشان پشیمان نخواهند شد. نهمین
امام شیعیان در این راستا می فرماید: ثلاثٌ من کنّ فیه لم یندم: ترک العجلة و المشورة و التّوکّل عند العزم علی اللّه؛(19) سه ویژگی در هر انسانی باشد از کار خود پشیمان نمی شود: در کار خود عجله نکند، مشورت و همفکری با دوستان و نزدیکانش داشته باشد و هنگامی که تصمیم می گیرد که کاری را انجام دهد، بر خداوند توکّل نماید. بنابراین مشورت با دوستان در تحکیم دوستی و گسترش تعامل مؤثر است، چرا که انسان در مشورت با دیگران علاوه بر این که از نظرات مختلف بهره می برد، برای دوستان خود نیز شخصیت و احترام قائل می شود و یقیناً احترام به دیگران افزایش محبّت آنان را در پی خواهد داشت.
2 خوش رویی: یکی دیگر از راهبردهای تحکیم دوستی و جذب دوستان حقیقی و یاران صمیمی خوش رویی و گشاده رویی در معاشرت با دیگران است. امام نهم شیعیان در این زمینه چنین تصریح نموده اند: انّکم لن تسعوا باموالکم فسعو هم بطلاقة الوجه و حسن اللّقاء؛(20) شما هرگز با مال و منال دنیا نمی توانید به مردم توسعه دهید و آنان را راضی کنید. پس تلاش کنید تا با گشاده رویی و خوش برخوردی آنان را راضی نمایید.
از آن جایی که انسان برای تداوم زندگی و غلبه بر مشکلات و پیمودن راه تکامل به همراهان و همفکران نیازمند است، لازم است که این عامل کارساز را در معاشرت با دیگران به کار گیرد و هر روز دوستان زیادی را برای خود کسب کند که این امر در پرتو خوش خلقی و گشاده رویی با دیگران تحقق می یابد. به همین دلیل است که مولای متقیان حضرت علی(ع) ناتوان ترین افراد جامعه را کسانی می داند که از به دست آوردن دوست و رفیق عاجز باشند، لذا می فرماید: اعجز النّاس من عجز عن اکتساب الأخوان و اعجز منه من ضیّع من ظفر به منهم؛(21) ناتوان ترین مردم کسی است که از پیدا کردن دوست، ناتوان باشد و عاجزتر از او کسی است که دوستانی را که به دست آورده از دست دهد.
3 دیدار و همدردی: شایسته است که فرد مسلمان روابط اجتماعی خود را با دیگران تقویت کند و با برادران دینی و دوستان خود دیدار و همدردی داشته باشد، زیرا گوشه گیری از مردم و فاصله گرفتن از آنان عواقب زیانباری را به دنبال دارد و ارتباط و تعامل با دیگران سبب جذب دوستان می شود. بدین سبب امام جواد(ع) می فرماید: ثلاث خصالٍ تجتلب بهنّ المحبّة: الانصاف فی المعاشرة و المواساة فی الشدّة و الانطواع و الرّجوع علی قلبٍ سلم؛(22) با سه چیز محبّت دوستان جلب می شود: انصاف داشتن در برخوردها و دیدارها، همدردی با آنان در سختی ها و راحتی ها و داشتن قلب سلیم.
همیشه با مال و مناصب دنیوی نمی توان دل ها را رام کرد. دیدار و ملاقات دیگران همراه با برخورد محبت آمیز مانند باران بهاری لطافت، نشاط و سرسبزی را به دنبال دارد. گاهی دیدار صمیمانه معجزه می کند و تحوّل می آفریند، به طوری که تداوم آن پیوند رفاقت و دوستی را عمق و ژرفا می بخشد. بنابراین دیدار و برخورد صادقانه با دیگران سرآمد فضایل اخلاقی و سجایای انسانی است و امام محمد تقی(ع) مانند سایر پیشوایان معصوم در سیره خود آن را از مؤلّفه های مهم خوشبختی و بهزیستی قلمداد می کند، زیرا این پدیده تعامل بین افراد را در جامعه مسلمین مستحکم می نماید و دوستان آنان را زیاد می کند.

پی نوشت ها :

1. بعضی ولادت آن بزرگوار را در ماه مبارک رمضان سال 195 ه.ق می دانند. نک: الارشاد، شیخ مفید، ص 16.
2. بحارالانوار، علّامه مجلسی، ج 50، ص 15.
3. اصول کافی، کلینی، ج 2، ص 492.
4. منتهی الآمال، شیخ عباس قمی، ج 2، ص 229.
5. سوره ممتحنه، آیه 13.
6. موسوعة کلمات الامام الجواد(ع)، ج 2، ص 352.
7. سوره زخرف، آیه 67.
8. تفسیر نمونه، آیت اللّه مکارم شیرازی و دیگران، ج 15، ص 73.
9. امالی شیخ صدوق، ص 531.
10. سوره فرقان، آیات 28 27.
11. منتهی الآمال، ج 2، ص 228.
12. بحارالانوار، ج 74، ص 95.
13. همان، ج 68، ص 159.
14. سوره بقره، آیه 264.
15. بحارالانوار، ج 74، ص 159.
16. همان، ص 160.
17. سوره آل عمران، آیه 159.
18. نک: تفسیر نمونه، ج 3، ص 146 142.
19. کشف الغمّه فی معرفة الائمه(ع) علی بن عیسی اربلی، ج 2، ص 343.
20. امالی شیخ صدوق، ص 531.
21. نهج البلاغه، ترجمه محمد دشتی، ص 626، حکمت 12.
22. بحارالانوار، ج 75، ص 82.



نوشته شده در  سه شنبه 91/3/9ساعت  4:34 عصر  توسط محمدرضا صرافی نژاد 
| نظر | لینک ثابت

زیارت مخصوصه امام جواد(ع)

«ابن قولویه» در «کامل الزیارات» زیارت سوّمى که مخصوص امام جواد(علیه السلام) است از امام هادى(علیه السلام) نقل مى کند و مى گوید: پس از غسل زیارت بگو:
اَللّـهُمَّ صَلِّ عَلى مُحَمَّدِ بْنِ عَلِىٍّ، اَلاْمامِ الْبَرِّ التَّقِىِّ النَّقِىِّ الرِّضِىِّ
خدایا درود فرست بر محمّد بن على آن امام نیکوکار با تقواى پاک و خشنود
الْمَرْضِىِّ، وَحُجَّتِکَ عَلى مَنْ فَوْقَ الاَْرَضینَ وَمَنْ تَحْتَ الثَّرى، صَلاةً
و پسندیده و حجّت تو بر هر که روى زمین و هر که زیر زمین (در سایر کُرات) است درودى
کَثیرَةً تامَّةً نامِیَةً زاکِیَةً، مُبارَکَةً مُتَواصِلَةً مُتَواتِرَةً مُتَرادِفَةً، کَاَفْضَلِ ما
بسیار و با برکت و پاکیزه و مبارک و پیوسته و دنبال هم و پیاپى همانند بهترین
صَلَّیْتَ عَلى اَحَد مِنْ اَوْلِیآئِکَ، اَلسَّلامُ عَلَیْکَ یا وَلِىَّ اللهِ، اَلسَّلامُ عَلَیْکَ یا
درودى که فرستى بر یکى از دوستانت و سلام بر تو اى ولى (و نماینده) خدا سلام بر تو اى
نُورَاللهِ، اَلسَّلامُ عَلَیْکَ یا حُجَّةَ اللهِ، اَلسَّلامُ عَلَیْکَ یا اِمامَ الْمُؤْمِنینَ،
نور خدا سلام بر تو اى حجّت خدا سلام بر تو اى پیشواى مؤمنان
اَلسَّلامُ عَلَیْکَ یا خَلیفَةَ النَبِیّینَ وَسُلالَةَ الْوَصِیّینَ، اَلسَّلامُ عَلَیْکَ یا
سلام بر تو اى جانشین پیمبران و نژاد پاک اوصیا سلام بر تو اى
نُورَاللهِ فى ظُلُماتِ الاْرْضِ، اَتَیْتُکَ زائِراً عارِفاً بِحَقِّکَ، مُعادِیاً
نور خدا در تاریکى هاى زمین آمده ام بدرگاهت براى زیارت و به حقّ تو شناسا و عارفم و دشمنم
لاِعْدآئِکَ، مُوالِیاً لاِ  وْلِیآئِکَ، فَـاشْفَعْ لـى عِنْدَ رَبِّکَ یا مَوْلاىَ.
با دشمنانت و دوستدار دوستانت هستم پس شفاعت کن براى من در نزد پروردگارت اى مولاى من.
آنگاه حاجت خود را طلب کن که ان شاءالله تعالى برآورده خواهد شد.

 



نوشته شده در  سه شنبه 90/8/3ساعت  4:33 عصر  توسط محمدرضا صرافی نژاد 
| نظر | لینک ثابت

معرفی سایت برای دانلود مداحی و مولودی های امام جواد(ع)

http://www.sibtayn.com/fa/index.php?option=com_content&view=category&id=509&Itemid=1970

http://www.tebyan.net/index.aspx?pid=150300&CategoryID=3194

http://www.aviny.com/Voice/madiheh/emam_javad/emam_javad.aspx

http://www.zakerin.ir/?action=Occas.View&OccasID=190

http://www.sibtayn.com/fa/index.php?option=com_content&view=category&id=1118&Itemid=1971

http://www.rasekhoon.net/song/subject-550.aspx

http://www.aviny.com/Voice/marsieh/emam_javad/emam_javad.aspx

http://www.tebyan.net/index.aspx?pid=73064&categoryID=11708

http://zakerin.ir/?action=Occas.View&OccasID=329

http://www.soog.ir/archives/category/imamjavad



نوشته شده در  سه شنبه 90/8/3ساعت  4:27 عصر  توسط محمدرضا صرافی نژاد 
| نظر | لینک ثابت

معنی بسیار ارجمند شیعه
یکی از شیعیان که بسیار خوشحال به نظر می رسید، به حضور امام جواد (ع) آمد، حضرت به او فرمود: چرا این گونه تو را شادمان می نگرم ؟ او عرض کرد: ای پسر رسول خدا(ص) از پدرت شنیدم می فرمود: سزاوارترین روز برای شادی کردن ، آن روزی است که خداوند به انسان توفیق نیکی کردن و انفاق نمودن به برادران دینی دهد، امروز ده نفر از برادران دینی که فقیر و عیالمند بودند از فلان جا و فلان جا نزد من آمدند و من به هر کدام فلان مقدار پول و خوار و بار دادم ، از این رو خوشحال هستم . امام جواد (ع) فرمود: سوگند به جانم ، سزاوار است که تو خوشحال باشی ، اگر عمل نیک خود را حبط و پوچ نساخته باشی و یا بعدا حبط و پوچ نکنی . او عرض کرد: با اینکه من از شیعیان خالص شما هستم ، چگونه عمل نیکم را حبط و پوچ می کنم ؟ امام جواد (ع) فرمود: همین سخنی که گفتی ، کارهای نیک و انفاقهای خود را حبط و پوچ نمودی (یعنی ادعای شیعه خالص بودن ، کار ساده ای نیست). او عرض کرد: چگونه ؟ توضیح بدهید. امام جواد (ع) فرمود: این آیه را بخوان :
یا ایهاالذین آمنوا لاتبطلوا صدقاتکم بالمن والاذی : ای کسانی که ایمان آورده اید، بخششهای خود را با منت و آزار، باطل نسازید.
او عرض کرد: من به آن افراد یکه صدقه دادم ، منت بر آنها نگذاشتم و آنها را آزار ننمودم . امام جواد (ع) فرمود: خداوند فرموده : لاتبطلوا صدقاتکم بالمن و الاذی بخششهای خود را با منت و آزار، باطل و پوچ نسازید نفرموده تنها منت و آزار بر آنانکه می بخشید، بلکه خواه منت و آزار بر آنان باشد یا دیگران ، آیا به نظر تو آزار به آنان (بخشش گیرندگان) شدیدتر است ، یا آزار به فرشتگان مراقب اعمال تو فرشتگان مقرب الهی و یا آزار به ما؟ او عرض کرد: بلکه آزار به فرشتگان و آزار به شما، شدیدتر است . امام جواد (ع) فرمود: تو فرشتگان و مرا آزار دادی و بخشش خود را باطل نمودی !. او عرض کرد: چرا باطل کردم ؟ و شما را آزار دادم ؟ امام جواد (ع) فرمود: این که گفتی : چگونه باطل نمودم با اینکه من از شیعیان خالص شما هستم ؟ (همین ادعای بزرگ ، ما را آزار داد). سپس فرمود: وای بر تو! آیا می دانی شیعه خالص ما کیست ؟ شیعه خالص ما حزبیل ! مؤمن آل فرعون ، و (حبیب نجار) صاحب یس و سلمان و ابوذر و مقداد و عمار(ره) هستند، تو خود را در صف این افراد برجسته قرار دادی و با این ادعا فرشتگان و ما را آزردی . آن مرد به گناه و تقصیر خود اعتراف کرد و استغفار و توبه نمود و عرض کرد: اگر نگویم شیعه خالص شما هستم پس چه بگویم ؟ امام جواد(ع) فرمود: بگو من از دوستان شما هستم ، دوستان شما را دوست دارم و دشمنان شما را دشمن دارم . او چنین گفت ، واز گفته قبل ، استغفار کرد، امام جواد (ع) فرمود: اکنون پاداش بخششهای تو به تو بازگشت نمود و حبط و بطان آنها برطرف گردید.
نویسنده: محمد محمدی اشتهاردی
منبع:داستان های شنیدنی از چهارده معصوم(علیهم السلام)


نوشته شده در  سه شنبه 90/8/3ساعت  4:23 عصر  توسط محمدرضا صرافی نژاد 
| نظر | لینک ثابت

استدلال بر امامت در نوجوانی

مرحوم کلینی ، و عیّاشی و دیگر بزرگان آورده اند:
مدّتی پس از آن که حضرت علی بن موسی الرّضا علیهما السلام به شهادت رسید، شخصی به نام علی بن حسّان نزد امام محمّد جواد علیه السلام حضور یافت و عرضه داشت : یاابن رسول اللّه ! مردم نسبت به مقام و موقعیّت شما که در عُنفوان جوانی امام و حجّت خدا بر آن ها می باشی ، مشکوک هستند و ایجاد شبهه می کنند؟! حضرت جوادالائمّه علیه السلام لب به سخن گشود و اظهار داشت : چرا مردم چنین مطالبی را بر علیه من ایراد می کنند؟ و سپس افزود: خداوند متعال بر حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله این آیه شریفه قرآن را فرستاد: قل هذه سبیلی اءدعوا إ لی اللّه علی بصیرة اءنا و من اتّبعنی. یعنی ؛ بگو: ای پیامبر! این روش من است که مردم را به سوی خدای یکتا دعوت می کنم با هر که از من تبعیّت و پیروی کند. بعد از آن ، امام جواد علیه السلام فرمود: به خدا قسم ، کسی غیر از علی بن ابی طالب از پیغمبر خدا صلوات اللّه علیهما تبعیّت نکرد؛ و در آن زمان 9 سال داشت و من نیز اکنون 9 ساله هستم . همچنین مرحوم کلینی و برخی دیگر از بزرگان آورده اند: شخصی خدمت امام محمّد جواد علیه السلام شرفیاب شد و اظهار داشت : یاابن رسول اللّه ! عدّه ای از مردم نسبت به موقعیّت شما ایجاد شبهه می کنند؟! امام جواد علیه السلام در پاسخ چنین فرمود: خداوند متعال به حضرت داوود علیه السلام وحی فرستاد که فرزندش ، سلیمان را خلیفه و وصی خود قرار دهد، با این که سلیمان کودکی خردسال بود و گوسفندچرانی می کرد. و این موضوع را برخی از علماء و بزرگان بنی اسرائیل نپذیرفتند و در اءذهان مردم شکّ و شُبهه ایجاد کردند. به همین جهت ، خداوند سبحان به حضرت داوود علیه السلام وحی فرستاد که عصا و چوب دستی اعتراض کنندگان و از سلیمان هم بگیر و هر کدام را با علامتی مشخّص کن که از چه کسی است ؛ و سپس آن ها را شبان گاه در جائی پنهان نما. فردای آن روز به همراه صاحبان آن ها بروید و چوب دستی ها را بردارید، با توجّه به این نکته ، که چوب دستی هرکس سبز شده باشد همان شخص ، جانشین و خلیفه و حجّت بر حقّ خدا خواهد بود. و همگی این پیشنهاد را پذیرفتند؛ و چون به مرحله اجراء در آوردند، عصای سلیمان سبز و دارای برگ و ثمر شد. پس از آن ، همه افراد قبول کردند و پذیرفتند که او حجّت و پیامبر خدا می باشد.
همچنین علی بن أ سباط حکایت کند:
روزی به همراه حضرت ابوجعفر، امام محمّد جواد علیه السلام از شهر کوفه خارج شدیم و حضرت سوار الاغ بود. در مسیر راه به گلّه گوسفندی برخوردیم که گوسفندی از آن گلّه عقب مانده بود و سر و صدا می کرد. امام علیه السلام توقّف نمود و سپس به من دستور داد که چوپان را نزد حضرتش احضار نمایم ، پس من رفتم و چوپان را خبر دادم ؛ و او نیز آمد. هنگامی که چوپان نزد حضرت وارد شد، امام علیه السلام به او فرمود: این گوسفند مادّه از تو گلایه و شکایت دارد؛ و مدّعی است که تو تمام شیر آن را می دوشی ، به طوری که وقتی نزد صاحبش بازمی گردد، شیری در پستانش نیست . و می گوید: چنانچه از ظلمی که نسبت به آن انجام می دهی ، دست برنداری و به خیانت خود ادامه بدهی ، از خدا می خواهم تا عمر تو را کوتاه گرداند. چوپان اظهار داشت : یاابن رسول اللّه ! من شهادت بر یگانگی خداوند متعال و رسالت حضرت محمّد صلی الله علیه و آله می دهم ؛ و این که تو وصی و جانشین او هستی . و سپس افزود: خواهشمندم بفرما علم و معرفت نسبت به سخن این برّه را از کجا و چگونه فرا گرفته ای ؟ حضرت فرمود: ما - اهل بیت عصمت و طهارت علیهم السلام - خزینه داران علوم و غیب ها و نیز حکمت های الهی هستیم ، همچنین جانشینان پیامبران و وارثان آن ها می باشیم ؛ و خداوند متعال ما را بر دیگر بندگانش گرامی و مورد توجّه خاصّ قرار داده است ، او از فضل و کرمش همه علوم را به ما آموخته است.



نوشته شده در  سه شنبه 90/8/3ساعت  4:22 عصر  توسط محمدرضا صرافی نژاد 
| نظر | لینک ثابت

<      1   2   3   4   5   >>   >
style="display:none; text-align:center">??? ???-?????-?? ?????-?? ????